Είναι άδικο και απαράδεκτο οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα να διεκδικήσουν αυξήσεις στους μισθούς «γιατί υπάρχουν άλλοι που υποφέρουν πολύ περισσότερο». Την άποψη αυτή εξέφρασε χτες (στην ΕΡΑ) ο Κυρ. Μητσοτάκης, η οποία όμως δεν είναι προσωπική και αιρετική, αλλά κυρίαρχη. «Ο εργαζόμενος στο δημόσιο τομέα έχει αν μη τι άλλο τη σιγουριά της απασχόλησης, την οποία ο εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα δεν την έχει», δικαιολόγησε την άποψή του ο γαλάζιος βουλευτής, «αποκαλύπτοντας» ταυτόχρονα και τη σφοδρή επίθεση που προετοιμάζεται κατά των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα. Στην ουσία τους όμως απόψεις όπως η παραπάνω συνιστούν κλιμάκωση της ιδεολογικής τρομοκρατίας, ώστε οι εργαζόμενοι να αποδεχτούν αγόγγυστα να φορτωθούν τα βάρη της κρίσης. Το «διαίρει και βασίλευε» δε χρησιμοποιείται μόνο ανάμεσα στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα, αλλά αυτή τη φορά επεκτείνεται και σε αυτούς που έχουν μια θέση εργασίας, έστω και μερικής και ελαστικής απασχόλησης, και σε αυτούς που απολύονται και είναι άνεργοι. Αν αφήσουν οι εργαζόμενοι να τους διασπάσουν, αν δεν καταφέρουν να απαντήσουν ως μια γροθιά και να περάσουν στην αντεπίθεση, είναι ολοφάνερο ότι η κρίση θα περάσει από πάνω τους, σαρώνοντας ό,τι έχει απομείνει από τα δικαιώματά τους. Σίγουρα πάντως δεν υπάρχει καιρός για αυταπάτες και για χάσιμο.
Απαράδεκτοι αποκλεισμοί
Να εμποδίσει την προγραμματισμένη για χτες περιοδεία στο Γηροκομείο Αθηνών αντιπροσωπείας του ΚΚΕ με επικεφαλής τη βουλευτή του ΚΚΕ Εύα Μελά επιχείρησε μικρή μερίδα ανθρώπων της εργοδοσίας που δραστηριοποιούνται στο πλαίσιο του επιχειρησιακού σωματείου, σε συντονισμό με τη διοίκηση του Γηροκομείου. Η περιοδεία θα γινόταν μετά την Ερώτηση στη Βουλή του ΚΚΕ και σαν συνέχεια των αντιδράσεων στις εφτά απολύσεις στο χώρο το τελευταίο διάστημα, τη βλαπτική μεταβολή σε νοσηλευτή που αντιστάθηκε στις απολύσεις και ενάντια στο γενικότερο κλίμα εργοδοτικής τρομοκρατίας, αλλά και προκειμένου να ενημερωθούν οι εργαζόμενοι για την πρόταση πάλης του ΚΚΕ για διέξοδο από την κρίση.
Μερίδα μελών του επιχειρησιακού σωματείου, που δεν έβγαλε άχνα για τις απολύσεις και προσπαθεί με κάθε τρόπο να εμποδίσει την αφύπνιση των εργαζομένων, απαίτησαν να είναι παρόντες στη συζήτηση της Εύας Μελά με τους εργαζόμενους. Πρόκειται για τους ίδιους που σε προηγούμενη περιοδεία συνδικαλιστών και εργαζομένων στο Γηροκομείο κλείδωσαν τους εργαζόμενους στα τμήματα για να μην έρθουν σε επαφή με τους εκπροσώπους των ταξικών δυνάμεων! Τέτοια είναι η πρεμούρα τους να υπερασπιστούν την εργοδοσία και τα συμφέροντά της. Οσο κι αν πασχίζουν, δε θα τους περάσει. Ανάμεσα στους εργαζόμενους υπάρχουν δυνάμεις που αντιδρούν στις εργοδοτικές μεθοδεύσεις και με τη στήριξη του ΠΑΜΕ σπάνε τη σιωπή. Τα αποτελέσματα δε θα αργήσουν να φανούν.
«Εθνικό κόστος»...
«Λύσσαξαν» η κυβέρνηση, τα αστικά ΜΜΕ, οι μεγαλοξενοδόχοι, να κατασυκοφαντήσουν το δίκαιο αγώνα των συμβασιούχων του υπουργείου Πολιτισμού, με αποκορύφωμα τη χτεσινή ανακοίνωση του ΥΠΠΟ, στην οποία, εκτός των άλλων επιεικώς απαράδεκτων, κάνει λόγο και για «τεράστιο εθνικό κόστος» από τον αποκλεισμό της Ακρόπολης. Από κοντά και το ΠΑΣΟΚ που χτες απαίτησε: «Θέλουμε η Ακρόπολη να είναι ανοικτή»! Από το δικό του ρόλο και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που «κατανοεί απολύτως» τα αιτήματα... αλλά όχι τον αποκλεισμό.
Ποιος, όμως, κλείνει πραγματικά την Ακρόπολη; Το ΠΑΜΕ κατήγγειλε χτες πως είναι η ίδια η κυβέρνηση με την αντιλαϊκή πολιτική της. Στο ίδιο πνεύμα οι συμβασιούχοι σημειώνουν ότι είναι το ΥΠΠΟ που κλείνει την Ακρόπολη, «η οποία λειτουργεί κυρίως με συμβασιούχους εργαζόμενους-ες με ασφαλιστικά μέτρα, απλήρωτους επί τέσσερις μήνες. Μόνο 21 φύλακες είναι μόνιμοι υπάλληλοι σε σύνολο 70! Οταν λοιπόν απεργούν ή αν απολυθούν, πώς θα ανοίξει ο χώρος;».
Είναι το ΥΠΠΟ που «αναθέτει τη λειτουργία και τη φύλαξή τους (σ.σ. των αρχαιολογικών χώρων) σε "έκτακτο" προσωπικό και στηρίζει μια πάγια ανάγκη, όπως η προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς, σε ανασφάλιστους εργαζόμενους των 400 ευρώ (Stage), σε συμβασιούχους-ομήρους που απολύει και επαναπροσλαμβάνει συνεχώς απειλώντας τους με τις αδιαφανείς διαδικασίες προσλήψεων και πετώντας τους μετά από 24 μήνες στην ανεργία». Με την Αρχαιολογική Υπηρεσία να «αποψιλώνεται» συνεχώς και να υπολειτουργεί, με τα έργα να παραμένουν «κουφάρια»; Ποιο είναι τελικά το πραγματικό «εθνικό κόστος»;
... και κροκοδείλια δάκρυα
Τα «κροκοδείλια δάκρυα» των αστικών ΜΜΕ για το κλείσιμο της Ακρόπολης και οι χυδαίες επιθέσεις κατά του αγώνα των εργαζομένων (σ.σ. «τιμωρούν τους τουρίστες» ...διαπίστωσε με ύφος «χιλίων εισαγγελέων» ο παρουσιαστής του χτεσινού μεσημεριανού δελτίου ειδήσεων του «MEGA») «σκαλώνουν» σε μια «λεπτομέρεια»: Την πραγματικότητα!
Χτες, μια μικρή ομάδα νεαρών ξένων τουριστών ενδιαφέρθηκε να μάθει γιατί ήταν κλειστή η Ακρόπολη. Και όταν το έμαθε, η αυθόρμητη απάντηση ήταν: «We support you» («σας στηρίζουμε»)! Οι συμβασιούχοι μας είπαν ότι αυτό συμβαίνει συνεχώς και ότι οι μόνοι που δεν έχουν τη δυνατότητα να ενημερωθούν είναι μόνο τα οργανωμένα «γκρουπ» από τα κρουαζιερόπλοια που φυσικά ...συνοδεύονται.
Πρόκειται για ακόμη μία απόδειξη του βρώμικου ρόλου της αστικής «ανεξάρτητης» δημοσιογραφίας...
Κάλπικη αντιπολίτευση
Το σκηνικό επαναλαμβάνεται μονότονα. Μετά από κάθε κυβερνητική εξαγγελία που σηματοδοτεί μια νέα αντιλαϊκή επέλαση, ο Γ. Παπανδρέου και άλλα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ βγαίνουν και... καταγγέλλουν την «απουσία» κυβερνητικού σχεδίου, την «ανυπαρξία» της χώρας διεθνώς, την έλλειψη «διαπραγματευτικών» ικανοτήτων των υπουργών στην ΕΕ. Οι «πράσινες» δηλώσεις γίνονται πηχυαίοι τίτλοι στις εφημερίδες και ο ηγέτης του ΠΑΣΟΚ επανέρχεται για να υποσχεθεί στο «πόπολο» ότι ήδη έχει εκπονήσει σχέδιο για την έξοδο από την κρίση. Πίσω από όλο αυτό το στημένο πεδίο μιας ανώδυνης πολιτικής αντιπαράθεσης, το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να κρύψει το κύριο: Οτι αφενός συναινεί με κάθε αντιδραστική ευρωενωσιακή απόφαση και αφετέρου έχει δομήσει το «σχέδιό» του πάνω σε εκείνες τις πολιτικές που φορτώνουν τα βάρη της κρίσης στο λαό, την ίδια στιγμή που λαμβάνουν μέτρα για στήριξη του κεφαλαίου.
Το ΠΑΣΟΚ εγκαλεί την κυβέρνηση για «ανικανότητα» να προασπιστεί τα συμφέροντα της χώρας στους κόλπους της ΕΕ, αλλά την ίδια ώρα συνηγορεί τόσο με τα «μέτρα για την περικοπή των δημοσίων δαπανών» που επιβάλει η Κομισιόν και ετοιμάζεται να εφαρμόσει η ΝΔ, όσο και με την υποταγή στην απαίτηση της ΕΕ για τήρηση του «συμφώνου σταθερότητας». Το «σύμφωνο σταθερότητας» είναι... «κακό» αλλά «δεν αλλάζει», δήλωσε πρόσφατα το μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ Π. Μπεγλίτης. Με μια φωνή ο εκπρόσωπος Τύπου της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Γ. Παπακωνσταντίνου, και η υπεύθυνη Οικονομίας, Λ. Κατσέλη, αμέσως μετά τις αποφάσεις του προχτεσινού Εκοφίν αποδεχόμενοι πλήρως τις «εντολές» του πρόταξαν την ανάγκη της τήρησης της... «δημοσιονομικής εξυγίανσης», δηλαδή το παραπέρα πετσόκομμα των κοινωνικών δαπανών. Αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης ζητάει η ΕΕ, «παράταση του εργάσιμου βίου» προτείνει στο πρόγραμμά του το ΠΑΣΟΚ...
Οσο τα στελέχη του, φωνάζουν ότι η κυβέρνηση δε στηρίζει την «πραγματική οικονομία», επί της ουσίας ζητάνε επιτάχυνση των μέτρων που ήδη έχει εξαγγείλει μέσω επιδοτήσεων και φοροαπαλλαγών για την ενίσχυση της πλουτοκρατίας. Σ' αυτά προσθέτουν τις προτάσεις τους για την παροχή στους εργοδότες «πάμφθηνου» εργατικού δυναμικού με πληρωμένες τις ασφαλιστικές εισφορές για τέσσερα χρόνια από τα κρατικά ταμεία και την επέκταση των «stage» και στον ιδιωτικό τομέα, ώστε νέοι άνθρωποι να δουλεύουν «ανασφάλιστοι» για 9 μήνες! Εμφανίζονται σαν σωτήρες του λαού και υπόσχονται «αναδιανομή του πλούτου» μέσα από το μοντέλο της «πράσινης ανάπτυξης», αλλά προετοιμάζουν το έδαφος για να παραδώσουν προς εκμετάλλευση στους επιχειρηματικούς ομίλους το περιβάλλον και τον φυσικό ενεργειακό πλούτο της χώρας.
Το ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, μπροστά στην εξελισσόμενη οικονομική κρίση, σε πλήρη σύμπλευση με την κυβέρνηση, ενισχύει την ολιγαρχία και υποτάσσεται στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Προτείνοντας «κρατικοποιήσεις τραπεζών» και πρώην ΔΕΚΟ, ή πιο σωστά τον έλεγχό τους με κανόνες στην αγορά, το ΠΑΣΟΚ καλεί το λαό να αποδεχτεί να πληρώσει με το μόχθο του την κρίση των πλουτοκρατών και να αγοράσει επιχειρήσεις που οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ ξεπούλησαν και, όταν με το... καλό αρχίσει ο «κύκλος της ανάκαμψης» της καπιταλιστικής παραγωγής, τότε να τους τις ξαναπαραδώσουν. Οσο και αν επιχειρεί, λοιπόν, να κοροϊδέψει το λαό το ΠΑΣΟΚ, δεν μπορεί, γιατί οι δεσμοί αίματος που έχει συνάψει με το κεφάλαιο είναι, πλέον, πολύ φανεροί.
Παναγιώτης ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
Υποκρισία και δούλεμα
Παπαγεωργίου Βασίλης
Ε, ΠΡΕΠΕΙ επιτέλους να το καταλάβουμε ως λαός και να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε με κάθε ευκαιρία. Εμείς φταίμε για την ακρίβεια στην αγορά...
Είμαστε ευαισθητοποιημένοι και οργανωμένοι καταναλωτές; Δεν είμαστε. Οποτε καλά να πάθουμε και ορθώς πληρώνουμε όσα πληρώνουμε...
Δεν παραδειγματιζόμαστε από τις κοινωνίες του δυτικού κόσμου όπου το καταναλωτικό κίνημα σκίζει και έχει βάλει τα μονοπώλια και τις εμπορικές αλυσίδες σε τάξη!
Κάπως έτσι μας τα λέει το υπουργείο Ανάπτυξης και η κυβέρνηση γενικότερα. Και αξιώνει να της αναγνωρίσουμε πως κάνει ό,τι μπορεί...
Μόνο μια μικρή λεπτομέρεια έχουν ξεχάσει. Οτι... εκτός από «καταναλωτές» είμαστε άνθρωποι και μάλιστα εργαζόμενοι άνθρωποι. Κι αυτό το είδος έχει «δικαιώματα», αν τους λέει κάτι η λέξη.
Κι ένα από τα δικαιώματα αυτά είναι να ζούμε αξιοπρεπώς. Ιδίως όταν γνωρίζουμε ότι από την εργασία μας ζουν κάποιοι λίγοι πλουσιοπάροχα και αποκομίζουν τεράστια κέρδη.
Μήπως - λέμε μήπως - αυτό το δικαίωμά μας το υπονομεύουν, μας το στερούν και συρρικνώνουν οι «ελεύθερες αγορές» τους;
Αυτές στις οποίες εμείς είμαστε «ελεύθεροι» να πληρώνουμε και τα μεγάλα μονοπώλια «ελεύθερα» να κερδίζουν;
ΤΩΡΑ ΑΥΤΟ ΘΕΛΟΥΝ να το πιστέψουμε; Οτι θα επιβάλλουν με νομοσχέδιο «κανόνες δεοντολογίας» στις εισπρακτικές εταιρείες των τραπεζών; Αυτές δηλαδή που δουλειά τους είναι να εισπράττουν τις οφειλές προς τις τράπεζες με κάθε τίμημα;
Γρηγοριάδης Κώστας
Κι όταν λέμε με κάθε τίμημα το εννοούμε. Εχουν υπάρξει δημοσιεύματα για πρακτικές ψυχολογικού πολέμου, διαπόμπευσης ανθρώπων ακόμη και ωμής βίας.
Μόνο που τις νομιμοποιούν ως εταιρείες, ουσιαστικά τους δίνουν υπόσταση για να κάνουν στη συνέχεια ό,τι θέλουν.
Αλλωστε έχουμε δει πώς εφαρμόζονται οι υπάρχοντες νόμοι από τις τράπεζες και ιδίως αυτές που προστατεύουν τους δανειολήπτες...
Οι απολύσεις και ο ρόλος της ΟΤΟΕ
Παπαγεωργίου Βασίλης
Ολοένα και διογκώνεται το κύμα των απολύσεων στον κλάδο των τραπεζών, ο οποίος πρόσφατα ενισχύθηκε αδρά με 28 δισ. ευρώ στο όνομα της κρίσης. Απέναντι σ' αυτή την εντεινόμενη επιθετικότητα του τραπεζικού κεφαλαίου, η πλειοψηφία της ΟΤΟΕ προβάλλει προτάσεις που όχι μόνο δε στηρίζουν το δικαίωμα στη δουλειά, αλλά στέκονται και απέναντι σε αυτό. Μία από τις προτάσεις της ΟΤΟΕ είναι να γίνονται απολύσεις μόνο αν είναι «αιτιολογημένη ή για σπουδαίο λόγο». Αυτό πρακτικά δε βάζει κανένα εμπόδιο («σπουδαίος λόγος» πλέον θεωρείται και ο «κλονισμός εμπιστοσύνης» της τράπεζας προς τον εργαζόμενο), αντιθέτως «νομιμοποιεί» τις απολύσεις που κάνουν οι εργοδότες. Ακόμα η πλειοψηφία της ΟΤΟΕ για το ζήτημα της «εθελούσιας εξόδου» το μόνο που ζητά είναι οι απολύσεις να μην είναι «άτυπες και παράνομες». Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι από το σύνολο των προτάσεων της πλειοψηφίας αναδύεται η αγωνία της να αναγνωριστεί και θεσμικά ο ρόλος της ως «κοινωνικού εταίρου». Ενδεικτική είναι η επιμονή της να θέτει ξανά και ξανά το αίτημά της για συμμετοχή στην Επιτροπή, που τάχα εποπτεύει τη χρηματοδότηση των τραπεζιτών με τα 28 δισ. ευρώ. Μια διαδικασία που ενισχύει παραπέρα το τραπεζικό κεφάλαιο και στηρίζει την ασύδοτη δράση του σε βάρος των εργαζομένων, όπως επιβεβαιώνουν και οι προωθούμενες απολύσεις.
Οι λαθροχειρίες...
Δεν είναι λίγοι αυτοί που πήραν το λόγο και επιστράτευσαν τις πένες τους τους τελευταίους μήνες συνηγορώντας υπέρ της υποτιθέμενης «επιστροφής στο Στάλιν» που, κατά τους ισχυρισμούς τους, επιχειρείται από το ΚΚΕ και αποτυπώνεται στις Θέσεις της ΚΕ για το 18ο Συνέδριο που αφορούν στο σοσιαλισμό. Οι προφανείς λαθροχειρίες στις οποίες βασίζονταν οι σχετικές αναλύσεις, το αντιΚΚΕ μένος που εξέπεμπαν, όπως και το μίσος απέναντι στο σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε, καθιστούσαν ολοφάνερο το στόχο τους, που δεν ήταν άλλος απ' το να χτυπήσουν το ΚΚΕ μπροστά στην κορυφαία διαδικασία του Συνεδρίου και φυσικά να λασπολογήσουν σε βάρος του σοσιαλισμού. Κάποιοι συνεχίζουν απτόητοι το ίδιο βιολί. Προχτές, Τρίτη, στην «Καθημερινή» κάποιος Β. Αγτζίδης, διδάκτωρ σύγχρονης ιστορίας - μαθηματικός, καταθέτει τον «πόνο του» που το «ΚΚΕ ολισθαίνει σε ένα δρόμο αναίρεσης των βασικών παραδοχών που συγκρότησαν τη σύγχρονη μορφή του», γράφοντας περί «αποκατάστασης του Στάλιν και των σταλινικών πρακτικών» και προειδοποιώντας πως «η διαμόρφωση ενός σκληρότατου σταλινικού ιδεολογικού πυρήνα αναφοράς για τα μέλη και τους οπαδούς του ΚΚΕ θα διευρύνει τη ρήξη εντός της κοινωνίας μας. Θα έρθει σε αναπόφευκτη ιδεολογική σύγκρουση με κοινωνικούς χώρους όπως είναι οι Πόντιοι» και «παράλληλα, θα επιτρέψει σε ολοκληρωτικές ακροδεξιές απόψεις να λάβουν τη θέση του τιμητή, απέναντι στο εργατικό κίνημα, αλλά και στην ιστορία των μεγάλων ανατροπών του 20ού αιώνα».
... και το πραγματικό πρόβλημα
Προφανώς, ο κ. Αγτζίδης ή δεν κατάλαβε τι διάβασε - αν διάβασε - ή ακόμα χειρότερα κατάλαβε, αλλά συνειδητά διαστρεβλώνει το περιεχόμενο των Θέσεων για το σοσιαλισμό. Το πρόβλημά του, όπως και όσων πριν απ' αυτόν έγραψαν τα ίδια, είναι πως το ΚΚΕ όχι μόνο δεν αναιρεί, αλλά τιμά τις αρχές που το συγκρότησαν ως Κομμουνιστικό Κόμμα. Πως το ΚΚΕ δε δίστασε ποτέ να λέει τα σύκα - σύκα και τη σκάφη - σκάφη, ανεξάρτητα απ' το αν η θέση του ήταν αρεστή. Πως το ΚΚΕ υπερασπίστηκε και υπερασπίζεται με περηφάνια το σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε κι απ' αυτή τη θέση διατυπώνει κριτική σε αδυναμίες, λάθη και παραλείψεις. Το πρόβλημά του είναι πως το ΚΚΕ συζητά για το σοσιαλισμό ώστε και να υποβοηθήσει τη δράση του για ρήξη, σύγκρουση, ανατροπή όχι φυσικά με «κοινωνικούς χώρους», όπως προβοκάρει ο κ. καθηγητής, αλλά με την άρχουσα τάξη στα συμφέροντα της οποίας ορκίζονται πένες σαν τη δική του. Προφανώς με τη «σταλινολογία» χτυπούν την πάλη των Σοβιετικών ανθρώπων να οικοδομήσουν το σοσιαλισμό σε δύσκολες συνθήκες ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης και ταξικής πάλης, επειδή προχώρησαν στην κολεκτιβοποίηση, τσακίζοντας την αστική τάξη. Οταν άρχισαν να ενισχύουν αντί να αποδυναμώνουν, στην πορεία οικοδόμησης, και στοιχεία ή καλύτερα εργαλεία του καπιταλισμού (ενίσχυση εμπορευματοχρηματικών σχέσεων, ενίσχυση ατομικής και ομαδικής ιδιοκτησίας, αγορά), άρχισαν και οι στρεβλώσεις που οδήγησαν στην ανατροπή. Σχετικά μ' αυτή την περίοδο οι «σταλινολόγοι» δε λένε κουβέντα για τις προσεγγίσεις του ΚΚΕ. Προφανώς γιατί δεν τους ενοχλούν και τόσο. Αλλωστε, την «περεστρόικα», το όχημα της αντεπανάστασης το χαιρέτισαν όπως και τους εμπνευστές και ηγέτες της.
Αγώνας κατά των μονοπωλίων
Στον αγωνιστικό γιορτασμό του Κιλελέρ, την ερχόμενη Κυριακή, στον τόπο της θυσίας των Θεσσαλών κολίγων, θα διατρανωθεί η απόφαση των μικρομεσαίων αγροτών να συνεχίσουν και να δυναμώσουν τον αγώνα κατά της αντιαγροτικής πολιτικής της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων. Μια πολιτική που από τη μια συρρικνώνει το εισόδημα των εργαζόμενων αγροτών, σπρώχνοντάς τους στο ξεκλήρισμα και μειώνει την αγροτική παραγωγή στη χώρα μας, εντείνοντας τη διατροφική εξάρτηση του λαού μας. Από την άλλη, συγκεντρώνει τη γη και την παραγωγή στα χέρια λίγων μεγαλοαγροτών - επιχειρηματιών, αφήνει τους μεσάζοντες - εμποροβιομήχανους να κερδοσκοπούν σε βάρος και των παραγωγών και των εργαζομένων - καταναλωτών, προσφέρει αμύθητα κέρδη στα μονοπώλια και στις πολυεθνικές, που δραστηριοποιούνται στον τομέα των τροφίμων.
Με τους αγώνες τους οι μικρομεσαίοι αγρότες προβάλλουν διεκδικήσεις για την επίλυση των άμεσων προβλημάτων τους και, ταυτόχρονα, θέτουν αιτήματα που συνδέονται με μια διαφορετική οργάνωση και ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας. Μια οργάνωση που θα αξιοποιεί όλα τα παραγωγικά πλεονεκτήματα και θα ενεργοποιεί όλες τις παραγωγικές δυνάμεις, για την ικανοποίηση των διατροφικών αναγκών του λαού, με επαρκή, φτηνά και ασφαλή, για την υγεία, προϊόντα. Αλλά, για την υλοποίηση αυτής της προοπτικής, απαιτείται να φύγουν από τη μέση οι μεσάζοντες και τα μονοπώλια, να υπάρξει κεντρικός σχεδιασμός της αγροτικής οικονομίας, που θα στηρίζεται και θα στηρίζει τους παραγωγικούς συνεταιρισμούς, οι οποίοι θα λειτουργούν δίπλα στις κρατικές καθετοποιημένες αγροτικές επιχειρήσεις.
Αυτή η διαφορετική οργάνωση της αγροτικής οικονομίας δε χωράει στο πλαίσιο της ΚΑΠ και δε θα την προωθήσουν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ - ούτε και κυβερνήσεις κεντροδεξιάς, ή κεντροαριστερής συνεργασίας - που κινούνται, σταθερά και αταλάντευτα, στον «ντορό» του «ευρωμονόδρομου» και της εξυπηρέτησης των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Χρειάζεται, επομένως, ο αγώνας των μικρομεσαίων αγροτών με τις διεκδικήσεις τους, να συνδέεται και να στοχεύει στην ανατροπή της πολιτικής που υπηρετεί τα συμφέροντα των εμποροβιομηχάνων και των μονοπωλίων και στη δημιουργία των προϋποθέσεων, των συνθηκών και των όρων, σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, για την εφαρμογή μιας άλλης, φιλοαγροτικής πολιτικής, που θα υπηρετεί τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού.
Με άλλα λόγια, χρειάζεται το αγροτικό κίνημα των μικρομεσαίων αγροτών να γίνει πιο μαζικό, πιο ισχυρό, καλύτερα οργανωμένο και σωστά προσανατολισμένο και, απαλλασσόμενο από τις συμβιβασμένες ηγεσίες των τριτοβάθμιων και των δευτεροβάθμιων αγροτικών οργανώσεων, να συστοιχηθεί με το ταξικό εργατικό κίνημα και το αγωνιστικό κίνημα των άλλων λαϊκών στρωμάτων, συγκροτώντας ένα κοινό αγωνιστικό, λαϊκό μέτωπο. Το μέτωπο αυτό θα μάχεται για την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών σε βάρος του δικομματισμού και των άλλων κομμάτων του «ευρωμονόδρομου», για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και την ανάδειξη της Λαϊκής Εξουσίας, η οποία, στο πλαίσιο της Λαϊκής Οικονομίας, θα προωθήσει αγροτική ανάπτυξη υπέρ των μικρομεσαίων αγροτών και σε όφελος του ελληνικού λαού. Και προκειμένου να δυναμώνει αυτή η προοπτική, οι μικρομεσαίοι αγρότες πρέπει να φύγουν από τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου» και να ενισχύσουν αποφασιστικά το ΚΚΕ που προωθεί και παλεύει αυτή την προοπτική. Είναι μονόδρομος για τους ίδιους, τις οικογένειές τους, τη ζωή τους.