Παπαγεωργίου Βασίλης

Τι να γίνει κ. υφυπουργέ, μερικές φορές, ούτε εσείς δεν μπορείτε να κάνετε το μαύρο - άσπρο. Μόνο τη μεγάλη εργοδοσία, το μεγάλο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, ευνοούν τα μέτρα, που αποφάσισε και ανακοίνωσε η κυβέρνηση, στην οποία μετέχετε, την περασμένη βδομάδα. Οχι μόνο δε θα οδηγήσουν στη μείωση της ανεργίας, αλλά θα οξύνουν παραπέρα τα σημερινά προβλήματα, πολλαπλασιάζοντας ραγδαία τους υποαπασχολούμενους, καταργώντας το 8ωρο και το πενθήμερο, υπονομεύοντας τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, αυξάνοντας κατακόρυφα το βαθμό εκμετάλλευσης των εργαζομένων και μετατρέποντάς τους σε σύγχρονους σκλάβους.

Αυτή είναι η αλήθεια και τούτη τη φορά είναι τόσο φανερή, που δεν μπορείτε να την καμουφλάρετε.

Ακόμη και για το 35ωρο μιλάει στην προαναφερόμενη συνέντευξη ο υφυπουργός Εργασίας. Κι επειδή, υποτίθεται πως το θέμα αυτό είναι το σοβαρότερο «σημείο τριβής», μεταξύ κυβέρνησης και πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, αξίζει να διαβάσετε, πώς αντιμετωπίζει το συγκεκριμένο ζήτημα η πρώτη. Λέει ο κ. υφυπουργός:

«Μα εκ των πραγμάτων έχει τεθεί στο διάλογο (σ.σ. το 35ωρο). Εχω τονίσει πολλές φορές ότι το 35ωρο αποτελεί την απάντηση του μέλλοντος στο θέμα της απασχόλησης και της ποιότητας ζωής των εργαζομένων.

Οι συνθήκες δεν επιτρέπουν σήμερα νομοθετική ρύθμιση...

Αλλα ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Το 35ωρο δεν μπορεί να εφαρμοστεί στη μηχανιστική λογική του 5 Χ 7 = 35. Αν θέλουμε να προχωρήσει, πρέπει να το δούμε ενταγμένο σε ένα μείγμα μέτρων που συνδυάζει τη μείωση με τη νέα οργάνωση του χρόνου εργασίας και την εξυπηρέτηση των νέων συνθηκών, π.χ. συναλλαγής ή λειτουργίας που η αγορά επιβάλλει στις επιχειρήσεις...».

Οπως καταλαβαίνετε, το 35ωρο της κυβέρνησης, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ακόμη μορφή «απελευθέρωσης» του ωραρίου εργασίας. Ενας ακόμη, εύσχημος τρόπος ελαστικοποίησής του, κατά πώς συμφέρει τους μεγάλους εργοδότες και, μάλιστα, σε όσες μεγάλες επιχειρήσεις το «μπορούν» ή με άλλα λόγια, τους συμφέρει.

Η κυβερνητική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, που τόσο κόπτεται για το 35ωρο τελευταία, μπορεί να μας πει πώς το εννοεί..;

Κι επειδή πολλά λέγονται τις μέρες αυτές, για την ...αποτελεσματικότητα των διαφόρων μορφών μερικής απασχόλησης στην αντιμετώπιση της ανεργίας, όπως αυτές εφαρμόζονται για χρόνια τώρα στην ΕΕ, αναφέρουμε ορισμένα σχετικά στοιχεία, από «Το Βήμα της Κυριακής», που κάθε άλλο παρά μπορεί να θεωρηθεί ως έντυπο με αντικοινοτικό προσανατολισμό.

Στις χώρες της ΕΕ και, ιδιαίτερα, στην Ολλανδία, στη Μ. Βρετανία, στη Γερμανία και τη Γαλλία, το 80% των προσλήψεων, στη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας, εντάσσεται σε μορφές προσωρινής ή μερικής απασχόλησης, με συνέπεια το 27% των μισθωτών να απασχολείται, σήμερα, σε τέτοιες δουλιές. Το γεγονός αυτό, όμως, δε μείωσε - όπως όλοι γνωρίζουν και παραδέχονται και οι στατιστικές υπηρεσίες της ΕΕ - την ανεργία. (Αν, μάλιστα, θεωρηθεί άνεργος και ο μερικά άνεργος ή ο μερικά απασχολούμενος, τότε η ανεργία πολλαπλασιάστηκε.) Απογείωσε, βέβαια, τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων και οδήγησε ένα μεγάλο τμήμα του εργατικού δυναμικού σε μειωμένα κοινωνικά και εργασιακά δικαιώματα. Σημειώθηκε, επίσης, αρνητική εξέλιξη στη συνολική μάζα των μισθών. Στη Γαλλία, το ποσοστό των εργαζομένων που αμείβονταν με τον κατώτατο μισθό έχει διπλασιαστεί την τελευταία δεκαετία (από 7,8% σε 15,6%), ενώ η «πολιτική ευελιξίας στην αγορά της εργασίας» στη Μ. Βρετανία είχε αποτέλεσμα τον επταπλασιασμό του ποσοστού των αμειβομένων με αποδοχές κάτω του 40% του αντίστοιχου μέσου όρου στα τελευταία 20 έτη.

Αυτές είναι ορισμένες μόνο από τις συνέπειες των πολιτικών «απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας», που εφαρμόζονται τα τελευταία χρόνια στην ΕΕ. Κι έρχεται, τώρα, η κυβέρνηση να τα πλασάρει και στη χώρα μας. Και το κάνει αυτό, ενώ στην Ελλάδα - όπως γράφει και πάλι «Το Βήμα της Κυριακής» - «τα επίπεδα μισθών παραμένουν καθηλωμένα, υπό το βάρος των σφιχτών εισοδηματικών πολιτικών, που εφαρμόστηκαν τα τελευταία έτη, με συνέπεια οι πραγματικοί μισθοί στη βιομηχανία να παραμένουν στα επίπεδα του 1982, ενώ οι αμοιβές των Ελλήνων εργαζομένων αντιστοιχούν στο 70% περίπου του ευρωπαϊκού μέσου όρου. Παράλληλα, ο Ελληνας εργαζόμενος υποχρεώνεται να εργάζεται κατά 89% περισσότερο χρόνο για να αποκτήσει τα ίδια αγαθά σε σχέση με τον Ευρωπαίο συνάδελφό του... Σε όλ' αυτά πρέπει να προστεθεί και το γεγονός ότι σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΕ το 19,5% του πληθυσμού διαβιώνει κάτω από τα όρια της φτώχειας».

Υπάρχουν, βέβαια και μερικοί ακόμη, που ισχυρίζονται ότι τα κυβερνητικά μέτρα είναι απαραίτητα, ώστε να μειωθεί η τιμή της εργατικής δύναμης (εργατικό κόστος το ονομάζουν), για να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων και, μετά, να προχωρήσουν σε επενδύσεις, νέες θέσεις εργασίας, κλπ.

Οπως αναφέρει, όμως και πάλι «Το Βήμα», «το συνολικό εργασιακό κόστος ανά μονάδα προϊόντος στην Ελλάδα έχει μειωθεί κατά 11% την περίοδο 1990 - 1996 έναντι μείωσης 4% στην υπόλοιπη Ευρώπη. Αν το κόστος εργασίας ήταν ο θεμελιώδης παράγοντας της ανταγωνιστικότητας, η Ελλάδα θα έπρεπε συγκριτικά να κατέχει την πρώτη θέση στην Ευρώπη. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν ισχύει...»

Εμείς, συμπληρώνοντας, να θυμίσουμε, πως δεν κατέχει, βέβαια, η Ελλάδα την πρώτη θέση στην ανταγωνιστικότητα, αλλά οι εδρεύουσες στην Ελλάδα μεγάλες επιχειρήσεις (ελληνικές και ξένες) πήραν την πρώτη θέση στην κερδοφορία...

ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΑΤΗ όπως πάντα χτες η ΝΕΤ, αναφορικά με το Νο 1 θέμα της χτεσινής ημέρας, δηλαδή τις αντεργατικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις που προωθεί αυθαίρετα η κυβέρνηση. Εδωσε ένα ωραιότατο βήμα στον υφυπουργό Εργασίας Χρήστο Πρωτόπαππα να αναπτύξει τις κυβερνητικές θέσεις!

Προφανώς, με αυτή την προβολή του θέματος εκτιμά η ανεξάρτητη κρατική τηλεόραση ότι... πληροφόρησε σφαιρικά τους τηλεθεατές της και επιτέλεσε στο ακέραιο το δημοσιογραφικό της, ενημερωτικό καθήκον.

Οχι πως μας δημιουργεί καμιά έκπληξη βέβαια, αφού το σκηνικό στην όλη υπόθεση είναι στημένο από καιρό και επιδιώκεται να παρουσιαστεί μια διαλλακτική κυβέρνηση που θέλει απλώς να συζητήσει με τα συνδικάτα για το πρόβλημά της ανεργίας.

Αντε, το πολύ, την επόμενη φορά, να μην είναι μόνον ο Χρ. Πρωτόπαπας, αλλά να έχουν και τον Χρ. Πολυζωγόπουλο εκεί, ώστε να ακουστεί και η... άλλη πλευρά.

Τώρα το γεγονός πως το... αντικείμενο της συζήτησης έτσι κι αλλιώς θα είναι το «πώς, πότε και πόσα εργασιακά δικαιώματα θα καταστρατηγηθούν», αυτό δε φαίνεται να τους απασχολεί και ιδιαίτερα!

Μόνο που... απασχολεί τους εργαζόμενους γιατί αυτοί έχουν να χάσουν από αυτή την ιστορία και έχουν να χάσουν πολλά.

Οσο γι' αυτά που λέει ο Χρήστος Πρωτόπαππας, ότι δηλαδή έχουμε 500.000 άνεργους και κάτι πρέπει να τους κάνουμε, να τον πληροφορήσουμε (αν και θα έπρεπε να το ξέρει από τη θητεία του ως πρόεδρος της ΓΣΕΕ) ότι... δεν τους δημιούργησαν τα συνδικάτα αυτούς τους άνεργους.

Κυβερνητικές πολιτικές τους δημιούργησαν, κι αν δεν το έχει παρατηρήσει από το 1981 το δικό του κόμμα είναι στην εξουσία με ένα μικρό διάλειμμα.

Αν το πρόβλημά του τώρα είναι στην... πρόσθεση, ας καθίσει να μετρήσει πόσες επιχειρήσεις έκλεισαν από τότε, ας αθροίσει τις θέσεις εργασίας που χάθηκαν και θα του βγει το νούμερο.

Οσο για κάτι άλλα που λένε εκεί στο υπουργείο Εργασίας, ότι δηλαδή η ανεργία αυξάνεται από τη «νομοτελειακή» μείωση του αγροτικού πληθυσμού, να τους θυμίσουμε ότι άλλα λέγανε την περίοδο των αγροτικών κινητοποιήσεων. Οτι δηλαδή, δίνουν κίνητρα στους νέους αγρότες και δημιουργούν δουλιές.

Να μη ξεχάσουμε, όμως, πως ο Χρήστος Πρωτόπαππας είχε και στα χτεσινά «Νέα» συνέντευξη. Φαίνεται έχει αναλάβει το πλασάρισμα και την προβολή των κυβερνητικών μέτρων.

Αλήθεια, πώς γίνεται και σχεδόν πάντα, την πλέον... βρόμικη δουλιά στις αντεργατικές κυβερνητικές επιχειρήσεις, την αναλαμβάνουν πρώην συνδικαλιστές..; Το 'χει η τύχη τους φαίνεται...

Πολλοί πιστεύουν ότι η ταχτική της κυβέρνησης απέναντι σε όποια καταστροφή με τη δικαιολογία των «ακραίων» φυσικών φαινομένων ξεπερνά τα όρια του εμπαιγμού. Ετσι και τώρα. Μόλις ολοκληρώθηκαν οι φτηνές δικαιολογίες και τα κροκοδείλια δάκρυα, άρχισαν τα παχιά λόγια περί δήθεν πλήρους αποκατάστασης των πληγέντων. Ποιας αποκατάστασης; Μα «με τα ίδια μέτρα που εξαγγέλθηκαν και για τους σεισμόπληκτους της Αθήνας», βροντοφωνάζει ανερυθρίαστα σε όλους τους τόνους η κυβέρνηση!

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Οι Ολυμπιακοί Αγώνες - είπε - είναι μία εθνική υπόθεση και γι' αυτό το λόγο ως κυβέρνηση πρέπει να επιδιώξουμε τη μεγαλύτερη δυνατή πολιτική και κοινωνική συναίνεση. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ως κεκτημένο και εθνική υπόθεση πρέπει να συνδυαστούν με ένα στοίχημα για την Ελλάδα, τον Ελληνισμό και τους Ελληνες και πρέπει να συνδεθούν με την ισόρροπη ανάπτυξη της χώρας μας».

Σκεφτείτε λοιπόν τι εννοεί η κυβέρνηση με τις φράσεις - κλειδιά «εθνική υπόθεση», «ισόρροπη ανάπτυξη» και «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» για να δείτε πού το πάει. Είναι σαν να λέει στον ελληνικό λαό: Στριμωχτείτε, βάλτε τα κεφάλια μέσα, και μην αντιδράτε ούτε στη λαίλαπα της αλλαγής των εργασιακών σχέσεων, ούτε στην εξάρθρωση του ασφαλιστικού συστήματος, ούτε στο μπαράζ των ιδιωτικοποιήσεων, ούτε στο ξεπούλημα της χώρας στους αμερικανονατοϊκούς, ούτε στην εκτέλεση των έργων με απευθείας αναθέσεις, διότι κινδυνεύουμε να χάσουμε τους Ολυμπιακούς!

Ε, όχι. Φτάνει πια. Χορτάσαμε από τέτοιου είδους «εκσυγχρονιστικά» ψευτοδιλήμματα και δε «μασάμε»...

Πριν 15 ή 20 χρόνια, η υπόσχεση να ζήσουν, με νέα ονόματα, πλουσιοπάροχα στις ΗΠΑ αποτελούσε τον μεγαλύτερο πειρασμό για την προσέλκυση και τη στρατολόγηση κατασκόπων από τη CIA, στην πρώην Σοβιετική Ενωση και τις άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Ευρώπης. Σήμερα, αρκετοί απ' αυτούς καταφεύγουν ακόμη και σε μηνύσεις, ενάντια στη CIA, επειδή δεν υλοποιεί τις υποσχέσεις της. Αυτό έκανε το ζεύγος διπλωματών, που ζει στα όρια της φτώχειας στο Σιάτλ, αφού η CIA του 'κοψε την ετήσια επιχορήγηση 7 εκατ. δραχμών. Το ίδιο κατάγγειλε δημόσια ο Β. Σέιμοφ, πρώην ταγματάρχης της KGB, όταν η CIA δεν του έδωσε το 1 εκατ. δολάρια, που του είχε υποσχεθεί και αρκετοί άλλοι, όπως γράφεται σε αμερικανικά έντυπα.

Φαίνεται πως επαληθεύεται και στη συγκεκριμένη περίπτωση η ρήση ότι την προδοσία πολλοί αγάπησαν, αλλά τους προδότες κανείς...

Κραυγή αγωνίας και απόγνωσης στέλνουν οι κερασοπαραγωγοί της Πέλλας. «Πουλάμε ένα κιλό κεράσι, όσο κοστίζει μισό λίτρο εμφιαλωμένου νερού. Πρόπερσι πουλούσαμε 300 και 350 δραχμές το κιλό και τώρα παρακαλάς για να στο πάρουν 150 δραχμές το κιλό», σημειωνόταν χαρακτηριστικά στο σχετικό ρεπορτάζ που δημοσίευσε τις προάλλες ο «Ρ». Κι όλ' αυτά, όταν το κόστος παραγωγής υπολογίζεται στις 170-180 δραχμές, ενώ την ίδια στιγμή τα κεράσια πουλιούνται προς 450 δραχμές το κιλό και ακόμη παραπάνω στα μανάβικα των μεγάλων αστικών κέντρων. Και δεν ξέρεις, αν τρως κεράσι από την Πέλλα ή κάποια άλλη περιοχή της Ελλάδας, ή εισαγόμενα κεράσια από τη Βουλγαρία ή την Τουρκία, όπου, για διάφορους ευνόητους λόγους, οι μεγαλέμποροι τα αγοράζουν σε ακόμη περισσότερο εξευτελιστικές τιμές απ' ό,τι στην Ελλάδα.

Η πολιτική και λογική της «ελεύθερης αγοράς» και της «παγκοσμιοποίησης» σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια. Κανείς, όμως, εκ των κυβερνώντων δε λέει πώς θα επιβιώσουν οι κερασοπαραγωγοί της Πέλλας; Κανείς δε λέει τι θα γίνει, αν αύριο προστεθούν κι αυτοί στους αναζητούντες εργασία στις μεγάλες πόλεις, δηλαδή στους ανέργους; Κανείς δε λέει τίποτε ουσιαστικό για τη συνεχιζόμενη ερήμωση της υπαίθρου, την όλο και μεγαλύτερη εισαγωγή προϊόντων, κυρίως αγροτικών και για τόσα άλλα.

Προφανώς, τα έχουν «ακουμπήσει» όλα στον αυτόματο πιλότο της «αγοράς»...

Associated Press

Την περασμένη Τετάρτη, το βράδυ, η επίμονη και ραγδαία βροχή των μουσώνων προκάλεσε την κατάρρευση ενός ολόκληρου λόφου, στις ανατολικές φτωχο-συνοικίες της πόλης, θάβοντας ανθρώπους, ζώα και παράγκες κάτω από τόνους λάσπης. Δεκάδες ήταν οι καταγραμμένοι νεκροί και άγνωστος ο αριθμός των αγνοουμένων, για τους οποίους δεν υπάρχει καμιά ελπίδα, πλέον, αφού έχουν αναλάβει δράση οι μπουλντόζες, εδώ και μέρες...

Αλλωστε, ποιος υπολογίζει τις ζωές μερικών καταφρονεμένων στη σύγχρονη κοινωνία της «παγκοσμιοποίησης» και των «νόμων της αγοράς», όταν, μάλιστα, τα εργατικά χέρια υπάρχουν εν αφθονία; Περισσότεροι από 1.000 νέοι άνθρωποι συρρέουν κάθε μέρα στη Βομβάη, καθώς η ζωή στο χωριό δεν προσφέρει την παραμικρή ελπίδα, ενώ οι συνδεόμενες με το μεγάλο αστικό κέντρο αυταπάτες διατηρούν ακόμη κάποια λάμψη...

Τι κάνει μια δημοτική αρχή, όταν δεν έχει τους απαραίτητους οικονομικούς πόρους, για να ασκήσει την όποια κοινωνική πολιτική; Τη λύση στο πρόβλημα την έχει δώσει ήδη η κυβέρνηση κι απ' ό,τι φαίνεται ο δήμαρχος Τρικάλων την έχει αφομοιώσει πολύ καλά. Προσανατολίζεται, λοιπόν, στην επιβολή χαρατσιού στους δημότες της πόλης, το οποίο θα εισπράττεται μέσω των λογαριασμών της Δημοτικής Επιχείρησης Υδρευσης και Αποχέτευσης. Τα χρήματα που θα συγκεντρώνονται, η δημοτική αρχή θα τα διαθέτει για την εξυπηρέτηση κοινωνικών - φιλανθρωπικών σκοπών και για την ικανοποίηση αιτημάτων διαφόρων ιδρυμάτων και συλλόγων της πόλης.

Οπως καταλαβαίνετε, οι λογικές και οι μέθοδοι αυτές είναι οι πλέον... σύγχρονες στην άσκηση κοινωνικής πολιτικής και... αναβαθμίζουν το ρόλο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Οσοι πιστεύετε ότι το κράτος και οι κυβερνώντες, ήδη, μαζεύουν πάρα πολλά από τους εργαζομένους και τα ανακατανέμουν προς όφελος των εχόντων και κατεχόντων, δυστυχώς είσαστε αμετανόητα αναχρονιστές και πρέπει να εκσυγχρονιστείτε το γρηγορότερο.

Μα πώς θα βαδίσουμε μέσα στην ΟΝΕ, αν δεν πληρώσουμε ακόμη περισσότερα... Εδώ, απλώς, στην πρώην ΕΟΚ και νυν ΕΕ ήμασταν μέχρι χτες και μας κόστισε ο κούκος αηδόνι...

Κύκλοι της κυρίαρχης τάξης, διάφοροι αναλυτές, κυβερνητικά στελέχη, φροντίζουν για τη δημιουργία των κατάλληλων συνθηκών προκειμένου οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις ενάντια στην εργατική τάξη να επιβληθούν είτε ως μέσο αντιμετώπισης της ανεργίας, αφού θα δώσει ώθηση στην οικονομία, είτε ακόμη και ως αναγκαίο προσωρινά κακό, αφού βελτιώνοντας την οικονομία θα βελτιώνει και τη ζωή της εργατικής τάξης. Τα σφυριά όμως χτυπάνε όλα στο ίδιο αμόνι, αυτό της διασφάλισης και παραπέρα ανάπτυξης των επιχειρηματικών συμφερόντων.

Τα μέτρα της κυβέρνησης είναι στρατηγικής σημασίας για το κεφάλαιο. Δεν μπορεί η εργατική τάξη να τα αντιμετωπίζει μόνο ως επιμέρους μέτρα αφαίρεσης κάποιων κατακτήσεων, αλλά ως μια πολιτική γενικευμένης επίθεσης στα βασικά δικαιώματα, στην ίδια τη ζωή της εργατικής τάξης, στην τιμή της εργατικής δύναμης. Οι καπιταλιστές βεβαίως, επιτίθενται διεκδικώντας τα πλείστα. Διεξάγουν από τη σκοπιά τους ταξική πάλη για να φέρουν το αποτέλεσμα που επιδιώκουν για τα συμφέροντά τους. Το ίδιο όμως απαιτείται και από την εργατική τάξη.

Ο,τι χρόνια

μου ανήκει,

να το «φαν»

ζητούν

οι «λύκοι»,

να το κλέψουν

να τ' αρπάξουν

πιο πολύ

να μ' αφαιμάξουν!

***

Και ψηφίζουν

νέα «μέτρα»,

στο λαιμό

μου δένουν πέτρα,

και μου βάζουν

αλυσίδες

οι αισχροί,

οι μπαταξήδες!

***

Μπρος, λοιπόν,

όλοι στους δρόμους

για τα «μέτρα»

για τους «νόμους»

τη γροθιά ψηλά

και πάλη

δεν υπάρχει

λύση άλλη!