Το μέλλον του χωροταξικού σχεδιασμού στην Ευρώπη ως βασικό εργαλείο της λεγόμενης «βιώσιμης ανάπτυξης», δηλαδή της στήριξης της αναπαραγωγής του κεφαλαίου και της διασφάλισης της κερδοφορίας των καπιταλιστικών επενδύσεων, απασχόλησαν τη 16η Σύνοδο Υπουργών Χωροταξίας του Συμβουλίου της Ευρώπης, που πραγματοποιήθηκε χτες στο Ναύπλιο. Στη Σύνοδο συμμετείχε αντιπροσωπεία της «Αναπτυξιακής Τράπεζας» του Συμβουλίου της Ευρώπης και ανάμεσα στα θέματα που εξετάστηκαν ήταν η ενίσχυση της συνεργασίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο για τα ζητήματα «χωρικού σχεδιασμού». Σύμφωνα με το επίσημο πρόγραμμα, στο επίκεντρο των συζητήσεων τέθηκε το ζήτημα της «συμμετοχής των πολιτών» σε ζητήματα χωροταξικού σχεδιασμού, ως μέσο ενίσχυσης, της κατ' επίφαση στην ουσία, νομιμότητάς τους.

Στην ομιλία του, ο Ελληνας υπουργός Περιβάλλοντος, Γ. Μανιάτης, ο οποίος προήδρευε των εργασιών, δεν... εφείσθη αναφορών στην ανάγκη «συμμετοχής του πολίτη» σε ζητήματα αναπτυξιακού και χωρικού σχεδιασμού και υπογράμμισε την «ανάγκη» συνεργασίας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο μεταξύ κρατών, περιφερειών και τοπικής διοίκησης για τον προγραμματισμό και υλοποίηση «κοινών αναπτυξιακών προγραμμάτων».

Βέβαια, πέρα από τις παραπάνω μεγαλόστομες και υποκριτικές διακηρύξεις, γεγονός είναι ότι ολοένα και περισσότερο ο σχεδιασμός δραστηριοτήτων στο χώρο θα προσαρμόζεται στις ανάγκες τις καπιταλιστικής κερδοφορίας, σε πλήρη αντίθεση με τις ανάγκες των εργαζόμενων και των λαϊκών στρωμάτων. Το νομοσχέδιο για το «Ρυθμιστικό Σχέδιο Αττικής και Θεσσαλονίκης» που βρίσκεται αυτές τις μέρες στη Βουλή είναι μια χαρακτηριστική απόδειξη...

Στο περιθώριο των εργασιών στο Ναύπλιο, ο Γ. Μανιάτης στάθηκε με δηλώσεις του και στις προχτεσινές επαφές στην Αθήνα του προέδρου του Αζερμπαϊτζάν, Ι. Αλίεφ, με διευρυμένο κυβερνητικό κλιμάκια, υπό τον προ Αντ. Σαμαρά. Μιλώντας για την υλοποίηση του αγωγού ΤΑΡ, που θα μεταφέρει αζέρικο φυσικό αέριο από την Κασπία μέσω Ελλάδας προς την Ευρώπη, καθώς και για την πώληση του ΔΕΣΦΑ στην αζέρικη «SOCAR», ο Γ. Μανιάτης έκανε λόγο για «τεράστιας σημασίας» ζητήματα που σχετίζονται με την ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης, καθώς, όπως είπε, «ζούμε στην εποχή της μεγάλης κρίσης της Ουκρανίας και της Κριμαίας, όπου υπάρχει συγκεκριμένη αντιπαράθεση στο πώς η Ευρώπη θα μπορεί να τροφοδοτείται με φυσικό αέριο». Υπογραμμίζοντας τη βούληση της κυβέρνησης να «παίξει», για λογαριασμό της ντόπιας αστικής τάξης, στους επικίνδυνους, για τους λαούς, ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, ανέφερε ότι «έχει, λοιπόν, μεγάλη σημασία ως χώρα να αναδείξουμε το δικό μας γεωπολιτικό και γεωοικονομικό ρόλο στο πώς μπορούμε να λειτουργήσουμε ως πύλη εισόδου του φυσικού αερίου από την Κασπία, προκειμένου να το διανείμουμε στην υπόλοιπη Ευρώπη και ασφαλώς να το χρησιμοποιήσουμε για τις δικές μας εσωτερικές ανάγκες».

Πρόσθεσε, ακόμη, ότι η Ελλάδα «θα μπορεί να λειτουργήσει ως πύλη εισόδου ενεργειακών προϊόντων, σε μια Ευρώπη βαθιά διψασμένη για όσο το δυνατόν μεγαλύτερες ποσότητες φυσικού αερίου» και ξεκαθάρισε ότι τελικός στόχος είναι «να δώσουμε φθηνή ηλεκτρική Ενέργεια στις βιομηχανίες και την οικονομία των ευρωπαϊκών κρατών», επιδίωξη που συνέδεσε, προσχηματικά, με την καταπολέμηση της ανεργίας και της ενεργειακής φτώχειας του λαού.