Συμφωνώ στο σύνολό τους με τις Θέσεις της ΚΕ για το 22ο Συνέδριο.

Το βασικό καθήκον για αντιστοίχιση της καθημερινής δουλειάς και λειτουργίας όλου του Κόμματος με το Επαναστατικό του Πρόγραμμα περνά και μέσα από την αναβάθμιση του πώς κάθε κρίκος, Τομεακή Επιτροπή, ΚΟΒ, Κομματική Ομάδα διεξάγει τη διαπάλη στον χώρο ευθύνης. Πώς αυτή γίνεται όπλο για μαζική διαφωτιστική δουλειά με το Πρόγραμμα του Κόμματος.

Αυτού του είδους η δουλειά μπορεί να διαμορφώσει προϋποθέσεις για δράση, για ένταξη στο Κόμμα, για ισχυροποίηση του Κόμματος μέσα στους χώρους δουλειάς, να δώσει ώθηση και στην πάλη των εργαζομένων μέσα από τα σωματεία τους. Το να κάνουμε μεγάλα βήματα στο ζήτημα της οικοδόμησης περνάει μέσα από το να πείσουμε με το Πρόγραμμα, και ταυτόχρονα να αναδεικνύουμε γιατί δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική. Πως ο σοσιαλισμός δεν είναι μία ακόμα πρόταση, αλλά η μόνη διέξοδος.

Διαπάλη καταρχήν με την κυρίαρχη ιδεολογία, που γεννά στρεβλώσεις, αντιλήψεις, και στοχεύει στην αποστράτευση και τη μοιρολατρία, στον ατομικό δρόμο. Εχουμε κάνει κεντρικά μεγάλα βήματα, και τώρα χρειάζεται αυτά να περάσουν και στις ΚΟΒ, στο ότι η διαπάλη πρέπει να διεξάγεται εφ' όλης της ύλης, επιθετικά, και με στόχο να προβάλλεται η υπεροχή του Προγράμματός μας. Να μη μένει μόνο στην απαντητική αντιπαράθεση με κάποια άλλη συνδικαλιστική δύναμη σε επίπεδο σωματείου, να μη στενεύει γύρω από ένα αιχμιακό ζήτημα. Αντίθετα, να αξιοποιείται κάθε εξέλιξη για να ανοίγει η συζήτηση για το «πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς», για τη ρεαλιστικότητα και την αναγκαιότητα της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ. Και ακόμα παραπέρα, να ξεκινάει από τις δυνάμεις μας, χωρίς να περιμένουμε πότε θα προκύψει κάποιο ζήτημα. Ετσι θα ανοίξει η κουβέντα με πραγματικά μαζικούς όρους, γύρω από τα ζητήματα του τι σημαίνει σοσιαλισμός, πώς αλλάζει η εξουσία, ποιος ο δρόμος κατάκτησής της.

Ερεθίσματα γι' αυτή τη δουλειά μπορούμε να βρούμε παντού στους χώρους δουλειάς. Μια κομματική σύσκεψη με αφορμή το ότι στις πιο σύγχρονες αποθήκες σούπερ μάρκετ στα Βαλκάνια, που συγκεντρώνονται στη Θεσσαλονίκη, οι εργαζόμενοι εργάζονται υπερωρίες και με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, που θα φτάνει και στο πώς θα είναι η ζωή τους στο πλαίσιο της σοσιαλιστικής εξουσίας. Μια συζήτηση για το πώς θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν οι μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες της Χαλκιδικής σε αυτήν την εξουσία, ώστε να λυθεί το ότι οι μισοί εργαζόμενοι δεν κάνουν διακοπές.

Με άλλα λόγια, τη θετική πείρα που έχουμε στην προβολή των στοιχείων από επιχειρήσεις και κλάδους για να φωτίσουμε τη βασική αντίθεση, να την πάμε ακόμα παραπέρα, με άξονα τη δουλειά των ΚΟΒ για να δουλέψουμε με την προγραμματική μας αντίληψη.

Αυτό σημαίνει οι ίδιες οι ΚΟΒ να κάνουν προσπάθεια να διαμορφώσουν τέτοιο σχέδιο διαπάλης. Που δεν θα ανοίγει δρόμους μόνο στους άλλους εργαζόμενους να έρθουν σε επαφή με την πολιτική μας πρόταση, αλλά ταυτόχρονα θα βοηθά και στην αφομοίωσή της από τις ίδιες μας τις δυνάμεις. Η τροφοδότηση, ο προσανατολισμός, η προετοιμασία χρειάζεται να απασχολεί το καθοδηγητικό όργανο. Από την ΤΕ χρειάζεται να ξεκινάει η μελέτη των χώρων, η πολιτική τροφοδότηση, ώστε οι ΚΟΒ να έχουν το υπόβαθρο για μια τέτοια δουλειά. Το 8ο κεφάλαιο στο 2ο μέρος των Θέσεων αναλυτικά βάζει τα ζητήματα του εξοπλισμού των κομματικών μας δυνάμεων. Αυτό που θα παίξει ρόλο είναι το πώς τα καθοδηγητικά όργανα με βάση αυτούς τους άξονες θα βοηθήσουν τις ΚΟΒ ανάλογα με τον χώρο αλλά και το επίπεδο.

Διαπάλη επίσης που θα αντιπαρατίθεται με το σύνολο των δυνάμεων που δρουν στον χώρο ευθύνης. Κράτος, κυβέρνηση και κρατικοί φορείς, συνδικαλιστικές δυνάμεις, άλλες δυνάμεις που δρουν εκεί. Οχι μόνο όσες «φαίνονται», αλλά να έχουμε καλή εικόνα του τι επιδρά στον χώρο. Για παράδειγμα, κόμματα μίας χρήσης, όπως η Ελληνική Λύση, που μπορεί να μην έχουν εμφανή παρέμβαση σε σωματεία, αλλά με το προμοτάρισμα που δέχονται επιδρούν στους εργαζόμενους. Τα σημειώματα διαπάλης, η αρθρογραφία στον «Ριζοσπάστη», οι τοποθετήσεις των στελεχών του Κόμματος δίνουν όπλα για την αντιπαράθεση. Είναι όμως ζήτημα των ΚΟΒ το να έχουν καθαρή εικόνα του πώς θα τα αξιοποιήσουν, τι χρειάζεται να χρησιμοποιήσουν κάθε φορά.

Η διαπάλη πρέπει να χτυπά στο κέντρο, στο ότι το σημερινό σύστημα δεν είναι ούτε αιώνιο, ούτε αμετάβλητο. Το καμία εμπιστοσύνη στο αστικό κράτος σημαίνει και καμία εμπιστοσύνη στους θεσμούς του, στις διάφορες κυβερνητικές παραλλαγές. Καμία εμπιστοσύνη στην εργοδοσία και όσους τη στηρίζουν. Αυτό προϋποθέτει ποιοτικά ανώτερη διαπάλη που ξεκινάει μέσα από τους χώρους δουλειάς. Από το δέσιμο των προβλημάτων στις συνθήκες εργασίας με την ίδια τη φύση της εργασίας στον καπιταλισμό, την πηγή της εκμετάλλευσης, άρα και το ποια είναι η εναλλακτική. Η πείρα του 2012 - 2015, τότε που η αγανάκτηση και η οργή διοχετεύτηκαν στην κυβερνητική αλλαγή, φωτίζει την ανάγκη σήμερα να εξοπλιστούν οι δυνάμεις μας με επιχειρήματα τόσο για το αδιέξοδο των διαφόρων συστημικών εναλλακτικών, αλλά κύρια να πείθουν για την ανάγκη αλλαγής τάξης στην εξουσία. Τα μαθήματα για την επανάσταση και την επαναστατική κατάσταση μπορούν να ανοίξουν κουβέντα, ιδιαίτερα με κόσμο που έχει αποκτήσει μια πρώτη επαφή σύγκρουσης, παίρνοντας μέρος σε μια απεργία ή βάζοντας υπογραφή για την ίδρυση ενός σωματείου. Δεν είναι προφανώς το ίδιο, αλλά από την άλλη είναι και ο μόνος δρόμος για να προφυλαχτούν και οι δυνάμεις μας και πρωτοπόροι συνάδελφοι από τον κίνδυνο της ανυπομονησίας, που γεννά μοιρολατρία και απογοήτευση. Εχουμε θέσει πολλές φορές την ανάγκη να συζητάμε τα συμπεράσματα από τους αγώνες, ακριβώς για να μεγαλώνει και να ενιαιοποιείται η πείρα, αλλά και για να προβάλλεται η προοπτική για τις μεγάλες συγκρούσεις που θα φέρουν μόνιμες νίκες.

Ολη αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να δένεται τυπικά με τα ζητήματα της οικοδόμησης. Αντίθετα, η ίδια η προβολή αυτών των ζητημάτων, η πολιτική αντιπαράθεση, εφόσον γίνεται με πρώτη προτεραιότητα την ανάδειξη της υπεροχής του Προγράμματος του Κόμματος, θα διαμορφώνει τους όρους για την προοπτική ένας εργαζόμενος να οργανώνεται στο Κόμμα, για την ανάγκη ισχυροποίησης και δημιουργίας Κομματικών Οργανώσεων. Θα τροφοδοτεί τις ΚΟΒ με μετρήσιμους δείκτες, διακίνησης του «Ριζοσπάστη», συμμετοχής σε συσκέψεις και συγκεντρώσεις, ώστε ολόπλευρα να σχεδιάζουν το πώς θα πείσουν ακόμα περισσότερους να ενταχθούν στις γραμμές μας.

Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ. Το θέμα του 22ου Συνεδρίου στρέφει την προσοχή στο πώς η στρατηγική του Κόμματος και η προώθησή της θα γίνει συλλογικά κριτήριο στην καθοδήγηση, λειτουργία και δράση.

Οι Θέσεις θέτουν για το μέτωπο του πολιτισμού την ανάγκη πιο ενιαίας κατανόησης της συμβολής του ως ενός από τους παράγοντες στην προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα:

- Τον αποδεδειγμένο δρόμο όχι γενικά επικοινωνίας, αλλά συσπείρωσης που ανοίγει ο πολιτισμός με ευρύτερες λαϊκές και νεανικές μάζες. Αποτυπώθηκε στις μεγάλες πολιτιστικές πρωτοβουλίες του Κόμματος, στο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» κ.α.

- Την ισχυροποίηση και οικοδόμηση του Κόμματος και κατά συνέπεια της ΚΝΕ.

Ξεχωρίζει σήμερα το βαθύτερο σάπισμα του καπιταλισμού, ο αρνητικός συσχετισμός δυνάμεων, η επεξεργασμένη επίθεση στην διαμόρφωση της συνείδησης και της προσωπικότητας στο έδαφος του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού με τη μορφή και των πολεμικών αναμετρήσεων. Αυτή η επίθεση ορθώνει εμπόδια στην προσπάθεια ριζοσπαστικοποίησης νεανικών δυνάμεων και την πορεία αφομοίωσης στο Κόμμα. Η επίδραση του σύγχρονου υποκειμενικού ιδεαλισμού, άλλων αντιδραστικών θεωριών, σάπιων προτύπων κ.ο.κ. αποδιοργανώνει σε μεγαλύτερη έκταση και βάθος τη συγκρότηση του νέου ανθρώπου. Είναι γνωστός ο ρόλος του κυρίαρχου πολιτισμού και τέχνης ως καναλιών διάδοσης και διείσδυσης της αστικής ιδεολογίας, αισθητικής και ηθικής, των όψεών τους.

Αναβαθμίζεται ο ρόλος του πολιτισμού που προβάλλουμε εμείς και της προοδευτικής τέχνης, μαζί με άλλους παράγοντες που περιγράφουν οι Θέσεις, στην κατάκτηση:

Της ιδιότητας του εθελοντή, συνειδητού επαναστάτη. Για να συναντιέται το καθήκον της πάλης για την ανατροπή με την προσωπική θέληση για στράτευση σ' αυτόν τον σκοπό. Να διαπαιδαγωγείται ένας αδιαχώριστος δεσμός ανάμεσα σε ό,τι «πρέπει» και σε ό,τι «θέλει» αυτός που εντάσσεται στην πρωτοπορία. Γενικότερα η αντίληψη της οργανωμένης ζωής ως μιας απελευθερωμένης ζωής, ανεξάρτητα από τις υπαρκτές δυσκολίες, έχει πολύπλευρες προϋποθέσεις για να καλλιεργηθεί.

Της πρωτοπόρας στάσης που και το περιεχόμενό της εξελίσσεται στη βάση των απαιτήσεων της προετοιμασίας για την επαναστατική ανατροπή. Για παράδειγμα, η στάση μας ως κομμουνιστές απέναντι σε τάσεις που διαμορφώνονται μέσα στον σύγχρονο τρόπο ζωής. Τάσεις όπως η «επικοινωνία» έναντι της διαμόρφωσης ουσιαστικών, διαπροσωπικών δεσμών, η «ενημέρωση» έναντι της μόρφωσης, η «πληροφορία» - πολλές φορές και με την αντικατάσταση της γλώσσας από την εικόνα - έναντι της γνώσης κ.ά. Τάσεις που συνυπάρχουν και με άλλες βέβαια, πιθανά αντιφατικές. Δεν έχουμε παθητική στάση απέναντι σε τέτοια φαινόμενα, γιατί συνειδητοποιούμε τις επιπτώσεις τους στη δουλειά μας. Δίνουμε ανυποχώρητο αγώνα απέναντι στο περιεχόμενο και εν γένει στον χαρακτήρα τους μέσα από τη λειτουργία και τη δράση του Κόμματος, έχοντας επίγνωση των ορίων στο πλαίσιο της δικτατορίας του κεφαλαίου.

Υπό αυτό το πρίσμα εμπλουτίζεται και το καθήκον διαπαιδαγώγησης της ΚΝΕ. Μπορούμε να φωτίζουμε περισσότερο ότι η στάση μας ως κομμουνιστές είναι κόντρα στο ρεύμα, όμως σε τελική ανάλυση απηχεί την εποχή, δηλαδή τις υπαρκτές, αντικειμενικές προϋποθέσεις περάσματος στον σοσιαλισμό. Η στάση μας καλλιεργείται πάνω σε θεμέλια που είναι ακλόνητα επειδή είναι αληθινά. Η κοσμοθεωρία μας και η γνώση της Ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος, γενικά και μέσα από την τέχνη, είναι τέτοια θεμέλια. Σε αυτά βασίζεται και η καθημερινή δράση του Κόμματος, δράση επαναστατική γιατί έχει στο επίκεντρο όχι γενικά κάποιον αγώνα, αλλά τον αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού. Αυτή η δράση, η δική μας σήμερα, είναι, άλλωστε, και πηγή έμπνευσης και αντοχής για εμάς τους ίδιους και για πολλούς περισσότερους.

Οι δυνατότητες να δουλέψουμε μέσα από τον πολιτισμό για τα παραπάνω είναι περισσότερες από όσες εξαντλούμε. Ανανεώνονται από την παρέμβασή μας, βασίζονται στην ιστορική πορεία του Κόμματος και του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Αυτή διαμόρφωσε ανάμεσα σε άλλα και μία πολιτιστική και καλλιτεχνική παράδοση στην Ελλάδα που δεν μπορεί να εκτιμάται με απλουστεύσεις, θετικές ή αρνητικές.

Παραμένουν, όμως, ως γενική εκτίμηση στον βαθμό που ο πολιτισμός δεν εντάσσεται οργανικά στη δουλειά των καθοδηγητικών οργάνων της ΚΝΕ. Ο πολιτισμός όχι μόνο ως μέτωπο παρέμβασης και αγωνιστικής δραστηριότητας, αλλά και ως μέσο διαμόρφωσης δεσμού και θεμελιακής επαφής με το Κόμμα. Μπορούμε να μετρήσουμε βήμα στην ΚΝΕ στην πιο συλλογική αφομοίωση της αντίληψης του Κόμματος για τον πολιτισμό και την τέχνη.

Ξέρουμε πως δεν υπάρχει πλατύ πολιτιστικό ενδιαφέρον με την έννοια μιας συνειδητής μορφωτικής προσπάθειας των νέων. Αυτό δεν αναιρεί πως η δουλειά μας πρέπει να βασιστεί σε πιο αντικειμενικά κριτήρια, με εκτίμηση της κατάστασης των γραμμών μας και της νεολαίας. Ο προσανατολισμός των καθοδηγητικών οργάνων στην ενασχόληση με τον πολιτισμό είναι μία κατεύθυνση που ενώ υπάρχει συναίσθηση της ανάγκης της, παραμένει γενική ως προς το αντικείμενο και τους τρόπους που θα διαπεράσει την παρέμβασή μας.

Τα επόμενα βήματα είναι, όμως, εφικτά γιατί είναι υπαρκτή μία «σπίθα». Επιβεβαιώνεται στο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή», στις κεντρικές πολιτιστικές πρωτοβουλίες του Κόμματος, στα Πολιτιστικά Στέκια της ΚΝΕ, παρά τις όποιες αδυναμίες εντοπίζουμε. Υπάρχει ένα δυναμικό πιο προσανατολισμένο στην παρακολούθηση του πολιτισμού από τη σκοπιά της διαπάλης στο περιεχόμενο της τέχνης, στην αξιοποίησή του στην πολιτική και ιδεολογική μόρφωση, στη διαμόρφωση δεσμών με τον περίγυρο. Πιο περιορισμένα στην ανάπτυξη διεκδικήσεων στο μαζικό κίνημα κ.ο.κ. Αυτό το δυναμικό μπορεί να καθοδηγηθεί πιο συγκεκριμένα για να μετρηθεί ένα πιο συλλογικό βήμα.

Φαίνεται στο ενδιαφέρον τμημάτων της νεολαίας για την καλλιτεχνική έκφραση με τη συμμετοχή σε πολιτιστικές ομάδες σχολείων, πανεπιστημίων, γειτονιών, σε διάφορα πολιτιστικούς φορείς κ.ο.κ. Στη συσπείρωση σε καλλιτεχνικά και πολιτιστικά, με την ευρύτερη έννοια, ρεύματα που ανεξάρτητα από το ότι προωθούνται με στόχευση, δεν αναιρείται η αφετηρία των νέων να εκφραστούν. Σε πολλές περιπτώσεις αυτή η συσπείρωση εκλαμβάνεται και ως πολιτικοποίηση και γενικότερη στάση. Η πιο ολοκληρωμένη προσέγγιση του θέματος είναι σύνθετη και αφορά ορισμένα από τα ερευνητικά θέματα που θέτουν οι Θέσεις.

Τέλος, οι Θέσεις της ΚΕ καθορίζουν τις προϋποθέσεις για την πορεία της δουλειάς του Κόμματος στο μέτωπο του πολιτισμού. Αυτές μεταφράζονται σε συγκεκριμένα καθήκοντα στο πλαίσιο του καταμερισμού μας. Για να προχωρήσουν απαιτείται η οικοδόμηση στους καλλιτέχνες και δημιουργούς, στους επιστήμονες και εργαζομένους σε αυτόν τον τομέα. Αυτό αποτελεί και ένα ξεχωριστό κριτήριο στην πολιτιστική δραστηριότητα που αναπτύσσουμε μέσα από πρωτοβουλίες, στο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» κ.ο.κ.

Το 22ο Συνέδριο του Κόμματος είναι νέο στήριγμα στη δουλειά μας.