Στους ...ράφτες πρέπει να τρέξουν οι εργαζόμενοι, αν πιστέψουν όσα προπαγανδίζει η κυβέρνηση, για να ράψουν κάμποσες ακόμα τσέπες, αφού θα «βρέχει» λεφτά τους επόμενους μήνες. Μπροστά στις εκλογές διαφημίζονται «φοροελαφρύνσεις» και «μέτρα στήριξης των νοικοκυριών», τα οποία ένα προς ένα αποτελούν ψίχουλα κοροϊδίας και την άλλη όψη της πολιτικής ενίσχυσης του κεφαλαίου, που όλες διαχρονικά οι κυβερνήσεις υπηρετούν.

Το «ποδαρικό» γίνεται με τις περιβόητες «αυξήσεις στις συντάξεις», οι οποίες - ακόμα και για όσους τις πάρουν στο ακέραιο - ήδη έχουν εξανεμιστεί από την ανεξέλεγκτη ακρίβεια. Ακόμα κι αυτές οι αυξήσεις δεν αφορούν όλους τους συνταξιούχους, αφού λόγω της «προσωπικής διαφοράς», που νομοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ και διατήρησε η ΝΔ, εκατοντάδες χιλιάδες δεν θα δουν ούτε μισό ευρώ, ενώ είναι άγνωστο πόσοι ακόμα θα τις πάρουν ψαλιδισμένες.

Η «απογείωση» της κοροϊδίας έρχεται με τη συζήτηση γύρω από τον κατώτατο μισθό, για μια αύξηση κατ' εφαρμογήν του μνημονιακού νόμου Βρούτση - Αχτσιόγλου, με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα των ομίλων.

Στην καλύτερη περίπτωση ο κατώτατος μισθός θα επανέλθει στα επίπεδα που ήταν πριν από 11 χρόνια (!), ενώ το αυξημένο κόστος ζωής και ο πληθωρισμός τον έχουν ήδη ξετινάξει, οι σχέσεις εργασίας - λάστιχο και η απουσία Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας τον έχουν καταστήσει «μια απ' τα ίδια» για την εργατική - λαϊκή οικογένεια.

«Γαρνιτούρα» στα παραπάνω είναι το λεγόμενο «market pass», που αναμένεται τις επόμενες βδομάδες να πάρει τη σκυτάλη από τα «καλάθια - καπαμά», για να μοιράσει ένα μπουκάλι γάλα τη μέρα στα λαϊκά νοικοκυριά.

Επίσης η κατάργηση της ειδικής εισφοράς αλληλεγγύης, ενός μνημονιακού χαρατσιού που επιβλήθηκε το 2013 σε εισοδήματα από 12.000 ευρώ και το διατήρησαν όλες διαδοχικά οι κυβερνήσεις. Πάει πολύ λοιπόν να πανηγυρίζει η σημερινή ότι το αποσύρει μετά από 10 χρόνια, αντικαθιστώντας το επί της ουσίας με άλλες πηγές αφαίμαξης του λαού!

Και, βέβαια, η νέα μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, από την οποία οι πιο μεγάλες επιχειρήσεις θα εξοικονομήσουν εκατομμύρια ευρώ από την παραπέρα μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους», που πληρώνουν οι εργαζόμενοι και τα ασφαλιστικά ταμεία.

Για να καταλάβει κάθε εργαζόμενος το μέγεθος του εμπαιγμού, ο «λογαριασμός» όλων των παραπάνω ανέρχεται κοντά στα 3,5 δισ., ενώ οι επιπλέον φόροι που καλείται να πληρώσει ο λαός για το 2023 είναι πάνω από 2 δισ. ευρώ, με τη συνολική «σούμα» να ξεπερνά τα 56 δισ.

Στον αντίποδα, οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι έχουν να λαμβάνουν πάνω από 14 δισ. ευρώ μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης, χώρια όσα θα μασουλήσουν από τα προγράμματα που βαφτίζονται «μέτρα στήριξης για τα νοικοκυριά» και καταλήγουν ...μελετημένα στις τσέπες τους.

Ετσι λοιπόν εξασφαλίζονται η δημοσιονομική σταθερότητα και τα «σωστά μηνύματα» στις αγορές, με στόχο την «επενδυτική βαθμίδα» και την «κοινωνική συνοχή».

Πάνω σε αυτήν την ανακύκλωση της αθλιότητας για τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά στήνεται η «κουπονομαχία» ανάμεσα στην κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ, η «ακριβής κοστολόγηση» των μέτρων, ένας ψευτοκαβγάς που κρύβει την καπιταλιστική κερδοφορία, στον βωμό της οποίας θυσιάζονται εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και ανάγκες.

Γι' αυτό άλλωστε η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου, απέρριψαν επανειλημμένα και ασυζητητί τα μέτρα που πρότεινε το ΚΚΕ για την ουσιαστική προστασία του λαϊκού εισοδήματος: Την επαναφορά του 13ου - 14ου μισθού και σύνταξης για όλους, την κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, του ΕΦΚ στα καύσιμα. Μαζί με την εργοδοσία αρνούνται ουσιαστικές αυξήσεις στον κατώτατο μισθό και την κατάργηση του άθλιου νόμου που απαγορεύει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, όπως ζητούν τα εργατικά συνδικάτα.

Οχι «τσέπες», λοιπόν, αλλά «κουστούμι» ολόκληρο έχει ραφτεί στον λαό από την κυβέρνηση και για το 2023, στη γνωστή αντεργατική γραμμή που χαράσσει κάθε κυβέρνηση για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Αυτό το «κουστούμι» μόνο ο λαός μπορεί να το ξηλώσει, με ισχυρό ΚΚΕ παντού. Οργανώνοντας τη δική του αντεπίθεση για τις δικές του ανάγκες, που δεν «βολεύονται» σε voucher και pass, που πνίγονται από τα «δημοσιονομικά όρια» και την «ανταγωνιστικότητα» των ομίλων. Για να είναι μια πραγματικά «καλή χρονιά» για τους εργαζόμενους και όχι για τα κέρδη όσων τους τσακίζουν.