Αν κάποιος καταπιεί αμάσητα διάφορα άρθρα που αναφέρονται στην αντιπαράθεση της κυβέρνησης με τον ΣΥΡΙΖΑ και αντίστροφα, θα φτάσει να πιστέψει ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα φοβερό και τρομερό πόλεμο: Τελευταίο επεισόδιο της αντιπαράθεσης η αναζήτηση του ποιος πιστεύει ή όχι στο Θεό! Δεν πρόκειται για παιχνίδι αθεόφοβων, αλλά για μια αντιπαράθεση πολιτικών δυνάμεων που, παρά τις υπαρκτές διαφορές τους, κινούνται εντός του πλαισίου μιας ενιαίας στρατηγικής. Είναι η στρατηγική που, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο διαχείρισης, στο «διά ταύτα» στηρίζει την καπιταλιστική ανάκαμψη, που αποδέχεται ως μονόδρομο την ΕΕ, παρά τις διαφωνίες για την πολιτική που πρέπει να ασκηθεί στο εσωτερικό της. Μάλιστα, όσο πιο έντονη είναι η σύμπλευσή τους σε στρατηγικές επιλογές, τόσο η αντιπαράθεσή τους δεν γίνεται για την ουσία αλλά με σκοπό να διαμορφωθούν τεχνητές διαχωριστικές γραμμές. Την πραγματική διαχωριστική γραμμή μπορεί να την αναδείξει μόνο η λαϊκή πάλη που αντιστρατεύεται τα συμφέροντα του κεφαλαίου, που είναι σε ρήξη με τη στρατηγική των καπιταλιστών.

Το γεγονός ότι οι διαφορές κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι αβυσσαλέες, ότι κινούνται σε κοινό στρατηγικά πλαίσιο, εντοπίζεται ήδη από σειρά αστών αναλυτών που κρίνουν το μέγιστο για να ζητήσουν συμφωνία στο έλασσον.

Η «Καθημερινή» μιλά για «επικίνδυνη αντιπαράθεση», ενώ η «Αυγή» μιλά για ανάγκη «δημοκρατικής ανατροπής», καθώς, σύμφωνα με την ανάλυσή της, ο Σαμαράς έχει επιλέξει να παίξει ρόλο τρομοκράτη!

Είναι χαρακτηριστικά τα δημοσιεύματα που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου. Μια αντιπαράθεση με υπερβολές μπορεί να δημιουργήσει εμπόδια στο όχι απίθανο ενδεχόμενο της συνεννόησης, του μεγάλου συνασπισμού με δεδομένη τη ρευστότητα στο αστικό πολιτικό σύστημα. Μιλάνε ευθέως για ανάγκη ενός νέου «ιστορικού συμβιβασμού», δίνοντας έτσι και μια ιστορική διάσταση στο εγχείρημα, με παραπομπή στο ιταλικό προηγούμενο.

Για το λαϊκό κίνημα, η κόντρα κυβέρνησης - αξιωματικής αντιπολίτευσης σηματοδοτεί κατά κύριο λόγο ανέβασμα των τόνων, έτσι ώστε μεγάλες μάζες του λαού να παραμείνουν εγκλωβισμένες σε μια - κάλπικη για το λαό, ουσιαστική για το κεφάλαιο - αντιπαράθεση για το ποιας μορφής διαχείριση είναι προτιμότερη. Η προβολή από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ του ισχυρισμού ότι άλλοι πολιτικοί συσχετισμοί οδηγούν σε άλλη, φιλολαϊκή Ευρωπαϊκή Ενωση και οι ισχυρισμοί της κυβέρνησης ότι η επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ βάζει σε κίνδυνο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, είναι δύο πλευρές του ίδιου νομίσματος.

Κριτήριο για το λαϊκό κίνημα παραμένει κάθε πράξη που συμβάλλει στην ανασύνταξη του κινήματος, οδηγεί στη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας των κοινωνικών δυνάμεων που έχουν συμφέρον να παλέψουν σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Με αυτό το κριτήριο θα πρέπει να ενισχυθεί ολόπλευρα το ΚΚΕ.