Οσον αφορά τις κλαδικές Οργανώσεις συμφωνώ ότι ο στόχος πρέπει να είναι η οικοδόμηση και η διάταξη των Οργανώσεων σε επιχειρησιακό επίπεδο. Είναι η διάταξη που μπορεί η ΚΟΒ να λειτουργήσει, να σχεδιάσει, να αποτιμήσει και να συζητήσει σε βάθος όλα τα ζητήματα που διαπερνάν τη καθημερινότητα του Κόμματος και τη στρατηγική του. Φυσικά δεν είναι μόνο το ζήτημα της διάταξης και του χώρου ευθύνης μιας ΚΟΒ που παίζει ρόλο, αλλά μια τέτοια διάταξη μπορεί να βοηθήσει περισσότερο από κλαδικές ΚΟΒ με μεγάλο αριθμό συντρόφων που πολλές φορές εργάζονται σε διαφορετικές επιχειρήσεις του κλάδου, μικρότερες και μεγαλύτερες, πόσο μάλλον όταν μέσα στην ΚΟΒ υπάρχουν και παραπάνω από ένας κλάδος της οικονομίας. Αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες που εγώ θα ξεχωρίσω και θα αναφέρω δύο:

• Πρώτον και πιο σημαντικό το κατά πόσο η Οργάνωση σχεδιάζει τη δράση της με βάση τους στόχους οικοδόμησης και δεν πηγαίνει απλά με το ήδη υπάρχον κομματικό δυναμικό.
• Δεύτερον το κατά πόσο τα καθοδηγητικά όργανα δίνουν την κατεύθυνση στο κομματικό και κνίτικο δυναμικό σταθερά να προσανατολίζεται στις μεγάλες, στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις. Να επιμένουμε σε ζωντανή, συντροφική και ειλικρινή συζήτηση, που σπάει τον εφησυχασμό και κατευθύνει τις επιλογές χώρου δουλειάς με κριτήριο τους μεγάλους στόχους του Κόμματος.

Το βασικό που πρέπει να μας απασχολήσει σε κάθε περίπτωση είναι το ζήτημα του συγκεκριμένου περιεχομένου της πολιτικής δράσης της ΚΟΒ που τις περισσότερες φορές απουσιάζει ή καλύπτεται από ένα γενικό κεντρικό καθήκον της περιόδου. Αυτό οδηγεί πολλές φορές στο να πιέζονται οι δυνάμεις μας εφόσον δεν έχουν ξεκάθαρο το τι πρέπει να κάνουν, αλλά και η λειτουργία και η συζήτηση της ΚΟΒ να είναι γενικόλογη χωρίς ουσιαστική πολιτική στόχευση, αμελώντας τις αποφάσεις που έχουμε συλλογικά πάρει και με το να κυριαρχούν καθοδηγητικές οδηγίες του στυλ «να βρούμε τον περίγυρο μας». Αυτές είναι αδυναμίες που ξεκινάνε από έναν εμπειρισμό και απαιτείται να εξαλειφθούν άμεσα.

Το σχέδιο της κλαδικής ΚΟΒ, ιδιαίτερα αυτών που έχουν όλο τον κλάδο στην ευθύνη τους ή πολλές επιχειρήσεις του κλάδου, πρέπει να παίρνει υπόψη μια σειρά από παράγοντες όπως:

• Θέση του κλάδου στην οικονομία
• Ρόλος των κυρίαρχων επιχειρήσεων του κλάδου στην οικονομία και παρέμβασή τους στην πολιτική ζωή της χώρας και σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο.
• Ρόλος τους στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.
• Θέση και η σύνθεση των εργαζομένων, επίπεδο εξειδίκευσης, κοινωνική και πολιτική πείρα
• Ο μηχανισμός εκμετάλλευσης στο σήμερα
• Η επεξεργασία μας για τον κλάδο για τον σοσιαλισμό.

Με βάση αυτά, για παράδειγμα στον κλάδο της Ενέργειας θα βοηθούσε μια έκδοση μπροσούρας που να περιγράφει τις μεγάλες αλλαγές του κλάδου τα τελευταία χρόνια, τι επέδρασε σε αυτές και πώς επέδρασαν αυτές στην ελληνική κοινωνία. Δηλαδή εξελίξεις στο ενεργειακό μείγμα τις τελευταίες δεκαετίες, πορεία των κυρίαρχων μονοπωλίων και μεταξύ τους ανταγωνισμοί, τον ρόλο τους στους διεθνείς ανταγωνισμούς και τι σημαίνουν όλα αυτά για τον ελληνικό λαό. Και με βάση αυτό να καταλήγουμε στην πρότασή μας, στο πώς θα είναι ο κλάδος της Ενέργειας στον σοσιαλισμό, έστω στους βασικούς άξονες. Αυτό μπορεί να δώσει περιεχόμενο και στη ζωή των ΚΟ που έχουν αναφορά στον κλάδο αλλά και σε ευρύτερες εδαφικές οργανώσεις. Επίσης μπορεί να απασχολήσει αρκετά τις βοηθητικές επιτροπές όπως την Ιδεολογική Επιτροπή και την Ομάδα Οικονομίας. Σε αυτό το σχέδιο μπορεί να ενταχθεί η παρέμβαση για τα διυλιστήρια της περιοχής, για τα ζητήματα των Βιομηχανικών Ατυχημάτων Μεγάλης Εκτασης, της περιβαλλοντικής ρύπανσης, της γειτνίασής τους με κατοικημένες περιοχές. `Η η παρέμβαση για το ηλεκτρικό δίκτυο της πόλης, με τις συνεχείς βλάβες και την ανάγκη αναβάθμισης του δικτύου του ΔΕΔΔΗΕ/ΑΔΜΗΕ.

Είναι ζητήματα που διαρκώς ξεφεύγουν από τον προσανατολισμό μας και μας «παίρνει η μπάλα» της καθημερινότητας. Σε αυτό παίζει κρίσιμο ρόλο ο Γραμματέας της ΚΟΒ και η Τομεακή Επιτροπή. Κατά πόσο δηλαδή θα οργανώνει τη δουλειά με βάση αυτά και άρα η βοήθεια που πρέπει να λαμβάνει από το παραπάνω καθοδηγητικό όργανο πρέπει να είναι σε αυτό τον άξονα. Δεν πρέπει όμως να υποτιμάμε και μια σειρά από αντικειμενικές δυσκολίες που εμφανίζονται όταν ο Γραμματέας αναλαμβάνει ο ίδιος, όταν δεν υπάρχει ο κατάλληλος καταμερισμός στην ΚΟΒ, απαραίτητα καθήκοντα όπως «κλεισίματα» κομματικού Τύπου ή οικονομικών, τα οποία μπορούν να βάλουν επιπλέον εμπόδιο στην ουσιαστική καθοδήγηση της ΚΟΒ.

Το ζήτημα της πολυχρέωσης ορισμένων στελεχών που αναφέρεται και στις Θέσεις είναι ζήτημα που πρέπει να επιλυθεί και απαιτεί πολλή σκέψη. Για παράδειγμα, δεν θεωρώ ότι πέφτουν απαραίτητα πολλά σε κάποιον, που έχει χρεώσεις στο κίνημα με διακριτό ρόλο και καθοδηγητικές ευθύνες σε κάποια ΚΟΒ, κάτι δηλαδή που πολλές φορές το παρουσιάζουμε ως απαγορευτικό. Αρκεί όμως να συνηγορούν και άλλοι βοηθητικοί παράγοντες σε αυτό όπως η ίδια η ωριμότητα του συντρόφου, η σύνθεση της ΚΟΒ, οι απαιτήσεις του χώρου, ακόμα και τα χαρακτηριστικά της εργασίας του συντρόφου. Το ζητούμενο είναι να μένει χρόνος στον καθένα για να σκεφτεί, να σχεδιάσει και να οργανώσει τις ευθύνες του και όχι να κυνηγάει την ουρά του. Και φυσικά κάθε καθυστέρηση και αδυναμία δεν οφείλεται σε μια θεωρητική πολυχρέωση. Είναι υπόθεση του καθενός και του Κόμματος συλλογικά πώς τα στελέχη μας θα είναι ικανά σε κάθε τομέα δουλειάς, πώς θα είναι μεθοδικοί στον χρόνο τους και στη δράση τους και το καθοριστικό για αυτό είναι η ολόπλευρη βοήθεια της καθοδήγησης σε ιδεολογικοπολιτικό αλλά και οργανωτικό επίπεδο.

Το ίδιο ισχύει για τις Τομεακές Επιτροπές και τις συνεδριάσεις τους, που πρέπει να αντιμετωπίζεται ως όργανο ολόπλευρης ιδεολογικοπολιτικής καθοδήγησης. Απαιτείται επιμονή στο να συζητούνται τα συμπεράσματα της δράσης μας, το πώς προχωράει το σχέδιο όπως αναφέρθηκε παραπάνω, με έντονη πολιτική συζήτηση όχι μόνο πάνω στις εξελίξεις αλλά και σε ευρύτερα θεωρητικά ζητήματα. Να δοθεί χρόνος στη θεματολογία να συζητάμε τα κεντρικά πολιτικά ζητήματα και αυτό να μην αναβάλλεται διαρκώς στο όνομα της άμεσης επίλυσης αυτών που έχουν προκύψει. Είναι διαφορετικό δηλαδή να συζητάμε σε ένα καθοδηγητικό όργανο το πώς αναδεικνύουμε τον μηχανισμό εκμετάλλευσης μέσα από την πάλη του εργατικού κινήματος ενάντια σε ένα αντιλαϊκό νομοσχέδιο και διαφορετικό το να συζητάμε αναλυτικά το τι κάνει κάθε σωματείο που έχουμε στην ευθύνη μας πριν από μια απεργία για παράδειγμα, που μπορεί καλύτερα να είναι θέμα συζήτησης στην αντίστοιχη βοηθητική επιτροπή.

Η μεγάλη επιτυχία της πανεξόρμησης με τις Θέσεις της ΚΕ είναι ένα ελπιδοφόρο βήμα που όμως είναι η μισή δουλειά. Το επόμενο είναι να μελετηθούν για να αποτελέσουν πυξίδα στη δράση μας.

Θα επικεντρωθώ στα παρακάτω θέματα:

• Η σφαγή του αιώνα στην Παλαιστίνη.

Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι οι πόλεμοι γίνονται για οικονομικά συμφέροντα. Ο Μαρξ έλεγε ότι μπροστά στο κέρδος οι κεφαλαιοκράτες δεν διστάζουν να διαπράξουν τα πιο ακραία εγκλήματα.

Οι ηγέτες του Ισραήλ, παρόλο που πιστεύουν στο Θεό του καπιταλιστικού κέρδους, το θρησκευτικό συναίσθημα του λαού τους το εκμεταλλεύονται με αισχρό τρόπο.

Οπως μας πληροφορεί το Πρακτορείο Ρόιτερ, οι λεγόμενοι Υπερορθόδοξοι και οι Ραβίνοι εκπροσωπούν το 13% του πληθυσμού και την ταχύτερα αναπτυσσόμενη δημογραφική ομάδα του Ισραήλ. Μέχρι πρόσφατα εξαιρούνταν της στράτευσης, θεωρώντας ότι προσφέρουν στην άμυνα του κράτους με τις θεολογικές τους απόψεις και τις προσευχές.

Σύμφωνα με την εβραϊκή Βίβλο, οι Ισραηλίτες είναι ο εκλεκτός λαός του Θεού που τους έχει δώσει κληρονομιά ξένα εδάφη:

«...πιστεύετε στο Θεό και θα σας χαρίσει: ... πόλεις που δεν χτίσατε ... σπίτια γεμάτα αγαθά που δεν γεμίσατε ... ελαιώνες και αμπελώνες που δεν φυτέψατε ...» (βλ. Δευτερονόμιο στ, εδάφια 10, 11)

Τι θα γίνει όμως, αν οι ντόπιοι λαοί αντιδράσουν; Η θεϊκή εντολή είναι σαφής:

«...ιδού όμως, πώς θα συμπεριφερθείτε προς τας πόλεις των λαών τούτων των οποίων τας χώρας σας έδωσε ο Θεός σαν κληρονομιά: ... εξοντώστε ότι αναπνέει!! ... θα φονευθούν όλοι από άνδρα έως γυναίκα από νήπιο μέχρι και θηλάζον ...» (βλ. Βασιλειών Α', κεφάλαιο ΙΕ)

Μάλιστα στις επιχειρήσεις εξόντωσης των Παλαιστινίων δίνουν και ονόματα προσώπων της Βίβλου: π.χ. επιχείρηση «άρματα του Γεδεών». Οι Ισραηλίτες λοιπόν είναι ιδιοκτήτες των εδαφών αυτών και οι Παλαιστίνιοι είναι ...καταπατητές!

«Νόμιμη» επομένως η «αυτοάμυνα».

Εδώ ο κάθε πολίτης πρέπει χωρίς μισόλογα να πάρει θέση: με τους σφαγείς ή με τον παλαιστινιακό λαό. Μέση οδός δεν υπάρχει.

• Η αντιμετώπιση του φασισμού.

Πολλοί από αυτούς που στήριξαν αστικά κόμματα, αγανακτούν με την αποφυλάκιση του Μιχαλολιάκου. Είναι όμως απαραίτητο να κατανοήσουν ότι ο καπιταλισμός είναι η μήτρα που γεννά τον φασισμό. Η μήτρα αυτή παραμένει γόνιμη στην Αστική Δημοκρατία.

Ο Μιχαλολιάκος που σε κάθε ευκαιρία μιλούσε για την καθαρότητα της φυλής, θα έπρεπε να ξέρει ότι οι ίδιοι οι φασίστες πέταξαν στην άκρη αυτές τις θεωρίες όταν χρειάστηκε. π.χ. κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Σαλασπίλς, έξω από τη Ρίγα της Λετονίας, εξοντώθηκαν 100.000 αιχμάλωτοι, ανάμεσά τους και 7.000 παιδιά από υπερβολική αιμοληψία για τις ανάγκες των τραυματιών του ναζιστικού στρατού στο ανατολικό μέτωπο. Βλέπετε αυτοί οι «άριοι» δέχτηκαν «βρώμικο αίμα» για να επιβιώσουν. (βλ. ομιλία Θ. Παφίλη στη Βουλή για την ιθαγένεια 24-9-2015).

Είναι ντροπή και αίσχος στην Ελλάδα που θρήνησε εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς από τον ναζισμό, να υπάρχουν άνθρωποι που υμνούν τον φασισμό και να έχουν τατουάζ με τον αγκυλωτό σταυρό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τεράστιες ευθύνες, όταν λίγες μέρες πριν από τις εκλογές του 2019 μείωσε τις ποινές που προβλεπόταν από τον νόμο για τους αρχηγούς των εγκληματικών οργανώσεων.

Η παράταση της δίκης της ΧΑ έγινε με γελοία επιχειρήματα: «δεν υπήρχαν διαθέσιμες αίθουσες και δικαστές!».

• Κόμματα και άτομα για την αναπαλαίωση του καπιταλιστικού συστήματος.

Σήμερα ζούμε στα πρόθυρα μιας μεγάλης καπιταλιστικής κρίσης. Οπως έδειξε η ιστορία των δύο τελευταίων αιώνων, οι κρίσεις στο καπιταλιστικό σύστημα είναι αναπόφευκτες, περιοδικές και ανεξάρτητες από τις ικανότητες των εκάστοτε κυβερνώντων. Οι συνέπειες είναι τραγικές για το βιοτικό επίπεδο των μαζών. Συνοδεύονται από μαζική ανεργία, φτώχεια, μείωση κοινωνικών δαπανών σε Υγεία, Παιδεία κ.λπ.

Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα η παγκόσμια κρίση 1929-33 που εκδηλώθηκε αρχικά στις ΗΠΑ και εξαπλώθηκε σε όλες τις χώρες του κόσμου, με εξαίρεση την ΕΣΣΔ που την ίδια περίοδο είχε ανάπτυξη (αύξηση ΑΕΠ, μηδενική ανεργία, 7ωρη ημερήσια απασχόληση κλπ) (βλ. λογοδοσία στο 17ο Συνέδριο του Κ.Κ. μπολσεβίκων, άπαντα Στάλιν, τόμος 13ος).

Οι ηγέτες των καπιταλιστικών χωρών, κρύβοντας τις πραγματικές αιτίες των κρίσεων, προσπαθούν να διοχετεύσουν την αγανάκτηση των μαζών σε πρόσωπα, «κακούς χειρισμούς» κ.λπ.

Ετσι γίνεται εναλλαγή κομμάτων και προσώπων που υπηρετούν το καπιταλιστικό σύστημα με διαφορετική ταμπέλα και η εκμετάλλευση διαιωνίζεται.

Μοναδικό εμπόδιο στην προσπάθεια αυτή είναι το ΚΚΕ, που με τη δράση του αφαιρεί το φιλολαϊκό μακιγιάζ από κόμματα και πρόσωπα που δοκιμάστηκαν και άφησαν ανεξίτηλο το αντιλαϊκό τους αποτύπωμα.

Στην Ελλάδα υπερπροβάλλονται από τα ΜΜΕ:

- Ο Βελόπουλος που ψηφίζει μνημόνια, πολεμικούς εξοπλισμούς και αβαντάρεται από τους ακροδεξιούς.

Εδώ ταιριάζει το «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι».

- Η Κωνσταντοπούλου που εκτός τα θεατρινίστικα σόου στη Βουλή ψήφισε και την τροπολογία Τσακαλώτου για απαλλαγή των επιχειρήσεων Ωνάση από τον ειδικό φόρο ακινήτων που αντιστοιχεί στο 15% της αντικειμενικής αξίας τους, δηλαδή δώρο πολλών εκατομμυρίων ευρώ.

Η ψήφιση των Ωνάσειων σχολείων ήταν φυσική συνέπεια.

Ο Τσίπρας:

- Πρωτοστάτησε στην πώληση λιμανιών και 14 αεροδρομίων στη Fraport.

- Γέμισε την Ελλάδα με ΝΑΤΟικές βάσεις, αποκάλεσε «διαβολικά καλό» τον Trump και ανέπτυξε στενές σχέσεις με το κράτος δολοφόνο του Ισραήλ και τους ηγέτες του.

- Αποκάλεσε τις σοσιαλιστικές χώρες «Σιδηρούν Παραπέτασμα» στο Σιμπίου της Ρουμανίας.

- Πήρε εύσημα από τον αστικό Τύπο όπως η «Καθημερινή» (βλ. άρθρο του Παπαχελά στις 19/3/2017 με τίτλο: «Ενα μεγάλο ευχαριστώ στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ»).

- Φώναζε «οργισμένος» εκείνο το αλησμόνητο «go back madame Merkel», ενώ αυτή από την πλευρά της τον επαινούσε γιατί ήξερε ότι αυτά είναι λόγια των μπαλκονιών και ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελούσε το καλύτερο υποστύλωμα του καπιταλισμού.

- Δεσμεύτηκε στη Βουλή στις 5/7/2015 ότι η κυβέρνησή του δεν θα ψηφίσει νέο μνημόνιο και σε μια εβδομάδα (14/7/15) ψήφισε το 3ο και πιο επώδυνο μαζί με ΝΔ και ΛΑΟΣ.

Αξιοσημείωτο επίσης το γεγονός ότι ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Ελλ. Λύση ψήφισαν στο Ευρωκοινοβούλιο τους λομπίστες σαν «ζωτικό στοιχείο της ευρωπαϊκής δημοκρατίας». Μόνο οι 2 ευρωβουλευτές του ΚΚΕ καταψήφισαν!!

Τελειώνοντας θα ήθελα να πω στο τμήμα εκείνο του λαού μας που στηρίζει τις ελπίδες του στα παραπάνω κόμματα και πρόσωπα, τον στίχο του μεγάλου μας ποιητή Κ. Βάρναλη:

«...αν ζητάς ανθρωπιά και δίκιο νόμο, δεν είναι εκεί που πας. Ν' αλλάξεις δρόμο».