«Το ιερό δικαίωμα της απεργίας είναι κατοχυρωμένο στο Σύνταγμα. Το ιερότατο δικαίωμα της επιβίωσης του έθνους επαφίεται στον πατριωτισμό όλων μας. Αυτό που προέχει είναι να μην παίζουμε "με τα σπίρτα δίπλα στη φωτιά"»... Η δήλωση αυτή είναι χτεσινή και ανήκει στον εκπρόσωπο Τύπου του ΛΑ.Ο.Σ. Για την ορθή ερμηνεία της απαιτείται να συμβουλευτεί κανείς το λεξικό της «γλώσσας» του ΛΑ.Ο.Σ. Εκεί ως «έθνος» ορίζεται η πλουτοκρατία και τα δικά της «ιερά» δικαιώματα υπερασπίζουν τα πρωτοπαλίκαρά του, βάλλοντας κατά των αγώνων του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Κι αυτό ενώ ξέρουν καλά ότι η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα αγωνίζονται ενάντια σε μέτρα που ακριβώς απειλούν την επιβίωσή τους. Ασήμαντες λεπτομέρειες για το ΛΑ.Ο.Σ. Το ιερό δικαίωμα του λαού στην πάλη και στη διεκδίκηση όλων όσα διασφαλίζουν μια ζωή με αξιοπρέπεια, για τον ΛΑ.Ο.Σ. όχι μόνο δεν έχει αξία, αλλά είναι επικίνδυνη κόντρα στο «δικαίωμα» του «έθνους» των πλουτοκρατών να ζει πλουσιοπάροχα από τον ιδρώτα και το μόχθο ολόκληρου του λαού. Αυτού του «έθνους» το Σύνταγμα μπορεί να ορίζει ως «ιερό» το δικαίωμα στην απεργία, στη δουλειά κλπ. ορίζει όμως σαν «ιερότερο» το δικαίωμα των λίγων να εκμεταλλεύονται τους πολλούς. Κι αν μη τι άλλο ο ΛΑ.Ο.Σ. έχει αποδείξει περίτρανα την ευσέβεια και την πίστη του στα ιερά και όσια του κεφαλαίου. Αλλωστε μαζί με την παραπάνω δήλωση έγινε κι αυτή: «Η αγορά πρέπει να ανασάνει για να δημιουργηθεί μια αισιόδοξη προοπτική για το τραπεζικό σύστημα»...

Οχι μόνο αρνείται να συμμετέχει σε αγώνες ενάντια στην επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι, διδάσκοντας το συμβιβασμό στην αντιλαϊκή πολιτική, αλλά έχει το θράσος να καταγγέλλει κιόλας όσους πρωτοστατούν για την οργάνωση της αντίστασης των εργαζομένων. Ο λόγος για τη συμβιβασμένη πλειοψηφία του σωματείου εργαζομένων στο νοσοκομείο «Μεταξά» που κυκλοφόρησε ανακοίνωση για να κατηγορήσει τη «Δημοσιοϋπαλληλική Ενότητα» (συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ) επειδή... την περασμένη Παρασκευή, μέρα δηλαδή πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας, δεν πήγε στη συνεδρίαση του ΔΣ.

Συνεδρίαση που η πλειοψηφία δε δέχτηκε να γίνει την Τετάρτη, όπως ζήτησαν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ προκειμένου να οργανωθεί έγκαιρα η συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία. Αλλά την προγραμμάτισε (τυχαία;) για την Παρασκευή, δηλαδή την ίδια τη μέρα της απεργίας και μάλιστα τώρα εγκαλεί τους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ γιατί δεν άφησαν την απεργία και το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ, να τρέχουν για... συνεδριάσεις! Μάλιστα βρίσκει ευκαιρία να καταφύγει και σε άθλιο αντικομμουνισμό («δεν έχετε καμία σχέση με τον συνδικαλισμό και η μόνη δραστηριότητά σας είναι η υλοποίηση των εντολών του Περισσού» εκτιμά...).

Ενώ όμως η πλειοψηφία βρίσκει πολλά να καταλογίσει σε όσους πρωτοστατούν στους ταξικούς αγώνες, δε βρίσκει κουβέντα να πει για όσους επιταχύνουν την αντεργατική επίθεση. Το μόνο που βρίσκει να επισημάνει είναι ότι «η επίθεση που δέχονται τα εργασιακά και κοινωνικά μας δικαιώματα είναι μεγάλη»...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Λέτε να το σκέφθηκε έτσι ο Γιώργος Παπανδρέου και εμφάνισε χτες στη Βουλή μια τροπολογία με βάση την οποία μπορεί να αναθέτει σε ...οποιονδήποτε οτιδήποτε;

Από δημόσια έργα μέχρι αρμοδιότητες και από μελέτες μέχρι ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Κι αν δεν μπορείτε εσείς, μπορεί ο πρωθυπουργός.

Φυσικά, ο ίδιος είναι στις Ηνωμένες Πολιτείες, θα δει και τον Πρόεδρο Ομπάμα, φροντίζει όμως τα πράγματα στην Ελλάδα να έρχονται όσο περισσότερο γίνεται στα χέρια του.

Αλλά ...γιατί ασχολούμαστε εμείς με όλα αυτά; Σύμφωνα με τα ήθη των ημερών, δεν έχουμε καμία δουλειά να μπλεκόμαστε στις συναντήσεις των «μεγάλων» που ξέρουν ποιο είναι «το καλό» μας.

Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα ό,τι μας ζητήσουν. Το μισθό μας, το σπίτι μας, τα υπάρχοντά μας...

Γιατί αλλιώς θα συμβούν φοβερά και τρομερά πράγματα. Θα βρέξει φίδια, θα γίνουν λιμοί, σεισμοί και καταποντισμοί!

Α, ΜΑΛΙΣΤΑ, η Κομισιόν δε θέτει - λέει ο Α. Λοβέρδος - θέμα περικοπής των επιδομάτων στον ιδιωτικό τομέα! Θα μπορούσε και να θέσει δηλαδή ό,τι ώρα της καπνίσει;

Φυσικά, δε χρειάζεται ούτε η Κομισιόν ούτε το υπουργείο για να «τεθούν» τέτοια θέματα. Ξέρουν οι εργοδότες να τα θέτουν μόνοι τους και όχι όταν γίνονται διαπραγματεύσεις για συμβάσεις μόνο. Αλλά ...κάθε μέρα.

Αλλωστε, γι' αυτό είναι εδώ και η Κομισιόν και τα υπουργεία και οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Για να θέτουν οι εργοδότες ό,τι θέμα θέλουν, ό,τι ώρα θέλουν...

Κι αν περιμένουμε από αυτούς να λύσουν σε τέτοιες περιπτώσεις το πρόβλημα ...καήκαμε.

Γρηγοριάδης Κώστας

Παπαγεωργίου Βασίλης

Οσοι δίνουν έστω και την παραμικρή σημασία και παραμένουν εγκλωβισμένοι σε αυτά, είναι από χέρι χαμένοι, όπως έχει επανειλημμένα αποδειχθεί. Τα παραμύθια τους ποτέ δεν τελειώνουν. Κάθε φορά που εξαπολύουν μια επίθεση, τα επιτελεία τους έχουν έτοιμα δεκάδες από δαύτα για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου, για να τον αποκοιμίσουν. Σε κρίσιμες ώρες αποφασιστικών αναμετρήσεων, όπως αυτή που διανύουμε, οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να δίνουν την παραμικρή σημασία. Η δική τους «δουλειά» είναι η οργάνωση της πάλης και η ανασύνταξη του λαϊκού κινήματος για να υπάρξουν κατακτήσεις και καλύτερες μέρες για τους ίδιους και τα παιδιά τους.

Τα «νέα μέτρα» που έρχονται το επόμενο διάστημα με αιχμή τις εργασιακές σχέσεις και το Ασφαλιστικό, δεν είναι ένα ακόμα πακέτο, άγριων έστω, μέτρων, όπως αυτό που ανακοίνωσε πρόσφατα η κυβέρνηση στο όνομα της «διάσωσης της χώρας». Δεν είναι δηλαδή μέτρα που αφορούν περικοπές μισθών και συντάξεων ή την αύξηση των έμμεσων φόρων. Πρόκειται για βαθιές ανατροπές, που θα σαρώσουν τα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα και τις εναπομείνασες κατακτήσεις της εργατικής τάξης και του λαού. Επί τάπητος έχουν τεθεί η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η απελευθέρωση των απολύσεων, η γενίκευση των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, η ανασφάλιστη εργασία, το ξεθεμέλιωμα της Κοινωνικής Ασφάλισης, η ιδιωτικοποίηση της Παιδείας και της Υγείας κ.ο.κ. Είναι ολοφάνερο ότι δε θα μείνει τίποτα όρθιο από όσα με αίμα και θυσίες κατέκτησαν τους δύο προηγούμενους αιώνες η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Για πολλοστή φορά από το Παρίσι ο Γ. Παπανδρέου δεν άφησε κανένα περιθώριο για αυταπάτες. «Σε αυτό το νέο δρόμο βεβαίως δε μένουμε στα έκτακτα μέτρα. Θα υπάρξει η ανάπτυξη, θα υπάρξουν οι μεγάλες αλλαγές στη Διοίκηση, στο φορολογικό σύστημα, στο εκπαιδευτικό σύστημα, στο σύστημα υγείας», έδωσε το στίγμα... Και βέβαια δεν είναι μέτρα «που επιβάλλουν οι Βρυξέλλες», όπως συνειδητά παραπλανούν τον κόσμο. Είναι μέτρα συναποφασισμένα με τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ... Η κλιμάκωση των ταξικών αγώνων είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία. Είναι πατριωτικό - ταξικό καθήκον.

«Αν παρακολουθούσαν (σ.σ. οι Γερμανοί) τους Ελληνες "απόμαχους" να συγκρούονται με τα ΜΑΤ στο Μέγαρο Μαξίμου, δικαιολογημένα θα αναρωτιόνταν: "Τι σόι συνταξιούχοι είναι αυτοί που μπορούν να διασπούν τον κλοιό των 20άρηδων ανδρών; Κι αν μπορούν να το κάνουν αυτό γιατί να μην μπορούν να δουλέψουν - όπως κι εμείς - μέχρι τα 67;"», είχε αναρωτηθεί την περασμένη Παρασκευή ο αρθρογράφος της «Καθημερινής» Π. Μανδραβέλης, αποτυπώνοντας την ωμότητα με την οποία η τάξη που εκπροσωπεί είναι αποφασισμένη να προχωρήσει μέχρι τέλους τα σχέδιά της.

Πληρωμένη απάντηση δίνει η Ομοσπονδία Συνταξιούχων του ΙΚΑ, που σημειώνει: «Ο κ. Μανδραβέλης, αρθρογράφος - δημοσιολόγος κτλ. της "Καθημερινής", όπως εξάλλου και άλλοι αργυρώνητοι στρατευμένοι όμοιοί του, στην υπηρεσία της αστικής τάξης, θερμοί υποστηριχτές των αντεργατικών πολιτικών, πίστεψε ότι βρήκε την ευκαιρία, με αφορμή τη μαχητική αγωνιστική συγκέντρωση των συνταξιούχων στις 3 Μάρτη στο Μέγαρο Μαξίμου, να επιτεθεί από τις θέσεις της ολιγαρχίας του πλούτου. Ο κύριος αυτός εξειδικεύει την πολιτική του κεφαλαίου και τη θέση του περί κόστους γήρανσης... Δηλαδή μετά το πέρας της εργασίας, στον Καιάδα». Και επισημαίνει: «Οι απόμαχοι της δουλειάς στην Ελλάδα δε θα του κάνουν τη χάρη να γίνουν "τα άλογα που τα σκοτώνουν όταν γεράσουν". Γιατί πέραν των άλλων δεν πρέπει να ξεχνάει ότι υπάρχει το ΠΑΜΕ».

Είναι ψέμα. Τα μέτρα είναι αναγκαία για να μπορέσουν οι καπιταλιστές να βγουν από την κρίση αλώβητοι. Τα μέτρα είναι προαποφασισμένα και απαντούν στις ανάγκες της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου και της αύξησης της κερδοφορίας του. Είναι στρατηγική του κεφαλαίου. Οπως προαποφασισμένο είναι να χτυπήσουν στο μέλλον ακόμα πιο άγρια το εργατικό λαϊκό εισόδημα, την Κοινωνική Ασφάλιση, το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά.

Τα κέρδη του κεφαλαίου - και μάλιστα σε περίοδο οικονομικής κρίσης - μαρτυρούν το αντίθετο. Πλούτος υπάρχει και είναι πολύ μεγάλος. Ομως, οι επιχειρηματίες, που έχουν αποθηκευμένα πολλά κεφάλαια και εμπορεύματα, θέλουν να εξασφαλίσουν ότι τα χρήματα μπορούν να επενδυθούν και τα εμπορεύματα να πουληθούν όχι μόνο με το ίδιο κέρδος που είχαν πριν εκδηλωθεί η οικονομική κρίση, αλλά και παραπάνω.

Προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν. Πράγματι, ο καπιταλισμός δεν μπορεί στη συγκεκριμένη συγκυρία να ικανοποιήσει ούτε τις στοιχειώδεις κοινωνικές ανάγκες. Η σαπίλα, ο παρασιτισμός και τα όριά του που εξαντλούνται, τον κάνουν πιο επιθετικό. Υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης. Που έχει ως γνώμονα την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών. Τα εργοστάσια χωρίς τους εργάτες δεν μπορούν να δουλέψουν. Χωρίς τους βιομήχανους μπορούν. Και μάλιστα σε μια κεντρικά σχεδιασμένη παραγωγή, με εργατικό έλεγχο, μπορούν να παράγουν ακόμα περισσότερο κοινωνικό πλούτο και με υψηλή ποιότητα. Να φύγουν λοιπόν οι καπιταλιστές. Να μην είναι ιδιοκτησία τους τα εργοστάσια, τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής.