Η εγκατάλειψη χτυπά την πόρτα κάθε γωνιάς. Και φυσικά από αυτή τη «δίνη» δε θα μπορούσε να γλιτώσει και το νησί της Σαμοθράκης, που ανήκει στο νομό Εβρου. Εκεί το Κέντρο Υγείας (αυτό το ρόλο προβλεπόταν να παίξει στα πλαίσια των εξαγγελιών της κυβέρνησης για το ΕΣΥ κλπ), λειτουργεί περισσότερο ως μεγάλο αγροτικό ιατρείο. Εχει έναν χειρουργό, μια παιδίατρο (τώρα βρίσκεται σε άδεια κύησης), έναν παθολόγο, δύο μαίες, δύο νοσοκόμες και έναν παρασκευαστή.

Οι κινήσεις εντυπωσιασμού του υπουργείου Υγείας και των νεοσύστατων υπηρεσιών του δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματικά δραματική και πολλές φορές εγκληματική κατάσταση που επικρατεί στα δημόσια νοσοκομεία της περιφέρειας. Και πολύ περισσότερο δεν μπορούν μετακυλίοντας τις ευθύνες σε τρίτους να απαλλάσσονται από το μεγάλο έγκλημα που γίνεται σε βάρος της δημόσιας Υγείας και των εκατομμυρίων πολιτών. Μέσα από την απαξίωση των δημόσιων νοσοκομείων είναι προφανές, για όλους τους εμπλεκόμενους φορείς της Υγείας, πως μοναδικός στόχος της κυβέρνησης είναι η μεθοδευμένη στροφή των χρηστών υπηρεσιών Υγείας στα μεγάλα ιατρικά κέντρα, μέσα από τη λογική του αθέμιτου ανταγωνισμού, πάντα προς όφελος των ιδιωτών.

Μια τέτοια περίπτωση εξόφθαλμης υπονόμευσης της δημόσιας Υγείας αποτελεί το νέο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης, που προβλεπόταν να λειτουργήσει στις αρχές του 2001 και μάλιστα προοριζόταν να παίξει ρόλο περιφερειακού νοσοκομείου για ολόκληρη τη Θράκη. Μέσα από αυτό το παράδειγμα καταρρίπτονται οι μεγαλοστομίες του πρωθυπουργού και των υπουργών της κυβέρνησης για στήριξη της περιφέρειας και στον τομέα της Υγείας-Πρόνοιας.

Οπως εκτιμά η Ενωση Ιατρών Νοσοκομείων και Κέντρων Υγείας Θράκης (ΕΙΝΟΚΥΘ), το νέο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης ουσιαστικά θα στεγάσει τις υπάρχουσες υπηρεσίες του παλιού νοσοκομείου, αφού μέχρι στιγμής προβλέπεται μόνο η μετακόμιση του παλιού μικρού σε νέο μεγάλο κτίριο. Δηλαδή το νέο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο, δυναμικότητας 650 κλινών, θα λειτουργήσει με το υπάρχον προσωπικό του παλιού νοσοκομείου, που έτσι κι αλλιώς είναι ελλιπές, και φυσικά χωρίς την ανάπτυξη νέων κλινικών. Ετσι, σε χώρο 90.000 τετραγωνικών μέτρων θα λειτουργούν μόλις 350 κλίνες, αυτές που λειτουργούσαν στα 9.000 τ.μ. του παλιού νοσοκομείου. Π.χ. η Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, που στο παλιό νοσοκομείο διέθετε πέντε κρεβάτια, και στο καινούριο θα λειτουργεί με πέντε κρεβάτια, με προοπτική ανάπτυξής της χωρίς συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα.

«Είμαστε αντίθετοι, ως Ενωση νοσοκομειακών γιατρών, με αυτή την προοπτική. Θέλουμε το νέο νοσοκομείο να λειτουργήσει σε πλήρη ανάπτυξη από την αρχή και παράλληλα να υπάρχει ισόρροπη ανάπτυξη των δύο τμημάτων του, πανεπιστημιακού και ΕΣΥ», αναφέρει ο Σάββας Δευτεραίος, μέλος του ΔΣ του Ιατρικού Συλλόγου Εβρου και του ΔΣ της ΕΙΝΟΚΥΘ. Για να γίνει όμως αυτό απαιτούνται μεγάλα κονδύλια, προσλήψεις άμεσα σε ιατρικό, νοσηλευτικό και προσωπικό άλλων ειδικοτήτων.

Ωστόσο, οι ελλείψεις του παλιού μεταφέρονται στο νέο νοσοκομείο. Σε συζήτηση που είχε ο «Ρ» με συνδικαλιστές του νοσοκομείου, αποκαλύφθηκε η δραματική κατάσταση μέσα στην οποία γιατροί και το άλλο νοσηλευτικό προσωπικό δίνουν καθημερινά τη μάχη για την εξυπηρέτηση των ασθενών. Σύμφωνα με στοιχεία της Ιατρικής Υπηρεσίας, μόνο για τη σωστή λειτουργία του παλιού νοσοκομείου, με τα υπάρχοντα τμήματα και κλινικές, απαιτούνται επιπλέον 100 γιατροί, στους ήδη 150. Ενώ δεν υπάρχει νευροχειρουργική κλινική και ΩΡΛ, Ουρολογική, Ακτινολογικό, κλπ. υπολειτουργούν λόγω έλλειψης ιατρών. Αντίστοιχες είναι οι ελλείψεις και στο υπόλοιπο προσωπικό.

Το ένα παράδειγμα μετά το άλλο επιβεβαιώνουν τους φόβους των εργαζομένων. Π.χ, οι τραυματιοφορείς στις αρχές του έτους πραγματοποίησαν στάσεις εργασίας απαιτώντας 10 νέες προσλήψεις έστω με 8μηνες συμβάσεις. Τελικά έγιναν τέσσερις προσλήψεις. Ετσι σήμερα απασχολούνται 38 τραυματιοφορείς ενώ απαιτούνται τουλάχιστον 60 για να καλυφθούν όλες οι βάρδιες (πρωί - απόγευμα - νύχτα) με προσωπικό ασφαλείας.

Ιδια είναι η κατάσταση και με τους παρασκευαστές στο μικροβιολογικό τμήμα.

Μέσα στο διάστημα 1999-2001 συνταξιοδοτήθηκαν 30 άτομα και για αναπλήρωσή τους στάλθηκαν εννιά. Την τελευταία τριετία αναπτύχθηκαν καινούριες κλινικές χωρίς επιπλέον νοσηλευτικό, παραϊατρικό, ιατρικό προσωπικό.

Συνολικά το Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης που λειτουργεί στο παλιό κτίριο, απασχολεί - πλην των γιατρών - 600 άτομα προσωπικό. Από αυτά 385 είναι νοσηλευτικό, 40 τεχνικό (από αυτούς 10 οδηγοί ασθενοφόρων), 180 διοικητικό (υπηρεσίες, εργαστήρια, εστίαση, καθαριότητα).

Στη νοσηλευτική υπηρεσία και στο μικροβιολογικό εργάζονται 30 παιδιά μέσα από τα προγράμματα STAGE, τα οποία απασχολούνται πρωί και απόγευμα και καλύπτουν πάγιες ανάγκες. Μέσα στον Αύγουστο όμως θα φύγουν και οι θέσεις τους δε θα μπορούν να καλυφθούν από άλλους, αφού και τα προγράμματα για το υπουργείο Υγείας τελειώνουν.

Στα περισσότερα τμήματα κάθε κλινική λειτουργεί με μια νοσηλεύτρια παρά το γεγονός ότι το νοσοκομείο βρίσκεται σε διαρκή εφημερία. Ετσι προκύπτει πως για την κάλυψη του υπάρχοντος οργανισμού λειτουργίας, απαιτούνται τουλάχιστον 150 άτομα επιπλέον, ώστε να πάψει να λειτουργεί με 30% έλλειψη προσωπικού.

Στο μεταξύ, στο χώρο εισχώρησε και η ιδιωτική πρωτοβουλία. Ηδη από το 1990 το μεγαλύτερο μέρος της καθαριότητας πέρασε σε ιδιώτες εργολάβους παρά το μεγάλο κόστος για τον προϋπολογισμό του νοσοκομείου. Πρόσφατα δόθηκε σε ιδιώτη και η φύλαξη, δοκιμαστικά για ένα χρόνο.

Βρίσκεται έξω από την Αλεξανδρούπολη στο δρόμο προς Κομοτηνή, στο ύψος του χωριού Χιλή.

Προβλεπόταν να λειτουργήσει στις αρχές του 2001, όμως, τώρα, παραπέμπεται για πολύ αργότερα η λειτουργία του. Βέβαια κάποια μηχανήματα έχουν μπει στο νέο νοσοκομείο, όπως αξονικός τομογράφος, μαγνητικός τομογράφος, μηχανήματα ακτινοθεραπείας κλπ. Ακόμη δεν έχει τοποθετηθεί ο ξενοδοχειακός εξοπλισμός. Επίσης έχει εγκατασταθεί πλήρως - στο παλιό νοσοκομείο - η καρδιοχειρουργική μονάδα που τους επόμενους μήνες θα μεταφερθεί στο νέο νοσοκομείο. Ο νέος οργανισμός ακόμη βρίσκεται σε επεξεργασία στο υπουργείο Υγείας. Πάντως η δυναμικότητά του σε κλίνες ορίστηκε στις 670.

Το νέο νοσοκομείο είναι αδύνατον να λειτουργήσει με το υπάρχον προσωπικό του παλιού - εκτός όλων των άλλων - και μόνο λόγω της έκτασής του (90.000 τ.μ.). Εκτός και αν οι εργαζόμενοι φορέσουν πατίνια.

Σύμφωνα με όσα δήλωσε στο «Ρ» ο Δημήτρης Κουκάκης, πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων Διοικητικού Νοσηλευτικού Τεχνικού Προσωπικού Νοσοκομείων και ΚΥ Αλεξανδρούπολης και Σαμοθράκης, για την άμεση μετεγκατάσταση -και χωρίς ανάπτυξη νέων κλινικών κλπ. - απαιτούνται, επιπλέον, 420 άτομα νοσηλευτικό προσωπικό, 200 διοικητικό και 80 τεχνικό (δεν υπολογίζονται οι οδηγοί ασθενοφόρων).

Οι εργαζόμενοι ζητούν μέσα σε μια διετία να καλυφθούν όλες οι κενές οργανικές θέσεις που θα προκύψουν από τις πραγματικές ανάγκες και τις νέες κλινικές. Παράλληλα διατυπώνουν την απόφασή τους να αγωνιστούν ώστε να μην ιδιωτικοποιηθούν άλλοι τομείς του νοσοκομείου όπως η τεχνική υπηρεσία κλπ.

Εκτός από το αίτημα πλήρους ανάπτυξης του νέου νοσοκομείου, οι φορείς του νομού ζητούν να αξιοποιηθεί το παλιό συγκρότημα και καταθέτουν δύο προτάσεις με εναλλακτικό μόνο το δεύτερο σκέλος:

• Να λειτουργήσουν 100 κρεβάτια για βραχεία νοσηλεία και να στεγαστεί εξωτερικό ιατρείο και υπηρεσίες του ΙΚΑ.
• Για την αξιοποίηση των δύο πίσω κτιρίων προτείνουν είτε να στεγάσουν Αστυνομία και Πυροσβεστική, είτε να δοθούν για τη δημιουργία σύγχρονου στρατιωτικού νοσοκομείου.

Πάντως, όλοι συμφωνούν πως αν δε διατηρηθεί σε χρήση το παλιό συγκρότημα, το νέο Περιφερειακό Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο δε θα μπορέσει να παίξει το ρόλο του στη δευτεροβάθμια φροντίδα Υγείας και την έρευνα, ακόμη και αν αναπτυχθεί πλήρως.

Η πολιτική της κυβέρνησης και το δόγμα, ότι ο τουρισμός μπορεί να αποτελέσει την ατμομηχανή της ανάπτυξης, είχε σαν αποτέλεσμα τη μονομερή ενίσχυση του τριτογενούς τομέα και ιδιαίτερα του τουρισμού, με αποτέλεσμα την ακόμα μεγαλύτερη εξάρτηση της χώρας από το πολυεθνικό κεφάλαιο, που επενδύει σ' αυτόν τον τομέα. Σήμερα στο χώρο αυτό έχουμε σημαντικές εξελίξεις, που επηρεάζουν καθοριστικά την πορεία της οικονομίας και γενικότερα του τόπου.

Το μέρος της «πίτας» που ανήκε σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις και αφορά σε ψυχαγωγία, διατροφή, αλλά και κάποιες αγορές που γίνονται από τους τουρίστες, περνά κάθε χρόνο και περισσότερο στα χέρια των πολυεθνικών, ελέγχοντας έτσι όλο το τουριστικό «πακέτο». Προσανατολισμό - μετακίνηση - διαμονή - διατροφή - διασκέδαση - αγορές.

Οι εξελίξεις αυτές στον τουρισμό δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για μικροαστικές αυταπάτες, ότι από την αύξηση της «πίτας» θα ωφεληθούν όλοι. Η αλήθεια είναι, ότι όσο ακολουθείται αυτή η πολιτική που προσφέρει «γην και ύδωρ» στο μεγάλο πολυεθνικό κεφάλαιο, τα προβλήματα που έχουν δημιουργηθεί από την ανεξέλεγκτη δράση του θα μεγαλώνουν.

Ζητήματα που μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για συσπείρωση και κοινή δράση είναι: Να μπει φραγμός στην ασυδοσία των πολυεθνικών και να παρθούν μέτρα για την προστασία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Οι εργαζόμενοι να δουλεύουν σε ανθρώπινες συνθήκες και να μην καταπατούνται τα δικαιώματά τους. Η ανάπτυξη του τουρισμού να συνδέεται και να ενισχύει και τους άλλους κλάδους της οικονομίας. Το μοντέλο των διακοπών - «πακέτο», που έχουν επιβάλει οι πολυεθνικές, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει οικονομικό όφελος σε μια περιοχή, αποτελεί βάση για συσπείρωση και πάλη όλων των μικρομεσαίων και των εργαζομένων της περιοχής. Να γίνουν μια σειρά έργα υποδομής που θα αναβαθμίζουν συνολικά μια περιοχή, θα καλυτερεύουν τη ζωή των κατοίκων της και θα προστατεύουν το περιβάλλον.

Επίσης: Το τουριστικό «πακέτο» που θα προκύψει από τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004 να μη γίνει υπόθεση των πολυεθνικών και της αδηφαγίας τους. Να σταματήσει το ξεπούλημα της περιουσίας του ΕΟΤ και να αξιοποιηθεί το ξενοδοχειακό του δυναμικό για την ανάπτυξη του εσωτερικού τουρισμού και ιδιαίτερα του κοινωνικού. Το δικαίωμα για τουρισμό και αναψυχή είναι δικαίωμα για όλο το λαό και όχι προνόμιο για τους λίγους «εκλεκτούς πελάτες» που απευθύνονται οι πολυεθνικές.

Στην περιοχή δραστηριοποιείται και ο μεγαλοξενοδόχος Λούης. Εδώ η συζήτηση με τα παιδιά στους διάφορους πάγκους γίνεται με όρους συνωμοτικότητας. Λίγες λέξεις στα πεταχτά και κοιτώντας αλλού. «Λείπει κόσμος», «δουλεύουμε σαν αράπηδες», «πρόβλημα με τα ρεπό», «πριν 10 χρόνια ήμασταν διπλάσιοι, με το μισό κόσμο», «κάθε μέρα μας φορτώνουν και νέα καθήκοντα, έπιασα καμαριέρα, τώρα μαζεύω τους κάδους, τα σκουπίδια απ' την πισίνα, είμαι παντού», «στους μαθητές απαγορεύουν όταν τελειώνουν τη δουλιά να κυκλοφορούν στους χώρους του ξενοδοχείου, τους κλείνουν στα δωμάτιά τους, που ούτε ήλιος δεν τα βλέπει. Με 75.000 μισθό». Παλιά δούλευαν εδώ 170 εργαζόμενοι για 700 κρεβάτια. Τώρα 130 εργαζόμενοι για 1.200 κρεβάτια.

Ο βουλευτής του ΚΚΕ Τάκης Τσιόγκας μίλησε με πάρα πολλούς εργαζόμενους στον τουριστικό τομέα, κατά την περιοδεία του στην Κρήτη

Ο πρόεδρος του σωματείου στα Χανιά μιλά για περιπτώσεις όπου οι εργαζόμενοι παρακολουθούνται με κάμερες (περιοχή Πλατανιά).

Στο «Πανόραμα», κι αυτό «παράδεισος», δεν υπάρχουν αναρτημένες ούτε καν οι καταστάσεις εργασίας. Κι όμως, αυτό είναι, μας λένε, μικρό πρόβλημα. Υπάρχει ένα όνομα που προκαλεί πραγματικό τρόμο: «Νέκερμαν»! Πολυεθνική που καθορίζει πόσους τουρίστες και πού θα τους στείλει. Οι ξενοδόχοι χρησιμοποιούν αυτό το όνομα για να κλείσουν τα στόματα όσων τολμούν να μιλούν για δικαιώματα. Αργότερα μάθαμε και για την TUI, τον κολοσσό που πλέον αγοράζει η ίδια τα ξενοδοχεία. Σε ορισμένες περιπτώσεις οι εργαζόμενοι υποχρεώνονται να υπογράφουν σύμβαση κατ' ευθείαν μαζί της κι αυτό να χρησιμοποιείται ως άλλοθι για τη μη εφαρμογή έστω και αυτής της κολοβής κλαδικής σύμβασης.

Στάση στα γραφεία της Ομοσπονδίας των ενοικιαζόμενων δωματίων. Απελπισία: «Οι μεγάλοι εξοντώνουν τους μικρούς. Οι πολυεθνικές πληρώνουν μόνο 5.500 το κρεβάτι με ημιδιατροφή στους μεγάλους κι αυτό καταλήγει σε τιμή 1,5 εκατομμύριο τη σεζόν στα δίχωρα δωμάτια που διαθέτουμε εμείς». Οι ίδιοι βλέπουν το 2003 ως χρόνο ορόσημο για το μεγάλο χτύπημα. Το στηρίζουν στο γεγονός ότι προχωρά με γοργούς ρυθμούς η εξαγορά των μεγάλων ξενοδοχείων από τις πολυεθνικές και την ίδια ώρα μια σειρά από κυβερνητικά μέτρα ενισχύουν αυτές τις συγχωνεύσεις σε βάρος των μικρών επιχειρήσεων. Εχουν προτάσεις που πατάνε στην ελληνική πραγματικότητα, βλέπουν την ανάγκη του Ελληνα εργαζόμενου να κάνει καλές και φτηνές διακοπές, μιλάνε για κεντρικό σχεδιασμό, αλλά, όπως συμπληρώνουν, «ποιος μας ακούει εμάς;».

Την επομένη, στο Σωματείο Ξενοδοχοϋπαλλήλων Ρεθύμνου, μαθαίνουμε μερικές ακόμα «λεπτομέρειες». Στις καταστάσεις εργασίας εμφανίζεται ένας μάγειρας να ταΐζει 200 ανθρώπους. Οι υπόλοιποι εργαζόμενοι στην κουζίνα καταγράφονται ως «βοηθητικό προσωπικό». Στην έναρξη της σεζόν οι καταστάσεις περιέχουν μόνο «κηπουρούς». Οι σερβιτόροι δουλεύουν σταθερά σπαστό ωράριο, που σημαίνει ότι είναι στο πόδι από τις 5 το πρωί μέχρι τις 12 τη νύχτα. Δουλεύουν 210 μέρες αλλά κολλάνε μόνο 125-170 ένσημα. Φτάνουν έτσι στα 65 τους χρόνια να έχουν συγκεντρώσει μόνο 2.500 ένσημα. Την ίδια ώρα η εντατικοποίηση έχει φτάσει στο σημείο που και το μεσημεριανό φαγητό να έχει πλέον κοπεί σε αρκετές μονάδες. Ναυαρχίδα της εκμετάλλευσης στο Ρέθυμνο η Γκρεκοτέλ, που πλέον είναι εξαγορασμένη από την TUI. Το μοντέλο της χρησιμοποιείται σαν μπούσουλας για τους υπόλοιπους.

Στο Ηράκλειο η διοίκηση του σωματείου είναι εξαφανισμένη. Από ένα φυλλάδιό της μαθαίνουμε πως κάνει αγώνα «ενάντια στους ξένους». Εχει εξασφαλισμένη τη θητεία της με τη συνδρομή των μεγαλοξενοδόχων που φροντίζουν στις αρχαιρεσίες να μεταφέρουν με πούλμαν τους εργαζόμενους για να μη χαθούν στο δρόμο. Οπου επιχειρήσαμε να μιλήσουμε δημόσια με εργαζόμενους διαπιστώναμε πως γύρω έστεκαν 2-3 παράξενοι. Τα στόματα κλειστά. Αργότερα μαθαίναμε πως οι παράξενοι ήταν και συνδικαλιστές. Σε μία μάλιστα των περιπτώσεων μπροστά στον ξενοδόχο μάς είπαν πως γνωρίζουν τι έκανε το ΚΚΕ με τα ρούβλια που του έστελνε η Ρωσία! Οχι, προβλήματα στο Ηράκλειο δεν υπάρχουν. Μόνο μια μαφία που ελέγχει τα πάντα κι εκτιμά ότι «το προσωπικό είναι το μεγάλο κόστος».

Το βράδυ εκείνης της μέρας από τον Εμπορικό Σύλλογο Χερσονήσου μαθαίνουμε ορισμένες ακόμα πλευρές του «στρατοπεδευμένου τουρισμού»: Τα μεγάλα ξενοδοχεία έχουν μέσα καταστήματα κάθε είδους. Ο πελάτης πληρώνει προκαταβολικά για ό,τι τραβάει η όρεξή του και κυκλοφορεί με ένα λουράκι-απόδειξη ότι έχει προπληρώσει. Πρακτικό αποτέλεσμα: Μόνο το 10% των εγκλείστων στα χρυσά κλουβιά βγαίνει να ψωνίσει στην πόλη. Η χαμηλότερη τιμή διανυκτέρευσης σε ένα τέτοιο κλουβί είναι 100.000 δραχμές. Οι έμποροι, εγκλωβισμένοι στη λογική του μικροϊδιοκτήτη, ζητούν να παραταθεί το ωράριο των καταστημάτων τους έως τις 12 τη νύχτα για να πιάσουν τους πελάτες που αργά το βράδυ βγαίνουν στην πόλη. Με λίγο ψάξιμο προκύπτει πως το αίτημα υποκινείται κατά κύριο λόγο από τα μεγάλα καταστήματα.

Στο Λασίθι επισκεπτόμαστε μερικά ακόμη χρυσά κλουβιά. Οι ξενοδόχοι στάζουν μέλι μιλώντας για το προσωπικό. Οταν η συζήτηση περνά στα συγκεκριμένα βγαίνουν στην επιφάνεια τα ένσημα που δεν κολλάνε, απλήρωτοι εργαζόμενοι από την περσινή σεζόν, απειλές στους συνδικαλιστές, ατομικές συμβάσεις που υπογράφονται κατ' ευθείαν με τις πολυεθνικές και χρησιμοποιούνται ως άλλοθι για τη μη εφαρμογή της κλαδικής. Η πολυειδικότητα δίνει και παίρνει. Στις καταστάσεις εργασίας η πολυπληθέστερη ομάδα εργαζομένων είναι αυτοί που ονομάζονται «γενικών καθηκόντων» και κάνουν τα πάντα.

Ρωτήσαμε αρκετές φορές τι γίνεται με αυτό που ονομάζεται «δημοκρατικό δικαίωμα». Πήραμε ξανά και ξανά μια απάντηση: Η δημοκρατία σταματά όταν ακούγεται η λέξη «θέλω».

Ιδανικός τόπος διακοπών και τα Χανιά

Στις τέσσερις μέρες που κράτησε η περιοδεία μας στις ξενοδοχειακές μονάδες της Κρήτης συνοδεύοντας το βουλευτή του ΚΚΕ Τ. Τσιόγκα, στα πλαίσια μιας έρευνας συνολικά για τον τουρισμό και τις προοπτικές του, είχαμε τη δυνατότητα να διαπιστώσουμε από πρώτο χέρι πως όταν οι κατέχοντες τις επιχειρήσεις και οι πολιτικοί εκφραστές τους μιλάνε για ανάπτυξη και καταστρώνουν σχέδια επί σχεδίων, για «να τα πάρουμε» από τους τουρίστες, εννοούν ένα μόνο: Πώς θα ξεζουμίσουν ακόμα περισσότερο δύο στοιχεία που αποτελούν τα κατά βάση προνόμια του νησιού. Το ένα είναι αυτό το πανέμορφο περιβάλλον (γεωγραφικό και πολιτιστικό). Το δεύτερο, αυτή η εξαιρετικά έμπειρη εργατική τάξη που τριάντα χρόνια τώρα πουλάει για ένα κομμάτι ψωμί την εργατική της δύναμη και με δυσκολία κατορθώνει να την αναπαράγει.

Η εξαιρετική ομορφιά του τόπου της Κρήτης, αλλά και οι άνθρωποί της, αποτελούν μέσο υπερπλουτισμού για τα μεγάλα τουριστικά συγκροτήματα

Με μικρές διαφορές από περιοχή σε περιοχή καταγράφεται ένα γεγονός. Μια καμαριέρα στρώνει σήμερα τα διπλάσια κρεβάτια από ό,τι μια πενταετία πριν και επιπλέον χρεώνεται και με εργασίες που αφορούν άλλες ειδικότητες. Ο αριθμός των τουριστών αυξάνει, ο αριθμός των εργαζομένων παραμένει σταθερός, αν δε μειώνεται. Το κλειδί βρίσκεται στη συγκέντρωση των επιχειρήσεων σε όλο και πιο λίγα χέρια, στην κατασκευή όλο και πιο μεγάλων μονάδων και στην εφαρμογή σ' αυτές όλο και πιο ελαστικών μορφών απασχόλησης. Αυτή είναι η μια, η βασική πλευρά του πράγματος. Δεύτερη, είναι η επίπτωση που έχει η άγρια εκμετάλλευση στις μεγάλες μονάδες, στην επιβίωση των μικρών.

Συμπιέζοντας οι μεγάλοι την τιμή της εργατικής δύναμης ρίχνουν την τιμή των υπηρεσιών κι αυτό έχει άμεση επίπτωση στις μικρές επιχειρήσεις που χωρίς να έχουν την ίδια ελαστικότητα - καθότι οικογενειακές οι περισσότερες - εξαναγκάζονται να δίνουν τα δωμάτια στους πράκτορες σε εξευτελιστικές τιμές κι αν τύχει να 'χουν υπό τη δούλεψή τους και εργαζόμενους, τους «αλλάζουν τα φώτα».

Σ' αυτό το φαύλο κύκλο παράγεται η δίνη της διαφαινόμενης κρίσης στον κλάδο. Κρίση που έρχεται να προστεθεί στη γενικότερη του αναπτυξιακού μοντέλου που εφαρμόζεται στο νησί. Ο μονομερής προσανατολισμός στον τουρισμό έχει δημιουργήσει ήδη σοβαρά προβλήματα στην αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή, με αποτελέσματα ίσως και μη αντιστρέψιμα, υπό αυτό το μοντέλο ανάπτυξης.

Ετσι, ο παραμικρός εκβιασμός από τις δύο - τρεις μεγάλες πολυεθνικές ταξιδιωτικές εταιρίες που καθορίζουν με ποια τιμή, πότε και πόσοι τουρίστες θα φτάσουν στο νησί, περνά στο σώμα της κοινωνίας μ' έναν αυτοματισμό που παραλύει κάθε σκέψη για αντίδραση.

Η αναζήτηση λύσεων στα πλαίσια αυτού του μοντέλου δεν οδηγεί απλά σε νέα αδιέξοδα, καταστρέφει πριν απ' ό,τι άλλο αυτό που και στην αρχή του κειμένου παρουσιάσαμε ως «προίκα» του νησιού: Την εργατική τάξη.

Διέξοδος, όσο κι αν σπεύδουν να τη χαρακτηρίσουν «ανεφάρμοστη» τα τσιράκια των λίγων που έχουν συμφέρον απ' αυτόν τον κατήφορο, υπάρχει. Ξεκινά από την ίδια την οργάνωση της εργατικής τάξης και τη διεκδίκηση πλήρων δικαιωμάτων - ικανοποίηση σύγχρονων αναγκών. Περνά στη διερεύνηση συμμαχιών με εκείνα τα στρώματα της κοινωνίας που υπόκεινται επίσης σε εκμετάλλευση από το μεγάλο κεφάλαιο. Καταλήγει στη συγκρότηση ενός πλατιού μετώπου που για τη διεκδίκηση λύσεων στα πλαίσια μιας λαϊκής οικονομίας δεν μπορεί παρά να διεκδικεί το ίδιο και την πολιτική εξουσία.

Αλλιώς διάφοροι Χριστοδουλάκηδες, που αυτές τις μέρες αλωνίζουν το νησί, θα συνεχίσουν να πουλάνε φούμαρα στον πληθυσμό, να παίζουν άγριο παιχνίδι με τον πατριωτισμό του, την ίδια ώρα που κάθε τους πολιτική απόφαση συντελεί μόνο σ' ένα: Να γίνουν οι πλούσιοι πλουσιότεροι και φτωχοί φτωχότεροι.

Ετούτος ο λαός αξίζει καλύτερη τύχη. Δε θα του τη χαρίσουν αν δε σηκώσει κεφάλι. Πριν απ' όλα στα ίδια τα ξενοδοχειακά γκέτο.

Πού πήγατε, κύριοι, τους πενήντα έναν κρεμασμένους; Πού πήγατε τα κορμιά των πενήντα έναν πατριωτών. Πού έχετε καταχωνιάσει τα κόκαλά τους; Πού είναι ο τάφος τους; Το μνημείο που είχε στηθεί για να τιμάμε τη μνήμη τους; Ολα αυτά τα κρύψατε πίσω από τη μάντρα του κήπου σας, από τα κάγκελα της μάντρας του κήπου σας, από την τεράστια ταμπέλα του κέρδους σας; Καμία ντροπή και για τίποτα από όλους σας!

Και όταν σας φωνάξουν φασίστες θα καταφύγετε στη δικαιοσύνη για να αποδείξετε το αντίθετο. Και μπορεί και το δικαστήριο να αποφανθεί πως ο χαρακτηρισμός ήταν λάθος. Οι πράξεις σας, όμως, αυτά που σας καταγγέλλουν δείχνουν. Γιατί φασισμός είναι όταν δε σέβεστε την ιστορία. Οταν τραβάτε μια μαύρη κουρτίνα ανάμεσα στα μάτια των γενεών που έρχονται και στις όμορφες πράξεις των γενεών που έφυγαν. Μια μαύρη κουρτίνα για να σκεπαστούν τα πατριωτικά παραδείγματα. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την πράξη σας. Εσύ Μπουτάρη που έβαλες μάντρα και κάγκελα μπροστά στα μάτια μας για να μας κρύψεις την αλήθεια, προβάλλοντας τα κρασιά σου σαν μεγαλύτερη ηθική αξία από την πράξη των εκτελεσμένων πατριωτών. Και εσύ κράτος και αστυνομία που του έδωσες άδεια - και άλλοθι - σε αυτή την αθλιότητα.

Και όταν η Αντιγόνη, κύριε Μπουτάρη, γεμάτη οργή και με πλήρη συνείδηση έρθει και γκρεμίσει τις μάντρες σας και τις ταμπέλες σας, αποδίδοντας σεβασμό στους νεκρούς, τότε τα πράγματα θα ξεκαθαρίσουν ακόμα περισσότερο. Θα φωνάξετε την αστυνομία να υπερασπιστεί το κέρδος σας και τη φιλοσοφία σας. Και εκεί στη Λεωφόρο Μαραθώνος, θα ανταμώσετε όλες οι αντιδραστικές δυνάμεις και θα ρίχνετε καπνογόνα, υπερασπιζόμενοι την ελεύθερη αγορά και τη χυδαία πρακτική της. Και θα λυπάστε βαθιά, εσείς και το κράτος και η αστυνομία, που δε θα έχετε τα ίδια δικαιώματα που είχαν οι Γερμανοί. Να περάσετε, δηλαδή, θηλιές στα κεφάλια των συγκεντρωμένων και να τραβήξετε όλες μαζί τις τριχιές, όπως έκαναν οι Γερμανοί, για να μην κουραστούν κρεμώντας έναν - έναν τους πατριώτες, επαναλαμβάνοντας και εσείς την παγκόσμια πρωτοτυπία της εκτέλεσης.

Εμφανίστηκε και μια «κίνηση» των πρωτοκλασάτων συνδικαλιστικών στελεχών της ΠΑΣΚΕ με επικεφαλής τον ίδιο τον Πολυζωγόπουλο που στην ουσία εκφράζει απλά την αγωνία του ΠΑΣΟΚ για απώλεια της κυβερνητικής εξουσίας και ως εκ τούτου και των προνομίων που απολαμβάνουν αυτά τα στελέχη στον κρατικό μηχανισμό. Μιλάνε για «κοινωνικό πρόσωπο» (τώρα το θυμηθήκανε, τόσο καιρό στήριζαν αυτή την πολιτική!), αλλά στην ουσία το πρόσωπο αυτό είναι μια προσπάθεια φτιασιδώματος της φιλομονοπωλιακής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ. Ενώ δηλώνουν «κατηγορηματικά αντίθετοι με την ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας», αποδέχονται τη μετοχοποίηση (αυτή δεν είναι ιδιωτικοποίηση!), θεωρούν σημαντική την είσοδο στην ΟΝΕ και αναπτυξιακό το ρόλο του Χρηματιστηρίου, ψελλίζουν κάτι για κολοβό 35ωρο (χωρίς 7ωρο, 5ήμερο) και τελικά αυτό που τους ενδιαφέρει είναι «η νικηφόρα προοπτική», φυσικά του ΠΑΣΟΚ!

Η ηγεσία της ΔΑΚΕ στήριξε αυτή την πολιτική, μέσα και από το λεγόμενο κοινωνικό διάλογο μαζί με την ΠΑΣΚΕ και όσο και να προσπαθεί δεν τα καταφέρνει - όπως και η ΠΑΣΚΕ - να αποδείξει τη διαφοροποίησή της από την πολιτική του κομματικού της φορέα, της ΝΔ, που είναι αναφανδόν και πλειοδοτεί υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων και της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων, δηλαδή συνολικά υπέρ των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.

Ο ΣΥΝ και οι ΣΥΝ αυτώ (ΚΕΔΑ, «Χώρος» κλπ.), θέλουν έναν καλό καπιταλισμό, με καλούς κανόνες της αγοράς, με καλό Χρηματιστήριο (είναι ένας δημιουργικός θεσμός(!) κατά τον ΣΥΝ), θέλουν και έναν καλό καταμερισμό «κυρίων» στους τομείς στρατηγικής σημασίας, όπως οι Αερομεταφορές, οι Τηλεπικοινωνίες, κλπ. Ετσι θέλουν έναν κρατικό φορέα στις Τηλεπικοινωνίες (όσο κομμάτι δημόσιο έχει απομείνει φυσικά στον ΟΤΕ, γιατί δε ζητούν την επαναφορά του στο κράτος) δίπλα στα ιδιωτικά μονοπώλια, μια κρατική «Ολυμπιακή Αεροπορία» (ΟΑ) δίπλα στις ιδιωτικές, έναν κρατικό τομέα πλάι στους ιδιωτικούς κολοσσούς που αναπτύσσονται σήμερα στον τομέα Υγείας κλπ.

Να λοιπόν ένας καλός καπιταλισμός, ισορροπημένος, ακίνητος και στατικός, που έχει μοιράσει τα οικόπεδά του: Από δω ο ιδιωτικός και από κει ο δημόσιος τομέας. Συμφωνία κυρίων! Θα μπορούσαν να προτείνουν και κάτι ακόμα: Να μην εκμεταλλεύονται τα μονοπώλια την εργατική τάξη και τους λαούς, να αφήσουν και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις να αναπτύσσονται, να μη σκοτώνονται μεταξύ τους και προκαλούν πολέμους, κλπ.

Δε χρειάζεται νομίζουμε να κάνουμε ιδιαίτερη αναφορά στη στάση των ηγεσιών των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, στην ΟΣΠΑ τουλάχιστον, όλα αυτά τα χρόνια: Ταυτίστηκαν πλήρως, στηρίζοντας με κάθε μέσο την κυβερνητική πολιτική, προκαλώντας την αδρανοποίηση και την απογοήτευση των εργαζομένων.

Αυτή είναι η μια πλευρά των εξελίξεων. Ομως υπάρχει και η άλλη: Οι συγκλονιστικές κινητοποιήσεις για το Ασφαλιστικό, το Γκέτεμποργκ, τη Γένοβα. Ειδικά για την τελευταία - όπου έκανε αίσθηση η παρουσία του ΚΚΕ (που καταχειροκροτήθηκε) και του ΠΑΜΕ - ενόχλησε μερικούς η τοποθέτηση του ΚΚΕ πως δεν μπορεί να είναι συνεπής η διεθνής δράση, χωρίς δράση σε εθνικό επίπεδο: Δεν μπορείς με άλλα λόγια να «γλείφεις» ΠΑΣΟΚ και μεγάλο κεφάλαιο στην Ελλάδα και να λες ότι παλεύεις την «παγκοσμιοποίηση» (δηλαδή τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, τον ίδιο τον καπιταλισμό, για να μην μπερδευόμαστε). Καθώς επίσης ενόχλησε και η κριτική του ΚΚΕ σε ορισμένα συνθήματα, όπως το «Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη». Δηλαδή τα μονοπωλιακά κέρδη ας υπάρχουν; Για να μη μιλήσουμε και για φαιδρές απόψεις περί διαδικασιών διαλόγου στη Γένοβα (με έναν νεκρό!), όπως λένε ορισμένοι!

Αυτά τα ερωτήματα θέλουν απάντηση. Και η μόνη θετική απάντηση για τους εργαζόμενους, το λαό και τη χώρα είναι: Συσπείρωση, Επιτροπές Αγώνα τώρα, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, ενάντια στην ανατροπή του ασφαλιστικού συστήματος και των εργασιακών σχέσεων, για μόνιμη και σταθερή απασχόληση, για μια άλλη οικονομία. Για να διαμορφώσουμε το χώρο υποδοχής, το αποκούμπι των εργαζομένων που θέλουν να παλέψουν, ώστε να ακολουθήσουν και όσοι αμφιταλαντεύονται. Και θα ακολουθήσουν. Είμαστε σίγουροι.

Ο εθελοντισμός, έτσι όπως ο καπιταλισμός τον εφαρμόζει, έχει δύο πλευρές. Πρώτον, αποτελεί μέσον όχι μόνο για την πολυπόθητη συναίνεση, αλλά και την ενεργό συμμετοχή του ελληνικού λαού στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης. Μάλιστα, η κυβέρνηση επιδιώκει να διαμορφώσει το κατάλληλο κλίμα και για το μέλλον, κυρίως για το μέλλον, γιατί διαισθάνεται τους «κραδασμούς» στους οποίους οδηγεί η πολιτική της.

Δεύτερον, ο εθελοντισμός έχει μια άμεση οικονομική λειτουργία αφού δίνει τη δυνατότητα για μια γενικευμένης εμβέλειας απλήρωτη-εθελοντική εργασία με ελάχιστες παροχές. Ο στόχος είναι φανερός: Η αύξηση των κερδών και η μείωση των κρατικών δαπανών, αλλά και η μείωση του λεγόμενου εργασιακού κόστους για τις πολυεθνικές, άρα η αύξηση του κόστους για τους εργαζόμενους με την πληρωμή για κοινωνικές υπηρεσίες αναπαραγωγής της εργατικής τους δύναμης και πτώση της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών.

Ο εθελοντισμός είναι το όχημα για την επίτευξη αυτού του στόχου. «Πρέπει να εργαστούμε όλοι σκληρά», λένε, γιατί «η ευθύνη μας είναι μεγάλη και η προσπάθεια συνολική». Παραδέχονται ότι «ο σημαντικότερος παράγοντας επιτυχίας είναι ο εθελοντισμός», αλλά καταρρίπτουν την άποψη ότι «οι εθελοντές στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι ένα μέσο για να εξοικονομηθούν χρήματα» με το εξής επιχείρημα: «Ο προϋπολογισμός του προγράμματος εθελοντισμού είναι 25 δισ. δρχ. Το να προσληφθεί το αντίστοιχο προσωπικό και να αμειφθεί για την εργασία του, αν δε στοίχιζε λιγότερο, σίγουρα δε θα στοίχιζε περισσότερο. Από τεχνική άποψη οι αγώνες θα μπορούσαν να διεξαχθούν κανονικά και χωρίς τους εθελοντές. Γιατί τότε να υπάρχει το πρόγραμμα του εθελοντισμού; Γιατί να ξοδέψουμε χρόνο και χρήμα για κάτι που θα μπορούσε να γίνει πιο εύκολα, πιο αποτελεσματικά και πιθανότατα με μικρότερο κόστος;». Πρώτον, γιατί «οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι ένα μοναδικό γεγονός» και δεύτερον γιατί η πολιτεία δε θέλει να στερήσει από τους πολίτες της την ευκαιρία να αποδείξουν «ότι υιοθετούν τα ολυμπιακά ιδεώδη, ότι πιστεύουν στη συναδέλφωση των λαών, στη συνεργασία, στο σεβασμό του συνανθρώπου, στην ανιδιοτελή προσφορά» και να καταλάβουν ότι «με την πίστη σε ιδανικά και με τη συμμετοχή μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα». Οι εθελοντές καλούνται να «δοκιμάσουν τη χαρά της συμμετοχής σε μια γιορτή που αφορά ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ετσι τα οράματα θα δοκιμαστούν στην πράξη». Με άλλα λόγια, μέσω όλης αυτής της προπαγάνδας η μέχρι σήμερα ιδέα του εθελοντισμού θα γίνει πράξη, ταυτιζόμενη με δήθεν ανώτερες αξίες, ουμανιστικές, υποτίθεται υπεράνω ταξικών αντιθέσεων, και όλα αυτά δεν είναι μόνο για το σήμερα, κυρίως είναι παρακαταθήκη για το αύριο.

Η διάδοση και προώθηση των «οραμάτων και ιδανικών» του εθελοντισμού δρομολογείται από τον «Αθήνα 2004» σε συνεργασία και με τα αρμόδια - ανά τομείς παρέμβασης - υπουργεία, τους ΟΤΑ και με εθελοντικές μη κυβερνητικές οργανώσεις. Το πρόγραμμα εθελοντισμού απευθύνεται κυρίως, όπως είναι φυσικό, στους νέους γι' αυτό και δίνεται ιδιαίτερο βάρος στην ενσωμάτωσή του στην εκπαιδευτική διαδικασία. Εχει ήδη ξεκινήσει από το υπουργείο Παιδείας σε συνεργασία με τον «Αθήνα 2004» το πρόγραμμα «Ολυμπιακή Παιδεία» στα πλαίσια του οποίου έχουν προσληφθεί 1.000 εκπαιδευτικοί Φυσικής Αγωγής (και πρόκειται να προσληφθούν ακόμη 1.000 το Γενάρη του 2002), οι οποίοι και θα προπαγανδίζουν το αντίστοιχο εκπαιδευτικό υλικό που πρόκειται να διανεμηθεί. Εκτός από τους μαθητές και φοιτητές της Ελλάδας το πρόγραμμα εθελοντισμού απευθύνεται και στους Ελληνες του εξωτερικού καθώς επίσης και σε 3.500 Ευρωπαίους νέους, οι οποίοι μέσω προγράμματος ανταλλαγής εθελοντών, χρηματοδοτούμενου από την ΕΕ, θα προσφέρουν εθελοντικές υπηρεσίες.

Στα ίδια πλαίσια, αφού υπηρετεί τον ίδιο στρατηγικό στόχο, κινείται το νομοσχέδιο, που πρόσφατα είδε το φως της δημοσιότητας («ΕΠΕΝΔΥΤΗΣ» 4-5/8/2001), για την προώθηση του εθελοντισμού. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, μέσω του νομοσχεδίου:

• Ιδρύεται Εθνικό Κέντρο Εθελοντισμού, που θα δημιουργήσει Πανελλαδικό Μητρώο Εθελοντικών (Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων) και θα καταγράψει κάθε άλλη άτυπη μορφή εθελοντισμού.
• Καθορίζονται κριτήρια και προϋποθέσεις για τη χρηματοδότηση εθελοντικών οργανώσεων.
• Θεσπίζονται οι όροι που αφορούν στην προσφορά εθελοντικής εργασίας με την παροχή κινήτρων (φορολογικά, άδειες, ασφάλιση υγείας κατά ατυχημάτων) και μηνιαίων αποζημιώσεων (έτσι ονομάζονται τα ψίχουλα - 55.000 δρχ. - που δίνονται αντί για μισθό και για εργασιακές παροχές).
• Ορίζονται οι όροι και οι προϋποθέσεις για τη συνεργασία του κράτους, των εθελοντικών οργανώσεων και του ιδιωτικού τομέα.

Η σύμπραξη αυτή, που αποβλέπει στην ενίσχυση της δράσης του ιδιωτικού κεφαλαίου, ονομάζεται «τρίτος τομέας» στις υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας.

Σύμφωνα με στοιχεία μελέτης της ΕΤΕΒΑ, αναλυτικά θα απαιτηθούν τα εξής ποσά: Για το προσωπικό της διεύθυνσης εθελοντισμού του «Αθήνα 2004» 4,2 δισ. δρχ., για τους 6.000- 8.000 αμειβόμενους εθελοντές 4 δισ. δρχ., για την ένδυση και την υπόδηση 2,3-2,8 δισ. δρχ., για τη σίτιση 2,1 δισ. δρχ., για την ίδρυση-οργάνωση-λειτουργία του εθελοντισμού 0,6 δισ. δρχ., για το κόστος διαφήμισης και προβολής του 2 δισ. δρχ., για το κόστος διανομής του ερωτηματολογίου 0,3 δισ. δρχ., για το κόστος μετακίνησης των εθελοντών 1 δισ. δρχ., για το κόστος των κινήτρων των εθελοντών 2 δισ. δρχ., για το κόστος ημερίδων, εκδηλώσεων και εκθέσεων 1 δισ. δρχ., διάφορες δαπάνες (κέντρα εθελοντών, περίπτερα στο μετρό, διαγωνισμοί κλπ.) 1 δισ. δρχ., κόστος έκδοσης εφημερίδας, περιοδικού για εθελοντισμό 1,5 δισ. δρχ. Το συνολικό κόστος του προγράμματος εθελοντισμού έχει εκτιμηθεί ότι θα είναι της τάξης των 25 και πλέον δισ. δρχ.

- Ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση κυρίως στη νεολαία και προσπάθεια διαμόρφωσης και καλλιέργειας «εθελοντικής» συνείδησης, προβολή εθελοντισμού ως εναλλακτικής μορφής ενασχόλησης με τα κοινά, προσπάθεια απορρόφησης πολιτικών ευαισθησιών των νέων και διοχέτευσής τους σε «ασφαλή»-«ανώδυνη», αλλά και επικερδή για το σύστημα κατεύθυνση.

- Αποπροσανατολισμός της νεολαίας και των εργαζομένων από την πάλη για τη λύση των προβλημάτων τους, αλλά και από τον πραγματικό χαρακτήρα των Ολυμπιακών Αγώνων σήμερα (το οικονομικό βάρος φέρει πάντα ο λαός, τα κέρδη στις πολυεθνικές, οικολογικές καταστροφές κ.ά.).

- Προσπάθεια επίτευξης της εθνικής-κοινωνικής συναίνεσης. Καλλιεργείται η εντύπωση στο λαό ότι συμμετέχει κι αυτός και είναι ενεργό κομμάτι του «εθνικού οράματος». Στο όνομα των Ολυμπιακών Αγώνων θα πρέπει να σιωπά, να μην αγωνίζεται ενάντια στην περαιτέρω ένταση της εκμετάλλευσης σε βάρος του, για την επίθεση στα εργασιακά και κοινωνικά του δικαιώματα (βλ. εργασιακές σχέσεις, Ασφαλιστικό, Υγεία-Πρόνοια) και στις ατομικές και συλλογικές ελευθερίες (αντιτρομοκρατικά μέτρα, «τρομονόμος», απαγόρευση διαδηλώσεων, ευρω-ΜΑΤ).

- Εξασφάλιση απλήρωτης εργασίας, δωρεάν εργατικών χεριών για τις ολυμπιακές υποχρεώσεις της χώρας.

Τέλος, αφήνει όλη αυτή η διαδικασία προβολής του εθελοντισμού ιδεολογικοπολιτικές παρακαταθήκες για το μέλλον (συνδυασμός και συνέχεια με τα προγράμματα εθελοντισμού της ΕΕ ή μελλοντικά δημιουργία και έμφαση σε τέτοια προγράμματα υπό την αιγίδα διαφόρων υπουργείων - Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς), στην προσπάθεια ποδηγέτησης του νεολαιίστικου και γενικότερα του λαϊκού κινήματος και χτύπημα του εργατικού συνδικαλιστικού και της προώθησης «εναλλακτικών μορφών δράσης» με κεντρικό και αδιαπραγμάτευτο άξονα την υποταγή στη λογική της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης και της αντιλαϊκής πολιτικής.

Με το παρόν σχέδιο ΠΔ επαναλαμβάνεται, μάλλον προς το χειρότερο, η πολεοδομική πελατειακή καταστροφική πρακτική δεκαετιών, αν όχι ενάμιση αιώνα, από την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους. Στη λεκάνη των Μεσογείων, που αποτελεί παραγωγική, αλλά και περιβαλλοντική ανάσα της Αθήνας, επιχειρείται μια σημαντική επέκταση των δυνατοτήτων δόμησης, αυτών που ήδη επιτρέπονται στις εκτός σχεδίου περιοχές, όπως και αυτών που επιτράπηκαν στην περιοχή αυτή με πληθώρα πρόσφατων θεσμοθετήσεων (Διατάγματα «προστασίας» Πεντέλης και Υμηττού, δημιουργία εκτεταμένων Ζωνών Οικιστικού Ελέγχου - ΖΟΕ - στο σύνολο της ανατολικής παραλιακής Ζώνης και έγκριση ή υπό έγκριση πληθώρας Γενικών Πολεοδομικών Σχεδίων).

Ετσι, στην ήδη αστικοποιημένη, κατακερματισμένη και οικοπεδοποιημένη περιοχή, δίνεται νέα ώθηση αστικοποίησης και οικοπεδοποίησης, με την πολυποίκιλη μείωση των αρτιοτήτων που επιτρέπει η «δόμηση εκτός σχεδίου» και με τη σχεδόν γενικευμένη πτώση της αρτιότητας στα δύο στρέμματα (κυρίως στα σημεία του άρθρου 3, παράγραφοι 2 και 4). Επιπλέον δίνεται η δυνατότητα να προχωρήσει η κατάτμηση και σε μικρότερα οικόπεδα, κάτω από ειδικά διαμορφούμενες συνθήκες, ακόμη και σε ευρεία κλίμακα, στα σημεία που επιτρέπονται τα περισσότερα του ενός κτίσματα στο οικόπεδο ή στα σημεία των θερμοκηπίων, γεωργικών αποθηκών, υδατοδεξαμενών κλπ.

Ξεχωρίζει, λοιπόν, το βασικό περιβαλλοντικό και χωροταξικό - αναπτυξιακό έγκλημα: Η παραπέρα ώθηση της καταστροφής της παραγωγικής γεωργικής γης των Μεσογείων, για επέκτασης του τέρατος της Αθήνας, μέσα στα πλαίσια του εντεινόμενου υπερσυγκεντρωτισμού, αντίθετα σε κάθε έννοια χωροταξικής, παραγωγικής και περιφερειακής ανάπτυξης, στα πλαίσια της δημιουργίας μιας Αθήνας των υπηρεσιών και της μεσιτείας, εξάρτημα των διεθνών μονοπωλίων και σκάλα για τις επεκτατικές και νεοαποικιοκρατικές επεμβάσεις τους στα Βαλκάνια και τη Μ. Ανατολή. Και παρά την κατ' επίφαση «δημιουργία» ή διατήρηση παραγωγικών ζωνών, γεωργικών, μεταποιητικών και τουρισμού, που και αυτές δέχονται αρτιότητες, δυνατότητες δόμησης, τεμαχισμών και οικοπεδοποίησης, όλοι γνωρίζουν ότι στις έντονα κερδοσκοπικές για οικιστική χρήση περιοχές, καταστρέφεται η γεωργική παραγωγή, για την οποία πλέον κανένας δεν ενδιαφέρεται, όχι γιατί όλοι θα πλουτίσουν, αλλά γιατί όλοι θα φαντάζονται πως θα πλουτίσουν, ενώ θα επωφελούνται οι ισχυροί και κάποιοι, που αποτελούν τα καλύτερα δολώματα αυτής της πολυποίκιλα αντιδραστικής και αντιλαϊκής πολιτικής, που ανάμεσα στα άλλα αλλοιώνει και τις συνειδήσεις των εργαζομένων. Ηδη, οι αγορές κομματιών από μεγαλοκαρχαρίες, ακόμα και στην προστατευόμενη περιοχή της Βραυρώνας, ακολουθούν την πρώτη τερατώδη σπέκουλα που έγινε υπέρ της «Χόχτιφ» με τα 22.000 στρέμματα σε επαφή με το αεροδρόμιο, που μάλιστα υποχρεώνεται να αγοράσει με ό,τι έχει κτιστεί (...) το ελληνικό κράτος, μετά από κάποιες δεκαετίες απομύζησης από τους Γερμανούς.

Σε αντίθετη ρότα, για την οποία θα πρέπει πάντα να παλεύουμε να πείσουμε τον ελληνικό λαό και τους Αθηναίους, θα έπρεπε ό,τι έχει απομείνει από γεωργική γη, να διαφυλαχτεί και να δοθούν κίνητρα και εξασφαλίσεις εκσυγχρονισμού και κοινωνικής αποδοτικότητας για την αγροτική παραγωγή και τη σχετική με αυτήν μεταποίηση. Εστω, σ' αυτήν τη φάση, να μη δοθούν παραπέρα διευκολύνσεις της ήδη ραγδαίας οικοπεδοποίησης και εγκατάλειψης των αγροτικών και σχετικών μεταποιητικών δραστηριοτήτων. Αλλά η ενθάρρυνση των παραγωγικών δραστηριοτήτων είναι σε αντίθεση με το να γεμίζουν, για παράδειγμα, με όλο περισσότερα γαλλικά καρότα και μαρούλια τα ράφια των «σούπερ μάρκετ» μας...

Από την άλλη μεριά, η οικοπεδοποίηση και οι οικοδομήσεις χωρίς σχέδιο, χωρίς πρόβλεψη κοινόχρηστων και κοινωφελών χώρων, αποτελούν την πρακτική, που κατέληξε στην καταστροφή των αστικών μας κέντρων και της Αθήνας. Σε μια περιοχή, που φροντίζουν να έχει και θα αποκτήσει τεράστιες οικιστικές πιέσεις, λόγω αεροδρομίου, δίνεται η δυνατότητα να ενταθεί η αναρχία, για να είναι ακόμη δυσκολότερες οι πολεοδομικές ρυθμίσεις στο μέλλον. Γενικά, ευνοείται η δημιουργία κερδοσκοπικών - πελατειακών καταστάσεων στο έδαφος, που είναι έξω από την πολεοδομική ρύθμιση μέσω σχεδίου πόλης, στοιχειώδους δηλαδή πολεοδομικής ρύθμισης. Πρόκειται για συνέχιση της πάγιας αντιπολεοδομικής, αντιπεριβαλλοντικής πρακτικής, που σήμερα έχει αποδειχθεί πλήρως ο ανορθολογικός έως καταστροφικός της χαρακτήρας, με κορύφωση την εγκληματική πρακτική της δικαίωσης των εμπρησμών, που τους τροφοδοτεί με γεωμετρική μάλλον πρόοδο. Ακόμα και στοιχειώδεις κανόνες ασφαλείας δεν κρατιούνται και θα καταντήσει η περιοχή σαν το Ελληνικό, να περνάνε τα αεροπλάνα ξυστά από τις ταράτσες των πολυκατοικιών...

Σε ό,τι αφορά μια λεπτομερέστερη εξέταση των συγκεκριμένων ρυθμίσεων του προτεινόμενου διατάγματος, σημειώνουμε τα παρακάτω:

Δίνονται δυνατότητες κατάτμησης για οικόπεδα μικρότερα των 2 στρεμμάτων, με τα «περισσότερα κτίσματα» στο οικόπεδο μέσω της παραδοσιακής και ονομαστής πρακτικής «υδατοδεξαμενών». Δυνατότητες τέτοιες έχουμε στις «αγροτικές αποθήκες», στα «θερμοκήπια», στις «κτηνοτροφικές και σταυλικές εγκαταστάσεις» και στις «υδατοδεξαμενές» (περιοχές Γ1 και Γ2 Γεωργική Γη). Για τις υδατοδεξαμενές κάνει ειδική μνεία (τεράστιες επιπλέον δυνατότητες) στο άρθρο 3 παρ. 6 με κάποιο περιορισμό (όχι απαγορευτικό) σε 6 από τις 19 στις οποίες χωρίζει την περιοχή.

Δίνονται δυνατότητες σημαντικών εγκαταστάσεων (κατοικίες και «αγροτικές αποθήκες») στους κατέχοντες αμπελοκαλλιέργειες, δηλαδή σε μεγάλο μέρος της γης των Μεσογείων, από 10 στρέμματα και πάνω, με τις «οινοποιητικές εγκαταστάσεις» ακόμα και στο χώρο που χαρακτηρίζεται Αττικό Πάρκο (Β3).

Παρέχονται όλες οι δυνατότητες παράβασης της νομοθεσίας με την απόσταση από τα όρια (άρθρο 3, παρ. 20α), το «τεχνητό έδαφος» (παρ. 21), τις κλίσεις εδάφους και την πελατειακή ευχέρεια των ΕΠΑΕ (παρ. 22).

Δίνεται η δυνατότητα αλλαγής χρήσης με πολλές δυνατότητες ευνοϊκής μεταχείρισης στην παρ. 16 του άρθρου 3.

Με την «αιολική ενέργεια» παρουσιάζεται τεράστιο περιβαλλοντικό πρόβλημα, γιατί θα ανήκει σε ιδιώτες, που θα μπορούν να κάνουν πολλές αυθαιρεσίες και κτίσματα, να αλλάζουν τη χρήση κλπ., πέραν του περιβαλλοντικού προβλήματος που δημιουργούν αυτά τα μεγαθήρια.

Ευτυχώς σε 7 περιοχές (Α, Β2, Β3, Γ1, Γ2, Θ1, Θ2) απαγορεύει τις ΠΕΡΠΟ - ιδιωτική πολεοδόμηση - αλλά τις επιτρέπει στις υπόλοιπες 12!

Για τα δημόσια και δημοτικά «καθιστικά», δε λέει υπόστεγα, αλλά κτίρια ύψους μέχρι 6 μέτρων! Αυτό στη ζώνη «πρασίνου» Α και «μέσης προστασίας τοπίου και αρχαιολογικών χώρων» (Β2).

Στη Βραυρώνα, η παρέκκλιση των 4 στρεμμάτων αρτιότητας αποτελεί και αυτή παραπέρα οικοπεδοποίηση.

Στην παραλιακή ζώνη για «υπαίθρια διημέρευση εκδρομέων» δε λέει υπόστεγα, αλλά κτίσμα 4 μέτρων και 200 τ.μ. Για εγκαταστάσεις λουομένων μέχρι 5 μέτρα και για περισσότερα κτίρια (και εδώ δυνατότητα κατάτμησης, τουριστικής αυθαιρεσίας, νοικιαζόμενα κ.λπ.).

Στην περιοχή Θ2 «αναψυχή - τουρισμός», για την υπαίθρια αναψυχή και το θαλάσσιο αθλητισμό μπορούν να γίνουν εκμεταλλεύσεις 400 τ.μ. με ύψος 5 μέτρα και με διασπορά κτισμάτων (και εδώ δυνατότητα κατάτμησης), για εστιατόρια, αναψυκτήρια, καφενεία κλπ. Δεν επιτρέπεται η «διασπορά» των κτισμάτων, αλλά προφανώς επιτρέπονται τα πολλά κτίσματα (δυνατότητα κατάτμησης). Στα ξενοδοχεία δίνεται και παρέκκλιση 8 στρεμμάτων (διευκόλυνση παραπέρα οικοπεδοποίησης σε σχέση με τα ισχύοντα).

Στις ζώνες Κ1 «δευτερογενής και τριτογενής τομέας» και Κ2 «επιχειρηματικό πάρκο», επιτρέπονται τα πάντα (ξενοδοχεία, εστιατόρια, αναψυκτήρια κλπ.).

Το συμπέρασμα είναι πως ο λαϊκός παράγοντας και οι οργανώσεις του, που αντιστέκονται στη γενικότερη καταστροφική πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ, πρέπει να δώσουν το βάρος στην ανάγκη αλλαγής της πολιτικής, που συνεχίζει το ξεγύμνωμα της επαρχίας, την υπερσυγκέντρωση της Αθήνας, την καταστροφή των γεωργικών παραγωγικών δραστηριοτήτων, την περιβαλλοντική καταστροφή της Αττικής. Να σταματήσει η συνέχιση της σποραδικής και άναρχης «πολεοδόμησης» κάθε χώρου, τοπίου κλπ. Οτι είναι καιρός, αν θέλουμε να αντιστραφεί το τρομερό πλέον κλίμα των εμπρησμών, αλλά και της μη εξεύρεσης γης για στοιχειώδεις κοινωνικές - παραγωγικές ανάγκες (χωματερές, βιολογικοί καθαρισμοί, ζώνες βιοτεχνίας κ.λπ.), να εγκατασταθεί χωροταξικός και πολεοδομικός σχεδιασμός, που μόνο αυτός να περιλαμβάνει πλέον τις οποιεσδήποτε δυνατότητες δόμησης και οικοπεδοποιήσεων.

Και επειδή είναι έξω από τη φύση του υπάρχοντος καθεστώτος και πολιτικής, να προχωρήσει σε τέτοια κατεύθυνση, πρέπει με τις κινητοποιήσεις του ο λαός να σταματήσει τοπικά τα εξαμβλώματα που δημιουργεί αυτή η πολιτική και να συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να ανατραπεί.

Το ΠΔ είναι προπομπός του γενικότερου σχεδίου ανατροπής των εργασιακών κοινωνικών δικαιωμάτων των εργαζομένων γυναικών στο όνομα της «ίσης μεταχείρισης» αλλά και του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα της Κοινωνικής Ασφάλισης (ΚΑ).

Δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένα άλλο μέσο υλοποίησης της απαίτησης του κεφαλαίου, για μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, και ενίσχυση της δράσης του ιδιωτικού κεφαλαίου στην ΚΑ και στην Υγεία και Πρόνοια!

Με πρόσχημα την «εξίσωση δικαιωμάτων», απαλλάσσει το κράτος και την εργοδοσία από την υποχρέωσή τους προς τις εργαζόμενες γυναίκες να πληρώνουν γι' αυτές τις παροχές. Αυτό αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι οι ρυθμίσεις του ΠΔ, δεν αγγίζουν τον τομέα των αυτοαπασχολούμενων (προς το παρόν) και το μέρος της εισφοράς που κεφαλοποιείται ή της αυτασφάλισης. Το αποτέλεσμα θα είναι η μεγαλύτερη στροφή των γυναικών στα ιδιωτικά συστήματα ΚΑ, για την εξασφάλιση παροχών που δεν τους παρέχει το κράτος. Δηλαδή, στα ιδιωτικά ασφαλιστήρια, η μεταχείριση δε θα τους πειράζει να είναι άνιση!

Το ΠΔ, με την αφαίρεση των θετικών ρυθμίσεων υπέρ των εργαζομένων γυναικών, ουσιαστικά αυξάνει τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησής τους στα 65 χρόνια και γι' αυτές που εργάζονται πριν το 1993. Και για να μην υπάρξουν παρερμηνείες, ξεκαθαρίζει με ειδική αναφορά ότι, απαγορεύεται να υπάρχουν διαφορετικές προϋποθέσεις για τη χορήγηση παροχών λόγω φύλου. Καταργεί τη δυνατότητα θέσπισης θετικών ρυθμίσεων για να μπορεί να έχει παροχές από την ΚΑ, αν δεν πληροί τις γενικές προϋποθέσεις για συνταξιοδότηση. Π.χ.να υπάρχουν επιπλέον θετικές ρυθμίσεις στις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης (πέρα από τη διαφορά της 5ετίας) σε ειδικές κατηγορίες εργαζομένων, όπως στα βαρέα και ανθυγιεινά κλπ.

Στο ΠΔ αναφέρεται ότι η εργαζόμενη δε θα μπορεί να λαμβάνει παροχές από το σύστημα της ΚΑ αν έχει μικρότερη διάρκεια απασχόλησης ή έχει μπει με διαφορετική ηλικία στο σύστημα από τα γενικά όρια εισόδου.

Ετσι θα αυξήσει τον αριθμό εκείνων των γυναικών που θα οδηγηθούν στην εξαθλίωση της λεγόμενης «εθνικής σύνταξης» και στις παροχές πτωχοκομείου στο δημόσιο σύστημα Υγείας, Πρόνοιας.

Μην πυροβολείτε τις κατακτήσεις των γυναικών, πυροβολείστε τον καπιταλισμό!

Η μείωση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης και η 5ετής διαφορά δεν είναι «άτοπα αιτήματα», όπως λένε, επειδή:

• «Τότε δε θα τεκνοποιεί η γυναίκα ή δε θα έχει μικρά παιδιά να φροντίσει». Η 5ετής διαφορά, δεν τίθεται μόνο για λόγους μητρότητας. Βεβαίως, πρέπει να διευρυνθούν οι θετικές ρυθμίσεις λόγω μητρότητας υπέρ των γυναικών, της εργατικής οικογένειας, των μονογονεϊκών και πολύτεκνων οικογενειών κλπ. μέσα από ένα αναβαθμισμένο, δημόσιο και δωρεάν σύστημα παροχών σε Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία. Η ανάγκη όμως της 5ετούς διαφοράς δε θα εκλείψει, γιατί η γυναίκα στον καπιταλισμό δεν είναι μόνο μητέρα. Είναι διπλά καταπιεσμένη, γεγονός που χαρακτηρίζει την ανισότιμη θέση της στην κοινωνία.

Η εργαζόμενη γυναίκα, αποτελεί ένα σημαντικό μέρος της βασικής παραγωγικής δύναμης, της εργατικής τάξης (ΕΤ), η οποία παράγει τον κοινωνικό πλούτο. Το κεφάλαιο καρπώνεται μεγαλύτερη υπεραξία από τις γυναίκες, γιατί οι αμοιβές τους είναι σχεδόν στο 70-80% των αποδοχών των ανδρών. Είναι τα μαζικότερα θύματα της υποαπασχόλησης, της ανεργίας και των ανασφάλιστων. Η εξέλιξη της τεχνολογίας, η εντατικοποίηση της παραγωγής από τους καπιταλιστές, συμβάλλουν πολύ πιο γρήγορα και με πιο σύνθετες νέες ασθένειες, στη φθορά της εργατικής δύναμης, και ιδιαίτερα των γυναικών λόγω της αναπαραγωγικής της φύσης. Γι' αυτό η μείωση των ηλικιακών ορίων και η 5ετής διαφορά, τίθεται πάνω από όλα, ως ελάχιστο μέτρο για την αναγνώριση της ανισοτιμίας της.

• «Θα σταματήσει την επαγγελματική εξέλιξη σε θέσεις υψηλής ευθύνης». Από το ισόγειο, τη λάντζα και την ευελιξία στην παραγωγή, που είναι σήμερα οι εργαζόμενες, δε θα ανέβουν στον... ουρανοξύστη, από την 10ετή διαφορά στη συνταξιοδότηση, και μάλιστα σε μια παραγωγική ηλικία που φθίνει... Για τη μη επαγγελματική εξέλιξη των γυναικών φταίνε, κυρίως, οι ελλείψεις των δημόσιων παροχών προς την οικογένεια, η αυξανόμενη ανεργία στις πιο παραγωγικές ηλικίες, η περιστασιακή δουλιά, με τη γενίκευση των ευέλικτων μορφών εργασίας, οι ταξικοί φραγμοί στη μόρφωση των παιδιών από τα λαϊκά στρώματα και γενικά η καπιταλιστική αγορά εργασίας, που στο κέντρο της έχει το κέρδος και όχι τον άνθρωπο και την εξυπηρέτηση των αναγκών του. Εξάλλου το αίτημα του γυναικείου κινήματος, είναι γενική μείωση της συντάξιμης ηλικίας στα 55 για τις γυναίκες και στα 60 για τους άνδρες, με πλήρη και σταθερή δουλιά, με δημόσιο, δωρεάν σύστημα Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας.
• «Οι γυναίκες ζούνε περισσότερο έναντι των ανδρών». Δηλαδή θα πρέπει να δουλεύουμε μέχρι να πεθάνουμε; Μετά από αυτή την εκτίμηση, να περιμένουμε αίτημα από τις γνωστές φεμινίστριες για 5ετή αύξηση των ηλικιακών ορίων έναντι των ανδρών. Η θέση αυτή, δε σέβεται, δεν εκτιμά τον τεράστιο μόχθο και κούραση που έχει συσσωρεύσει η εργαζόμενη γυναίκα όλα αυτά τα χρόνια, για να φτάσει σε μια ηλικία που να απαιτεί μια ανθρώπινη αξιοπρεπή ξεκούραση. Αποκρύπτει τη μεγαλύτερη αύξηση πλούτου από την εκμετάλλευση της γυναικείας εργατικής δύναμης. Είναι γνωστό για ποια εργασιακά Νταχάου προορίζονται οι εργαζόμενες ηλικίες άνω των 50 χρόνων, που μαστίζονται από την ανεργία και κάθε είδους εξευτελισμό. Προορίζονται για τα σκλαβοπάζαρα ως ενοικιαζόμενες εργάτριες των ιδιωτικών ΟΑΕΔ, και ως μπέιμπι - σίτερ στα εργασιακά προγράμματα των Τοπικών Συμφώνων Απασχόλησης που προωθεί το αντίστοιχο Εθνικό Σχέδιο Δράσης. Βοηθά τις επιδιώξεις της κυβέρνησης να αποδώσει όσο το δυνατόν λιγότερες παροχές από τις εισφορές, που έχει καρπωθεί τα προηγούμενα χρόνια από τους εργαζόμενους.
• «Ο ισοκαταμερισμός των ευθυνών στα δυο φύλα αναιρεί «τα επιπρόσθετα βάρη» που επωμίζονται οι γυναίκες». Ο ισοκαταμερισμός ευθυνών στην οικογένεια, ακόμα και αν επιτευχθεί, δε θα μειώσει τα βάρη, το αντίθετο μάλιστα. Αναγκαστικά θα ασχολούνται και οι δυο πιο πολύ με τη φροντίδα της οικογένειας, γιατί αυξάνονται σημαντικά οι ανάγκες της, από τη μείωση των δημόσιων παροχών του κράτους!

Οι αποφάσεις των δικαστηρίων, στηρίζονται στις γενικότερες πολιτικές αποφάσεις της ΕΕ για ίση μεταχείριση ανδρών - γυναικών και τα διάφορα παραθυράκια άρσης των θετικών ρυθμίσεων προηγούμενων οδηγιών και νόμων. Εκεί στηρίχτηκε και η συγκεκριμένη απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου.

Δε διαπραγματευόμαστε την ύπαρξη θετικών ρυθμίσεων υπέρ των γυναικών. Αυτές ήταν και είναι αναγκαίες στο σύστημα που ζούμε.

Η θέση αυτή δεν είναι αμυντική, αλλά επιθετική. Ξεκινάει από την αντίληψη ότι τα παραγόμενα κοινωνικά αγαθά ανήκουν σε αυτούς που τα παράγουν.

Η ύπαρξη θετικών ρυθμίσεων στα πλαίσια του καπιταλισμού, η ικανοποίηση δηλαδή μέρους των κοινωνικών αναγκών, μέσα από ένα δημόσιο σύστημα παροχών, με τη συμμετοχή του κράτους και της εργοδοσίας, είναι μέσα απόσπασης της κλεμμένης υπεραξίας. Συμβάλλουν στην αποτροπή της παραπέρα μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης των γυναικών και ανοίγουν το δρόμο της πάλης για τη χειραφέτηση και την ισοτιμία των εργαζομένων γυναικών.

Ισότητα δικαιωμάτων ποιας τάξης με ποια στον καπιταλισμό, έτσι μπαίνει αντικειμενικά το ζήτημα. Ο αγώνας πρέπει να γίνεται για τα δικαιώματα των γυναικών της ΕΤ, ενάντια στα δικαιώματα των γυναικών της αστικής τάξης. Διότι οι γυναίκες της ΕΤ, ουδέποτε απέκτησαν και ούτε μπορούν να αποκτήσουν ίσα δικαιώματα με τις γυναίκες της άρχουσας τάξης. Αυτές δεν τις αγγίζει η εκμετάλλευση, αφού ανήκουν στην τάξη που την παράγει. Ζούνε στη χλιδή που την εξασφαλίζουν από την εξαθλίωση της ΕΤ.

Η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου «βοήθησε» την ιδεολογική προσπάθεια ορισμένων να αποδώσουν την ευθύνη των δεινών, στη νεοφιλελεύθερη πολιτική, σε κακούς χειρισμούς της ΕΕ.

Ούτε η ΕΕ, ούτε η κυβέρνηση είναι όμηροι κάποιων «κακών» συσχετισμών. Η ΕΕ είναι ένας ιμπεριαλιστικός οργανισμός του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Η συμμετοχή της ελληνικής κυβέρνησης στους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστικών κέντρων, είναι πολιτική επιλογή που εξασφαλίζει τα συμφέροντα της αστικής τάξης παγκόσμια και στη χώρα μας.

Το ελληνικό κράτος μέσω και της σημερινής κυβέρνησής του, δεν αναγκάζεται να υλοποιεί αυτές τις ρυθμίσεις. Είναι το κράτος - όργανο της ταξικής καταπίεσης της αστικής απέναντι στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα ενισχύει όλες τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις.

Αλήθεια που είναι εκείνες οι «φεμινίστριες» που έσκιζαν τα ιμάτιά τους για το «άβατο» του «Αγίου Ορους»; Δύσκολο το καπιταλιστικό άβατο. Αυτό είναι δουλιά των κομμουνιστών!

Το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, πρέπει να αντεπιτεθεί ακόμα πιο αποφασιστικά, να καταδικάσει τα αστικά ιδεολογήματα, να αποκαλύψει το ρόλο των συμβιβασμένων ηγεσιών του απέναντι στις πολιτικές του μεγάλου κεφαλαίου. Να εμποδίσει να εφαρμοστούν τα κυβερνητικά μέτρα που οδηγούν τις εργαζόμενες σε μεσαιωνικές συνθήκες δουλιάς, ασφάλισης και κοινωνικής θέσης.

Για ν' ανοίξει ο δρόμος για την ισοτιμία, απαιτείται η συσπείρωση των γυναικών ενάντια στην πολιτική που παίρνει πίσω λαϊκές κατακτήσεις και ωφελεί τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Απαιτείται κατάργηση της τάξης των εκμεταλλευτών, λαϊκή οικονομία και λαϊκή εξουσία, με θέσπιση «άνισων δικαιωμάτων», ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες της εργατικής τάξης, δηλαδή θετικών ρυθμίσεων υπέρ των εργαζομένων γυναικών, ώσπου οι ίδιες οι υλικές συνθήκες και η κοινωνία συνολικά να φτάσει σε εκείνο το σημείο που θα καταργήσει κάθε στοιχείο κοινωνικής ανισότητας, δηλαδή στο σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό.