Επεκτείνοντας τη «γραμμή» του κόμματός του εναντίον του εργατικού λαϊκού κινήματος και των αγώνων του, που βεβαίως χαράσσεται σύμφωνα με τα συμφέροντα της τάξης που εκπροσωπεί, ο βουλευτής της ΝΔ Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν σαφής, όταν χτες το πρωί, από το βήμα της εκπομπής «Πρωϊνή Ενημέρωση» της ΝΕΤ, καλούσε τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη, Μ. Χρυσοχοΐδη, να επιβάλει τους νόμους και την τάξη, που, κατά την άποψή του, παραβιάζονται και διασαλεύονται από τις κινητοποιήσεις των ναυτεργατών και άλλων κλάδων εργαζομένων. Οπως είπε: «Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη και η κυβέρνηση συνολικά να επαναξιολογήσει τη στάση της ως προς την επιβολή του νόμου. Να επιβάλει την τήρηση του νόμου. Πώς θα πειστεί το ΚΚΕ; Είμαι πολύ σαφής. Δεν μασάω τα λόγια μου. Ο νόμος τηρείται για όλους. Το ΚΚΕ επιζητά τη μέγιστη δυνατή κοινωνική αναταραχή...». Λύσσα αντικομμουνιστική. Δεν είναι πρώτη φορά, που και αυτός ο αστός πολιτικός εξαπολύει ωμό αντικομμουνισμό, μην μπορώντας να δικαιολογήσει την πολιτική σφαγιασμού των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων που υποστηρίζει το κόμμα του, στηρίζοντας την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, επιδιώκοντας σιγή τάφου κυριολεκτικά για το λαό που αγωνίζεται. Ρίχνουν το λαό στον Καιάδα, αγωνιούν για το κεφάλαιο και την κρίση, φοβούνται την ορμητική ανάπτυξη του ταξικού λαϊκού κινήματος ως δυνατότητας που θα αμφισβητήσει την ύπαρξή τους και δεν έχουν άλλο δρόμο να πείσουν πως έχουν δίκιο γιατί δεν έχουν. Και τότε τους φταίει το ΚΚΕ και επιζητούν την καταστολή του. Τόση δύναμη έχει η ανήμπορη δημοκρατία τους, που δεν αντέχει τη διαπάλη. Σαπίλα μέχρι το μεδούλι. Ας μην αφρίζουν. Οι εργάτες, μαζί με το ΚΚΕ, το κόμμα τους, μαζί με όλο το λαό, είναι μαθημένοι από τέτοιους όψιμους των αστών εκπροσώπους. Και, αργά ή γρήγορα, θα τους στείλουν αυτούς και την τάξη τους εκεί που ανήκουν. Στο ιστορικά ξεπερασμένο παρελθόν της ανθρωπότητας.
Αντιλαϊκή «διέξοδος»
Να εμφανίσει το κόμμα του ως μέρος της λύσης του προβλήματος επιχειρεί με τις ομιλίες του ο Αντ. Σαμαράς, αλλά το μόνο που καταφέρνει είναι μια τρύπα στο νερό. Κανέναν δεν ξεγελούν οι φραστικοί μύδροι που εξαπολύει κατά του «πολιτικού συστήματος που απέτυχε» ή η υποκριτική «συγνώμη» που ζητά για τη γαλάζια διακυβέρνηση της προηγούμενης πενταετίας, ενώ την ίδια στιγμή πλειοδοτεί σε πιο άγρια αντιλαϊκά μέτρα που παρουσιάζει μάλιστα ως μονόδρομο για την έξοδο από την κρίση. «Να βοηθήσουμε την ελληνική επιχείρηση, να αποτρέψουμε τα "λουκέτα", να σώσουμε όσες θέσεις εργασίας μπορούμε, να συγκρατήσουμε την άνοδο της ανεργίας», είναι η φράση που συμπυκνώνει την δήθεν εναλλακτική και ελπιδοφόρα πρόταση της ΝΔ, όπως την εξέφρασε από την Καλαμάτα ο Αντ. Σαμαράς. Ποτέ όμως δεν έλλειψε η βοήθεια στις «ελληνικές» επιχειρήσεις τις προηγούμενες δεκαετίες. Αυτή ακριβώς ήταν η πολιτική που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ: Μπούκωναν διαρκώς με χρήμα (κίνητρα, φοροαπαλλαγές, χαριστικές ρυθμίσεις, θαλασσοδάνεια, αντεργατικούς νόμους κ.ο.κ.) τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, δίχως βέβαια ποτέ να αντιμετωπιστεί η ανεργία ή να έρθει η πολυπόθητη «ανάπτυξη και ευημερία για όλους», που διαρκώς υπόσχονταν. Αντ' αυτής ήρθε η κρίση, από την οποία βέβαια σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει φιλολαϊκή έξοδος στο πλαίσιο της πολιτικής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και γενικότερα του καπιταλισμού. Η ελπίδα βρίσκεται στη δημιουργία του κοινωνικοπολιτικού μετώπου για την ανατροπή του.
Ωρα αποφάσεων και μάχης
«Ο σώζων εαυτόν σωθήτω...». Αν οι εργαζόμενοι ακολουθήσουν τον πρωτοσέλιδο τίτλο - προτροπή της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας», τότε, δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, θα τα χάσουν όλα. Το ίδιο βέβαια θα συμβεί αν ακολουθήσουν τις διάφορες συμβουλές «προσαρμογής στις νέες συνθήκες» με τις οποίες βομβαρδίζουν ασταμάτητα τα αστικά ΜΜΕ την «κοινή γνώμη», θεωρώντας αναπόφευκτη και «τελειωμένη υπόθεση» την κατεδάφιση των εργασιακών και λαϊκών δικαιωμάτων, τη ραγδαία επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου των λαϊκών στρωμάτων. Φυσικά, τα αστικά ΜΜΕ και τα καλοταϊσμένα παπαγαλάκια του συστήματος, που οι πάντες τα ξέρουν καθώς χρόνια κρώζουν κατά των «υπερβολικών» δικαιωμάτων των εργαζομένων ή των αδικαιολόγητων απεργιών, τη δουλειά τους κάνουν. Οι εργαζόμενοι όμως, στις κρίσιμες ώρες που εκ των πραγμάτων καλούνται να πάρουν αποφάσεις για το «με ποιον θα πάνε και ποιον θα αφήσουν», οφείλουν να προσπεράσουν αποφασιστικά τις «φωνές» της υποταγής στη βαρβαρότητα και να τραβήξουν μπροστά στο δικό τους δρόμο: της οργάνωσης της πάλης, ώστε να αποκρουστούν τα αντιλαϊκά μέτρα και να ανατραπεί ο αρνητικός για τα λαϊκά συμφέροντα συσχετισμός δυνάμεων. Να πάρει, δηλαδή, σάρκα και οστά η εναλλακτική λύση εξουσίας, η λαϊκή εξουσία, με αιχμή του δόρατος την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων.
Στο στόχαστρο η νέα γενιά
Η σκληρή αντεργατική αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζεται τσακίζει πρώτα πρώτα τα δικαιώματα της νέας γενιάς. Είναι ξεκάθαρο ότι ένας νέος άνθρωπος που μπαίνει σήμερα στην παραγωγή δε γνωρίζει αν θα πάρει ποτέ σύνταξη. Για τους νέους εργαζόμενους, το 8ωρο τείνει να γίνει άγνωστη λέξη, δεν είναι καν μια ανάμνηση όπως είναι για τους παλιότερους. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, τα κυβερνητικά επιτελεία επεξεργάζονται προγράμματα, που θα νομιμοποιήσουν στις συνειδήσεις τα παραπέρα χτυπήματα στα δικαιώματα της νέας γενιάς. Τέτοια περίπτωση είναι και το πρόγραμμα της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς (ΓΓΝΓ) για χρηματοδότηση οργανώσεων νεολαίας, που θα αναπτύξουν δράσεις και πρωτοβουλίες στους τομείς των εργασιακών σχέσεων, της καταπολέμησης της ανεργίας, του κοινωνικού αποκλεισμού κ.ά.
Είναι αποκαλυπτικό το πού θα πάνε τα λεφτά αυτού του χρηματοδοτικού προγράμματος, σε τι είδους οργανώσεις και για τι είδους δράσεις. Χρηματοδοτούνται Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ), «Τοπικά Συμβούλια Νέων» και σύλλογοι. Δηλαδή, ενισχύονται οργανώσεις και επιχειρήσεις (όπως είναι πολλές ΜΚΟ) που έχουν δώσει διαπιστευτήρια υποταγής στην κυρίαρχη πολιτική. Οσο για το περιεχόμενο των δράσεων... Στον τομέα εργασιακών σχέσεων και ανεργίας, η ΓΓΝΓ καλεί τις ενδιαφερόμενες οργανώσεις να προπαγανδίσουν με τα προγράμματά τους τη διά βίου μάθηση και ...τις δυνατότητες απασχόλησης των νέων στον τομέα της κοινωνικής οικονομίας!
Διά βίου μάθηση και κοινωνική οικονομία είναι από τους βασικούς πυλώνες που προσπαθούν να προωθήσουν τα τελευταία χρόνια και οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, είναι τμήμα της πολιτικής που έχουν συναποφασίσει στην ΕΕ. Η κοινωνική οικονομία ή τρίτος τομέας οικονομίας, σημαίνει δουλειά μισοπληρωμένη ή σε επιχειρήσεις που ως «χορηγοί» και «σωτήρες» (αποκτούν έτσι κύρος που μεταφράζεται σε κέρδος για τη δήθεν κοινωνική τους υπευθυνότητα) δημιουργούν είτε μέσω ΜΚΟ είτε και με άλλη μορφή ομάδες εργαζομένων που προέρχονται από ανέργους και αναλαμβάνουν κυρίως παροχή κοινωνικών υπηρεσιών σε εξαθλιωμένους, στον τομέα της Πρόνοιας, ή της Υγείας, ή και σε άλλους τομείς, απαλλάσσοντας το κράτος από την ευθύνη του σ' αυτούς τους τομείς. Υπάρχουν ακόμη τέτοια προγράμματα, τα οποία ωθούν σε «συνεταιρισμούς ανέργων», μια μορφή επιχείρησης για παροχή ανάλογων υπηρεσιών. Η διά βίου μάθηση σημαίνει διά βίου περιπλάνηση ανάμεσα στην «απασχόληση» και την κατάρτιση, σημαίνει συγκάλυψη της ανεργίας με σεμινάρια κατάρτισης, σημαίνει διαρκές εμπόριο ελπίδας ότι με ένα χαρτί παραπάνω, με μια «πιστοποίηση» δεξιότητας, ο νέος θα έχει ελπίδα ότι, τάχα, θα εξασφαλίσει κάπου «μισή δουλειά» κι αυτή η μισή δουλειά θα είναι περιορισμένου χρόνου και μετά πάλι στην κατάρτιση κ.ο.κ.
Αυτά θέλει η κυβέρνηση να τα προπαγανδίσει από σήμερα, για να γίνουν αύριο κανόνας. Και για να τα προπαγανδίσει αποτελεσματικά, θέλει να βάλει τάχα τους ίδιους τους νέους (που συμμετέχουν σε ΜΚΟ κ.λπ.) να τα διαφημίζουν, για να γίνουν έτσι πιο εύπεπτα στην πλειοψηφία της νεολαίας. Οι νέοι, όμως, σήμερα έχουν ανάγκη από δουλειά με δικαιώματα, έχουν ανάγκη από δημιουργικό ελεύθερο χρόνο, έχουν ανάγκη από μέτρα πρόνοιας για τα νέα ζευγάρια όταν ξεκινούν την κοινή τους ζωή, από μέτρα προστασίας της μητρότητας, μέτρα προστασίας των ανέργων κ.ά. Αυτά πρέπει να διεκδικήσουν και να τους επιστρέψουν τα προγράμματα που κάνουν εμπόριο ελπίδας και πλασάρουν ακόμα πιο μαύρες μορφές εργασίας.
Γιάννα ΣΤΡΕΒΙΝΑ
Πανέτοιμοι στην υπηρεσία των μονοπωλίων...
Παπαγεωργίου Βασίλης
ΚΑΙ Η ΜΑΡΙΛΙΖΑ Ξενογιαννακοπούλου υποσχέθηκε - όπως διαβάζουμε - στους ελεγκτές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της ΕΕ ότι θα μειώσει κατά 10% τις δαπάνες του ΕΣΥ για το 2010 και το 2011...
Κι αυτοί άκουσαν, πείστηκαν και αποχώρησαν ικανοποιημένοι, αλλιώς θα ήταν ακόμη εκεί να υπολογίζουν, να αφαιρούν, να προσθέτουν και να διαιρούν μέχρι τα νούμερα να είναι αυτά που πρέπει.
Φυσικά, κάπου ανάμεσα στους υπολογισμούς και τις φόρμουλες κάποια έγκυος γυναίκα στο Αιγαίο θα ψάχνει νοσοκομείο να γεννήσει, κάποιος βαριά άρρωστος στην Ηπειρο θα αναζητεί κρεβάτι εντατικής θεραπείας, κάποιος νεφροπαθής στο Ιόνιο δε θα μπορεί να πάει στην αιμοκάθαρση...
Επίσης, δε θα διοριστούν μερικές χιλιάδες γιατροί και νοσοκόμοι, κάποιοι άλλοι θα δουλεύουν σαν τρελοί με απλήρωτες υπερωρίες, κάποια ιδρύματα για παιδιά με ειδικές ανάγκες θα κλείσουν και κάποια άλλα δε θα ξεκινήσουν ποτέ να λειτουργούν.
Κατά τ' άλλα η υπουργός Υγείας - όπως και κάθε υπουργός της κυβέρνησης που τον επισκέπτεται στις μέρες μας μια τέτοια αντιπροσωπεία - έκανε το χρέος της απέναντι στον ελληνικό λαό και εκπλήρωσε με ευσυνειδησία την πολιτική αποστολή της.
ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, πανέτοιμη δηλώνει η Γερμανίδα καγκελάριος, Α. Μέρκελ, να σπεύσει να βοηθήσει την Ελλάδα, εφόσον φυσικά εφαρμόσει αυστηρά μέτρα λιτότητας. Δεν είχαμε καμία αμφιβολία!
Εξίσου έτοιμοι άλλωστε είναι και ο Μπ. Ομπάμα και ο Ν. Σαρκοζί και όποιος άλλος θέλετε.
Τις ...πολυεθνικές των χωρών τους εκπροσωπούν. Λέτε να μη θέλουν να «βοηθήσουν» όταν στην Ελλάδα αναμένεται νέο ξεζούμισμα, και μάλιστα με «μηχανισμό στήριξης», των εργαζομένων;
Ποιος θέλει στις μέρες μας να είναι έξω από τα διεθνή φαγοπότια της κερδοφορίας; Ιδίως όταν πρόκειται για μια χώρα, όπως η Ελλάδα, που συνορεύει με τόσες - σημαντικές για όλους αυτούς - αγορές...
Γρηγοριάδης Κώστας
Παραμύθια για «κοιμισμένους»
Γρηγοριάδης Κώστας
Σε αναζήτηση νέων παραμυθιών, προκειμένου να αποκοιμίζουν όσους θέλουν να αποκοιμηθούν, στην εποχή της βαθιάς καπιταλιστικής βαρβαρότητας, βρίσκονται κυβέρνηση και διαμορφωτές της κοινής γνώμης τον τελευταίο καιρό. Ολους, όμως, τους ξεπέρασε ο Γ. Παπανδρέου, που δε δίστασε να δώσει ...«εθνικοαπελευθερωτικό» μανδύα στα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση από κοινού με ΕΕ και ΔΝΤ. «Ο αγώνας μας σήμερα είναι αγώνας για να ανακτήσουμε ξανά την αυτονομία μας, να ανακτήσουμε ξανά την ελευθερία μας, να μπορέσουμε να απελευθερώσουμε και πάλι την Ελλάδα από την επιτήρηση, στην οποία μας έβαλαν οι δυνάμεις της συντήρησης», διακήρυξε ανερυθρίαστα, ξεπερνώντας σε μαθήματα δημαγωγίας και παραπλάνησης τους προκατόχους του. Πώς, λοιπόν, θα γίνει αυτός ο απελευθερωτικός αγώνας; Πρώτον, «να ακούμε τους πιστωτές μας» και, δεύτερον, να προχωρήσουμε «το πρόγραμμά μας, ένα πρόγραμμα αλλαγών». Τι σημασία έχει αν ο απελευθερωτικός αγώνας οδηγεί στην πιο βαριά σκλαβιά της εργατικής τάξης και τον πιο σκληρό ζυγό του κεφαλαίου; Αυτό που ενδιαφέρει τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση είναι να αποδειχθεί ικανός διαχειριστής, ώστε να περάσει η αντιλαϊκή λαίλαπα. Γνωρίζουν οι διαχειριστές των συμφερόντων της πλουτοκρατίας ότι τα πάντα κρίνονται από το αποτέλεσμα και γι' αυτό δε διστάζουν να χρησιμοποιούν όλα τα μέσα. Σε μερικές μπούρδες παραπάνω θα κολλήσουν; Οι εργαζόμενοι πρέπει να βλέπουν πίσω από αυτές, δηλαδή τον επερχόμενο όλεθρο για τα δικαιώματα και τη ζωή τους.
Το αναπόφευκτο της κρίσης...
Το ΚΚΕ πάντα - αλλά και ιδιαίτερα από τις αρχές της δεκαετίας του '90 - ανοιχτά είχε τοποθετηθεί και είχε ξεκαθαρίσει ότι είναι αυταπάτη να πιστεύει κανείς πως ο καπιταλισμός θα βρίσκεται σε αέναη ανάπτυξη και μάλιστα, ότι θα γίνεται και αναδιανομή του πλούτου με έναν τέτοιο τρόπο που θα αμβλύνονται οι κοινωνικές αδικίες ή ότι το προϊόν αυτής της ανάπτυξης αφορά εξίσου και από κοινού καπιταλιστές και εργαζόμενο λαό.
Μιλούσαμε και μιλάμε για το αναπόφευκτο της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης και προβλέψαμε μάλιστα ότι αυτή θα έρθει σύντομα. Μάλιστα από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, λέγαμε ότι η κρίση όπου να' ναι χτυπάει την πόρτα της Ελλάδας. Βέβαια δεν μπορούσε κανείς να ξέρει τον κρίκο, πώς θα εκδηλωθεί, από πού θα ξεκινήσει και πότε θα έρθει, δεν μπορεί να το προσδιορίσει χρονικά, ανέφερε στη χτεσινή συνέντευξη Τύπου η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα.
... και η οργάνωση της πάλης ως το τέλος
Μάλιστα, είχαμε καταλήξει σε δύο σημαντικά συμπεράσματα, συνέχισε η Αλέκα Παπαρήγα.
Το πρώτο συμπέρασμα ήταν ότι το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί - και το «δεν μπορεί» και «δεν θέλει» είναι ενιαίο πράγμα - να κάνει τις παραχωρήσεις που έκανε, που αναγκαζόταν ή που ήθελε να κάνει στο παρελθόν και ορισμένες αναγκαστικές παραχωρήσεις, κάτω βεβαίως πάντα από συνθήκες πίεσης και οπωσδήποτε κάτω από την πίεση των κατακτήσεων του Σοσιαλισμού, ιδιαίτερα στον κοινωνικό τομέα, στον τομέα της απασχόλησης, στον τομέα της ασφαλούς διά βίου ζωής ξεκινώντας από τη στέγη, οπωσδήποτε τη δουλειά, 0% η ανεργία στο σοσιαλισμό, κ.λπ. Δεν μπορούσε πια από τη φύση του. Είχαμε, μάλιστα, κατηγορηθεί γι' αυτήν τη θέση, ότι κατά κάποιο τρόπο διαδίδουμε τη μοιρολατρία στο λαό, ενώ, αντίθετα, τον προειδοποιούσαμε με ποιους όρους έπρεπε να αναπτυχθεί η ταξική πάλη και ποια έπρεπε να είναι η κατεύθυνση και η έκβασή της.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι εάν επέλθει η ανάκαμψη, αυτή θα είναι αναιμική και στην Ελλάδα, και στον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο. Εδώ, μάλιστα, και «φωτισμένοι» καπιταλιστές τα λένε αυτά. Και αν επέλθει η ανάκαμψη, όχι μόνο θα είναι αναιμική, ο λαός ομαδικά θα βρεθεί σε μια κόλαση αν περάσουν τα μέτρα, αλλά και ότι αυτή η ανάκαμψη θα προετοιμάσει ένα νέο κύκλο κρίσης ακόμα πιο ισχυρό, ακόμα πιο δύσκολο, ακόμα πιο καταλυτικό. Και το λέμε από τώρα καθαρά: Και στις συνθήκες ανάκαμψης - εάν έρθουν και μπορεί να έρθουν, δεν το αμφισβητούμε αυτό - δεν πρόκειται να έχουμε ανάκαμψη συνολικά στη βιομηχανία. Κάποιοι τομείς μπορεί να αναπτυχθούν, να γίνουν εν μέρει πιο ανταγωνιστικοί, αλλά δεν πρόκειται να αναιρέσουν τη γενική αρνητική πορεία.
Αυτά έχουν σημασία, γιατί οργανώνουμε την πάλη ή στηρίζουμε την πάλη που αναπτύσσεται για τα καθημερινά ζητήματα, αλλά ταυτόχρονα ο νους μας είναι στραμμένος - και εκεί πρέπει να στραφεί και ο νους του ελληνικού λαού - στην πάλη που η τελική της έκβαση θα είναι η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, η πάλη για την εργατική λαϊκή εξουσία.
Για την ταξική Πρωτομαγιά
Η φετινή Πρωτομαγιά συναντά τους πολύμηνους απεργιακούς - και όχι μόνον - αγώνες, που, με μπροστάρη το ΠΑΜΕ, δίνει ο εργαζόμενος λαός ενάντια στη σφοδρή αντεργατική και αντιλαϊκή επίθεση που εξαπολύει το κεφάλαιο. Η οργάνωση και ανάπτυξη των αγώνων θα συνεχίσει να περνά μέσα από φωτιά και σίδερο. Τα συνδικάτα, οι συνδικαλιστές, οι εργαζόμενοι που συσπειρώνονται στον ταξικό πόλο του εργατικού κινήματος έδωσαν όλο αυτό το διάστημα σκληρές μάχες για να αποτελέσουν το ζωντανό, χειροπιαστό παράδειγμα, αναδεικνύοντας το δρόμο μέσα από τον οποίο η εργατική τάξη μπορεί να αντιταχθεί και να ανατρέψει την κυριαρχία του κεφαλαίου. Να πραγματώσει το σύνθημα που προκαλεί απέχθεια στους διανοητές και κονδυλοφόρους του καπιταλισμού και μέγιστο τρόμο στους ίδιους τους εκμεταλλευτές: «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».
Αποκτά τεράστια σημασία η ενίσχυση της ιδεολογικο-πολιτικής παρέμβασης των ταξικών συνδικάτων μέσα στους χώρους δουλειάς. Στην ιδεολογική τρομοκρατία που ασκούν καθημερινά η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η ΕΕ, το ΔΝΤ, η ΝΔ και ο ΛΑ.Ο.Σ., απαντούν αποκαλύπτοντας το ψευδές των ισχυρισμών τους. Καταδεικνύουν ότι η πολιτική που στηρίζουν, με τον έναν ή άλλο τρόπο, όσοι υπηρετούν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας έχει βαθιά ταξικό χαρακτήρα. Οτι τα μέτρα που παίρνονται όχι μόνον είναι μόνιμα, αλλά είναι και απόλυτα δίκαια για τις ανάγκες των κεφαλαιοκρατών, την προστασία και αύξηση της κερδοφορίας τους. Είναι αναγκαία για τη στήριξη και διαιώνιση της δικτατορίας της αστικής τάξης σε βάρος της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, για αναπαραγωγή του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος.
Επίμονα και στοιχειοθετημένα, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο αναδεικνύει ότι η επίθεση αυτή δεν μπορεί να απαντηθεί διαλέγοντας το λιγότερο κακό. Με ΔΝΤ ή με ΕΕ, με νεοφιλελεύθερους ή σοσιαλδημοκράτες, με «κακούς» ή με «καλούς» εργοδότες, γιατί όλοι αυτοί - ό,τι κουστούμι και να φορέσουν - είναι υπηρέτες της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Επίσης, η επίθεση αυτή δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με μάχες που απλά στοχεύουν σε κάποια οικονομικά αιτήματα, όπως η αύξηση του μεροκάματου. Οι ανάγκες της εργατικής και της λαϊκής οικογένειας αυξάνονται διαρκώς. Αλλο τόσο μειώνεται ο βαθμός και το εύρος ικανοποίησής τους. Οι λαϊκές ανάγκες δε χωρούν στην κυριαρχία των μονοπωλίων. Η υπεράσπιση, διασφάλιση και διεύρυνση κάθε κατάκτησης απαιτεί πολιτικοποίηση των εργατικών αγώνων. Απαιτεί πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, για την ανάπτυξη που θα είναι υποταγμένη στην ικανοποίηση των διευρυνόμενων λαϊκών αναγκών.
Ηδη, τα αστικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης εντείνουν την παρέμβασή τους για τη συκοφάντηση των αγώνων της εργατικής τάξης. Σ' αυτό το πλαίσιο θα επιχειρήσουν, πιο πολύ από ποτέ, να συγκαλύψουν το ταξικό περιεχόμενο της Πρωτομαγιάς. Στο χέρι μας είναι να δείξουμε ότι για την εργατική τάξη η Πρωτομαγιά δεν είναι ούτε μέρα υποδοχής της άνοιξης, ούτε μέρα των λουλουδιών. Δεν είναι ούτε μέρα ανάπαυλας, ούτε ένας αποστειρωμένος γιορτασμός που αντιμετωπίζει σαν απολίθωμα τους αγώνες της εργατικής τάξης και την ίδια την εργατική τάξη. Στο χέρι μας είναι να αποδώσουμε στους αγώνες και τους αγωνιστές της τάξης μας την τιμή που τους αρμόζει, μέσα από την όξυνση της ταξικής πάλης, την ολόπλευρη (πολιτική, ιδεολογική, οργανωτική) ενίσχυση των αγώνων της εργατικής τάξης, μέσα από την ολοένα αυξανόμενη συμμετοχή πλατιών εργατικών δυνάμεων στην ταξική πάλη.
Feeds
