Με αυτό προβλέπεται η δημιουργία Ανώνυμης Εταιρείας του Δημοσίου που θα πραγματοποιεί την «αξιολόγηση» των υπηρεσιών Υγείας, με κριτήρια τα οποία καθορίζονται από τη στρατηγική της ΕΕ. Πρόκειται για «αξιολόγηση» με ταξικό περιεχόμενο, που αποσκοπεί να διασφαλίσει την αδιάλειπτη προσαρμογή των μονάδων Υγείας - ιδιαίτερα των δημόσιων - στους κανόνες της επιχειρηματικότητας και της εμπορευματοποίησης των υπηρεσιών τους. Δηλαδή, να λειτουργούν ολοκληρωμένα ως «αυτοχρηματοδοτούμενες οικονομικές μονάδες» με την πώληση των υπηρεσιών τους, απαλλάσσοντας το κράτος από τις σχετικές δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού.

Πιο συγκεκριμένα, στους σκοπούς του ΟΔΙΠΥ ΑΕ αναφέρεται η υποχρέωση των μονάδων Υγείας να παρέχουν «ποιοτικές υπηρεσίες, προάγοντας την ενημέρωση για τα δικαιώματα και τις θεραπευτικές επιλογές που έχουν οι ασθενείς (...) και κατά το δυνατόν πληρέστερης κάλυψης των αναγκών της υγείας τους». Δηλαδή, ενημέρωση για τα κουτσουρεμένα δικαιώματα στην Υγεία τα οποία είτε καταγράφονται μέσω των περικοπών του κανονισμού του ΕΟΠΥΥ είτε ακόμα και αυτά που προβλέπονται, είναι αδύνατον να υλοποιηθούν λόγω της μεγάλης έλλειψης υποδομών, προσωπικού και τεχνικών μέσων. Η «αξιολόγηση» των μονάδων Υγείας δεν γίνεται από την πλευρά της ενίσχυσής τους από το κράτος προκειμένου να ανταποκριθούν στις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες αλλά πώς αυτές θα συμπιεστούν στα όρια των αντιλαϊκών δημοσιονομικών στόχων και στην αποθέωση της «ατομικής ευθύνης» των ασθενών.

Παράλληλα, αποτυπώνεται η ουσία των επιδιώξεων αυτού του νομοθετήματος. Η «προσβασιμότητα» των ασθενών στις μονάδες Υγείας συνδέεται με τις «οικονομικά ανεκτές» υπηρεσίες, με το δεδομένο ότι θα πληρώνουν γι' αυτές. Η διαχείριση των «οικονομικών και ανθρώπινων πόρων» να εξασφαλίζει τη λεγόμενη «βιωσιμότητα» των μονάδων Υγείας. Αυτό σημαίνει πλήρη επικράτηση του «οικονομικού στοιχείου» έναντι των επιστημονικών κριτηρίων και των λαϊκών αναγκών. Από αυτό θα εξαρτώνται η ανάπτυξη και η στήριξη κλινικών και εργαστηρίων, ανάλογα με το πόσο προσοδοφόρα θα είναι, ή το κλείσιμό τους επειδή δεν είναι «οικονομικά βιώσιμα». Π.χ. σε ένα νησί μπορεί να κλείσει μια μαιευτική κλινική με το κριτήριο του αριθμού των τοκετών που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τα έσοδα για τη συνέχιση της λειτουργίας της. Εννοείται ότι αυτό το κριτήριο θα καθορίζει και τη διασφάλιση ή όχι της εργασίας των υγειονομικών.

Μέσω των κριτηρίων της «αξιολόγησης», των «ανταμοιβών» και των «διοικητικών μέτρων - ποινών» ενισχύεται η «ανταγωνιστικότητα» στο δημόσιο τομέα, που θα έχει ως αποτέλεσμα την ακόμα μεγαλύτερη διαφοροποίηση των μονάδων και των παροχών ανάμεσα στις περιοχές της χώρας, την ανάπτυξη «προσοδοφόρων» τομέων και την υποβάθμιση άλλων αναγκαίων για την υγεία του λαού. Αποτελεί επίσης και εργαλείο υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων στην Υγεία, που θα μπορούν να αποκτήσουν την αναγκαία «πιστοποίηση». Πρόκειται για μια ενιαία διαδικασία όπου ενιαία ο λαός είναι ο «χαμένος».

Η Ανώνυμη Εταιρεία «Οργανισμός Διασφάλισης της Ποιότητας στην Υγεία» αποτελεί ένα εργαλείο για το αστικό κράτος, με το οποίο θα ελέγχει την επιτάχυνση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων στην Υγεία, ώστε να «προσαρμοστεί» ταχύτερα η λειτουργία των δημόσιων νοσοκομείων στους δεκάδες νόμους της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων, που υπηρετούν την παραπέρα ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση του συστήματος.

Με λίγα λόγια, όσα προβλέπονται στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο, εξειδικεύουν και βαθαίνουν τις αντιλαϊκές κατευθύνσεις της ΕΕ και τη στρατηγική της για την Υγεία. Μια στρατηγική που βασίζεται στην εξασφάλιση «βιώσιμων και αποδοτικών συστημάτων Υγείας» μέσω της ραγδαίας μείωσης της κρατικής χρηματοδότησης των κρατικών μονάδων Υγείας και ενίσχυσης της λειτουργίας τους με όρους επιχειρήσεων. Μια στρατηγική που στόχο έχει την περαιτέρω ανάπτυξη του κλάδου της Υγείας μέσω της «εξωστρέφειας», δηλαδή, της ενίσχυσης της επιχειρηματικής δράσης. Την «άμβλυνση των ανισοτήτων στον τομέα της Υγείας» μέσω της κρατικής παροχής «στοιχειωδών υπηρεσιών», δηλαδή, με περιορισμό των υπηρεσιών που παρέχονται δωρεάν από το κράτος στο «ελάχιστο βασικό πακέτο», με το ελάχιστο δυνατό κρατικό κόστος.

Με βάση αυτές τις κατευθύνσεις λειτουργούν τα συστήματα Υγείας των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, την εμπειρία των οποίων επικαλείται το σχέδιο νόμου και για την οποία θα έρθουν και αντίστοιχοι τεχνοκράτες για να συμβάλουν.

Ομως, το παράδειγμα της πανδημίας και το πώς τα συστήματα Υγείας οικονομικά εύρωστων χωρών κατέρρευσαν, είναι ακόμα πολύ νωπά στη μνήμη μας. Τα προηγμένα συστήματα Υγείας που διαφήμιζαν ότι είχαν, αποδείχτηκαν με «πήλινα πόδια» όσον αφορά τη στελέχωση, τον εξοπλισμό, την ανάπτυξη των δημόσιων μονάδων Υγείας. Η πανδημία ανέδειξε το βαθιά αντιλαϊκό - ταξικό περιεχόμενο της στρατηγικής της ΕΕ στην Υγεία. Ανέδειξε την εγγενή αδυναμία της καπιταλιστικής οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας να αξιοποιεί τις τεράστιες δυνατότητες της επιστημονικής γνώσης, του πολυάριθμου επιστημονικού δυναμικού και των τεχνικών μέσων για την πρόληψη, την περίθαλψη και τη θεραπεία της υγείας του λαού, μετατρέποντας τα δημόσια συστήματα Υγείας σε συστήματα της «μιας νόσου», αφήνοντας εκτεθειμένους και σε καθεστώς πλήρους ατομικής ευθύνης εκατοντάδες χιλιάδες χρόνιους ασθενείς, αποκλεισμένους από κάθε σχεδόν περίθαλψη.

Ενα τέτοιο σύστημα Υγείας ευαγγελίζεται η κυβέρνηση της ΝΔ, όπως και οι προηγούμενες. Γιατί, ακόμα κι αν ήθελε, δεν θα μπορούσε να ξεστρατίσει από την ευρωενωσιακή αρχή ότι η λαϊκή υγεία είναι εμπόρευμα και «κόστος» για τις ανάγκες της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Με βάση αυτά τα κριτήρια το κεφάλαιο αξιολογεί τις κυβερνήσεις του σε κάθε χώρα και στην Ελλάδα, η αστική κυβέρνηση αξιολογείται με βάση την επίτευξη αυτών των στόχων.

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η ίδρυση του ΟΔΙΠΥ ΑΕ, που θα αποτελέσει ένα ακόμα εργαλείο στα χέρια της κυβέρνησης για την προώθηση όλων των αντιλαϊκών κατευθύνσεων που αναφέρθηκαν και παραπάνω. Παρότι τα ακριβή κριτήρια με τα οποία θα αξιολογούνται οι μονάδες προβλέπεται να καταληχθούν εντός 6μήνου από την ίδρυσή του και παρά την ωραιοποίηση του ρόλου του, ότι θα βελτιώσει την ποιότητα των υπηρεσιών Υγείας, θα ενισχύσει την ασφάλεια των ασθενών κ.ά., δεν μπορεί να αποκρυφτεί ότι το πραγματικό κριτήριο είναι η προώθηση των αντιλαϊκών μέτρων. Ετσι, για παράδειγμα, η «χρηστή διοίκηση» και σωστή «διαχείριση των πόρων» που αναφέρονται στο νομοσχέδιο παραπέμπουν στον στόχο να διατηρείται χαμηλό το ποσοστό υπέρβασης του προϋπολογισμού.

Αυτό πρακτικά οδηγεί σε αυστηρότερη προσαρμογή στα δεδομένα της υποχρηματοδότησης, που αναπαράγει τη σημερινή άθλια κατάσταση των ελλείψεων στα νοσοκομεία, εξουθενώνοντας το προσωπικό και ταλαιπωρώντας τους ασθενείς, ενώ παράλληλα δημιουργείται το έδαφος για την παραπέρα ιδιωτικοποίηση του συστήματος, με το λαό να βάζει βαθύτερα το χέρι στην τσέπη. Την ώρα που το κράτος αποσύρεται ολοένα και περισσότερο από τη χρηματοδότηση των νοσοκομείων ακόμα και για τα στοιχειώδη, διαμορφώνει προϋποθέσεις ώστε κάθε υπέρβαση στον προϋπολογισμό να λειτουργεί τιμωρητικά για υγειονομικούς και ασθενείς, επιβραβεύοντας ταυτόχρονα τις διοικήσεις που θα «τρέχουν» με αποφασιστικότητα και επιτυχία τα σχέδια ανεύρεσης πόρων από άλλες πηγές, υλοποιώντας την πολιτική της εμπορευματοποίησης.

Οσο για τα άλλα κριτήρια που «θα καταληχθούν» και φυσικά ισχύουν στα νοσοκομεία άλλων χωρών της ΕΕ, είναι το ποσοστό πληρότητας κλινών, ο αριθμός των κρεβατιών που θα λειτουργούν στις ΜΕΘ, οι χρόνοι νοσηλείας, οι καθυστερήσεις στην έκδοση εξιτηρίων, η εφαρμογή των θεραπευτικών πρωτοκόλλων κ.ά. Κριτήρια δηλαδή που συνεπάγονται τραγικές επιπτώσεις για ασθενείς και υγειονομικούς. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το προσωπικό των δημόσιων νοσοκομείων θα είναι με το πιστόλι στον κρόταφο και θα επιδίδεται σε λογιστικές πράξεις για τις θεραπείες και την αποκατάσταση των ασθενών, ώστε να μην υπερβαίνουν τον δραστικά μειωμένο προϋπολογισμό. Οτι θα δίνονται «αιματηρά εξιτήρια» (όπως είναι γνωστά σε ευρωπαϊκά κράτη, όπου ήδη εφαρμόζονται αντίστοιχα συστήματα «αξιολόγησης»), με ασθενείς να τερματίζουν τη νοσηλεία τους πριν «την ώρα τους», προκειμένου να μην υπάρξει υπέρβαση του προβλεπόμενου «κόστους». Για τις μονάδες που η ζήτηση δεν θα είναι «αποδοτική και συμφέρουσα», θα κλείνουν κρεβάτια, κλινικές και τμήματα και την ίδια ώρα θα γενικεύονται τα «θεραπευτικά πρωτόκολλα», ως εργαλεία επιβολής και ελέγχου των βάρβαρων περικοπών.

Επιπλέον, βασικό κριτήριο για την απόδοση του υγειονομικού προσωπικού, ακόμη και για τη διατήρηση της θέσης ή της δουλειάς του, θα αποτελεί η εφαρμογή του αντιεπιστημονικού κόφτη σε ιατρικές πράξεις, νοσηλεία, θεραπείες, φάρμακα κ.λπ. Δηλαδή, το δικαίωμα στη δουλειά θα εξαρτάται και από το αν ο κάθε εργαζόμενος προωθεί τους στόχους που θέτει το κράτος για περικοπές στην Υγεία, από το κατά πόσο υπηρετεί με προθυμία και συνέπεια την πολιτική προσέλκυσης επιχειρήσεων - χρηματοδοτών και ασθενών - πελατών.

Είναι φανερό, επομένως, ότι στόχος της «αξιολόγησης» δεν είναι η αντιμετώπιση των οξυμένων προβλημάτων στο δημόσιο σύστημα Υγείας, ώστε αυτό να παρέχει αναβαθμισμένες και δωρεάν υπηρεσίες σε όλους τους ασθενείς, να εξασφαλίζει αξιοπρεπείς σχέσεις πλήρους εργασίας σε όλους τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία. Αντίθετα, με τη θέσπιση ως υπέρτατου κριτηρίου του «κόστους - οφέλους», όχι μόνο δεν θα υπάρξει βελτίωση της σημερινής άθλιας κατάστασης, αλλά η «αξιολόγηση» θα έχει νέες σοβαρές συνέπειες για την υγεία και την τσέπη των ασθενών, θα επιφέρει νέο πλήγμα στις συνθήκες δουλειάς των εργαζομένων.

Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο το ΚΚΕ το καταψήφισε, απευθύνοντας κάλεσμα σε κοινό αγωνιστικό βηματισμό υγειονομικούς και ασθενείς, εργατικά σωματεία και φορείς του κινήματος, να παλέψουν ενάντια στα αντιλαϊκά σχέδια της κυβέρνησης. Να δυναμώσουν την πάλη τους για αύξηση της χρηματοδότησης των νοσοκομείων και γενικά της Υγείας, για αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες για όλους, στο ύψος των σύγχρονων αναγκών.