Να λοιπόν που κάποιοι αστοί δημοσιογράφοι, όπως ο Πάσχος Μανδραβέλης της «Καθημερινής», με αφορμή τα αντιλαϊκά μέτρα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός λένε ότι «οι περικοπές αποδοχών στο δημόσιο τομέα, δεν είναι τομή, είναι τιμωρία», ενώ σε άλλο σημείο χαρακτηρίζονται και άδικα! Εννοώντας ότι, για παράδειγμα, οι δημόσιοι υπάλληλοι θα έπρεπε να... τιμωρηθούν λιγότερο και να υπάρξει ένας διαφορετικός «εξορθολογισμός» στους μισθούς τους, τα επιδόματα, τις ενισχύσεις, τις υπερωρίες, επειδή, όπως λέει ο συγκεκριμένος, «το κράτος δεν ξέρει τι πληρώνει». Από το μυαλό του δημοσιολόγου είναι αδύνατο να περάσει η σκέψη ότι πρέπει να πληρώσει το κεφάλαιο για τα ελλείμματα, αφού η κρατική χρηματοδότηση προς αυτό τα δημιουργεί. Ετσι μιλά για «τιμωρία» με «άδικα μέτρα» συγκαλύπτοντας την ταξική ουσία του ζητήματος, ότι την πληρώνουν συνολικά οι εργαζόμενοι, ενώ απαιτεί και «εξορθολογισμό», δηλαδή αναδιανομή μεταξύ των εργαζομένων, που σημαίνει δραστική μείωση των μισθών τους. Και γιατί να μην αυξηθούν οι κατώτεροι μισθοί στο ύψος των μεγαλύτερων; Ο «έξυπνος» και «πατριώτης», αφού για το καλό της πατρίδας παίρνονται τα μέτρα, γράφει ότι χρειάζονται ανατροπές, να ξεβολευτούν οι βολεμένοι, που θα πουν ότι έμαθαν να ζουν με μεγάλους μισθούς και δε δέχονται περικοπές. Να τα λέει κανένας φτωχός αυτά, θα πει κανείς ότι δε συνειδητοποιεί την ουσία αυτής της πολιτικής. Να τα λέει όμως ο βολεμένος δημοσιολόγος, είναι πρόκληση. 'Η μήπως γι' αυτό διατίθεται προς χρήση από τα αφεντικά;

Να γιατί στο μαύρο μέτωπο ΕΕ - κεφαλαίου - κυβέρνησης - ΝΔ - εργατικής αριστοκρατίας - πλειοψηφιών σε ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ, δηλαδή τα εργαλεία του καπιταλισμού στο εργατικό κίνημα, συγκαταλέγονται και τα αστικά ΜΜΕ και δημοσιολόγοι τύπου Μανδραβέλη.

Δεν κρύβεται ο ενθουσιασμός των εκπροσώπων του κεφαλαίου για την άγρια αντιλαϊκή επίθεση που ξεκίνησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, πράγμα βέβαια που είναι εντελώς αναμενόμενο. Ομως, όπως είναι ευνόητο, δεν αρκούνται σε αυτά. Τους άνοιξε η όρεξη, τα θέλουν όλα και τα θέλουν τώρα. Επιπλέον θέλουν απόλυτη σύμπλευση και συστράτευση του πολιτικού προσωπικού των αστικών κομμάτων και - το άκρον άωτον του θράσους - θέλουν να μπει τέλος στις διεκδικήσεις και τους αγώνες των εργαζομένων. Χαρακτηριστική η αναφορά στη δήλωση του προέδρου του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου Γ. Γραμματίδη, ο οποίος αφού διαπιστώνει με ικανοποίηση ότι «επιτέλους έχουμε συναίνεση του πολιτικού συστήματος στην πράξη», προσθέτει: «Τώρα αναμένουμε και την έκφραση συναίνεσης της κοινωνίας με το πάγωμα κάθε συντεχνιακής διεκδίκησης γιατί όλοι πρέπει να αρθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Η καθολική συναίνεση αποτελεί μονόδρομο για την ανασυγκρότηση της οικονομίας και της χώρας. Αλίμονο σε όσους εξακολουθούν να μην το αντιλαμβάνονται»(!). Προφανώς οι εκπρόσωποι της εργοδοσίας ψάχνουν για εθελοντές - θύματα, για εργαζόμενους που θα δεχθούν αγόγγυστα να οδηγηθούν σαν πρόβατα επί σφαγή, με άλλα λόγια ψάχνουν για «Αμερικανάκια». Πολύ σύντομα θα διαπιστώσουν ότι το «είδος» δεν ευδοκιμεί στη χώρα μας.

Στην ταινία του Ρομπ Μάρσαλ «Αναμνήσεις μιας γκέισας» (2005), η οποία αναφέρεται στις συνθήκες σκλαβιάς που βίωναν τα φτωχά κορίτσια της Ιαπωνίας στην εποχή του μεσοπολέμου (σ.σ. έστω και με έναν μάλλον «εξωτικό» τρόπο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...), η ηρωίδα, ως γκέισα πια, «καλείται», εκτός των άλλων, να βγάλει και την απώλεια της παρθενιάς της σε δημοπρασία...

Μόλις χτες, το ΑΠΕ έδωσε την είδηση, ότι μια νεαρή κοπέλα από τη Νέα Ζηλανδία έβγαλε στη δημοπρασία, μέσω ίντερνετ, την παρθενιά της, για να εξοικονομήσει τα δίδακτρα που πρέπει να πληρώσει για να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο...

Να πώς «γεφυρώνει» ο καπιταλισμός τις «παραδόσεις»...

Στο ενδιάμεσο ο πρόεδρός του τα έβαζε με το ΚΚΕ λέγοντας «δεν μπορούμε να αβαντάρουμε μέσα στη Βουλή το κλείσιμο των δρόμων», «δεν μπορεί να 'ρχεται η Αριστερά σ' αυτή την κατάσταση που 'μαστε και ν' αβαντάρει την οποιαδήποτε βαβούρα, διαδήλωση»! Για να φτάσει ο ίδιος στη συζήτηση στη Βουλή την περασμένη Δευτέρα να κατηγορήσει το ΚΚΕ ότι «ποτέ δεν είχε μέτρο» και ότι «πάντα κινούνταν στην αυτοδικία και στην αντάρα»! Και χτες να δηλώσει ότι «κάποια πράγματα πρέπει να σταματήσουν, όπως τα μπλόκα, ας το καταλάβουν αυτό όσοι δρουν τώρα σαν υποκινητές». Στα παραπάνω ας προστεθεί η στήριξή του στην κυβέρνηση και στα σκληρά μέτρα που αυτή προωθεί, που εκφράζεται και με προτροπές στην εργατική τάξη να κηρύξει «σιωπητήριο» και να παραιτηθεί απ' την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της και τη διεκδίκηση μέτρων σύμφωνων με τις σύγχρονες ανάγκες της. Πρόκειται για το ίδιο κόμμα που εισηγείται τη λήψη ακόμα πιο σκληρών μέτρων, ταυτόχρονα με μέτρα ενίσχυσης της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Η κυβέρνηση λέει εφαρμόζει την πολιτική Καραμανλή, όμως η δική τους εκδοχή έχει και... «αναπτυξιακή προοπτική»!!!

Και γιατί να μην έχει, εδώ που τα λέμε; Το να προσφέρεις «προοπτική», «ευοίωνο μέλλον» και υποσχέσεις για ένα «καλύτερο αύριο», ως γνωστόν είναι... τσάμπα. Ούτε έξοδα έχει, ούτε φόρο πληρώνεις...

Αν φορολογούνταν άλλωστε κάθε ψέμα και κάθε «θα» που έχουν πει τα κόμματα του δικομματισμού σε αυτή τη χώρα, δε θα υπήρχε θέμα δημοσίων εσόδων. Τα ταμεία θα ήταν ξέχειλα.

Για την ώρα πάντως, τα μόνα ταμεία που έχουν χρήματα είναι αυτά των ΑΕ, των τραπεζών και των πολυεθνικών. Κι επειδή αυτά πρέπει να παραμείνουν γεμάτα, εμείς - κατά τη γνώμη τους - πρέπει να υποστούμε την πολιτική που υπαγορεύει το κεφάλαιο.

Ομολογουμένως έχουν ανακαλύψει - για λογαριασμό μας - πολλά προσχήματα. Σε αυτό είναι πολύ δυνατοί και διαθέτουν επιλογές για κάθε γούστο.

Μπορούμε -λέει- να το κάνουμε για λόγους «εθνικούς» (κινδυνεύει η εθνική ανεξαρτησία), για λόγους «ευρωπαϊκούς» (κινδυνεύει η ευρωζώνη και το ευρώ) ή για λόγους «οικονομικούς» (κινδυνεύει η οικονομία μας).

Εμείς πάλι λέμε να μην το κάνουμε, για λόγους... «ταξικούς», για να κινδυνεύσει στα σοβαρά η πολιτική τους που μας πάει από το κακό στο χειρότερο.

Γρηγοριάδης Κώστας

Αν και εδώ ταιριάζει η φράση... «ας πρόσεχες», είναι βέβαιο ότι πάντα μπορεί να διορθωθεί αυτό το λάθος. Και κυρίως αν αλλάξει κανείς στάση ζωής.

Ως γνωστόν στον... καναπέ είναι πιο εύκολο να πιστέψει κανείς τα ψέματα που του αραδιάζουν.

Τα επιτελεία της αστικής τάξης μαζί με τα αστικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης θέλουν να διαμορφώσουν στην κοινή γνώμη, τους εργαζόμενους και τα λαϊκά νοικοκυριά τη συνείδηση ότι όχι μόνο πρέπει να ανεχθούν την αντιλαϊκή επέλαση της κυβέρνησης, αλλά να νιώσουν ότι οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η «οικονομία» της χώρας. Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όταν μιλάμε για «δημόσια οικονομικά» μιας καπιταλιστικής χώρας, στην πραγματικότητα μιλάμε για το χρήμα και τον πλούτο που συγκεντρώνεται από το μόχθο και τον ιδρώτα των εργαζομένων, ο οποίος είναι η λεία που μοιράζεται από το κράτος στους επιχειρηματίες για να μπορέσουν να επενδύσουν και να αναπαράγουν διευρυμένα τα κεφάλαιά τους.

Πολλή κουβέντα γίνεται για «χρήματα που χάθηκαν», για «λεφτά που μας λείπουν», για «χρήματα που υπήρχαν αλλά δεν ξέρουμε πού πήγαν» και άλλα τέτοια. Προχτές, αναρωτήθηκε ο πρωθυπουργός στη Βουλή «χρήματα υπήρχαν, πού πήγαν;» και χτες ανέλαβαν αστικά ΜΜΕ να δώσουν απαντήσεις. Ετσι, στα ΝΕΑ ο Γ. Πρετεντέρης ανέλαβε να απαντήσει ότι «τα χρήματα πήγαν στις δημόσιες δαπάνες», σε «επιδόματα», «επιτροπές» και «υπερωρίες», σε «υπηρεσίες και συμβούλια», «στις μαύρες τρύπες των ασφαλιστικών ταμείων» κλπ. κλπ. Αυτή είναι η προπαγάνδα τους για να μπορέσουν πάνω της να στηρίξουν την ανάγκη να παρθούν τα μέτρα που ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός προχτές. Και βεβαίως πήγε χρήμα και σ' αυτά. Αλλά το ψέμα δεν κρύβεται. Γιατί τα τεράστια ποσά πήγαν στ' αφεντικά και αυτό θέλει να κρύψει ο δημοσιολόγος.

Το 2009, οι τραπεζίτες πήραν κρατικό χρήμα, 28 δισ. ευρώ, με πρόσχημα μάλιστα την οικονομική κρίση, πλούτος που ανήκει στους εργαζόμενους. Το 2009, μέσω του επενδυτικού νόμου, οι καπιταλιστές μοιράστηκαν 7,2 δισ. ευρώ κρατικό - δηλαδή του λαού - χρήμα. Κρατικά «πακέτα» μοιράζονται μέσω των Συμπράξεων Δημόσιου Ιδιωτικού Τομέα, όπως εκείνα τα 6 δισ. ευρώ που δόθηκαν σε επιχειρηματίες και πάλι μέσα στο 2009. Επιπλέον, υπάρχουν τα δάνεια με κρατική εγγύηση, τα δισεκατομμύρια του λεγόμενου Σχεδίου Στήριξης της Απασχόλησης, το πρόγραμμα «Επιχειρηματικότητα και Ανταγωνιστικότητα». Τα χρήματα που δίνονται σε κατασκευαστικούς ομίλους για να φτιάξουν δρόμους, στα οποία επιβάλλουν χαράτσια στο λαό.

Αυτή είναι η απάντηση στο ερώτημα πού πηγαίνουν τα χρήματα. Γιατί, όντως, υπάρχουν και υπήρχαν χρήματα, μόνο που τα ληστεύουν από τους εργάτες και τα μοιράζουν στους επιχειρηματίες, στο κεφάλαιο, στα μονοπώλια.

«Στη σημερινή κρίση, μέτρα που θα βοηθήσουν στην οικονομική σταθεροποίηση και βιωσιμότητα έχουν γίνει αναγκαία. Πρέπει, όμως, να συνδυαστούν με δίκαιη κατανομή των βαρών, μείωση της ανεργίας και περιβαλλοντική αναβάθμιση (...). Τα μέτρα που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός μπροστά στο φόβο των αγορών, ενώ είναι αμφίβολο αν θα αντιμετωπίσουν την κατάρρευση των δημόσιων οικονομικών, είναι πολύ πιθανόν να προκαλέσουν σοβαρές συνέπειες στην πραγματική οικονομία και την κοινωνική συνοχή»!

Ετσι σχολίασαν οι «Οικολόγοι - Πράσινοι» τα μέτρα που ανακοίνωσε με το προχτεσινοβραδινό του διάγγελμα ο πρωθυπουργός. Σαν ...αναγκαία! Τα οποία η κυβέρνηση δεν ήθελε αλλά ...εξαναγκάστηκε να υιοθετήσει απ' το φόβο των αγορών! Οι παραφυάδες του ΠΑΣΟΚ επί το έργον.