Δεν έχει περάσει και μεγάλο χρονικό διάστημα απ' όταν η υπόθεση του καρτέλ του γάλακτος βρισκόταν ανάμεσα στις πρώτες ειδήσεις της επικαιρότητας, με διάφορους κυβερνητικούς αγροτοσυνδικαλιστές να προβάλλουν στους μικρομεσαίους αγρότες της χώρας τη «δικαστική οδό» ως ...βασικό - για να μην πούμε μοναδικό - όπλο στον αγώνα τους ενάντια στα καρτέλ. Οι διαχειριστικές αυταπάτες, όμως, που προσπάθησαν να σπείρουν «έσκασαν» πολύ γρήγορα σαν ...σαπουνόφουσκα, αφού πλέον στελέχη του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών Τροφίμων διαλαλούν με περισσή υπερηφάνεια πως τα αρχικά πρόστιμα που επέβαλε στις εμπλεκόμενες γαλακτοβιομηχανίες του καρτέλ η Επιτροπή Ανταγωνισμού μειώθηκαν κατά πολύ από το Εφετείο. Επιπλέον, όπως οι ίδιοι πάλι διέρρευσαν, δεν έχουν σκοπό να καταβάλουν ούτε ένα ευρώ και γι' αυτό θα προσφύγουν στο Συμβούλιο της Επικρατείας ζητώντας να μηδενιστούν τα πρόστιμα. Το συνεπές αγροτικό κίνημα, από την πρώτη στιγμή, είχε προειδοποιήσει τους φτωχομεσαίους παραγωγούς ότι τη στυγνή εκμετάλλευση που βιώνουν από τα καρτέλ καμία Επιτροπή Ανταγωνισμού και κανένα δικαστήριο δεν πρόκειται να την σταματήσει. Μόνο οι ίδιοι μπορούν, με τον ενωτικό τους αγώνα, σε συντονισμό με την εργατική τάξη και τ' άλλα εκμεταλλευόμενα λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου, στρέφοντας από κοινού τα βέλη τους στα μονοπώλια και την εξουσία τους, ως την ανατροπή της. Μέρα με τη μέρα επιβεβαιώνεται.
Υπονομεύουν τη συντονισμένη πάλη
Να φρενάρει με κάθε τρόπο την ενίσχυση και το συντονισμό του αγώνα για το δικαίωμα στην εργασία προσπαθούν ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ. Ετσι, ενώ την προηγούμενη βδομάδα η διοίκηση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων Ιδιωτικού Δικαίου στο Δημόσιο (ΠΟΕΙΔΔ) είχε αποφασίσει την κήρυξη απεργίας, κατέληξε η κινητοποίηση να γίνει χτες, ενώ ήξερε ότι το Συντονιστικό των συμβασιούχων έχει κηρύξει κινητοποιήσεις για σήμερα. Παράλληλα, φρόντισε να μη γίνει γνωστή η απόφαση της Ομοσπονδίας για απεργία, αφού... ειδοποίησε τα σωματεία μόλις προχτές.
Είναι φανερό ότι ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ ήθελαν να κηρύξουν απεργία για «τα μάτια του κόσμου» και μόνο. Να αποδυναμώσουν και όχι να στηρίξουν τις πρωτοβουλίες των ίδιων των συμβασιούχων, οι οποίοι έχουν δημιουργήσει το Συντονιστικό και λόγω της πλήρους απραξίας της Ομοσπονδίας.
Οι μεθοδεύσεις της πλειοψηφίας στην Ομοσπονδία, όπως και αυτές σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, εξυπηρετούν στο ακέραιο τον αντεργατικό σχεδιασμό της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ (το ίδιο έκαναν και επί ΝΔ), που επιχειρεί μέσω της τακτικής διάσπασης και διαίρεσης των εργαζομένων, της κατασυκοφάντησης των συμβασιούχων και των εργαζομένων με stage να πλήξει τους αγώνες τους για το δικαίωμα στη δουλειά. Και τελικά να προχωρήσει αλώβητη στις απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων.
Επιβεβαιώνεται πέρα για πέρα ότι το μόνο που έχουν να «κερδίσουν» οι εργαζόμενοι από τις δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού είναι η παραπέρα εξαθλίωση και υποταγή στις αντεργατικές πολιτικές του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του.
Από μικροί στην «επιχειρηματικότητα»
Ανεξάντλητη είναι, τελικά, η φαντασία της ΕΕ και των μονοπωλίων, όταν πρόκειται για αναζήτηση τρόπων παρέμβασης στις συνειδήσεις των νέων. Το καινούριο, που σκέφτηκαν και υλοποιούν μαζί, ήταν η διοργάνωση διαγωνισμού με τη συμμετοχή 100 μαθητών από 25 χώρες, στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Ετους Δημιουργικότητας και Καινοτομίας. Σε ένα διάστημα 24 ωρών, μαθητές διαφόρων εθνικοτήτων συνεργάζονται για να λύσουν μία πρόκληση εμπνευσμένη από την πραγματική ζωή. Η πρόκληση, μάλιστα, ετοιμάστηκε με τη συνεργασία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Junior Achievement - Young Enterprise (JA-YE) Europe, ενός οργανισμού που συγκροτείται από επιχειρηματικούς κολοσσούς για να προωθήσει το πνεύμα επιχειρηματικότητας σε μαθητές και σπουδαστές από 6 έως 25 ετών.
Σκοπός του JA-YE, να εμπνεύσει και να προετοιμάσει τους νέους να πετύχουν στην παγκόσμια οικονομία, ενώ στις αξίες του περιλαμβάνεται η δέσμευση στις αρχές των οικονομιών που βασίζονται στην αγορά και την επιχειρηματικότητα, «με πάθος». Τα προγράμματά του υλοποιούνται σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες μέσα από συνεργασία τοπικών επιχειρήσεων - σχολείων και αναγνωρίστηκαν από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως «η καλύτερη πρακτική στην εκπαίδευση στην επιχειρηματικότητα».
Σε ό,τι αφορά τον εν λόγω διαγωνισμό, όπως αναφέρει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, «ο σκοπός του είναι να βοηθήσει τους νέους να αναπτύξουν τις δεξιότητες που θα χρειαστούν για να γίνουν ανταγωνιστικοί υπάλληλοι και επιχειρηματίες στο μέλλον». Με κάθε τρόπο, να ενστερνιστούν από νωρίς τα συμφέροντα των επιχειρήσεων ως δικά τους. Και να μάθουν να δουλεύουν γι' αυτά, κόντρα στα δικά τους συμφέροντα. Δηλαδή, μάθημα διαρκούς υποταγής στην εκμετάλλευση...
Να τελειώνει το παραμύθι
Ολοι αυτοί που τις τελευταίες μέρες έχουν σκυλιάσει σε βάρος του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ, με αφορμή την πεντακάθαρη θέση τους για τον «κοινωνικό διάλογο», σκόπιμα αποσιωπούν και κρύβουν από το λαό πως η κυβέρνηση με τους «κοινωνικούς της εταίρους» δεν οργανώνει γενικά και αόριστα μια συζήτηση για την ανταλλαγή απόψεων, αλλά μια θεσμοθετημένη από την ΕΕ και το κεφάλαιο διαδικασία, που στόχο έχει να νομιμοποιήσει ειλημμένες αντιδραστικές αποφάσεις. Ο πρώτος «κοινωνικός διάλογος» στο πλαίσιο της ΕΕ έγινε το 1985. Το 1986, με την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη, εισάγεται στη Συνθήκη ΕΟΚ το άρθρο 118β, με το οποίο ορίστηκε ότι η προβολή του «κοινωνικού διαλόγου» σε κοινοτικό επίπεδο αποτελεί ένα από τα επίσημα καθήκοντα της Κομισιόν.
Αξιολογώντας τη χρησιμότητα του πρώτου «κοινωνικού διαλόγου» 11 χρόνια μετά, η Κομισιόν σημείωνε, σε ανακοίνωσή της, ότι «συνέβαλε στη μεγαλύτερη αποδοχή των κοινωνικών και οικονομικών πολιτικών που εφαρμόστηκαν σε ευρωπαϊκό επίπεδο». Δηλαδή, στην αποτελεσματικότερη υποταγή του εργατικού κινήματος στην αντιδραστική πολιτική της ΕΕ. Στην Ελλάδα, ο πρώτος θεσμικός «κοινωνικός διάλογος» διοργανώθηκε το 1997, με τον τότε πρωθυπουργό Κ. Σημίτη να λέει: «Ο κοινωνικός διάλογος είναι στρατηγικός σχεδιασμός και συνεννόηση για κοινές δράσεις με συναίνεση (...) Είναι η διαμόρφωση συναντίληψης για τις μεγάλες επιλογές που βρίσκονται μπροστά μας, μέσα από την αμοιβαία κατανόηση των προβλημάτων».
Πού κατέληξε ο «κοινωνικός διάλογος» όποτε εφαρμόστηκε στη χώρα μας; Αρκούν δυο παραδείγματα: Ο «κοινωνικός διάλογος» του 1997, με τη συμμετοχή της ΓΣΕΕ, κατέληξε στο «Σύμφωνο Εμπιστοσύνης κυβέρνησης και κοινωνικών εταίρων στην πορεία προς το 2000», το οποίο συνυπέγραψε η ΓΣΕΕ. Από αυτό το Σύμφωνο, προέκυψε ένα χρόνο μετά ο νόμος 2639, που θεσμοθετεί, ανάμεσα σε άλλα, την εκ περιτροπής εργασία και τα stage. Ο δεύτερος πιο μνημειώδης «κοινωνικός διάλογος» είναι αυτός που οδήγησε στο νόμο Ρέππα (3029/02), ξεπουλώντας τους αγώνες χιλιάδων εργαζομένων που διαδήλωναν τότε ενάντια στο σχέδιο Γιαννίτση. Συμπέρασμα: Ο «κοινωνικός διάλογος» είναι οργανικό κομμάτι της στρατηγικής του κεφαλαίου, της ΕΕ και των κυβερνήσεων στα κράτη - μέλη και προβλέπεται από τις συνθήκες της. Σαν τέτοιος, είναι βαθιά αντεργατικός και σωστά το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ τον πολεμούν, συνεπή με τις ταξικές αρχές τους.
Και κάτι ακόμα. Σε όλους εκείνους που επικαλούνται τις πλειοψηφίες και καλούν το ΠΑΜΕ να στοιχηθεί πίσω από τη ΓΣΕΕ, τους θυμίζουμε τα εξής: Το ΠΑΜΕ δεν είναι παράταξη του ΚΚΕ. Είναι συσπείρωση ταξικών Συνδικάτων, Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων, Επιτροπών Αγώνα. Ολες αυτές οι συνδικαλιστικές Οργανώσεις έχουν Καταστατικό, έχουν χιλιάδες μέλη, κάνουν εκλογές και γενικές συνελεύσεις, κηρύσσουν απεργίες και άλλες κινητοποιήσεις. Οπως είναι γνωστό, στο συνδικαλιστικό κίνημα δεν ισχύει ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, ώστε μια συνδικαλιστική οργάνωση να είναι υποχρεωμένη να ακολουθήσει τη γραμμή της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ όταν διαφωνεί μαζί της. Να τελειώνει, λοιπόν, το παραμύθι. Τα ταξικά συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ αποφάσισαν το μπλοκάρισμα του «κοινωνικού διαλόγου», στο πλαίσιο του δικαιώματος που τους δίνει ακόμα και αυτή η ταξική «δημοκρατία» του αστικού συστήματος. Το γεγονός ότι μ' αυτόν τον τρόπο ξεμπροστιάζουν τη συμβιβασμένη ΓΣΕΕ και τους άθλιους σχεδιασμούς της κυβέρνησης είναι αυτό που προκαλεί τη λυσσαλέα επίθεση σε βάρος τους. Από αυτή τη σκοπιά, δικαιολογημένο, αλλά μάταιο το σκούξιμό τους...
Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ
Το σκιάχτρο του ελλείμματος...
Παπαγεωργίου Βασίλης
ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΕΝΟΧΛΗΜΕΝΟΙ... αλλά ξινισμένοι όσο δεν παίρνει άλλο βουλευτές και στελέχη του ΠΑΣΟΚ, για τις κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ και τη στάση του ΚΚΕ για το Ασφαλιστικό!
Κυκλοφοράνε στους διαδρόμους της Βουλής, στα ραδιόφωνα και σε διάφορους «κύκλους» με «δηλητηριώδεις» ατάκες για τον υποτιθέμενο διάλογο που παρεμποδίζεται, για πρακτικές «τσαμπουκά» κλπ, κλπ.
Ε, τι να γίνει βρε παιδιά; Αφού είναι «ηλίου φαεινότερον» τι σχεδιάζετε και τι προωθείτε! Πρέπει, δηλαδή, όλοι να σας λένε... περάστε και σαρώστε το ασφαλιστικό σύστημα και τα ασφαλιστικά δικαιώματα;
'Η άντε το πολύ πολύ να σας... καταθέτουν «εποικοδομητικές» ή «εναλλακτικές» προτάσεις, την ώρα που έχουν ετοιμαστεί οι ρυθμίσεις που θα διαλύσουν ό,τι έχει απομείνει και το μόνο που μένει είναι η τυπική διαδικασία ενός υποκριτικού διαλόγου;
ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ η φαρσοκωμωδία περί του «ποιος ήξερε» και «πόσα ήξερε» για το ύψος του ελλείμματος συνεχίζεται! Ο Προβόπουλος λέει «τους τα είπα», ο Παπακωνσταντίνου δηλώνει ότι... «έμεινε έκπληκτος».
Τονίζει όμως στη συνέχεια ότι ο διοικητής της τράπεζας της Ελλάδας «κάνει καλά τη δουλειά του»...
Εμείς πάλι λέμε ότι, τελικά, όποιο και να 'ναι το έλλειμμα αυτοί τη δουλειά τους κάνουν. Είτε με 10%, είτε με 8%, είτε με 12,7% πάλι πάνω μας σχεδίαζαν να τα φορτώσουν.
Τελικά δεν είναι το μέγεθος του ελλείμματος αυτό που συζητούν. Αλλά το... ύψος του «σκιάχτρου» προκειμένου να τρομοκρατηθεί ο κοσμάκης και να μην αντιδρά.
Θολώνουν τα νερά
Να θολώσουν τα νερά για την ουσία της αντιλαϊκής τους πολιτικής προσπαθούν οι κυβερνώντες, οι οποίοι στην πρώτη θέση της επικοινωνιακής τους πολιτικής έχουν την εξαπάτηση των εργαζομένων, για το ποιος πληρώνει την κρίση. Ετσι, μετά τα τεχνάσματα που σκαρφίστηκαν από κοινού με τον ΣΕΒ, ότι, δήθεν, οι μεγαλοβιομήχανοι με την ψευτοεισφορά στα κέρδη πληρώνουν το μερίδιο που τους αναλογεί για την κρίση, τις τελευταίες μέρες βάλθηκαν να μας πείσουν ότι τα βάζουν με τη μεγάλη ακίνητη περιουσία.
Είναι πασιφανές ότι τα ψέματα πάνε κι έρχονται. Τη στιγμή που χιλιάδες εργαζόμενοι και συνταξιούχοι καταδικάζονται σε μισθούς πείνας και μηδενικές αυξήσεις, τη στιγμή που δηλώνουν πανέτοιμοι να ξηλώσουν ό,τι απέμεινε στο Ασφαλιστικό, αποτελεί πρόκληση πρώτου βαθμού να παρουσιάζουν τις «εισφορές» 400 και 500 που κατέχουν ακίνητα εκατομμυρίων ευρώ, ως τη συμβολή τους στην υπόθεση της ...«κοινωνικής δικαιοσύνης».
Και, βεβαίως, δεν είναι μόνον αυτό. Μπορεί να μιλάμε για «έκτακτη εισφορά» στην μεγάλη ακίνητη περιουσία, στην πραγματικότητα, όμως, αφήνουν εντελώς στο απυρόβλητο τα περιουσιακά στοιχεία που είναι «γραμμένα» στις επιχειρήσεις, αφήνουν ανέγγιχτη την αμύθητη ακίνητη περιουσία της Εκκλησίας, δεν πληρώνουν δεκάρα οι ιδιοκτήτες των εργοστασιακών συγκροτημάτων και όσοι μέσα από διάφορες κομπίνες και κόλπα έχουν αποκτήσει τα φιλέτα της γης σε διάφορες περιοχές της χώρας.
Το γεγονός ότι κάποιοι από αυτούς που δεν ξέρουν τι έχουν, αλλά είναι σίγουρο ότι αύριο θα έχουν πολλά περισσότερα, καλούνται να καταβάλουν κάποια ψίχουλα «εισφοράς», όχι μόνο δεν αλλάζει τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της οικονομικής πολιτικής, αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Να νομιμοποιήσει αυτήν την πολιτική, προσθέτοντας στην κυβερνητική προπαγάνδα το κίβδηλο επιχείρημα ότι ...για την κρίση πληρώνουν όλοι.
Οι προβοκάτορες έπιασαν δουλειά...
Οι προβοκάτορες έπιασαν δουλειά. Πριν από τρεις μέρες περίπου, στο Περιστέρι, εμφανίστηκαν κάποια συνθήματα γραμμένα με κόκκινο σπρέι σε τοίχους που καλούν σε «εκδίκηση» και μεταφέρουν μηνύματα του τύπου... «όταν οι μπάτσοι σκοτώνουν τα παιδιά σας τότε θα βγείτε από τα κλουβιά σας». Οι προβοκάτορες προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν και το όνομα του Γιώργου Παπλωματά, για να δημιουργήσουν συνειρμούς για τους δικούς τους σκοπούς. Ο Γ. Παπλωματάς είναι ο συνδικαλιστής μαθητής, εκλεγμένο μέλος του 15μελούς Συμβουλίου του 1ου Λυκείου Περιστερίου, που πέρσι, το βράδυ της 18ης Δεκέμβρη είχε τραυματιστεί στο χέρι από δολοφονική επίθεση με πυροβόλο όπλο, που εξαπολύθηκε εναντίον 12 μαθητών του 15μελούς που συζητούσαν για τη συμμετοχή του σχολείου τους στο συλλαλητήριο του Συντονιστικού Αγώνα Σχολείων Αθήνας, που ήταν προγραμματισμένο για την επόμενη μέρα.
Εμείς γνωρίζουμε καλά - και το γνωρίζει κι ο λαός από την πείρα του - ότι και τότε και τώρα, την απάντηση, τόσο στην κρατική καταστολή, όσο και στις προβοκατόρικες ενέργειες που έδιναν πάτημα για ένταση της καταστολής και χτύπημα του κινήματος, την έδωσε και τη δίνει το οργανωμένο, περιφρουρημένο, μαζικό κίνημα των εργαζομένων και της νεολαίας.
Φλερτάρουν με το «γύψο»
Την απαγόρευση των διαδηλώσεων στο κέντρο της Αθήνας ζητά από την κυβέρνηση με το χτεσινό κύριο άρθρο της η εφημερίδα «Καθημερινή», επιδεικνύοντας αξιοσημείωτη συνέπεια στον αγώνα που εδώ και χρόνια διεξάγει για το θέμα αυτό. Το ΠΑΣΟΚ «να αναλάβει πρωτοβουλία άμεσα για να μπει ένα τέλος σε ένα ακόμη παρακμιακό προϊόν της μεταπολιτευτικής περιόδου. Η καθημερινή ομηρία της πρωτεύουσας πρέπει κάποτε να σταματήσει», υπογραμμίζεται χαρακτηριστικά στο άρθρο. Ασφαλώς δεν είναι τυχαία η στιγμή που επανέρχεται αυτό το θέμα από τη έγκυρη καθεστωτική εφημερίδα. Στους δρόμους του αγώνα και της αντίστασης βρίσκονται εδώ και βδομάδες χιλιάδες άνθρωποι που τους στέρησαν το δικαίωμα στη δουλειά (stage), ενώ το ποτάμι των εργατικών και λαϊκών κινητοποιήσεων θα «φουσκώσει» το επόμενο διάστημα καθώς θα κλιμακώνεται η άγρια αντιλαϊκή επίθεση κυβέρνησης - ΕΕ - ΝΔ και «κοινωνικών εταίρων». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, όπως και η προκάτοχός της, «καλοβλέπει» τέτοιες αυταρχικές και αντιδημοκρατικές ιδέες. Ομως, δεν πρόκειται να τους περάσει. Ακόμα και αν τολμήσουν να εκδώσουν τα σχετικά «διατάγματα» για να βάλουν στο «γύψο» τις διαδηλώσεις, αυτό δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί. Και ασφαλώς το γνωρίζουν.
Αυτή την «πρόοδο» τους την χαρίζουμε
Οποιος, λοιπόν, αντιστέκεται στη βαρβαρότητα - εκτός από βίαιος και αντιδημοκρατικός - είναι συντηρητικός και οπισθοδρομικός. Αυτό μας είπε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που αφού αναγορεύτηκε «Πάπας της Προόδου» εξαπέλυσε τις γνωστές συκοφαντίες κατά του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ. Τι είναι όμως πρόοδος και τι συντήρηση; Ποιοι πραγματικά τάσσονται υπέρ της εξέλιξης της κοινωνίας προς τα μπρος και ποιος είναι αυτός που αντιπροσωπεύει τη στασιμότητα;
Είναι πρόοδος άραγε οι επτά στους δέκα συνταξιούχους στη χώρα μας να επιβιώνουν με λιγότερα από 600 ευρώ το μήνα; Είναι πρόοδος ένας ασφαλισμένος του ΙΚΑ να περιμένει στην ουρά για μήνες να κάνει μια ιατρική εξέταση; Είναι πρόοδος οι επιχειρηματίες να μην καταβάλλουν κάθε χρόνο στο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης το 25% τουλάχιστον των εισφορών που έχουν παρακρατήσει από τους εργάτες και που σύμφωνα με εκτιμήσεις φέτος το ποσό αυτό θα ανέλθει στα 2,5 δισεκατομμύρια ευρώ; Είναι προοδευτικό ένας εργαζόμενος να πληρώνει όχι μία, αλλά τρεις φορές για την ιατροφαρμακευτική κάλυψη; Την πρώτη ως φορολογούμενος, τη δεύτερη με τις εισφορές του στον κλάδο υγείας του Ταμείου του και την τρίτη με το ποσοστό της «ιδιωτικής» προσωπικής του δαπάνης σε φάρμακα και εξετάσεις.
Και ποιος είναι σε αυτή την περίπτωση ο «προοδευτικός»; Αυτός που θεωρεί ότι για τα προβλήματα του Ασφαλιστικού φταίνε οι συνταξιούχοι των 600 ευρώ, ενώ την ίδια στιγμή «διαβουλεύεται» με αυτούς που εισφοροδιαφεύγουν πώς θα φορτώσουν τα βάρη και πάλι στους ασφαλισμένους; `Η μήπως είναι προοδευτικός αυτός που αντί να σταματήσει μια και έξω την κερδοσκοπία της φαρμακοβιομηχανίας, ενοχοποιεί τους ασφαλισμένους για τη «σπατάλη» που κάνουν στα φάρμακα; `Η είναι προοδευτικός αυτός που έχει βάλει φαρδιά - πλατιά την υπογραφή του για να δουλεύουν νέοι άνθρωποι ανασφάλιστοι για χρόνια και μετά τους κατηγορεί και από πάνω γιατί ζητάνε να έχουν ένα μεροκάματο και τους απολύει;
Είναι πρόοδος άραγε το έτος 2010 να αυξάνονται τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών, να καταργείται η πενταετής διαφορά στη συνταξιοδότηση ανδρών - γυναικών, όπως αποφασίζουν τα ευρωδικαστήρια, και οι νέες γυναίκες, τα παιδιά τους, να δουλεύουν με χειρότερους όρους από τις μανάδες τους; Μήπως είναι πρόοδος τα σχέδια που προβλέπουν παραπέρα μείωση συντάξεων και, ακόμα χειρότερα, συντάξεις που δε θα είναι καθορισμένες αλλά θα εξαρτώνται από τον τζόγο στο χρηματιστήριο; Και άραγε τι κοινωνία είναι αυτή, που ακόμα και αυτές τις πενιχρές συντάξεις, για να βιοποριστεί ο εργάτης στα γηρατειά του, τις αναθέτει στις «αγορές» σηκώνοντας αδιάφορα τους προοδευτικούς της ώμους;
Αν όλα τα παραπάνω είναι πρόοδος, τότε, πράγματι, το δικαίωμα σε μια ανθρώπινη σύνταξη είναι συντήρηση. Η δωρεάν δημόσια και καθολική Υγεία είναι στασιμότητα. Πολύ περισσότερο, αυτοί που διεκδικούν αύξηση των συντάξεων σε επίπεδα που να καλύπτονται οι σύγχρονες ανάγκες, είναι οπισθοδρομικοί. Αν όλα αυτά είναι συντηρητικά, ναι, είμαστε συντηρητικοί. Αυτή την πρόοδο που εκπροσωπείτε, σας την χαρίζουμε. Είναι όλη δική σας. Εμείς θα παραμείνουμε «εκτός πραγματικότητας» για να παραμείνει ζωντανή η ελπίδα ότι μέσα από τους αγώνες της η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας θα βγει επιτέλους «εκτός πραγματικότητας». Θα ξεφύγει απ' αυτή τη μαύρη πραγματικότητα της ταξικής μιζέριας, στην οποία την έχει καταδικάσει μια χούφτα εκμεταλλευτών σε αγαστή συνεργασία με το στρατόπεδο της «προόδου».
Feeds
