Η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ γίνεται σε κλίμα οξύτατων ανταγωνισμών στους κόλπους της και ιδιαίτερα εντός Ευρωζώνης, ανάμεσα κυρίως σε Γερμανία - Γαλλία και με την κρίση να βαθαίνει. Το βάθεμα της κρίσης σε Ισπανία - Ιταλία μεγαλώνει με την πρώτη να εντάσσεται στο μηχανισμό των μνημονίων μαζί με την Κύπρο, ενώ στη Γαλλία του Ολάντ των προσδοκιών για ανάπτυξη ήδη ετοιμάζονται νέα μέτρα περικοπών. Οι ανταγωνισμοί για το λεγόμενο «μείγμα οικονομικής πολιτικής» για την αντιμετώπιση της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου δεν αναιρεί, αφενός την προσήλωση στην αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία, αφετέρου την προσήλωση στις αναγκαίες αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις. Οποιος και αν είναι ο συμβιβασμός που ψάχνουν, τα σχέδια που συζητούν αποτελούν εναλλακτικά αντιδραστικά ενδεχόμενα, για να προχωρήσουν ενιαία οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις, όπως η ενίσχυση του ελέγχου των εθνικών προϋπολογισμών, ώστε να παίρνονται πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα όταν δεν ισοσκελίζονται, η λεγόμενη «αμοιβαιοποίηση» του χρέους που αποτελεί και σημείο τριβής, η ενιαιοποίηση της φορολογίας, της Κοινωνικής Ασφάλισης, ενώ η ανισομετρία θα ενισχύεται. Ο «νέος θετικός αέρας αλλαγής», που προπαγάνδιζαν όλες οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου στην Ελλάδα, ήταν αέρας που φέρνει νέα καταστροφικά δεινά στους λαούς, αφού για την αντιμετώπιση της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου επιμένουν στην αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία και στις αναγκαίες αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις για την καπιταλιστική ανάπτυξη. Η πάλη ενάντια στις συνέπειες της κρίσης μέσα από τη διεκδίκηση λύσης στα λαϊκά προβλήματα σε κάθε χώρα πρέπει να στρέφεται ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου, των κυβερνήσεων και της ΕΕ σε ρότα ρήξης, ανατροπής.