ΠΑΡΙΣΙ.--

Με νέα πρόσωπα στην κυβέρνηση επιχειρείται να ξεπεραστεί η κυβερνητική κρίση στη Γαλλία. Αυτό παρουσιάζεται είτε ως πυγμή του Φρανσουά Ολάντ «να εκκαθαρίσει όσους δεν εφαρμόζουν το φιλομεταρρυθμιστικό πρόγραμμα του» ή ως το αποτέλεσμα της στάσης των «αριστερών» υπουργών όπως ο υπουργός Οικονομίας Αρνό Μοντεμπούρ που «αντιδρούν στη νεοφιλελεύθερη πολιτική της Μέρκελ και τη λιτότητα».

Ο ανασχηματισμός περιλαμβάνει την αλλαγή του Μοντεμπούρ με τον Εμανουέλ Μακρό, που ήταν οικονομικός σύμβουλος, ενώ επίσης εκτός είναι και ο υπουργός Παιδείας Μπενουά Αμον, που υποστήριξε τις απόψεις του πρώην υπουργού Οικονομικών και αντικαταστάθηκε από την Ναζά Βαλό Μπλεκασέμ και η πρώην υπουργός Πολιτισμού. Στη θέση τους παρέμειναν βασικοί υπουργοί όπως ο ΥΠΕΞ Λοράν Φαμπιούς και ο υπουργός Αμυνας Ζαν Ιβ λε Ντριάν, και ο υπουργός Οικονομικών Μισέλ Σαπέν.

Η πραγματικότητα, πάντως, που επιχειρείται να θαφτεί όσο πιο βαθιά γίνεται πίσω από τις εξελίξεις στη Γαλλία, είναι ότι η διαπάλη ανάμεσα σε μερίδες της αστικής τάξης για τον τρόπο διαχείρισης της κρίσης δε γίνεται από καμία σκοπιά λαϊκών συμφερόντων. Η καπιταλιστική ανάκαμψη είναι αυτό που ενδιαφέρει όλους και μάλιστα πάνω στα ερείπια των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, που αφήνει η κρίση. Δηλαδή τα περί «δεξιάς» - «δεξιότερης στροφής» του Ολάντ ή των δήθεν «αριστερών» που κρατούσαν τα «ίσα» στη γαλλική κυβέρνηση ή που θα παίξουν κάποιο ρόλο στο μέλλον (όπως διατείνονται οι κάθε λογής οπορτουνιστές) είναι μέσα για την ενσωμάτωση και την υποταγή του λαού στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης. Για να μη βλέπει την ταξική ουσία και τα οικονομικά συμφέροντα που κρύβονται πίσω από τις αντιπαραθέσεις των αστών και να εγκλωβίζεται κάτω από ξένες σημαίες.

Σε αυτήν τη λογική, ο γαλλικός αστικός Τύπος μιλούσε χτες για «τελευταία ευκαιρία του Ολάντ, να σώσει την προεδρία του», αλλά και για «κρίση στο καθεστώς» (εννοώντας φυσικά όχι κρίση του καπιταλισμού αλλά της πολιτικής διακυβέρνησης). Αυτόν τον τίτλο επιλέγουν και η «αριστερή» «Λιμπερασιόν» και η συντηρητική «Φιγκαρό». Η «Φιγκαρό» σημειώνει: «Με υπόβαθρο μια αβυσσαλέα δυσπιστία και οικονομική καταστροφή, πώς να μην αναγνωρίσει κανείς σ' αυτήν την κυβέρνηση που τρελάθηκε, αυτό το θρυμματισμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα, αυτήν την πλειοψηφία με τους επιδέσμους, όλα τα συστατικά μιας κρίσης καθεστώτος οι συνέπειες της οποίας είναι ακόμη ανυπολόγιστες». Η προεδρική στρατηγική, η οποία έγκειται στη διατήρηση της πορείας μιας αμφιλεγόμενης πολιτικής και στην απομάκρυνση των υπουργών που διαμαρτύρονται, είναι για τη «Λε Μοντ» «η τελευταία ευκαιρία του προέδρου να σώσει την πενταετία του».

«Τίποτε δεν πρέπει να εξέχει, πλήρης ευθυγράμμιση», εξανίσταται η «αριστερή» επίσης «Λ' Ουμανιτέ» του μεταλλαγμένου Γαλλικού ΚΚ, μετά την απομάκρυνση των υπουργών. «Ο Φρανσουά Ολάντ και ο Μανουέλ Βαλς τιμώρησαν γρήγορα και βάναυσα υπουργούς που σε τελική ανάλυση είπαν δυνατά αυτό που σκέφτεται μια πλειοψηφία των ψηφοφόρων της αριστεράς: η λιτότητα οδηγεί τη χώρα στον τοίχο» διατείνεται, καλλιεργώντας αυταπάτες για άλλο μείγμα, άλλη διαχειριστική κυβέρνηση στο πλαίσιο πάντα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Στην ίδια ρότα η «Λιμπερασιόν» αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ολοι ή σχεδόν όλοι γνωρίζουν τώρα ότι οι κριτικές του Αρνό Μοντεμπούρ εναντίον της ευρωπαϊκής λιτότητας ηχούν σωστές. Με ή χωρίς τον Μοντεμπούρ, θα πρέπει να δοθούν απαντήσεις στις ερωτήσεις που αυτός έθεσε. Το κύρος είναι απαραίτητο σε μια κυβέρνηση»...

Με αυτό τον τρόπο της συγκάλυψης των πραγματικών αιτιών της ενδοαστικής διαπάλης επιχειρείται να καλλιεργηθούν νέες αυταπάτες για λύσεις που δήθεν θα εξυπηρετούν και τους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους.