Αν υπήρχε η παραμικρή ψευδαίσθηση ότι η επίθεση της εργοδοσίας σε βάρος των εργασιακών δικαιωμάτων με πρόσχημα την κρίση, γίνεται όχι απλώς με την ανοχή αλλά με την ένθερμη υποστήριξη της κυβέρνησης, η χτεσινή τοποθέτηση του κυβερνητικού εκπροσώπου για το τελευταίο χτύπημα που αφορά τις Συλλογικές Συμβάσεις, ήρθε να τη διαλύσει. Ο Ευ. Αντώναρος, στην προσπάθειά του να εμφανίσει την κυβέρνηση ως δήθεν «ουδέτερη», αρνήθηκε να πάρει ευθέως θέση, με το επιχείρημα ότι είναι «ένα ειδικό θέμα»(!), που ο ίδιος δε γνωρίζει και αφορά «τη λειτουργία κάποιων δικαστηρίων». «Δεν πρόκειται να αναφερθώ, σε καμία περίπτωση, σε ένα θέμα και που δε γνωρίζω και που είναι ειδικό και αφορά τη λειτουργία κάποιων δικαστηρίων», ήταν επί λέξει η απάντηση του εκπροσώπου όταν κλήθηκε από το «Ρ» να τοποθετηθεί απέναντι στην προσφυγή της «Hellenic Steel» κατά της συλλογικής σύμβασης. Είναι ολοφάνερο ότι η κυβέρνηση, μετά την ανοιχτή ενθάρρυνση του πρωθυπουργού για γενίκευση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, βάζει πλάτες και στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και την καθιέρωση των ατομικών, όπως άλλωστε προβλέπει και η σχετική οδηγία της Κομισιόν, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας.
Πρώτα οι δολοφονίες...
Κωμικοτραγικές καταστάσεις, που αγγίζουν τα όρια της πρόκλησης για τους εργαζόμενους, προκαλεί η προσπάθεια της κυβέρνησης να πείσει σχετικά με το ενδιαφέρον της για την υγιεινή και ασφάλεια στους τόπους δουλειάς. Σ' αυτό το πνεύμα είναι και η ανακοίνωση που εξέδωσε προχτές το υπουργείο Απασχόλησης, προαναγγέλλοντας τις «δράσεις» του, ενόψει της 28ης Απρίλη, Παγκόσμιας Μέρας για την Ασφάλεια και την Υγεία στην εργασία. Το υπουργείο κάνει αναφορά στα στοιχεία της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, σύμφωνα με τα οποία κάθε χρόνο παγκοσμίως χάνουν τη ζωή τους περίπου 2,2 εκατομμύρια άνθρωποι, από εργατικά ατυχήματα και επαγγελματικές ασθένειες, αριθμός ο οποίος δείχνει ποσοστιαία αύξηση 10% τα τελευταία χρόνια. Ακόμη 270 εκατομμύρια εργαζόμενοι περίπου παγκοσμίως έχουν υποστεί μη θανατηφόρο εργατικό ατύχημα, ενώ αντίστοιχα 160 εκατομμύρια υποφέρουν από επαγγελματικές ασθένειες. Στις περιγραφές βέβαια δεν «πιάνεται» η κυβέρνηση, αναπαράγοντας τα (υποτιμημένα σε σχέση με την πραγματικότητα) στοιχεία της ΔΟΕ. Για τις πολιτικές αιτίες όμως που έχουν μετατρέψει τους χώρους εργασίας σε καρμανιόλες για τους εργαζόμενους, όπως είναι φυσικό, δε λέει κουβέντα. Γιατί είναι η δική της νομοθεσία, αλληλοσυμπληρούμενη με εκείνη του ΠΑΣΟΚ, για τις ελαστικές σχέσεις απασχόλησης, την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, τη μείωση των συντάξεων και του μεροκάματου, την ιδιωτικοποίηση Υγείας - Παιδείας - Πρόνοιας, που οξύνουν την εργασιακή εκμετάλλευση και φτιάχνουν το φυτώριο για τα χιλιάδες θανατηφόρα και μη εργατικά «ατυχήματα» κάθε χρόνο και τις επαγγελματικές ασθένειες, στο όνομα πάντα του εργοδοτικού κέρδους.
... και μετά τα σεμινάρια
Εκεί όμως που το πράγμα ξεφεύγει από κάθε όριο, είναι στην αναγγελία της είδησης ότι το υπουργείο Απασχόλησης, ενόψει της 28ης Απρίλη, θα διοργανώσει δύο ενημερωτικές ανοιχτές εκδηλώσεις - ημερίδες, με κεντρικό θέμα «Ασφάλεια και Υγεία στην Εργασία: Εκτίμηση κινδύνου - φυσικοί και χημικοί παράγοντες». Η πρώτη θα γίνει στην Αθήνα. Η δεύτερη θα γίνει στον Πύργο της Ηλείας και, σύμφωνα με το υπουργείο, θα έχει περιφερειακό χαρακτήρα «σε συνεργασία με το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, με έμφαση στην ασφάλεια και υγεία στις αγροτικές εργασίες»! Για όσους δε κάνουν το συνειρμό, ο Πύργος βρίσκεται σε μικρή απόσταση από τη Μανωλάδα, όπου ακριβώς πριν από ένα χρόνο οι μετανάστες εργάτες είχαν ξεσηκωθεί για το άθλιο μεροκάματο που τους έδιναν οι τσιφλικάδες της φράουλας και τις απαράδεκτες συνθήκες δουλειάς και διαβίωσης. Ηταν τότε που όλοι οι μηχανισμοί της κυβέρνησης και της εργοδοσίας (Αστυνομία, Επιθεώρηση Εργασίας, Τοπική Αυτοδιοίκηση) έκαναν ό,τι μπορούσαν για να σπρώξουν τους μετανάστες πίσω στις παράγκες τους και να σώσουν τους «φραουλάδες» της Μανωλάδας. Ενα χρόνο μετά, το μεροκάματο, οι συνθήκες δουλειάς και διαβίωσης παραμένουν άθλια και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί ανύπαρκτοι. Σ' αυτούς τους εργάτες θα πάει η κυβέρνηση να μιλήσει για το ενδιαφέρον σχετικά με την Υγιεινή και την Ασφάλεια στην εργασία...
Ομπρέλα αντιδραστικών θέσεων
Ενας αριθμός πανεπιστημιακών μελών του ΣΥΝ συμμετέχει στην ΑΡΜΕ και υπάρχουν μέλη της ανανεωτικής πτέρυγας του ΣΥΝ που συμμετέχουν στη Συσπείρωση πανεπιστημιακών. Το παραπάνω - όπως καταγράφεται σε ρεπορτάζ του αστικού Τύπου - ξεκαθάρισε στην προχτεσινή συνεδρίαση της ΠΓ του ΣΥΝ ο πρόεδρός του, Αλέξης Τσίπρας, ρίχνοντας τον καπνό που σηκώνει μια στημένη αντιπαράθεση ανάμεσα στις δυο παρατάξεις του ΣΥΝ στους πανεπιστημιακούς, την ΑΡΜΕ και τη Συσπείρωση. Ο Αλ. Τσίπρας σχετικά με τα μέλη του ΣΥΝ που συμμετέχουν στην ΑΡΜΕ, σύμφωνα με την «Αυγή», τόνισε ότι «δεν ασχολούμαι με μεμονωμένες πρακτικές μελών μας, παρόλο που συμβάλλουν στο πλαίσιο συντηρητικής αναδιάρθρωσης στον χώρο των πανεπιστημίων». Βέβαια, η ΑΡΜΕ μόνο μεμονωμένη πρακτική δεν είναι καθώς αποτελείται από ένα μεγάλο κομμάτι των πανεπιστημιακών του ΣΥΝ και συνδιοικεί την ΠΟΣΔΕΠ μαζί με το ΠΑΣΟΚ και άλλη μια παράταξη του δικομματισμού.
Πόσο πιο ξεκάθαρα και από πόσο πιο επίσημα χείλη να ακουστεί ότι και οι μεν και οι δε είναι μέλη του ΣΥΝ, παραμένουν μέλη του ΣΥΝ, εκφράζουν τον ΣΥΝ. Ολοι δικοί τους είναι. Μπορεί τώρα να παριστάνουν τους «τσακωμένους», αλλά τα έχουν ήδη βρει καιρό πριν: Ως θέσεις για το πανεπιστήμιο, στελέχη τόσο της Συσπείρωσης όσο και της ΑΡΜΕ υπερασπίζονται τον «αντι-νόμο πλαίσιο» του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που είναι πιστή αντιγραφή του πνεύματος και της στόχευσης του νόμου - πλαισίου της ΝΔ για το επιχειρηματικό και ανταγωνιστικό πανεπιστήμιο (τετραετή μπίζνες πλαν, εσωτερικοί κανονισμοί, περικοπή δωρεάν διανομής συγγραμμάτων, κλπ.). Η ίδια η Συσπείρωση στο πρόσφατο συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ, άλλαξε στάση σε μια νύχτα, βάζοντας πλάτη για την αλλοίωση του σώματος του συνεδρίου, νομιμοποιώντας συνέδρους (που τάσσονταν στο μπλοκ των υποστηρικτών των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων), τη στιγμή που με βάση τον κανονισμό της ΠΟΣΔΕΠ δεν έπρεπε να νομιμοποιηθούν.
Τώρα «τα βρίσκουν» και με τους φυσικούς τους συμμάχους. Η ΑΡΜΕ του ΣΥΝ, η ΚΙΠΑΝ του ΠΑΣΟΚ και η παράταξη της Ιατρικής (δυνάμεις του δικομματισμού) στο πρόγραμμα δράσης της ΠΟΣΔΕΠ και σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν πρόσφατα, δηλώνουν:
«Την ενεργό συμμετοχή των ελληνικών πανεπιστημίων στον Ευρωπαϊκό Χώρο Ανώτατης Εκπαίδευσης και τον αντίστοιχο της Ερευνας», δηλαδή στην υλοποίηση των κατευθύνσεων της Μπολόνια.
Η κατάληψη ως μορφή πάλης είναι ένα πρόβλημα σε σχέση με το άσυλο. Υπάρχει το θεσμικό πλαίσιο το οποίο δεν έχει εξαντληθεί. Να βοηθήσουμε τις πρυτανικές αρχές, σημείωσε ο πρόεδρος της ΠΟΣΔΕΠ, Ν. Σταυρακάκης, παίρνοντας ξεκάθαρη θέση ενάντια στο άσυλο και τις κινητοποιήσεις και υπέρ του νόμου - πλαισίου της ΝΔ.
«Διεκδικούμε την ενεργό συμμετοχή μας στο σχεδιασμό των εθνικών προγραμμάτων ενίσχυσης της έρευνας». Στην έρευνα είναι τα «χοντρά λεφτά» και η ΠΟΣΔΕΠ διεκδικεί λόγο στη διαχείρισή τους.
Η ΠΟΣΔΕΠ αναλαμβάνει ρόλο θεσμικού συνομιλητή και συμμετέχει στο Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας και στο «διάλογο», ενώ προωθεί τη σύνδεση με τη Σύνοδο των Πρυτάνεων (που τάσσεται ξεκάθαρα υπέρ των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων).
Πάντως, η αντιπαράθεση που εμφανίστηκε μεταξύ τους δεν είναι αντιπαράθεση διαφορετικών πολιτικών στο χώρο των πανεπιστημίων. Γι' αυτό και εύκολα εμφανίστηκε να τους ισορροπεί ο Αλ. Τσίπρας. Εχει να κάνει με διαφορετική ταχτική για την εξυπηρέτηση των ίδιων επιδιώξεων, για πανεπιστήμια στην υπηρεσία του καπιταλισμού. Είναι λοιπόν τυχοδιώκτες και επικίνδυνοι για το κίνημα στα ΑΕΙ και η ΑΡΜΕ αλλά και ιδιαίτερα η Συσπείρωση.
Ελένη ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ
Με στόχο την εκμετάλλευση των εργαζομένων...
Παπαγεωργίου Βασίλης
ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΛΟΙ συνεχίζουν, άραγε, να χρησιμοποιούν τον όρο «χρηματοδότηση» όταν μιλάνε για τα δάνεια των τραπεζών προς τις μικρές επιχειρήσεις ή τους δανειολήπτες;
Και κινδυνολογούν κι από πάνω περί «μείωσης της χρηματοδότησης» που οδηγεί σε ασφυξία κι όλα τα σχετικά;
Από πότε είναι «χρηματοδότηση» το να δανείζεις 100 ευρώ, π.χ., και να λαμβάνεις στη συνέχεια 150 ή 200; Κι όταν δε λαμβάνεις να κατασχέτεις χωρίς να χάνεις ούτε δεκάρα; Προφανώς για απλή, απλούστατη τοκογλυφία μιλάμε...
Να μας συγχωρήσουν αλλά δεν μπορούμε να θεωρήσουμε την τοκογλυφία ...παροχή προς τους εργαζόμενους και τους μικροεπαγγελματίες. Ούτε να κλαιγόμαστε όταν αυτή μειώνεται.
Σε τελική ανάλυση αν απ' όλη αυτή την ιστορία της κρίσης κάτι έγινε σαφές είναι το ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος των τραπεζών στην όλη υπόθεση.
Και δε μιλάμε ούτε για «γκόλντεν μπόις» ούτε για άλλα τέτοια εφευρήματα. Αυτά είναι για όσους αρέσκονται σε ...αστυνομικές ιστορίες.
Για τη διαπλοκή τους με το υπόλοιπο κεφάλαιο μιλάμε και το πώς έχουν καταφέρει να εκμεταλλεύονται όχι μόνο το παρόν μας, αλλά να προεξοφλούν και τη μελλοντική μας εκμετάλλευση.
ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟΝ πιστέψαμε τώρα τον Ευάγγελο Αντώναρο που δηλώνει ότι η συνάντηση Μπακογιάννη - Σουφλιά αποτελεί κίνηση ρουτίνας που κανέναν δεν απασχολεί στη ΝΔ...
Λες και η ιστορία αυτού του είδους των κομμάτων αποτελείται κι από κάτι άλλο εκτός από ομάδες, ομαδούλες, δελφίνους και ισορροπίες που συνεχώς αλλάζουν προκειμένου να αλλάζουν τα πρόσωπα που διαχειρίζονται την αρχηγία (και φυσικά την ίδια πολιτική).
Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι θα είναι όλοι τους ενωμένοι όταν πρόκειται να επιβάλουν νέα βάρη στους εργαζόμενους. Οταν πρόκειται για θέσεις κι αξιώματα όμως συνήθως αλλάζει το πράγμα.
Γρηγοριάδης Κώστας
Στην υπηρεσία των μονοπωλίων
Γρηγοριάδης Κώστας
Εκστασιάστηκε χτες ο Γ. Πρετεντέρης, με αφορμή το ιλιγγιώδες ποσό των 9,8 τρισ. δολαρίων που μέχρι στιγμής έχει διαθέσει η κυβέρνηση των ΗΠΑ για ενίσχυση των τραπεζιτών και των βιομηχάνων μπροστά στην εξελισσόμενη κρίση. Ο γνωστός αρθρογράφος του συγκροτήματος, επαίνεσε την κυβέρνηση Ομπάμα που έχει αναλογιστεί το μέγεθος της κρίσης και διαθέτει το συγκεκριμένο «πακέτο» από τον κρατικό προϋπολογισμό. Φυσικά σε κανένα σημείο του άρθρου του δεν αναφέρει ότι τα συγκεκριμένα ποσά που δίνονται αφειδώς στο μεγάλο κεφάλαιο, είναι χρήματα του αμερικανικού λαού. Πακτωλός εκατομμυρίων που μέχρι πριν το ξέσπασμα της κρίσης η εκάστοτε αμερικανική κυβέρνηση δήλωνε ότι δεν μπορούσε να διαθέσει για το σύστημα Υγείας και Παιδείας των ΗΠΑ, για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. Σήμερα όμως που οι πολυεθνικές από την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού ζητούν τζάμπα χρήμα από το κράτος, τα χρήματα βρέθηκαν εν ριπή οφθαλμού! Αυτό το «μέγεθος της προσπάθειας» εξυμνεί λοιπόν ο Γ. Πρετεντέρης, ο οποίος, εκφράζοντας ακριβώς τα συμφέροντα της τάξης την οποία υπηρετεί, εγκαλεί τον ελληνικό λαό που δεν καταλαβαίνει το «μέγεθος του προβλήματος»... «Εμείς;» αναρωτιέται ο Γ. Πρετεντέρης «άδομεν! Οι συντάξεις, οι αυξήσεις, τα ωράρια... όλοι συμπεριφέρονται με τη λογική του χθες και προχθές». Οποιος λοιπόν τολμά, σύμφωνα με τον κ. Πρετεντέρη, να αγωνίζεται για τα δικαιώματά του και να διεκδικεί εν μέσω κρίσης και να μην αισθάνεται την ανάγκη να ζητήσει να δοθούν και άλλα δισ. ευρώ στους τραπεζίτες και τους βιομηχάνους, για να μη θιχτεί η κερδοφορία τους, δεν έχει «αντιληφθεί» τι συμβαίνει... Γνωστή η προπαγάνδα τους, αλλά δε θα περάσει. Γιατί σήμερα οι εργαζόμενοι έχουν αντιληφθεί ότι και στην ακμή και στην κρίση του καπιταλισμού αυτοί καλούνται να πληρώσουν το μάρμαρο.
«Καταιγίδα» υποκρισίας...
Οταν ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μιλά με στόμφο για «αντεργατική καταιγίδα» (σ.σ. το χτεσινό πρωτοσέλιδο της «Αυγής»), οι εργαζόμενοι καλό θα ήταν «να κρατούν μικρό καλάθι» απέναντι σε αυτό το κόμμα. Οχι γιατί η πολιτική των αστικών κυβερνήσεων και της ΕΕ δεν είναι αντεργατική. Το «μικρό καλάθι» αφορά στο γεγονός ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θυμάται την αντεργατική πολιτική μόνο για να θολώσει τα νερά και για να φανεί ως κόμμα που εκφράζει τα συμφέροντα των εργαζομένων, ενώ κάθε άλλο παρά αυτά εκφράζει.
Μια μορφή έκφρασης της οπορτουνιστικής φύσης του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι και η ασυνέπεια λόγων και έργων, η αναντιστοιχία ανάμεσα στην «αριστερή» φρασεολογία και στα γεγονότα, σύμφωνα με τα οποία στηρίζει την αντεργατική πολιτική. Ετσι έχουμε και το χτεσινό πρωτοσέλιδο της «Αυγής». Πιο συγκεκριμένα: Μιλά για «Αντεργατική καταιγίδα» ένα κόμμα, που έχει συμβάλει στη «μαύρη συννεφιά» πάνω από τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Ενα κόμμα, το οποίο - ανάμεσα σε άλλα:
Ψήφισε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη βάση, την απόλυτη έκφραση της αντεργατικής πολιτικής. Ετσι εξηγείται και το γεγονός ότι στις τρεις σελίδες της χτεσινής ΑΥΓΗΣ που αναλύεται η «καταιγίδα» δεν λένε κουβέντα για το Μάαστριχτ.
... και η πραγματικότητα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ
Επιπλέον, έχουν δώσει και άλλα δείγματα γραφής για τη στάση τους απέναντι στο εργατικό κίνημα. Για παράδειγμα, απείχαν από την ψηφοφορία (11/7/2007) στο Ευρωκοινοβούλιο έκθεσης με την οποία, μεταξύ άλλων, προωθείται η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, για τις οποίες μάλιστα κάνει λόγο το χτεσινό δημοσίευμα της «Αυγής». Υποστήριξαν την Οδηγία 70/1999 για το θεσμό των συμβασιούχων. Εδωσαν θετική ψήφο στις 5/11/2008 στην έκθεση Σέρκας (σ.σ. σπάσιμο του χρόνου εργασίας σε ενεργό και ανενεργό κ.ά.).
Αλλες «περιπτώσεις»: Η παράταξη του ΣΥΝ στο Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης ψήφισε πριν λίγους μήνες υπέρ της «πρόσληψης» 200 συμβασιούχων στην υπηρεσία Πρασίνου, νομιμοποιώντας τις ελαστικές μορφές απασχόλησης. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με το ΠΑΣΟΚ και την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, ήταν από τους υπέρμαχους της επαναχρηματοδότησης του μεγαλοεπιχειρηματία ΛΑΝΑΡΑ, που προχωρά σε μαζικές απολύσεις. Τέτοια υποστήριξη των εργατικών δικαιωμάτων.
Θλιβεροί
Φαίνεται πως εκεί στο «Βήμα» πιστεύουν πως κάνουν χιούμορ και μάλιστα πολιτικό οι χυδαίοι. Και επιμένουν να το δείχνουν κιόλας με σχολιάκια και σκιτσάκια για πολιτικά πρόσωπα με τα οποία κοσμούν στήλες σαν του «ΒΗΜΑΤΟΔΟΤΗ», που σε χτεσινό του σχόλιο εμφάνισε και αποκάλεσε τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Δημήτρη Χριστόφια «πάπα», αναβλύζοντας όλη την ξινίλα των αστών που μπαγιάτεψαν πια. Και νομίζουν οι άθλιοι και θλιβεροί πως κοσμούν με την πένα τους τη δημοσιογραφία. Εκτός και αν κόσμημά τους είναι η μπόχα της ξινίλας τους.
Ο μπαμπούλας
Οι πρόσφατες αποφάσεις της Κομισιόν για την ελληνική οικονομία φούντωσαν και πάλι τις αναφορές στα ελλείμματα του δημόσιου τομέα. Με ένα στόμα και με την ίδια σχεδόν φρασεολογία, ξεκινώντας από επιτρόπους και φτάνοντας στα κόμματα του δικομματισμού και τα αστικά Μέσα Ενημέρωσης, προσπαθούν να μας πείσουν ότι η αύξηση των ελλειμμάτων πάνω από τα όρια που έχουν καθοριστεί με τις Συνθήκες του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας, περίπου ισοδυναμεί με την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και την πτώχευση της χώρας.
Στο «διά ταύτα», επίσης, ομονοούν. Αφού, λένε, διευρύνονται τα ελλείμματα, διευρύνεται, δηλαδή η διαφορά ανάμεσα στα δημόσια έσοδα και τις κρατικές δαπάνες, η λύση βρίσκεται στη λήψη μέτρων που θα στοχεύουν στην αύξηση των εσόδων και στην περιστολή των δαπανών. Αρα, καταλήγουν, πρέπει να αυξηθούν οι φόροι που πληρώνουν οι εργαζόμενοι και ταυτόχρονα να μειωθούν τα εισοδήματα των εργαζομένων και οι δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα. Αυτό είναι το αξίωμα για κάθε οπαδό του «ευρωμονόδρομου», αφού θεωρεί ότι η «ανταγωνιστικότητα» και η «επιχειρηματικότητα» καθιστούν απαγορευτικό να παρθεί οποιοδήποτε μέτρο που να θίγει στο ελάχιστο τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Τα ελλείμματα του δημοσίου ήταν πάντα ένας καλός μπαμπούλας. Εδώ και δυο τουλάχιστον δεκαετίες, κάθε φορά που η οικονομική ολιγαρχία μεθοδεύει να βάλει στο χέρι κάποια από τις κατακτήσεις των εργαζομένων επιστρατεύεται το σκιάχτρο των ελλειμμάτων και σπέρνεται η καταστροφολογία, με στόχο να τρομοκρατήσουν τις λαϊκές μάζες για τα χειρότερα, να προετοιμάσουν το έδαφος για να «πατήσουν» αντιλαϊκά μέτρα και επιλογές.
Στα μέσα της δεκαετίας του '80 τα ελλείμματα ήταν το πρόσχημα για τη νομοθετική απαγόρευση των αυξήσεων στους μισθούς και στις συντάξεις από το ΠΑΣΟΚ. Στις αρχές της δεκαετίας του '90 στο όνομα των ελλειμμάτων «πάγωσαν» οι μισθοί επί ΝΔ. Στα 1996-97 στο όνομα των ελλειμμάτων εκδηλώθηκε η «εκσυγχρονιστική» επίθεση του ΠΑΣΟΚ με την ανατροπή σε μισθούς, εργασιακές σχέσεις, ασφαλιστικό σύστημα. Λόγω των ελλειμμάτων, υποτίθεται, παραχωρήθηκε το σύνολο της δημόσιας περιουσίας στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Τώρα, εξαιτίας των ελλειμμάτων - και λίγη κρίση από κοντά - παγώνουν και πάλι μισθοί-συντάξεις, ενώ έπονται και νέες αντιλαϊκές ρυθμίσεις. Το παραμύθι των ελλειμμάτων, κοντολογίς, είναι παντός καιρού. Το βγάζουν στο σεργιάνι και σε περιόδους οικονομικής στασιμότητας και σε φάσεις ανόδου, αλλά και τώρα που η κρίση δείχνει τα δόντια της.
Η ρίζα των ελλειμμάτων είναι οι σχέσεις εκμετάλλευσης που ισχύουν στην καπιταλιστική οικονομία και η συνεχής συγκέντρωση πλούτου σε μια χούφτα εκμεταλλευτές. Η επιδίωξη της άρχουσας τάξης να αποσπά όλο και μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικά παραγόμενου προϊόντος, πάντα θα προκαλεί ελλείμματα και πάντα θα οδηγεί στην αύξηση του δημόσιου χρέους, παρά τις όποιες διακυμάνσεις μπορεί να παρατηρούνται. Τα ελλείμματα προκαλούνται από τα υψηλά κέρδη, τις ποικιλόμορφες επιχορηγήσεις και τα οικονομικά κίνητρα, τις κρατικές προμήθειες και τις «Συμπράξεις», τη συνεχή μείωση των συντελεστών φορολογίας του κεφαλαίου και τη σωρεία των φοροαπαλλαγών. Και για να εξασφαλιστούν τα σχετικά κονδύλια, οι κυβερνώντες - ΝΔ και ΠΑΣΟΚ - «τραβάνε» συνεχώς από τους μισθούς, τις συντάξεις, τις συνθήκες εργασίας, την Κοινωνική Ασφάλιση, την υπονόμευση της δημόσιας Υγείας και Παιδείας, τα διόδια, κ.ο.κ. Γι' αυτό οι εργαζόμενοι οφείλουν να μείνουν σταθερά στη θέση τα ελλείμματα να καλυφθούν από αυτούς που τα προκαλούν.
Feeds
