ΕΔΙΜΒΟΥΡΓΟ.-- Λίγο πάνω από ένας μήνας έχει απομείνει από τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, στις 18 Σεπτέμβρη, για την ανεξαρτητοποίηση της Σκωτίας από το Ηνωμένο Βασίλειο. Ηδη έχουν πυκνώσει οι μετρήσεις κοινής γνώμης για το «ναι» και το «όχι» στο ερώτημα του δημοψηφίσματος, ενώ και οι αστοί πολιτικοί αναμετρώνται σε τηλεοπτικά παράθυρα, όπως αυτό που έγινε την Τρίτη ανάμεσα στον ηγέτη του Σκοτζέζικου Εθνικού Κόμματος, Αλεξ Σάλμοντ, και του πρώην υπουργού Οικονομικών της Βρετανίας, Αλιστερ Ντάρλινγκ, που υποστηρίζει τη διατήρηση της ενότητας.

Ολη αυτή η αντιπαράθεση, που επιχειρείται να παρουσιαστεί ως το άπαν για το λαό της Σκοτίας, στην πραγματικότητα έχει σχέση με τη διαφορετική προσέγγιση τμημάτων του κεφαλαίου σε σχέση με το πώς μπορούν καλύτερα να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντά τους. Και βέβαια, η διαπάλη γίνεται στο έδαφος μιας πραγματικότητας που λέει ότι η Σκοτία των 5,3 εκατομμυρίων κατοίκων (γεωγραφικά το 1/3 της Βρετανίας στο βορειότερο σημείο της) έχει σημαντικό πλούτο και στα δικά της εδάφη και νερά βρίσκεται το 95% των αποθεμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου που έχει η ενιαία χώρα. Ταυτόχρονα, αν και παλιότερα η Σκοτία είχε αναπτυγμένη βαριά βιομηχανία, τα τελευταία χρόνια προσανατολίζεται περισσότερο στις υπηρεσίες, ιδιαίτερα τα χρηματοοικονομικά και η πρωτεύουσά της, Εδιμβούργο, είναι ένα από τα μεγαλύτερα χρηματοοικονομικά κέντρα του κόσμου.

Ετσι είναι φανερό ότι το διακύβευμα για τους κεφαλαιοκράτες και τους πολιτικούς τους εκφραστές είναι σημαντικό, ωστόσο, με δεδομένο τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, επί της ουσίας δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε με τη μια ή την άλλη έκβαση του δημοψηφίσματος για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.Στις ως τώρα, πάντως, δημοσκοπήσεις φαίνεται να προηγείται το «όχι» στην ανεξαρτητοποίηση με 46% και να ακολουθεί το «ναι» με 36% και 18% να δηλώνουν αναποφάσιστοι ή να μην απαντούν.

Παρόμοιου τύπου δημοψήφισμα γίνονται προσπάθειες, από διάφορες αστικές και εθνικιστικές δυνάμεις, να πραγματοποιηθεί και στην Καταλονία για ανεξαρτητοποίηση από την Ισπανία. Και σε αυτήν την περίπτωση είναι φανερό ότι για τους εργαζόμενους ελάχιστη σημασία έχει αν θα υφίστανται την εκμετάλλευση ή βιώνουν την φτώχεια και την εξαθλίωση στα πλαίσια ενός «ανεξάρτητου» κράτους ή μιας μεγαλύτερης κρατικής οντότητας τύπου ομοσπονδίας. Το ζητούμενο και για τους Σκοτσέζους και για τους Καταλανούς και για όλους τους λαούς είναι να γίνουν αυτοί κυρίαρχοι του πλούτου που παράγουν απαλλαγμένοι από την εξουσία των μονοπωλίων. Και αυτό απαιτεί δυνάμωμα της ταξικής πάλης, δυνατά επαναστατικά Κομμουνιστικά Κόμματα, πρωτοπορία στους λαϊκούς αγώνες.