Τρία ζητήματα κρίνουν την αποτελεσματικότητα των αγώνων και την ικανότητα του λαϊκού κινήματος να παρεμποδίσει μέτρα, να τα ανατρέψει όλα στην πορεία, για να βαδίσει σε σίγουρη προοπτική. Πρώτο, η γραμμή συνεργασίας και αγωνιστικής συσπείρωσης πρέπει να βασίζεται στη θέση ότι η κρίση δεν είναι κρίση διαχείρισης ή χρέους, αλλά οικονομική καπιταλιστική κρίση που έρχεται ως συνέπεια του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Σήμερα συγκρούονται οι δύο δρόμοι ανάπτυξης, από τη μια ο δρόμος που χαράσσεται από τα μονοπώλια και τα κόμματά τους και από την άλλη ο δρόμος του αγώνα των αποφασιστικών και ανυποχώρητων μαζών, με κλιμάκωση που οδηγεί στη ρήξη, στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Η γραμμή του κινήματος, ανεξάρτητα αν προβάλλονται και σωστά ορισμένα άμεσα και οξυμένα προβλήματα, πρέπει να είναι ρήξης και ανατροπής. Δεύτερο, υπάρχει ανάγκη άμεσης και θεαματικής αλλαγής του συσχετισμού δύναμης στο κίνημα, από τα κάτω προς τα πάνω, ώστε να είναι σε θέση να αντιμετωπίζει την πολιτική οποιασδήποτε κυβερνητικής σύνθεσης, στο βαθμό που πρόκειται για εναλλαγή και όχι ανατροπή της ίδιας της εξουσίας. Δε θα έχουμε νικηφόρους αγώνες όσο η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων δεν είναι οργανωμένη στον τόπο δουλειάς και στον κλάδο. Τρίτο, το κίνημα πρέπει να βασίζεται στη συνεργασία - συμμαχία όλων των κοινωνικών δυνάμεων που έχουν συμφέρον να αντιπαλέψουν τα μονοπώλια, το κεφάλαιο, ανεξαρτήτως των μεταξύ τους διαφορών. Δηλαδή, συμμαχία των εργατοϋπαλλήλων, των αυτοαπασχολούμενων στην πόλη και στην ύπαιθρο, ενώ η δυναμική σηματοδοτείται από την ανεβασμένη συμμετοχή γυναικών και νεολαίας, που ανήκουν στην παραπάνω ταξική διαστρωμάτωση. Το κίνημα πρέπει να κατευθύνεται στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Βεβαίως, αυτό θα έλθει ως αποτέλεσμα της πείρας των αγώνων, δεν είναι ζήτημα ενός συνθήματος.