«Για το ΚΚΕ, ας πούμε, "αντιλαϊκή" είναι όποια πολιτική δεν εμπίπτει στα γούστα του, χωρίς κανείς να μας εξηγεί ποιος παραχώρησε στον Περισσό το κοπιράιτ να ξεδιαλέγει τι είναι αντιλαϊκό και τι όχι».
Ποιος τα λέει αυτά; Για άλλη μια φορά ο αρθρογράφος Γ. Πρετεντέρης, στο χτεσινό «ΒΗΜΑ». Γιατί; Μα γιατί η πολιτική του ΚΚΕ όχι μόνο δεν «εμπίπτει στα γούστα του», αλλά του τα στραπατσάρει κιόλας. Και τα δικά του και της τάξης των επιχειρηματιών που τον χρησιμοποιεί για να προστατεύει τα γούστα της. Δηλαδή να τσακίζει το λαό για να πλουτίζει κλέβοντας το μόχθο του. Αυτά είναι τα γούστα τους.
Αλλά από πού κι ως πού θα καθορίζουν τα γούστα των αστών και του αθρογράφου τι θα λέει και ποιους θα υπερασπίζεται το ΚΚΕ; Από πού κι ως πού θα καθορίζουν τα γούστα των αστών και του αρθρογράφου την εκτίμηση του ΚΚΕ για το τι είναι αντιλαϊκό; Αυτό ξεπερνά και το «δημοσιογραφικό» θράσος. Να λέει πως δεν έχει δικαίωμα το ΚΚΕ να καταγγέλλει την άγρια αντιλαϊκή πολιτική και να συσπειρώνει στην κατεύθυνση της ανατροπής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, γιατί - όπως εξηγεί παρακάτω - «...δεν ξέρω ποιος, πότε και σε ποιους έχει εκχωρήσει την αυθεντική εκπροσώπηση των λαϊκών συμφερόντων. Υποθέτω ποτέ, κανείς και σε κανέναν».
Η αλήθεια είναι ότι τους πονάει το γεγονός πως το ΚΚΕ αποκαλύπτει τα τερτίπια του ΠΑΣΟΚ να φανεί φιλολαϊκό. Για κυβέρνηση το πάνε. Τους πονάει που το ΚΚΕ με την εκλογική δύναμη που έχει και τη βάζει στο κίνημα, τους χαλά τη σούπα της δικομματικής εναλλαγής με τους αγώνες που αναπτύσσει. Δυσκολεύει και τ' αφεντικά και τα κόμματά τους. Τους πονάει το γεγονός ότι η λαϊκή δυσαρέσκεια, ένα μεγάλο μέρος της, μπορεί να βρει διέξοδο στην ενίσχυση του ΚΚΕ και να ζοριστούν κι άλλο. Δηλαδή να τους χαλάσει τα γούστα. Τους «τσαντίζει» που δεν μπορούν να βάλουν το ΚΚΕ στο χέρι, που παραμένει σταθερό στις αρχές του και στη στρατηγική του. Να τους τσαντίσουμε όσο γίνεται πιο πολύ. Και αυτό θα τους κάνουμε...
Ας αφήσει το ΚΚΕ απ' έξω...
«Υπάρχει μια διαφορά σε εμένα και στους άλλους τέσσερις πολιτικούς αρχηγούς. Οι δύο έχουν κληρονομήσει κόμμα από τον πατέρα τους ή από τον θείο τους. Οι άλλοι δύο πήραν μια σειρά από το κόμμα τους. Ο μόνος ο οποίος έχει γεννήσει κόμμα, ο μόνος ο οποίος έχει χτίσει κόμμα, είμαι εγώ. Εάν έχεις πονέσει, έχεις δακρύσει ή έχεις ιδρώσει για κάτι, το αγαπάς πολύ περισσότερο από ό,τι να το έχεις κληρονομήσει. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά. Εγώ το έχτισα, άλλοι το κληρονόμησαν. Δεν έχουν ιδρώσει γι' αυτό, εις την δράση, εις την προσπάθεια, δεν έχουν κλάψει γι' αυτό».
Ποιος είναι ο μεγάλος «δημιουργός»; Ο Γ. Καρατζαφέρης φυσικά, που αναφέρεται στο τσιφλίκι του, συγνώμη το κόμμα του εννοούσαμε, με περίσσευμα αλαζονείας και αμετροέπειας. `Η, μάλλον, συγκαλύπτοντας ότι ως «γαλατάς» έγινε «αυτοδημιούργητος» επιχειρηματίας, ο ίδιος το διατυμπανίζει, αλλά επιλέχτηκε ως χρήσιμος στο σύστημα να κατασκευάσει το μηχανισμό του, συγνώμη το «κόμμα» του. Ετσι είναι οι θεράποντες της ατομικής ιδιοκτησίας. Ακόμη και το «κόμμα» το θεωρούν ιδιοκτησία. Πώς αλλιώς θα αποδείξουν ότι δίκαια βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία υπεράσπισης του συστήματος;
Καλά θα κάνει, όμως, στους υπολογισμούς του να μην αθροίζει με κανένα άλλο κόμμα το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ είναι δημιούργημα της εργατικής τάξης. Ηταν και είναι γέννημα των αναγκών της, φορέας της ελπίδας του λαού για ένα καλύτερο αύριο. Σε αντίθεση με όλα τα άλλα κόμματα, και το δικό του, επί 90 χρόνια οι κομμουνιστές ματώνουν, μοχθούν και ιδρώνουν, για την ανατροπή του συστήματος της σαπίλας που «φρουρεί» ο Γ. Καρατζαφέρης, για να εξαφανιστεί η εκμετάλλευση, για να σταματήσει η κλοπή του πλούτου από τους επιχειρηματίες, κλοπή που «φρουρεί» ο Γ. Καρατζαφέρης. Που στηρίζεται στις «πλάτες» ενός συστήματος, που ξέρει να φροντίζει τους στυλοβάτες του. Που με τη σειρά τους ανταποδίδουν τη «φροντίδα» και με το να πολεμούν το ΚΚΕ. Επ' αυτού, κάτι ξέρει και ο κ. Καρατζαφέρης. Ας μαζέψει, λοιπόν, τη γλώσσα του όταν αναφέρεται στο ΚΚΕ.
Παλιό το κόλπο
Η δημιουργία συνειρμών είναι πολύ παλιά και γνωστή μέθοδος στη χειραγώγηση της συνείδησης. Τόσο παλιά που πλέον αποφεύγεται να χρησιμοποιείται με άμεσο τρόπο γιατί γίνεται αμέσως αντιληπτός ο σκοπός και δεν μπορεί να λειτουργήσει. Ομως, η χτεσινή «Ελευθεροτυπία» δεν μπορούσε να κρατηθεί. Στη σελίδα της όπου φιλοξενεί συνέντευξη του Μ. Μαΐλη, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, «όλως τυχαίως» ακριβώς από κάτω έχει μια ειδική στήλη με αποσπάσματα από μπλόγκερς , όπου πάλι «όλως τυχαίως» ένας κάποιος μπλόγκερ παραπονιέται για τη «χλιδή στις μετακινήσεις των πολιτικών», όπου πάλι «όλως τυχαίως» φέρνει σαν παράδειγμα το αυτοκίνητο με το οποίο μετακινείται η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και που δίνεται στους βουλευτές από τη Βουλή. Επειδή το κόλπο είναι πολύ παλιό, επειδή τόσα πολλά «τυχαίως» είναι απίθανα, το μόνο που καταφέρνει η απογευματινή εφημερίδα για άλλη μια φορά είναι να μαρτυρά το ρόλο της.
Καταστροφική εναλλαγή
Από τη μεταπολίτευση, 35 χρόνια τώρα, ο λαός μας γνώρισε και τη διακυβέρνηση της ΝΔ και την «πολιτεία» του ΠΑΣΟΚ. Τριάντα πέντε χρόνια, οι ίδιες υποσχέσεις, οι ίδιες διαψεύσεις. Τα λόγια τα μεγάλα τα προεκλογικά, και από την επομένη των εκλογών η ίδια σκληρή πραγματικότητα για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Από το όραμα της ένταξης στην ΕΟΚ, στο στόχο της ΟΝΕ, και από εκεί στην ευδαιμονία του ευρώ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ λεηλάτησαν τον κόσμο της εργατιάς, ξεκλήρισαν την αγροτιά, έπνιξαν τους μικρομεσαίους. Στον αντίποδα, σταθεροποίησαν στα ύψη την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου, ξεπούλησαν τη δημόσια περιουσία, ενίσχυσαν την παρουσία των μονοπωλιακών ομίλων, έριξαν βορά στα επιχειρηματικά συμφέροντα την Υγεία και την Παιδεία, τα δάση, το νερό, κατακρεούργησαν το περιβάλλον.
Σαν έτοιμοι από καιρό «Πράσινοι» και «Βένετοι» μπήκαν στην προεκλογική αρένα και ζητούν από το λαό να «επιλέξει»... Να επιλέξει, αρκεί βέβαια να μείνει μαντρωμένος στην αρένα του δικομματισμού. Τι έχουν όμως πραγματικά να επιλέξουν οι εργαζόμενοι; Να επιλέξουν ανάμεσα στους 462.000 ανέργους (σύμφωνα με τα επίσημα, υποτιμημένα στοιχεία) που αφήνει πίσω της η κυβέρνηση της ΝΔ ή στους 523.000 που άφησε το ΠΑΣΟΚ το 2004; Να επιλέξουν άραγε τα 23,29 ευρώ κατώτερο μεροκάματο το 2004 ή τα 33,04 ευρώ που είναι το κατώτερο μεροκάματο σήμερα; Να διαλέξουν ανάμεσα στα 67 χρόνια που ψήφισε ως όριο ηλικίας συνταξιοδότησης το ΠΑΣΟΚ ή στην αύξηση στα 65 χρόνια στις γυναίκες του δημοσίου που μαγείρεψε με την ΕΕ η κυβέρνηση της ΝΔ; Να διαλέξουν τους «Πράσινους» που ιδιωτικοποίησαν τον ΟΤΕ, ή τους «Βένετους» που ξεπούλησαν την «Ολυμπιακή Αεροπορία»;
Ποιος άραγε είναι χειρότερος; Το ΠΑΣΟΚ που το 2002 ψήφισε νόμο για να προετοιμάσει την κατάργηση των ΒΑΕ ή η ΝΔ που ολοκλήρωσε το έργο του με την πρόσφατη τροπολογία; Ποιος είναι πιο «υπεύθυνος»; Το ΠΑΣΟΚ που με το νόμο 2639 έφερε το φρούτο της «εκ περιτροπής εργασίας» ή η ΝΔ που εν μέσω κρίσης τον εφάρμοσε, δίνοντας το δικαίωμα στις επιχειρήσεις νόμιμα να υποχρεώνουν τους εργάτες σε τριήμερα και τετραήμερα; Ποιος είναι άραγε ο «καταλληλότερος»; Η ΝΔ που με νόμο επιχείρησε να αποχαρακτηρίσει ως «χορτολίβαδα» 25 εκατομμύρια στρέμματα δάσους ή το ΠΑΣΟΚ που με άλλο νόμο βάφτισε «βοσκότοπους» 45 εκατομμύρια στρέμματα δάσους; Να διαλέξουμε λοιπόν το ΠΑΣΟΚ γιατί το 2000 επί διακυβέρνησής του κάηκαν 3,3 εκατομμύρια στρέμματα δάσους ή τη ΝΔ που επί δικής της διακυβέρνησης κάηκε ολόκληρη η Πελοπόννησος και έγιναν παρανάλωμα 2,5 εκατομμύρια στρέμματα;
Η μαύρη λίστα του δικομματισμού δεν έχει τέλος. Κι όμως, για άλλη μια φορά, ΠΑΣΟΚ - ΝΔ ερίζουν ποιος από τους δύο θα είναι ο αναβάτης στο άλογο της κυβερνητικής εξουσίας. Μιας εξουσίας που δεν αλλάζει. Εξυπηρετεί τα ίδια συμφέροντα, είναι σταθερά τροχιοδρομημένη στις ράγες της πλουτοκρατίας. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δοκιμάστηκαν. Η εναλλαγή τους ήταν καταστροφική για το λαό μας. Θα είναι ακόμα πιο επώδυνη για τη ζωή του αύριο. Αν δεν τους αποδυναμώσει ενισχύοντας ταυτόχρονα αποφασιστικά το ΚΚΕ.
Γιάννης ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ
Η «καθαρή» απάντηση
Γρηγοριάδης Κώστας
Νισάφι πια. Μπουχτίσαμε με την «καθαρότητα» σε αυτές τις εκλογές. «Καθαρή πολιτική», «καθαρό μήνυμα», «καθαρές κουβέντες», «καθαρά ψηφοδέλτια»... Ελεος! Φτάνει πια! Οι πάντες έχουν αντιληφθεί και εμπεδώσει πού αποσκοπεί αυτή η πλειοδοσία καθαρότητας μεταξύ των δύο μονομάχων. Στο όνομα της καθαρότητας, θέλουν να γίνει αποδεκτό ότι υπάρχει μόνο μία πολιτική (η πολιτική του ευρωμονόδρομου) και ταυτόχρονα να μην αναλάβουν την παραμικρή δέσμευση απέναντι στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Αντίθετα θέλουν να υφαρπάξουν μια εν λευκώ εξουσιοδότηση από το λαό για να συνεχίσουν με πιο ταχείς ρυθμούς την αντιλαϊκή επέλαση. Η πολιτική τους είναι πράγματι «καθαρή», ακριβώς γιατί τα δίνει όλα στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους διασφαλίζοντας την αειφόρο κερδοφορία τους. Είναι καθαρή γιατί διασφαλίζει τους όρους για την άγρια εκμετάλλευση και το ξεζούμισμα του εργαζόμενου λαού, κ.ο.κ. Σε μια τέτοια καθαρή πολιτική λοιπόν αξίζει καθαρή απάντηση: Αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ, ώστε η καθαρή - αντιλαϊκή - πολιτική και τα κόμματα διαχειριστές της να βγουν όσο πιο αποδυναμωμένοι γίνεται από τις κάλπες. Τότε το μήνυμα του λαού δε θα είναι απλά καθαρό, αλλά θα τους κόψει και το βήχα...
Γρηγοριάδης Κώστας
«Δανεική» κοροϊδία
Γρηγοριάδης Κώστας
Αυτό που πέρα από κάθε αμφιβολία επιβεβαιώνει για πολλοστή φορά η προεκλογική αντιπαράθεση μεταξύ της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είναι ότι οι εργαζόμενοι δεν πρέπει, δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο και συμφέρον να εγκλωβιστούν στη λογική των διαχειριστών της κυρίαρχης αντιλαϊκής πολιτικής. Δέστε το παράδειγμα με τη διαμάχη που ξέσπασε χτες γύρω από το δημόσιο δανεισμό. Το μεν ΠΑΣΟΚ τάσσεται υπέρ του γενναίου δανεισμού στην αρχή της θητείας ώστε «να καθαρίσει η αγορά, να ξεπληρώσει το δημόσιο αυτά που χρωστά σε συνεργασία με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή» (Λ. Κατσέλη). Από την άλλη, ο εκπρόσωπος της ΝΔ πιστεύει ότι βρήκε λαβράκι και κατήγγειλε χτες πως «επιβεβαιώνεται ότι το ΠΑΣΟΚ εάν κυβερνήσει θα δανειστεί και μάλιστα θα δανειστεί πολύ». Σιγά τα αίματα. Το ζήτημα βέβαια δεν είναι αν θα δανειστεί το ελληνικό δημόσιο, αλλά για ποιο σκοπό δανείζεται, πού πάνε τα δανεικά και ποιος τα πληρώνει. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί, για παράδειγμα, ότι οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δανείστηκαν τα προηγούμενα χρόνια για να βελτιώσουν σημαντικά το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, αφού η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων βρίσκεται καθηλωμένη στα επίπεδα του 1984. Ούτε δανείζονται για την Παιδεία και την Υγεία, αφού οι δαπάνες ως ποσοστό του ΑΕΠ που κατευθύνονται στους τομείς αυτούς διαρκώς μειώνονται. Αντίθετα, είναι γνωστό ότι δανείζονται για να στηρίξουν τις τράπεζες και τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Και το κάνουν όταν την ίδια ώρα ο παραγόμενος πλούτος φτάνει και περισσεύει για να ζει καλά ο λαός, να ικανοποιούνται όλες του οι ανάγκες. Αλλά δε φτάνει που τον κλέβουν οι πλουτοκράτες ελέω πολιτικής ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, δανείζονται κι από πάνω και τους τα χαρίζουν. Το λογαριασμό βέβαια τον πληρώνει ο εργαζόμενος λαός, δίχως να ευθύνεται στο παραμικρό. Αυτή την αλήθεια όμως την κρύβουν οι θιασώτες της «καθαρής πολιτικής».
«Δημοκρατία» στην υπηρεσία της πλουτοκρατίας...
Σε ραδιοφωνικό σταθμό ζήτησαν από τον Πάγκαλο να σχολιάσει τη θέση του ΚΚΕ «ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου θα είναι "μία από τα ίδια", μία κυβέρνηση του κεφαλαίου». Απαντώντας, το στέλεχος του ΠΑΣΟΚ είπε: «Είναι πάγια άποψη του ΚΚΕ. Δε λέει κάτι καινούργιο η Παπαρήγα, όλοι είμαστε του κεφαλαίου, το 80% του ελληνικού λαού είναι του κεφαλαίου και το 10% ξέρει την αλήθεια. Με βάση τη θεωρία αυτή είμαστε ένας φοβερά διεφθαρμένος λαός ή είμαστε ένας ηλίθιος λαός. Τότε γιατί η κυρία Παπαρήγα συνεχίζει να ασχολείται μ' αυτό το λαό, ο οποίος δεν έχει καμία ελπίδα;». Φτηνός ο ελιγμός που επιχειρεί το ΠΑΣΟΚ για να γλιτώσει από τα βαθιά νερά της πολιτικής κριτικής που του ασκεί το ΚΚΕ. Και ταυτόχρονα άλλος ένας τρόπος εγκλωβισμού του λαού στη λογική του μονόδρομου των μονοπωλίων. Καθαρός εκβιασμός με χαρακτηρισμούς που αποδίδει στο λαό, όπως «διεφθαρμένος», προκειμένου να συγκαλύψει τη διεφθαρμένη πολιτική τους, επειδή ακριβώς ενισχύει την εκμετάλλευση. Θα είχε λόγο να μιλήσει τοιουτοτρόπως αν ο ίδιος η ηγεσία του κόμματός του και οι όμοιοί του ζούσαν όπως ο λαός, με τα ίδια βάσανα και αγωνίες. Το γιατί το ΚΚΕ ασχολείται με το λαό, δεν αφορά το ΠΑΣΟΚ αφού αυτό ασχολείται με τους επιχειρηματίες, ενάντια στους οποίους είναι το ΚΚΕ. Αυτός είναι ο πόνος του ΠΑΣΟΚ και του Πάγκαλου, ότι αποκαλύπτει την αντιδραστική τους πολιτική. Οσο για τον εγκλωβισμό του λαού σε ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, είναι η πολιτική αυτών των κομμάτων που κάνει αδίστακτα τα αφεντικά που στηρίζουν, εκβιάζοντας με τις απολύσεις, την ανεργία, τη φτώχεια, τρομοκρατώντας για κάθε αντίδραση και διεκδίκηση, προκειμένου να υφαρπάζουν τις ψήφους τους. Ενώ βάζουν στην πρώτη γραμμή τον κρατικό κατασταλτικό μηχανισμό ενάντια στους αγώνες. Καλλιεργούν ψυχολογία του φόβου. Η δημοκρατία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ φτάνει ως εκεί που δεν αμφισβητείται η πλουτοκρατία, σάρκα από τη σάρκα της οποίας είναι.
... και ομολογία της απάτης των «δύο δρόμων»
Αλλά εδώ ο Θ. Πάγκαλος ομολόγησε ότι η λογική των δύο δρόμων του ΠΑΣΟΚ είναι απάτη. Είναι αποκαλυπτικότατο το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ αθροίζει το ποσοστό του σε αυτό της ΝΔ, θεωρώντας ενιαίο για τα δυο κόμματα το 80% που τα ψηφίζει. Είναι και αυτό μια έμμεση παραδοχή ότι έχουν την ίδια πολιτική και αναγνώριση ότι στη συνείδηση του λαού έχουν καταγραφεί σαν δυο ίδιες σταγόνες νερού, παρά τις επιμέρους διαχειριστικές διαφορές τους. Αντιστρέφοντας τη λογική ΠΑΣΟΚ, ρωτάμε εμείς: Το 80% που ψηφίζει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θέλει μισθό 600 ευρώ και συντάξεις πείνας; Επικροτεί τη διαχρονική αντιασφαλιστική επίθεση και την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στα 68 χρόνια; Εγκρίνει την ιδιωτικοποίηση της Υγείας και της Παιδείας; Επικροτεί τη χρόνια υποχώρηση σε θεμελιώδη ζητήματα που σχετίζονται με τα κυριαρχικά δικαιώματα και την ενσωμάτωση της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς; Γιατί αυτή είναι η πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Αυτά έκαναν εναλλάξ τόσα χρόνια που κυβερνάνε. Κι όσο κι αν προσπαθεί το ΠΑΣΟΚ να αντιστρέψει την πραγματικότητα, μάταιος ο κόπος του. Οσο κι αν υποτιμούν τη νοημοσύνη του λαού το ίδιο και τα στελέχη του...
Αντιδραστικά και το ΠΑΣΟΚ
Τα πρωτοσέλιδα και τα ρεπορτάζ στα αστικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, οι μεγαλοεργοδότες, οι δηλώσεις φορέων που εκπροσωπούν την πλουτοκρατία, δείχνουν πως η αστική τάξη έχει επιλέξει και στην παρούσα φάση επιδιώκει να αναλάβει τη διακυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ. Η επιλογή τους αυτή, όπως εύσχημα ομολογείται και από το πρωτοσέλιδο σχόλιο του χτεσινού «Βήματος», έχει να κάνει με την πεποίθηση του κεφαλαίου ότι το ΠΑΣΟΚ έχει την πείρα να προωθήσει μέτρα αναγκαία για το κεφάλαιο σε συνθήκες κρίσης, ικανοποιώντας δύο αναγκαίες συνθήκες για την ευόδωση μιας τέτοιας αποστολής. Η πρώτη έχει να κάνει με την ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας απέναντι σε μια πολιτική που αντικειμενικά επιδεινώνει τους όρους ζωής και εργασίας της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού και ταυτόχρονα με το να αναγκάζει στη μείωση των απαιτήσεων ικανοποίησης των αναγκών. Τρομοκρατία δηλαδή. Μη διεκδικείτε γιατί χανόμαστε. Η δεύτερη συνθήκη σχετίζεται με την πυγμή που έχει υποσχεθεί ότι θα δείξει το ΠΑΣΟΚ στην προώθηση των νέων αντιλαϊκών μέτρων, αντιπαραβάλλοντας αυτή την αποφασιστικότητα με την «αυτοκριτική» της ΝΔ ότι έκανε πίσω και καθυστέρησε στρατηγικές μεταρρυθμίσεις, μπροστά στις αντιδράσεις του εργατικού λαϊκού κινήματος, που ως επί το πλείστον εκφράστηκαν από τον ταξικό ριζοσπαστικό πόλο του. Πάλι τρομοκρατία δηλαδή.
Αυτά είναι τα δύο βασικά κριτήρια με τα οποία το ΠΑΣΟΚ προκρίνεται για να κάτσει στην κυβερνητική καρέκλα. Σαν κόμμα σοσιαλδημοκρατικό, το ΠΑΣΟΚ έπαιξε διαχρονικά το ρόλο του «αμορτισέρ» στο όχημα της αστικής τάξης, προκειμένου να απορροφά, να εκφυλίζει και τελικά να ενσωματώνει στο κυρίαρχο σύστημα το ριζοσπαστισμό του κινήματος, τις λαϊκές αντιδράσεις. Τα αντιμονοπωλιακά και αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα της πρώτης περιόδου, μέχρι το 1985, έγιναν πόλος έλξης και συσπείρωσης για εκατομμύρια αγνούς αγωνιστές, τους οποίους το ΠΑΣΟΚ μετέτρεψε στη συνέχεια σε χειροκροτητές της ΕΕ, της ιμπεριαλιστικής ενσωμάτωσης, των ιδιωτικοποιήσεων, της αντιαγροτικής πολιτικής. Την ίδια ώρα, το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο έχει να θυμάται πως τις περιόδους διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, κύρια μετά το 1996, έζησε εποχές μοναδικής υπερκερδοφορίας, ως συνέπεια του κορμού των αντεργατικών μέτρων που το ΠΑΣΟΚ πέρασε σωρηδόν σε όλους τους τομείς.
Η αστική τάξη φαίνεται πως επιστρέφει τώρα στα γνωστά σοσιαλδημοκρατικά λημέρια, υπολογίζοντας ότι για τη σχεδιαζόμενη αντιλαϊκή θύελλα χρειάζεται έναν ικανό και δοκιμασμένο διαχειριστή για να τη φέρει σε πέρας. Κι αυτός είναι το ΠΑΣΟΚ. Φοβούνται το ταξικό κίνημα, γι' αυτό και επιλέγουν τον ικανότερο να δημιουργήσει αυταπάτες, να αμβλύνει αντιδράσεις, στην ανάγκη να επιτεθεί και με κατασταλτικά μέτρα, κρατώντας το τιμόνι σταθερά στην αντιλαϊκή ρότα. Την ίδια ώρα, έχουν το νου τους και στη ΝΔ, όχι μόνο επειδή έδωσε τον καλύτερο εαυτό της για να προωθήσει ως κυβέρνηση τα όσα το κεφάλαιο είχε ανάγκη, αλλά κυρίως επειδή τους ενδιαφέρει οι δύο εταίροι του δικομματισμού, ακόμα και όταν εναλλάσσονται στους ρόλους τους, να μην παθαίνουν στραπάτσο τέτοιο που θα βάλει σε κίνδυνο τη χρησιμοποίησή τους σαν εφεδρεία. Εδώ είναι που κρίνεται καθοριστική η σημασία του λαϊκού παράγοντα. Το αποδυνάμωμα του δικομματισμού και η ενίσχυση του ΚΚΕ είναι η μόνη απάντηση που περνάει μέσα από την κάλπη και μπορεί να βάλει εμπόδια, να καθυστερήσει τα αντιδραστικά τους σχέδια.
Feeds
