Αν κάτι ξεχωρίζει τόσο στο σχέδιο Νίμιτς που δημοσιεύτηκε σε κυριακάτικη εφημερίδα, όσο και σε όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας για το διεθνές Σύμφωνο που ετοιμάζει το υπουργείο Εξωτερικών, ως βάση συμφωνίας για τις διαπραγματεύσεις με την ΠΓΔΜ, δεν είναι άλλο από τη «βιάση» που υπάρχει, ώστε να προχωρήσει η ένταξη της γειτονικής χώρας σε πρώτη - άμεση - φάση στο ΝΑΤΟ και σε δεύτερη φάση στην ΕΕ.

Οι στόχοι αυτοί, όπως και συνολικότερα τα ευρωατλαντικά σχέδια στην περιοχή, είναι που δίνουν τον τόνο στις σχετικές διευθετήσεις που προωθεί η κυβέρνηση με τη γείτονα. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο εστιάζουν στο ονοματολογικό και αφήνουν επιδεικτικά απ' έξω μια σειρά κρίσιμα ζητήματα, όπως είναι οι αλλαγές στο Σύνταγμα της γειτονικής χώρας για την απάλειψη των αλυτρωτικών αναφορών, εδαφικών διεκδικήσεων κ.λπ.

Προκειμένου να προωθήσουν τους σχεδιασμούς τους, στην αντιπαράθεσή τους με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ αξιοποιούν και φουντώνουν τους αλυτρωτισμούς και εθνικισμούς, για να επαναχαράξουν τα σύνορα με το αίμα των λαών, ούτως ώστε να περάσουν οι δρόμοι της Ενέργειας και των μεταφορών, να μοιραστούν οι αγορές και οι σφαίρες επιρροής.

Αλλωστε, τόσο οι «διαβεβαιώσεις» όσο και οι «ασφαλιστικές δικλίδες» που φέρεται ότι θα μπουν στην όποια συμφωνία, ότι τα ζητήματα αυτά θα λυθούν «βήμα - βήμα», σε αντιστοιχία με τα βήματα ενσωμάτωσης στους ευρωατλαντικούς θεσμούς, μόνο ανησυχία γεννάνε.

Ο μύθος, εξάλλου, ότι οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί αποτελούν παράγοντα «σταθερότητας», είναι επικίνδυνος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας. Η συνύπαρξή τους στο ΝΑΤΟ ούτε τους ανταγωνισμούς εξάλειψε, ούτε τις αμφισβητήσεις, ούτε βέβαια την επιθετικότητα από την πλευρά της Τουρκίας.

Τίποτα απ' όλα αυτά δεν αμφισβητούν, εξάλλου, ούτε οι φανεροί ούτε οι κρυφοί διοργανωτές του συλλαλητηρίου της Κυριακής. Γι' αυτό και μάταια θα έψαχνε κανείς στις ομιλίες έστω και την παραμικρή αναφορά στα σχέδια αυτά, πόσο μάλλον την καταγγελία τους. Δεν θα περίμενε κανείς και τίποτα περισσότερο από δυνάμεις όπως οι «επίσημοι» διοργανωτές, που στο κοντινό παρελθόν χαιρέτιζαν ακόμα και τις επεμβάσεις των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή.

Ούτε βέβαια από τους «ανεπίσημους», όπως π.χ. η ΝΔ και οι ΑΝΕΛ, που δηλώνουν την προσήλωσή τους στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή, στους στόχους της «γεωστρατηγικής αναβάθμισης», οι μεν διεκδικώντας την κυβέρνηση και οι δε συγκυβερνώντας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε οι χρυσαυγίτες, που βρήκαν ευκαιρία για μια άλλη φορά να «ξεπλυθούν» για την εγκληματική τους δράση, που «ονειρεύονται» ελληνικό στρατό στην ΠΓΔΜ, αλλά σφυρίζουν αδιάφορα για τους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς.

Τα συνθήματα εθνικισμού και αλυτρωτισμού που κυριάρχησαν στο συλλαλητήριο, πέρα από το ότι βόλεψαν την κυβέρνηση να εμφανίζει τη στήριξη της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» ως «προοδευτική», χύνουν αντικειμενικά νερό στο μύλο των ΝΑΤΟικών σχεδίων, αφού κάθε αλυτρωτισμός, αμφισβήτηση συνόρων κ.λπ. διευκολύνει αυτά τα σχέδια.

Κάτω από όποια σημαία, «εντός του πλαισίου» των ευρωατλαντικών σχεδιασμών και της στρατηγικής του κεφαλαίου, ο λαός δεν έχει να προσδοκά τίποτα. Αντίθετα, νέοι μεγάλοι κίνδυνοι γεννιούνται για τον ίδιο και τους γειτονικούς λαούς. Με τη σημαία των δικών του συμφερόντων, πρέπει να αντιταχτεί στους σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και τα σχέδια του κεφαλαίου.