Μια σειρά από κραυγαλέες ομοιότητες κρύβονται πίσω από τον καβγά της κυβέρνησης με τη ΝΔ αναφορικά με τις προτάσεις τους για τη συνταγματική αναθεώρηση. Κι αυτές οι ομοιότητες κάθε άλλο παρά συμπτωματικές είναι, αφού αφορούν τα βασικά ζητούμενα του κεφαλαίου που και οι δυο υπηρετούν.

Συγκεκριμένα, αυτά της θωράκισης του αστικού πολιτικού συστήματος και συνολικά του αστικού κράτους, της «σταθερότητας» στην εναλλαγή των αντιλαϊκών κυβερνήσεων, της συνταγματικής «κατοχύρωσης» όλων των αντεργατικών - αντιλαϊκών ανατροπών των προηγούμενων χρόνων, με τρόπο που να ανοίγει διάπλατα η πόρτα για επόμενα μέτρα και «εκσυγχρονισμούς» που έχουν ανάγκη οι επιχειρηματικοί όμιλοι.

Ολα τα παραπάνω εξηγούν τη «σύμπτωση απόψεων» σε προτάσεις που και οι δυο καταθέτουν με μικρές παραλλαγές, όπως είναι για παράδειγμα η μη διάλυση της Βουλής με αφορμή την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, η ενίσχυση του ρόλου του μέσα από την απευθείας εκλογή από το λαό, τα υπόλοιπα μέτρα για «σταθερούς κυβερνητικούς κύκλους» όπως η «εποικοδομητική ψήφος δυσπιστίας» κ.ά.

Στο κοινό αυτό έδαφος, αποκαλύπτεται και πόσο κάλπικες είναι οι διαχωριστικές γραμμές που στήνουν, περί «προόδου» και «συντήρησης» που παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ, «υπευθυνότητας» και «λαϊκισμού» που αναμασάει η ΝΔ, παράλληλα με τις «αλληλοκατηγορίες» που εκτοξεύουν για το ποιος υπονομεύει τη «συναίνεση».

Τα «σκιάχτρα» που στήνουν, στον ανταγωνισμό τους για το ποιος μπορεί καλύτερα να υπηρετήσει από τη θέση της κυβέρνησης τα συμφέροντα της αστικής τάξης, γκρεμίζονται έτσι κι αλλιώς από τα ίδια τα «έργα και τις ημέρες» των ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ, ανεξάρτητα από διακηρύξεις. Ως προς αυτό, αρκεί να δει κανείς τα όσα ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει ως μέτρα «εμβάθυνσης της δημοκρατίας» και «κατοχύρωσης των κοινωνικών δικαιωμάτων».

Τέτοιες διακηρύξεις είναι «πουκάμισο αδειανό» για το λαό, όπως συμβαίνει με κάθε αστικό Σύνταγμα και επιπλέον αναιρούνται από άλλες τόσες αντίστοιχες «συνταγματικές προβλέψεις» και από την ίδια την πράξη. Σε τελική ανάλυση, αποτελούν το «καρότο» για την ενσωμάτωση του λαού στους στόχους της αστικής τάξης.

Γι' αυτό τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΝΔ αναμασούν διάφορα για συνταγματική θωράκιση του κοινωνικού δικαιώματος στην Υγεία, στην Πρόνοια, στην εργασία και αλλού, όταν στην πραγματικότητα, με τους νόμους τους, μετατρέπουν ολοένα και περισσότερο σε ατομική ευθύνη την πρόσβαση στην Υγεία ή την εξασφάλιση μιας στοιχειώδους σύνταξης.

Είναι δε τέτοιο το ...«χάσμα» των δύο, που προκειμένου να σχολιάσει τις αντιδραστικές προτάσεις της ΝΔ για συνταγματική κατοχύρωση της «δημοσιονομικής πειθαρχίας», ο ΣΥΡΙΖΑ φτάνει να ισχυρίζεται ότι «είναι άλλο πράγμα η εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας, στο πλαίσιο και των κανόνων της ΕΕ, να εφαρμόζει ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και είναι άλλο αυτό να αποτελεί συνταγματική συνθήκη». Δηλαδή, «όχι Γιάννης, Γιαννάκης», αφού με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τη νύφη την πληρώνει ο λαός!

Από την άλλη, είναι τέτοιο το «προοδευτικό» πρόσημο των προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να φέρνουν σε αμηχανία τα στελέχη της ΝΔ, που διαμαρτύρονται ότι η κυβέρνηση τους «κλέβει την μπουκιά απ' το στόμα», αντιγράφοντας τις θέσεις τους ακόμα και σε θέματα όπως οι σχέσεις κράτους - Εκκλησίας. Εκεί όπου ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο «προσπερνάει» το υπερώριμο αίτημα για πλήρη διαχωρισμό, αλλά «αναβαθμίζει» τον εναγκαλισμό των δύο, προσδίδοντας και επιχειρηματικά χαρακτηριστικά στις μεταξύ τους σχέσεις.

Ξανά και ξανά η πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι οι «τομές» που έχει ανάγκη ο λαός, δεν πρόκειται να έρθουν από τα «πάνω», με αλλαγές από τους σημερινούς και επίδοξους διαχειριστές του σάπιου συστήματος, αλλά μόνο σε σύγκρουση με την εξουσία του κεφαλαίου και όσους την υπηρετούν.