Το σύνθημα και οι Θέσεις της ΚΕ μάς καλούν σε άμεσες, καθοριστικές βελτιώσεις της λειτουργίας και παρέμβασής μας. Εχουμε ισχυρές δυνατότητες αυτές να εδράζονται στις ταξικά επεξεργασμένες θέσεις μας που απορρέουν από την επαναστατική θεωρία και το Πρόγραμμα του Κόμματος.

Στη δράση μας στους εργατοϋπαλλήλους των ΟΤΑ αποδείχτηκε δύναμη κρούσης η καθοριστική γραμμή αντιπαράθεσης για τον αντιδραστικό χαρακτήρα και αντιλαϊκό ρόλο της Τοπικής Διοίκησης ως αναπόσπαστο τμήμα του αστικού κράτους. Το οποίο θα γίνεται όλο και πιο αντιδραστικό ώστε να εξασφαλίζεται η λειτουργία της κρατικής μηχανής για να επιβάλλονται σήμερα τα θέλω του κεφαλαίου ενάντια στον λαό. Σφράγισε την όξυνση της διαπάλης και τον αγώνα εργαζομένων και λαϊκών στρωμάτων, την ανεβασμένη συσπείρωση με το Κόμμα. Την ικανότητα να πολεμήσουμε την κυρίαρχη γραμμή του δήθεν «ανεξάρτητου», «αυτοδιοικητικού» χαρακτήρα της Τοπικής Διοίκησης, γραμμή βολική για τον αντίπαλο γιατί οδηγεί σε καθήλωση δυνάμεων. Ενισχύει την ανάθεση της λύσης στην κυβερνητική εναλλαγή. Να αποκαλύπτουμε την τακτική ορισμένων δημάρχων που επιδιώκει να μπερδεύει, προκειμένου να γίνεται η δουλειά του συστήματος, δίνοντας άλλοθι στον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό για να προωθεί τον κοινωνικό εταιρισμό προβάλλοντας την «τοπική αυτοδιοίκηση» τάχα ως φιλολαϊκό θεσμό, ότι δήθεν εργαζόμενοι και δημοτικές αρχές που στηρίζουν τα κόμματα του κεφαλαίου είμαστε στην ίδια βάρκα.

Αλλά και γενικότερα για την παρέμβαση του Κόμματος στους εργαζόμενους στην κρατική διοίκηση, η τεκμηριωμένη αποκάλυψη του εχθρικού - δολοφονικού σε αρκετές περιπτώσεις - για τον λαό αστικού κράτους και των υπηρεσιών του, που δουλεύει και συνεχώς θωρακίζεται για να εξασφαλίζει το καπιταλιστικό κέρδος, συνέβαλε ώστε να ενισχύονται ορισμένα ταξικά κριτήρια στον προβληματισμό ενός μεγαλύτερου τμήματος εργατοϋπαλλήλων, σε συνθήκες όξυνσης των λαϊκών προβλημάτων. Σήμερα η ζωή του μισθωτού στην κρατική διοίκηση έχει χειροτερέψει αισθητά, παίρνει 12 μισθούς που είναι καθηλωμένοι για πάνω από 13 χρόνια, μειωμένοι κατά 40%. Ο μέσος μισθός του είναι χαμηλότερος από τον ιδιωτικό τομέα, έχουν πλέον συσσωρευτεί πολλά χρόνια ομηρίας για δεκάδες χιλιάδες συμβασιούχους, ενώ αντιμετωπίζει, όπως όλοι, τις βαριές συνέπειες της κυβερνητικής πολιτικής στη ζωή της οικογένειάς του. Η παρέμβαση του Κόμματος του έδωσε περισσότερα εφόδια για να προβληματιστεί για την κυρίαρχη λογική των αυταπατών, των ευνοϊκών ρυθμίσεων, της μεταρρύθμισης που κυριαρχεί μέσα στην κρατική δομή και κάτω από το βάρος της πολύ δραστήριας παρέμβασης όλων των αστικών, οπορτουνιστικών κομμάτων και των συνδικαλιστικών τους παρατάξεων.

Τα ενθαρρυντικά αυτά στοιχεία βασίζονται στη γενική πρόοδο της δράσης του Κόμματος μέσα στις απαιτητικές εξελίξεις. Στην προσπάθεια να προωθηθούν οι συνεδριακές αποφάσεις, να κατοχυρωθεί ο προσανατολισμός και τα κριτήρια της δουλειάς μας μέσα στην πορεία της πάλης. Στην κομματική οικοδόμηση, την πολιτική δράση αλλά και στα σωματεία, στη διαμόρφωση διεκδικήσεων που να βοηθά να επικοινωνούμε με ένα μεγαλύτερο τμήμα εργαζομένων.

Αποτυπώνονται σε όλες τις μάχες που δώσαμε, στη μεγαλύτερη συσπείρωση εργαζομένων γύρω από το Κόμμα. Αποτυπώθηκε ορατά και στις διεργασίες του κινήματος, π.χ. στην Αττική στους εργαζόμενους των δήμων το ποσοστό μας στις πρόσφατες αρχαιρεσίες προσεγγίζει το 30%. Αυξήθηκε ο αριθμός των σωματείων όπου κατέκτησαν πλειοψηφία οι δυνάμεις μας, αναδείχτηκαν ακόμα περισσότεροι πρόεδροι και μέλη διοικήσεων σωματείων, συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Αντίστοιχα, ενδεχομένως ακόμα πιο διακριτά, είναι ανάλογα θετικά στοιχεία σε άλλους κλάδους του Δημοσίου και συνολικά στο συνδικαλιστικό κίνημα των δημοσίων υπαλλήλων.

Δεν είναι κανείς αλαφροΐσκιωτος για να θεωρεί ότι τα όποια βήματα βελτίωσης έχουν ανατρέψει την κυριαρχία της γραμμής ενσωμάτωσης στο σύστημα, ούτε αναιρείται το αντικειμενικό γεγονός ότι η κρατική υπαλληλία όλο και περισσότερο στοιχίζεται με τους στόχους του αστικού κράτους, με ιδεολογικούς και υλικούς όρους, με ένταση του αυταρχισμού. Ομως όσο ισχύει αυτό, άλλο τόσο ισχύει ότι αν δεν αντιληφθούμε καλά ορισμένα νέα δεδομένα, νέα πεδία, νέες ρωγμές, δεν θα μπορούμε να ανταποκριθούμε στα καθήκοντα της πρωτοπορίας.

Τώρα έχουμε καθήκον να περάσουμε σε νέα φάση στην ιδεολογική - πολιτική και μαζική μας δράση. Η διαπάλη γίνεται όλο και πιο απαιτητική, στον πυρήνα για την προοπτική του αγώνα και της ζωής εργατικού - λαϊκού κόσμου. Αυτό το βλέπουμε στην τραγελαφική προσπάθεια των πολιτικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων του σοσιαλδημοκρατικού χώρου να εξαγνίσουν τα κόμματά τους από τις βαριές ευθύνες τους. Να ελίσσονται προκειμένου να κατοχυρώνεται η γραμμή της κυβερνητικής εναλλαγής, ο καπιταλιστικός μονόδρομος. Κυρίως όμως το βλέπουμε στη συζήτηση μέσα στους εργαζόμενους που είναι προβληματισμένοι, ψάχνονται. Που θέλουν και εμπιστεύονται τον κομμουνιστή και την κομμουνίστρια για πρόεδρο του σωματείου, τους απευθύνονται για όλα τα βάσανά τους, όμως η ελπίδα τους παραμένει γαντζωμένη σε μια καλύτερη ζωή «εντός των τειχών». Το συναντάμε με πιο γλαφυρό τρόπο στις υπηρεσίες καθαριότητας, που αν και είναι το τμήμα εργαζομένων με τα πιο εργατικά χαρακτηριστικά, στην πλειοψηφία του πιστεύει ότι δεν υπάρχει άλλη προοπτική εκτός από τον κατάλληλο δήμαρχο ή προϊστάμενο ώστε να έχει δουλειά. Είναι φανερό στην αγωνία χιλιάδων συμβασιούχων που κρέμονται από τα δικηγορικά γραφεία με τις εργολαβίες δικαστηρίων, για να παραταθεί για λίγους ακόμα μήνες η σύμβασή τους.

Εδώ να επιμείνουμε. Να γίνουμε εμείς πιο ικανοί για να μπορούμε σε αυτόν τον κόσμο να μιλάμε απλά και κατανοητά, να του δείχνουμε την αιτία των δεινών του. Να είμαστε υπομονετικοί αλλά και επίμονοι στο τι πρέπει να γίνει και πώς, προκειμένου να δει άσπρη μέρα.

Το σίγουρο είναι ότι χρειάζεται να αναβαθμιστεί η ιδεολογική - πολιτική δουλειά του Κόμματος και δεν μπορεί αυτό να γίνει χωρίς να δυναμώσουν οι Κομματικές Οργανώσεις, η δουλειά του κάθε μέλους του ΚΚΕ. Εδώ θα κριθούμε όλοι.

Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ.

Δρούμε με επαναστατικό Πρόγραμμα σε συνθήκες μη επαναστατικές, στις οποίες η αντεπανάσταση έχει βάλει τη σφραγίδα της και όλα σε πιέζουν να κάνεις πίσω ή τουλάχιστον να μην πας τόσο μπροστά όσο απαιτείται. Είναι μία αντικειμενική αντίφαση, που όμως δεν αποτελεί παραλυτική διαπίστωση. Στο ίδιο το κείμενο των Θέσεων αναδεικνύονται τα θετικά αποτελέσματα που μετράει το Κόμμα.

Οι απαιτήσεις, όμως, ανεβάζουν τον πήχη και μας επιβάλλουν να πετύχουμε μια ανώτερου τύπου συγκρότηση, λειτουργία και δράση των οργάνων της ΚΝΕ για να αντιστοιχηθούμε με το επαναστατικό μας Πρόγραμμα. Καταπολεμώντας σε κάποιες περιπτώσεις τη ρουτινιάρικη δουλειά και τη συνήθεια που, όπως αναφέρει ο Ενγκελς στο «Αντι-Ντύρινγκ», είναι «μια μεγάλη συντηρητική δύναμη».

Υπό αυτό το πρίσμα μπορούμε να σκεφτούμε ως στελέχη του Κόμματος χρεωμένα στην ΚΝΕ την αναβάθμιση της λειτουργίας των καθοδηγητικών οργάνων, ξεκινώντας από τα Γραφεία Περιοχής, δυναμώνοντας τα στοιχεία της συλλογικότητας, της κριτικής και αυτοκριτικής, και όχι λειτουργώντας με όρους «μασημένης τροφής» και εμπειρικής συζήτησης στα τρέχοντα. Κάτι που οδηγεί σε αποστέωση της συζήτησης και στο να αποκτούν απλά «εκτελεστικό» χαρακτήρα.

Οταν παίρνουμε τα απαραίτητα μέτρα πρώτα και κύρια στο περιεχόμενο της συνεδρίασης, όπως να γίνεται ουσιαστική ιδεολογική - πολιτική δουλειά για να ετοιμάσει ένας σύντροφος κάποιο θέμα που ξεφεύγει από τα τρέχοντα, να διευρύνεται η θεματολογία του οργάνου, ξεφεύγοντας από τη ρουτίνα των «τρεχόντων θεμάτων», ακόμα και να μοιράζονται από νωρίς οι εισηγήσεις και να εξασφαλίζεται χρόνος μελέτης, τότε αντιμετωπίζουμε το όργανο με βάση τις απαιτήσεις: Καλλιεργείται μέσα από την ουσιαστική συζήτηση η πρωτοβουλία και ευθύνη του κάθε στελέχους, αναπτύσσεται η γνώμη μέσα από την άνοδο του ιδεολογικοπολιτικού επιπέδου και άρα πιο αποτελεσματικά ανεβαίνει η ικανότητα καθοδήγησης στην ΟΒ.

Σε αυτόν τον δρόμο ανεβαίνει και η πρωτοβουλία και ευθύνη του κάθε καθοδηγητικού κρίκου, με κρίσιμο τον ρόλο του Γραμματέα του Τομέα και της ΟΒ.

Ετσι, κάθε στέλεχος προετοιμάζεται πολύπλευρα. Πρώτα και κύρια στην ιδεολογική - πολιτική του επάρκεια, στην πολιτική δράση, στα ζητήματα που επισημαίνουν οι Θέσεις, για να είναι ο καθένας μας έτοιμος να ανταποκριθεί σε όλες τις συνθήκες, με βάση το Πρόγραμμα του Κόμματος και το Καταστατικό μας.

Είναι χαρακτηριστικό το ότι όταν διαταράσσεται μία «κανονικότητα», όταν οι ίδιες εξελίξεις ανεβάζουν την ευθύνη του κάθε καθοδηγητικού κρίκου, εκφράζεται πιο έντονα μια θετική προσπάθεια.

Το ζήτημα όμως είναι αυτές οι εξαιρέσεις να είναι ο κανόνας στη δουλειά μας. Και αυτό θα γίνεται στον βαθμό που δεν θα την τροφοδοτούν μόνο τα ξεσπάσματα στην ταξική πάλη, αλλά η καθημερινή σκέψη ότι ζούμε σε συνθήκες που συσσωρεύεται υλικό το οποίο θα οδηγήσει σε απότομες αλλαγές, ακόμα και επαναστατική κατάσταση ή πισωγύρισμα, που απαιτούν ενεργητική ετοιμότητα.

Ετσι θα αντιμετωπίσουμε και μια «κούραση» που εμφανίζεται και δεν είναι σωματική μόνο. Αφορά ζητήματα ιδεολογικής πίεσης που ασκεί το σύστημα, ότι «δεν αλλάζουν τα πράγματα», και αναζήτησης άμεσου αποτελέσματος στη δουλειά μας. Καταλήγει πολλές φορές στην αναζήτηση της ικανοποίησης σε στιγμές ξεκούρασης στην «προσωπική ζωή», αντιπαραθετικά με την κομματική ζωή και δράση.

Υπάρχει όμως το εξής ερώτημα: Τι είναι αυτό που δίνει ικανοποίηση και κίνητρο στον άνθρωπο που έχει αποφασίσει να ζει επαναστατικά; Πράγματι τα καθήκοντα είναι πολλά, η ένταση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης στενεύει τα περιθώρια χρόνου και σε αυτόν τον χρόνο προστίθενται καθήκοντα για κάθε στέλεχος και μέλος της ΚΝΕ.

Ομως η ζωή είναι μία και είναι κομματική. Τελικά αυτό που σου δίνει ικανοποίηση είναι το αποτέλεσμα που δημιουργείται από τη συνειδητή δράση, την αυτοθυσία του κάθε συντρόφου, η γενική πολιτική δράση του Κόμματος που δημιουργείται με τη συνένωση των προσπαθειών όλων μας.

Το αποτέλεσμα αυτής της δράσης μετριέται στα κριτήρια που θέτουν οι Θέσεις. Και όχι μόνο στο πόσοι μας ψηφίζουν, που μπορεί να μην εκφράζεται με αυτά τα λόγια αλλά έτσι εννοείται κάπου. Λέμε ότι η ψήφος έχει συγκεκριμένο χαρακτήρα σήμερα, όμως πολλές φορές εν τέλει αυτό που μένει όταν σχεδιάζουμε είναι το «να βρούμε τους ψηφοφόρους μας». Και αφήνουμε εκτός παιδιά με εργατική καταγωγή, διάθεση να ακούσουν τι λέει το Κόμμα, αγωνιστική διάθεση, που δεν έχουν ψηφίσει ΚΚΕ.

Παίρνοντας υπόψη ότι σε ορισμένες Οργανώσεις της επαρχίας προστίθενται κι άλλες δυσκολίες. Σε μεγάλες πόλεις ένα μέλος της ΚΝΕ θα πάρει δύναμη από το Φεστιβάλ στο οποίο θα περάσουν δεκάδες χιλιάδες, ακόμα κι αν ο ίδιος «δεν κάνει τίποτα», θα υπάρχει συμμετοχή, κάτι που σε μικρές πόλεις δεν είναι έτσι.

Αυτή η δυσκολία όμως περιέχει και μία θετική πλευρά: Την ανάγκη ανάληψης της προσωπικής ευθύνης στον σχεδιασμό και στη δράση της ΚΝΕ, κάτι που διαπαιδαγωγεί, επιτάσσει την ενεργή δράση για να πετύχουμε τους στόχους μας. Οτι απαιτείται μεγαλύτερη ιδεολογική - πολιτική διείσδυση, άρα όλοι να ανεβάσουμε την ικανότητά μας και να στηριχτούμε στις δυνάμεις μας και στον περίγυρο κάθε Οργάνωσης, που αυξάνεται και προσβλέπει όλο και περισσότερο στο Κόμμα μας.

Αυτά μας δίνουν κίνητρο και ικανοποίηση. Είναι συγκλονιστικά τα συναισθήματα που σου δημιουργούνται όταν παλεύεις με στόχο να διευρύνεται ο πυρήνας των ανθρώπων σε κάθε χώρο που παλεύει το Πρόγραμμα του Κόμματος, όταν παλεύεις για τη συγκέντρωση δυνάμεων στην υπόθεση της επαναστατικής αλλαγής της κοινωνίας. Και είμαστε περήφανοι που σαν μέλη της ΚΝΕ έχουμε το προνόμιο να ζούμε τα συναισθήματα που δημιουργεί η δράση μας, οι θυσίες και κόποι μας, την ώρα που άλλοι ψάχνουν τη φυγή στις εξαρτήσεις, στην πρόσκαιρη εκτόνωση με καταναλωτικά κριτήρια, ή στην προσωπική επιτυχία με όρους ατομισμού και αυταπατών.

Βεβαίως στη ζωή του κομμουνιστή υπάρχουν και στιγμές ξεκούρασης, αλλά έχουν και συγκεκριμένο περιεχόμενο, δεν μπορεί να είναι μόνο «σκότωμα χρόνου».

Ξεκούραση απαραίτητη είναι και το να δεις ένα θέατρο, να πας σε μια συναυλία, να δεις μια ποιοτική ταινία, να αθληθείς, να εξασφαλίσεις χρόνο με τους φίλους και την ερωτική σου σχέση. Ομως αυτή η διαδικασία σού προσφέρει γνώση, δύναμη, ανεβάζει την ποιότητα στη σκέψη σου, ουσιαστική επικοινωνία, πράγματα που θα έχουν αντανάκλαση και στην καθοδηγητική δουλειά και αποτελούν στοιχεία προετοιμασίας και σε πιο δύσκολες συνθήκες, αν τα αντιμετωπίζεις με αυτήν τη στάση ζωής.