Συγκέντρωση στο υπουργείο Υγείας, την Τετάρτη 14/3, στις 6 μ.μ., διοργανώνεται με πρωτοβουλία της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας (ΟΕΝΓΕ), με βασικά αιτήματα: Να μην απολυθεί κανένας επικουρικός και κανένας συμβασιούχος. Μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης. Κατάργηση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων ομηρίας και ανακύκλωσης της ανεργίας. Αποκλειστικά δημόσια δωρεάν Υγεία για όλο το λαό.

Στη συγκέντρωση καλούν η ΕΙΝΑΠ και τα Σωματεία Εργαζομένων στα Νοσοκομεία «Αγία Ολγα», «Αγιος Σάββας», «Ασκληπιείο» Βούλας, «Αττικόν», ΓΚΝ Νίκαιας, «Ευαγγελισμός», «Θριάσιο», ΚΑΤ. Επίσης, οι Επιτροπές Αγώνα Συμβασιούχων των Νοσοκομείων «Αλεξάνδρα», «Ελενα», «Ευαγγελισμός», Νίκαιας, «Σωτηρία».

Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης θα υπάρχει μουσικό πρόγραμμα με το συγκρότημα «Κοινοί Θνητοί».

Από διαμαρτυρία εργαζομένων στο ΠΑΓΝΗ για τα μεγάλα προβλήματα στο νοσοκομείο

Ταυτόχρονα, κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές πρωτοστατούν στα σωματεία των υγειονομικών, συνολικά στο εργατικό κίνημα, για να δυναμώσει η πάλη ενάντια στην εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση της Υγείας, για μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, για αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας για όλους. Τον ίδιο στόχο υπηρετούν και οι παρεμβάσεις της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Κόμματος.

Για παράδειγμα, την περασμένη Δευτέρα 5 Μάρτη, συζητήθηκαν στη Βουλή τέσσερις Επίκαιρες Ερωτήσεις του ΚΚΕ: Για την ομηρία των εργαζόμενων με συμβάσεις έργου στο Γενικό Νοσοκομείο Ηρακλείου Κρήτης (ΠΑΓΝΗ) και στο Βενιζέλειο, τη διαλυτική εικόνα στο Νοσοκομείου Αγίου Νικολάου, την έλλειψη παιδιάτρων στο Νοσοκομείο Ικαρίας και τις τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό και τεχνολογικό εξοπλισμό του Κέντρου Υγείας Μυτιλήνης.

Από την πλευρά της κυβέρνησης, τόσο ο υπουργός Υγείας Ανδ. Ξανθός όσο και ο αναπληρωτής υπουργός Π. Πολάκης, στις απαντήσεις τους επέμειναν στον εξωραϊσμό της κατάστασης στην Υγεία, κατέφυγαν στη λογική του «μικρότερου κακού» και αξιοποίησαν εκβιαστικά το επιχείρημα της «δημοσιονομικής προσαρμογής», για να δικαιολογήσουν την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης και στον τομέα της Υγείας, που είναι συνέχεια των προηγούμενων και στόχο έχει από τη μια να μειώσει το «μη μισθολογικό κόστος» για την εργοδοσία και από την άλλη να ανοίξει νέα πεδία κερδοφορίας για το κεφάλαιο, με την επένδυση συσσωρευμένων κεφαλαίων και τη σύμπραξη κράτους - ιδιωτών στην Υγεία.

Με αφορμή την Ερώτηση για τους εργαζόμενους στην καθαριότητα και στη σίτιση σε ΠΑΓΝΗ και Βενιζέλειο, το ΚΚΕ μετέφερε στη Βουλή το δίκαιο αίτημά τους για μόνιμη και σταθερή εργασία με πλήρη δικαιώματα. Μετά τους εργολάβους, οι εργαζόμενοι υπέγραψαν ατομικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου με τις διοικήσεις των νοσοκομείων. Ωστόσο, η ανασφάλεια, η απληρωσιά, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, οι απαράδεκτες συνθήκες εργασίας, συνεχίζονται και με το νέο «αφεντικό».

Απαντώντας στην Ερώτηση, ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας επικαλέστηκε ως «λύση» την τροπολογία της κυβέρνησης για τους συμβασιούχους, που ψηφίστηκε τελικά την περασμένη Τετάρτη και η οποία έχει εφαρμογή και για τους εργαζόμενους με συμβάσεις ορισμένου χρόνου στα νοσοκομεία, χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να λύνει το πρόβλημα της «ευέλικτης» δουλειάς και της εργασιακής ομηρίας.

Σύμφωνα με την τροπολογία (η οποία ισχύει συνολικά για τους συμβασιούχους του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα), οι εργαζόμενοι που έχουν ήδη συμβάσεις με εργολάβους ή με τις διοικήσεις των νοσοκομείων, θα μπορούν να παίρνουν μέρος σε διαγωνισμό του ΑΣΕΠ για τη σύναψη νέας σύμβασης με το νοσοκομείο, χωρίς ορισμένους από τους περιορισμούς του νόμου Παυλόπουλου.

Σ' αυτόν προβλεπόταν μεταξύ άλλων ότι ανάμεσα σε διαδοχικές συμβάσεις, όταν ένας εργαζόμενος συμπληρώσει 24μηνο στον ίδιο εργοδότη, θα πρέπει να μεσολαβήσει τουλάχιστον ένα τρίμηνο, προκειμένου να μην δημιουργείται υπόβαθρο για μετατροπή της σύμβασης σε αορίστου χρόνου.

Με την κυβερνητική τροπολογία το τρίμηνο καταργείται, ενώ δεν υπολογίζεται στο 24μηνο ο χρόνος κατά τον οποίο οι συμβασιούχοι απασχολούνταν στον εργολάβο, ή είχαν άλλη σύμβαση έργου (μπλοκάκι) με το νοσοκομείο. Ετσι, για πολλούς απ' αυτούς, η εφαρμογή της τροπολογίας ισοδυναμεί με παραμονή στη δουλειά για λίγους περισσότερους μήνες (για όσους βέβαια επιτύχουν στο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ), χωρίς όμως να λύνεται το πρόβλημα, αφού θα το βρουν ξανά μπροστά τους μετά τη λήξη της σύμβασης που υπέγραψαν ή θα υπογράψουν τώρα με τα νοσοκομεία.

Με τέτοιους ελιγμούς και «μπαλώματα», η κυβέρνηση προσπαθεί να παρακάμψει το αίτημα των εργαζομένων για μόνιμη και σταθερή δουλειά, επικαλούμενη μάλιστα τη λογική του «μικρότερου κακού», αφού σύμφωνα με τον Π. Πολάκη, το προηγούμενο καθεστώς ισοδυναμούσε με «μαύρη γαλέρα» και «οι εργολάβοι βυσσοδομούσαν».

Ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι η κυβέρνηση κάνει «αγώνα χαρακωμάτων ενάντια στη διαπλοκή», στην οποία απέδωσε και τα προβλήματα στην Υγεία, ενώ προϊδέασε για ακόμα μεγαλύτερη «ευελιξία» των εργαζομένων στην Υγεία, λέγοντας ότι «με τις μνημονιακές δεσμεύσεις, τους σημερινούς κοινωνικούς συσχετισμούς και τον τραυματισμό της χώρας από την κρίση, μόνιμη - σταθερή εργασία πρακτικά δεν μπορεί να γίνει».

Σε άλλη Ερώτηση του Κόμματος καταγραφόταν ανάγλυφα η διαλυτική εικόνα που εμφανίζει το Νοσοκομείο Αγίου Νικολάου Κρήτης, ως συνέπεια της γενικότερης πολιτικής υποχρηματοδότησης, ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης της Υγείας.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν, από το 2012 έως τον Οκτώβρη του 2017 το προσωπικό μειώθηκε κατά 121 άτομα (από 375 εργαζόμενους σε 254), χωρίς οι επικουρικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου και οι ατομικές στην καθαριότητα, στη σίτιση και στη φύλαξη να λύνουν το πρόβλημα. Στην Ερώτηση αναφέρονταν επίσης οι μεγάλες ελλείψεις στον εξοπλισμό, όπως στον ιματισμό και στα μαγειρεία, η επικινδυνότητα ορισμένων υποδομών κ.ά., ζητώντας συγκεκριμένες απαντήσεις και άμεσες παρεμβάσεις από την πλευρά της κυβέρνησης.

Στην απάντησή του, ο Π. Πολάκης προσπάθησε να υποβαθμίσει το πρόβλημα, λέγοντας προκλητικά ότι «αν μας άκουγε κανείς, θα νόμιζε ότι έπεσε κάποια πυρηνική βόμβα στον κόλπο του Μιραμπέλλου». Κατηγόρησε μάλιστα με θράσος το ΚΚΕ ότι για να δημιουργήσει ζητήματα κάνει θέμα «τα πόμολα» και άλλα φαιδρά, ενώ δήλωσε πως «το νοσοκομείο θεωρούμε ότι έχει ενισχυθεί» και ότι «όπως όλα τα νοσοκομεία της χώρας, χρειάζεται περαιτέρω ενίσχυση, αλλά εκτελεί αξιοπρεπώς το ρόλο του και τις ανάγκες που θέλει να καλύψει».

Η «μαγική εικόνα» που παρουσίασε ο υπουργός προσκρούει βέβαια στη σκληρή πραγματικότητα την οποία βιώνουν υγειονομικοί και ασθενείς και σ' αυτό το νοσοκομείο: Μόνο στο πρόγραμμα εφημεριών του Μάρτη υπάρχουν εφτά μέρες χωρίς εφημερεύοντα ακτινολόγο, που σημαίνει ότι δεν θα γίνονται ούτε αξονικές ούτε υπέρηχοι.

Επίσης, αν και έχει προσληφθεί ογκολόγος, δεν γίνονται χημειοθεραπείες, γιατί δεν έχει προχωρήσει η προμήθεια των κατάλληλων μηχανημάτων, δεν λειτουργεί οδοντιατρείο, δεν γίνονται γαστροσκοπήσεις, οι λίστες αναμονής στα τακτικά χειρουργεία φτάνουν τους δύο μήνες κ.ο.κ. Μετά την παρουσίαση και αυτών των στοιχείων, ο Π. Πολάκης αναδιπλώθηκε μέχρι το σημείο να αναφωνήσει ότι «παραλάβαμε καμένη γη»...

Μία ακόμα Ερώτηση του ΚΚΕ αφορούσε το γεγονός ότι οι ανάγκες των νησιών Ικαρίας και Φούρνων καλύπτονται από έναν και μόνο παιδίατρο, που βρίσκεται στο Νοσοκομείο Ικαρίας. Μάλιστα, όταν πριν από λίγο καιρό η παιδίατρος πήρε εκπαιδευτική άδεια, τα δύο νησιά έμειναν χωρίς παιδίατρο για 40 μέρες. Στην Ερώτηση αναδεικνύονταν πλευρές που δυσχεραίνουν το πρόβλημα, όπως οι κακές καιρικές συνθήκες που επικρατούν στο νησί, με αποτέλεσμα να είναι αδύνατη η πρόσβαση σ' αυτό, πολλές φορές επί μέρες, με ό,τι σημαίνει αυτό για την υγεία των παιδιών και όχι μόνο.

Στο αίτημα για άμεσες προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στο νοσοκομείο και στις άλλες δημόσιες δομές του νησιού, ώστε να καλύπτονται οι ανάγκες των παιδιών, η απάντηση του υπουργού Υγείας έδειξε ότι η κατάσταση θα παραμείνει ίδια και χειρότερη. Συγκεκριμένα, ο υπουργός παραδέχτηκε το πρόβλημα, απάντησε ωστόσο ότι «θα κάνουμε μία προσπάθεια, με δεδομένους όμως τους δημοσιονομικούς περιορισμούς».

Τέλος, την επιτακτική ανάγκη να καλυφθούν τα κενά σε προσωπικό και τεχνολογικό εξοπλισμό στο Κέντρο Υγείας Μυτιλήνης, για να εξασφαλιστεί η 24ωρη λειτουργία του, ανέδειξε με άλλη Ερώτηση το ΚΚΕ, σημειώνοντας ότι τρεις κλινικοί γιατροί, ένας Γενικής Ιατρικής (επικουρικός), ένας γυναικολόγος, ένας πνευμονολόγος, έξι γενικοί γιατροί και μία παθολόγος, που έχουν μετακινηθεί από το νοσοκομείο, καλούνται να καλύψουν «μια πόλη 30 χιλιάδων κατοίκων, συν 7.000 με 8.000 πρόσφυγες και μετανάστες», ενώ το γεγονός ότι το Κέντρο Υγείας λειτουργεί σε 24ωρη βάση οφείλεται στις υπεράνθρωπες προσπάθειες των εργαζομένων.

Η απάντηση της κυβέρνησης ήταν και εδώ αποκαλυπτική. Οχι μόνο δεν αναγνώρισε το πρόβλημα, αλλά επιπλέον ο υπουργός Υγείας παρουσίασε άλλα «στοιχεία», για να αποδείξει ότι το προσωπικό είναι περισσότερο (!) από αυτό που αναφερόταν στην Ερώτηση του ΚΚΕ και άρα δεν υπάρχει ζήτημα! Μόνο που οι πραγματική εικόνα του προσωπικού προερχόταν από τον ίδιο τον διευθυντή του Κέντρου Υγείας και όχι από τα εγχειρίδια της «εικονικής πραγματικότητας», στην οποία διαπρέπει η κυβέρνηση...

Απέναντι σε όλη αυτήν την επίθεση, ο Χ. Χουρδάκης σημειώνει: «Το αγωνιστικό αναπηρικό κίνημα είχε προειδοποιήσει για τις εξελίξεις. Ο ανάπηρος δεν πρέπει τον 21ο αιώνα να δεχτεί τη χειροτέρευση της ζωής του. Στο πλαίσιο της εμπορευματοποίησης, της ιδιωτικοποίησης της Υγείας δεν μπορεί να υπάρχουν λύσεις στα προβλήματα των αναπήρων. Η λύση είναι στην οργάνωση του αγώνα. Διαμορφώνουμε αιτήματα και στόχους πάλης με βάση τις ανάγκες μας».

Τα βασικά αιτήματα του αγωνιστικού αναπηρικού κινήματος, μεταξύ άλλων, είναι τα εξής:

• Κάτω τα χέρια από τα επιδόματα και τις συντάξεις αναπηρίας.
• Να επεκταθούν τα επιδόματα και σε κατηγορίες που σήμερα δεν παίρνουν (όπως κωφοί, πάσχοντες από άνοια, Αλτσχάιμερ, μέση νοητική υστέρηση, κατάκοιτοι).
• Δουλειά για όλους τους ικανούς για εργασία. Οσοι είναι άνεργοι να έχουν επίδομα ανεργίας.
• Να είναι δωρεάν όλες οι εξετάσεις, τα φάρμακα, τεχνολογικά βοηθήματα, θεραπείες και υγειονομικό υλικό.
• Να υπάρχουν όσα ιδρύματα απαιτούνται, αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν, κλειστής κι ανοιχτής νοσηλείας και περίθαλψης, προσωρινής ή μόνιμης παραμονής, ανάλογα με τις ανάγκες, υψηλής ποιότητας.

Από την πρόσφατη κινητοποίηση στα γραφεία του ΟΠΕΚΑ στην Αθήνα

Με αφορμή το νέο γύρο της επίθεσης που εξαπολύει η κυβέρνηση ενάντια στους ανάπηρους και τους χρονίως πάσχοντες, με όχημα την περιβόητη «λειτουργικότητα»,ο «Ριζοσπάστης» συζητάει με τον Χάρη Χουρδάκη, μέλος του Τμήματος Υγείας - Πρόνοιας της ΚΕ του ΚΚΕ και της Γραμματείας της ΣΕΑΑΝ.

-- Τι σημαίνει τελικά η έννοια της «λειτουργικότητας», η οποία εισάγεται από την κυβέρνηση και το κουαρτέτο ως στοιχείο της διαδικασίας από την οποία περνούν οι ανάπηροι για να πάρουν την αναπηρική σύνταξη;

-- Στο άρθρο 215 του πολυνομοσχεδίου που ψήφισε πρόσφατα η κυβέρνηση, ομολογούν ουσιαστικά την κατεύθυνση στην οποία θα κινηθούν. Λένε ότι για να πάρει ο ανάπηρος ή ο χρονίως πάσχοντας το επίδομα, θα συνυπολογίζεται μαζί με το ποσοστό αναπηρίας που θα παίρνει από τα ΚΕΠΑ, «η δυνατότητα του αναπήρου να αντιμετωπίζει τα καθημερινά του προβλήματα». Η περιβόητη «λειτουργικότητα» που από χρόνια θέλουν να περάσουν, δεν έχει ως κριτήριο το εάν είσαι ανάπηρος, τα προβλήματα και τις ανάγκες που προκύπτουν από τη φύση και τη βαρύτητα της αναπηρίας, αλλά τις «εν δυνάμει» δυνατότητές σου ως άτομο ή της οικογένειάς σου να αντιμετωπίσεις αυτά τα προβλήματα. Θέτει ακόμη ως κριτήριο την οικονομική σου κατάσταση ή της οικογένειάς σου, το μορφωτικό σου επίπεδο, αν έχεις κοινωνική δράση και εάν είσαι ικανός προς εργασία.

Η ευθύνη του κράτους δεν υπάρχει πουθενά για την κάλυψη αυτών των αναγκών, λες και το αν ο παππούς σου σου άφησε ένα αμπέλι, αποτελεί κριτήριο για να μην πάρεις επίδομα. Βεβαίως, και ένα παιδί με νοητική στέρηση, ακόμη και με πολλαπλή αναπηρία, είναι εν δυνάμει ικανό προς εργασία. Ομως, πρέπει να εκπαιδευτεί έγκαιρα και κατάλληλα και να υπάρχει ανάλογη μέριμνα του κράτους με τις ανάλογες δομές, για να ενταχθεί στην παραγωγή. Αλήθεια, στη χώρα μας τι υπάρχει;

Εχουν φτάσει στο προκλητικό σημείο - παίρνοντας υπόψιν τη νομοθεσία που λέει ότι για να ασφαλίσει ο γονιός το παιδί του πρέπει να μην είναι ικανό προς βιοποριστικό επάγγελμα - τα ΚΕΠΑ να βγάζουν αβέρτα αποφάσεις ότι τα παιδιά είναι ικανά προς εργασία, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ασφαλιστούν έμμεσα στους γονείς τους. Εννοείται ότι δεν θα του βρουν ποτέ δουλειά και, από την άλλη, το παιδί δεν θα δικαιούται τη σύνταξη του γονιού του, το μοναδικό μέσο με το οποίο ένιωθε ο γονιός ότι και μετά το θάνατό του θα στηρίξει το παιδί του...

-- Μιλώντας για την έλλειψη κρατικής μέριμνας, ποια είναι η κατάσταση στις δομές Πρόνοιας και τα ιδρύματα;

-- Οι βασικές ομάδες ιδρυμάτων στην Ελλάδα είναι τα ιδρύματα για βαριές αναπηρίες, ανθρώπους μη λειτουργικούς, τα Κέντρα Ειδικής Αγωγής (ΝΠΙΔ) που αφορούν παιδιά εκπαιδεύσιμα και παρέχουν ημερήσια στήριξη και τα ιδρύματα για την προστασία του παιδιού (εγκαταλελειμμένα παιδιά κ.ά.). Σε όλα τα ιδρύματα έχουν να γίνουν προσλήψεις μόνιμου προσωπικού από το 1995. Οι ελλείψεις καλύπτονται κατά το ελάχιστο από συμβασιούχους, οι οποίοι μέχρι να εκπαιδευτούν φεύγουν. Υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις, από ειδικότητες μέχρι και αναλώσιμα, είδη υγιεινής κ.ά. Λόγω της υποχρηματοδότησης η εικόνα των ιδρυμάτων είναι απαράδεκτη, προκειμένου να απαξιωθούν στα μάτια του κόσμου και να κλείσουν. Αυτήν τη στιγμή έχουν κλείσει μια σειρά ιδρύματα όπως το Σκαραμαγκά και ετοιμάζονται να κλείσουν και άλλα, όπως το ίδρυμα Χρόνιων Πασχόντων στη Γλυφάδα, στα Λεχαινά, το ΠΙΚΠΑ Βούλας.

Τα Κέντρα Ειδικής Αγωγής (ΝΠΙΔ) εξελίχθηκαν σε επιχειρήσεις, επιβλήθηκαν τροφεία, νοσήλια, με «φιλανθρωπικές» οργανώσεις να ξεζουμίζουν τους γονείς και τα ασφαλιστικά ταμεία, με την ανοιχτή κάλυψη όλων των κυβερνήσεων. Μέχρι πριν λίγα χρόνια κάλυπταν γύρω στα 4.000 παιδιά, ο αριθμός τους σήμερα έχει πέσει κάτω από τα 2.000. Την ίδια ώρα, οι εργαζόμενοι σε αυτά τα κέντρα είναι απλήρωτοι μέχρι και ενάμιση χρόνο.

Στα Κέντρα Προστασίας Παιδιού κλείνουν πτέρυγες, παιδιά μένουν στα μαιευτήρια για μεγάλο χρονικό διάστημα και παράλληλα ανοίγει η κουβέντα για επιτάχυνση των διαδικασιών για υιοθεσία, απευθείας αναδοχή, επαγγελματίες αναδόχους κ.ά., δημιουργώντας πολύ σοβαρά ερωτήματα.

-- Επιστρέφοντας στο θέμα των συντάξεων αναπηρίας, με ποιον τρόπο τα ΚΕΠΑ χρησιμοποιούνται για τη μείωση των δικαιούχων της σύνταξης αναπηρίας;

-- Τα ΚΕΠΑ, με βάση το νόμο, έδιναν ποσοστό αναπηρίας με ένα τυφλοσούρτη, τον λεγόμενο ΚΕΒΑ (Κανονισμός Εκτίμησης Βαθμού Αναπηρίας). Με βάση την αναπηρία ή τις αναπηρίες, το βαθμό βαρύτητας της αναπηρίας ή άλλων προβλημάτων υγείας που είχε ο κρινόμενος, έπαιρνε κάποια μόρια και όλα αυτά μαζί συγκροτούσαν το συνολικό ποσοστό αναπηρίας.

Στην περίπτωση αυτή οι επιτροπές δεν έπαιρναν θέση στο τελικό αποτέλεσμα, αν ο συγκεκριμένος εργαζόμενος που έχει αυτά τα προβλήματα μπορούσε να συνεχίσει να ασκεί το επάγγελμα που έκανε. Οταν, βέβαια, το συνολικό ποσοστό αναπηρίας ξεπερνούσε το 67%, εκεί δεν υπήρχε πρόβλημα ώστε να πάρει τη σύνταξη αναπηρίας. Οταν, όμως, οι επιτροπές έδιναν κάτω του 67% και ιδιαίτερα κάτω του 60% - με 60% δικαιούται μειωμένη σύνταξη αναπηρίας, όχι όμως επίδομα, όπως οι παραπληγικοί - ο κρινόμενος δεν έπαιρνε σύνταξη. Οι επιτροπές δεν έπαιρναν θέση στο εάν θα συνέχιζε να ασκεί το επάγγελμά του, σε αντίθεση με τις παλιές υγειονομικές επιτροπές του ΙΚΑ, που βάσει κανονισμού εξέταζαν με αυτό το κριτήριο.

Με αυτόν τον τρόπο, πάρα πολλοί εργαζόμενοι που στην πραγματικότητα δεν μπορούν να συνεχίσουν τη δουλειά τους, λόγω της φύσης της - π.χ. χειρονακτικοί εργάτες σε μια σειρά επαγγέλματα δεν μπορούν να πάρουν σύνταξη αναπηρίας.

-- Με ποιους άλλους τρόπους χτυπιούνται οι αναπηρικές συντάξεις;

-- Υπάρχει κατεύθυνση, πράγμα που φαίνεται από την έκθεση του ΟΟΣΑ και της Παγκόσμιας Τράπεζας για την Ελλάδα, που λέει ότι εργαζόμενοι που πέφτουν θύματα εργατικού «ατυχήματος», επαγγελματικής ασθένειας ή αντιμετωπίζουν οποιοδήποτε άλλο σοβαρό πρόβλημα υγείας, σε περίπτωση που μπορούν ν' ασκήσουν κάποια επαγγέλματα θα χαρακτηρίζονται ικανοί προς εργασία και δεν θα μπορούν να πάρουν σύνταξη αναπηρίας, λες και το κράτος θα τους στηρίξει, θα τους εκπαιδεύσει και θα τους εξασφαλίσει μόνιμη και σταθερή δουλειά με συνθήκες ανάλογες που επιτρέπει η φύση της αναπηρίας τους.

Ιδιαίτερα στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, όταν πέφτουν θύματα εργατικού «ατυχήματος» ή όταν εμφανίζεται κάποια σοβαρή ασθένεια, το πρώτο διάστημα μπορεί να δοθεί προσωρινή αναπηρική σύνταξη, ωστόσο στην πορεία με μια μικρή μετατροπή του ποσοστού σταματούν να την παίρνουν. Και όταν έχεις βγει για μεγάλο διάστημα εκτός αγοράς εργασίας, είναι πάρα πολύ δύσκολο, ακόμα και όταν μπορείς να συνεχίσεις το επάγγελμα που έκανες, να βρεις δουλειά. Η αναπηρική σύνταξη μονιμοποιείται μόνο αν κάποιος κριθεί δικαιούχος για δέκα συνεχή χρόνια.

Παράλληλα, είναι χιλιάδες οι περιπτώσεις εργαζομένων που η σύνταξή τους είναι πολύ μικρή και έτσι αναγκάζονται, όταν βρουν, να πηγαίνουν για δουλειά, εκθέτοντας την υγεία τους, πολλές φορές και την ίδια τους τη ζωή, σε κίνδυνο. Χιλιάδες είναι και οι εργαζόμενοι που μετά από ένα ατύχημα ή μια ασθένεια δεν μπορούν να δουλέψουν και καταδικάζονται αυτοί και οι οικογένειές τους στην απόλυτη ένδεια. Ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που το κρύβουν, όταν μπορούν, αψηφώντας τους κινδύνους, για να εξασφαλίσουν ένα μεροκάματο. Το πρόβλημα παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις για όσους χρειάζεται καθημερινά να πληρώνουν για εξετάσεις, θεραπείες, υλικά, συνοδείες, που επιβάλλονται από τη φύση της αναπηρίας τους ή της ασθένειάς τους.

Ιδιαίτερα στις περιπτώσεις των ασφαλισμένων του πρώην ΟΑΕΕ, όταν αναγκάζονται να κλείσουν το μαγαζί το πρώτο διάστημα, για να κάνουν τα αναγκαία χειρουργεία ή τις απαραίτητες θεραπείες μετά το ατύχημα ή την ασθένεια, άρα αδυνατούν να πληρώνουν εισφορές στον Οργανισμό, στη συνέχεια δεν μπορούν να πάρουν σύνταξη αναπηρίας ακόμα και αν έχουν το απαραίτητο ποσοστό αναπηρίας, λόγω οφειλών στο ασφαλιστικό ταμείο. Την ίδια στιγμή, μάλιστα, επειδή δικαιούνται σύνταξη από τον ΟΑΕΕ, ανεξάρτητα που δεν την παίρνουν, δεν μπορούν να πάρουν ούτε επίδομα αναπηρίας από την Πρόνοια, ενώ το ποσοστό αναπηρίας το επιτρέπει!

Να σημειωθεί επίσης ότι στο πλαίσιο των κατευθύνσεων για τη μείωση των δικαιούχων των αναπηρικών συντάξεων και επιδομάτων, οι διευθυντές των ασφαλιστικών ταμείων αξιοποιούν κατά κόρον το «δικαίωμα» που τους δίνει ο νόμος να παραπέμπουν θετικές αποφάσεις για επίδομα ή σύνταξη στις δευτεροβάθμιες επιτροπές των ΚΕΠΑ. Αυτό δεν ισχύει βέβαια όταν οι αποφάσεις των ΚΕΠΑ είναι αρνητικές...

-- Η κυβέρνηση διαφημίζει τη μετεξέλιξη του ΟΓΑ σε Οργανισμό Προνοιακών Επιδομάτων και Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Τι σημαίνει πραγματικά αυτή η εξέλιξη για τους ανάπηρους και χρονίως πάσχοντες;

-- Η κυβέρνηση, με βάση το 3ο μνημόνιο και τις δεσμεύσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας, είναι υποχρεωμένη μέχρι το Μάη να κάνει το νέο σύστημα Πρόνοιας, προκειμένου να εξασφαλίσουν τη μείωση κατά 50% στις δαπάνες. Ο ΟΠΕΚΑ είναι μέρος της υλοποίησης αυτών των δεσμεύσεων. Και φυσικά δεν ανακοινώνουν επίσημα μείωση επιδομάτων, αλλά δίνουν τη δυνατότητα μέσω Υπουργικών Αποφάσεων να αναδιαρθρωθούν τα ΚΕΠΑ, ώστε να δουλεύει καλύτερα η μηχανή των περικοπών, να μπορούν να ελέγχουν το σύνολο της διαδικασίας. Γι' αυτό συγκεντρώνουν όλες τις υπηρεσίες στον ΟΠΕΚΑ στο όνομα της «διευκόλυνσης του ανάπηρου». Εμφανίζουν ως «πιλοτικό πρόγραμμα» το νέο καθεστώς κρίσης της αναπηρίας και χορήγησης επιδομάτων, ξεκινώντας από τους νέους ανάπηρους της Αττικής, ωστόσο έχουν ήδη δρομολογήσει την πανελλαδική επέκτασή του μέσα στους αμέσως επόμενους μήνες.