Χτες παραδόθηκε τελικά στην αρμόδια Επιτροπή του Ευρωκοινοβουλίου το προσχέδιο της περιβόητης έκθεσης για το ρόλο της τρόικας στις χώρες που μπήκαν σε προγράμματα «στήριξης». Από το κείμενο της έκθεσης επιβεβαιώνεται ότι η όλη διαδικασία αφ' ενός εξυπηρετεί στον αποπροσανατολισμό των λαών της Ευρώπης από την πραγματική αιτία των βασάνων τους και αφ' ετέρου αντανακλά τους οξύτατους ανταγωνισμούς που εκδηλώνονται μεταξύ της ΕΕ και άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων, αλλά και μέσα στην ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Η έκθεση, ενταγμένη έτσι κι αλλιώς σε μια διαδικασία «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει» (το Ευρωκοινοβούλιο, θεσμικό όργανο της ΕΕ, ελέγχει την τρόικα, τα δύο τρίτα της οποίας είναι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα), περιλαμβάνει γενικόλογες αναφορές στην όξυνση των λαϊκών προβλημάτων στις χώρες που δέχτηκαν «βοήθεια», ωστόσο προσπερνάει το γεγονός ότι η φιλομονοπωλιακή στρατηγική της ΕΕ προωθείται παντού, σε όλες τις χώρες της λυκοσυμμαχίας, με ή χωρίς μνημόνια. Αντ' αυτού εστιάζει τη συζήτηση και την «κριτική» της σε ζητήματα «διαφάνειας» και στο πώς θα διασφαλιστεί «κατάλληλος δημοκρατικός έλεγχος σχετικά με την εφαρμογή των μέτρων σε εθνικό επίπεδο», ένα επίχρισμα δημοκρατίας δηλαδή που θα συγκαλύπτει την ταξική στόχευση των αναδιαρθρώσεων.

Η κριτική ότι η τρόικα λειτουργεί χωρίς λογοδοσία και διαφάνεια διαστρεβλώνει την πραγματικότητα, αφού η τρόικα δρα με μπούσουλα τις κατευθύνσεις της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ που την απαρτίζουν. Οι συγκεκριμένοι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, πέρα και πάνω απ' τις διαφωνίες τους, ομονοούν στο σφαγιασμό των δικαιωμάτων των λαών για το συλλογικό καλό των μονοπωλίων που εκπροσωπούν. Ακόμα, αναπαράγεται το επιχείρημα περί «αστοχιών» («λάθος πολλαπλασιαστές» κλπ.) για να συγκαλύπτεται ότι η στρατηγική είναι στοχευμένη στο να διανοίξει δρόμο εξόδου απ' την κρίση προς όφελος των μονοπωλίων, σε βάρος των λαών.

Αναγνωρίζοντας τις δυσκολίες διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, η έκθεση σημειώνει τον «πολύ δύσκολο ρόλο της» τρόικας και αναφέρει ότι «τα προγράμματα δεν ήταν κατάλληλα για να διορθώσουν ανισορροπίες δεκαετιών», σημειώνοντας παράλληλα ότι στόχευαν στο «να αποφευχθεί μια μη ελεγχόμενη χρεοκοπία και να σταματήσει η κερδοσκοπία στο δημόσιο χρέος», ότι «μεσοπρόθεσμος στόχος ήταν να διασφαλιστεί πως τα χρήματα από τα δάνεια θα επιστραφούν, αποφεύγοντας έτσι μια μεγάλη οικονομική ζημία στους ώμους των φορολογουμένων των χωρών που παρέχουν τη βοήθεια», ότι ήταν απαραίτητα «για την επίτευξη αειφόρου ανάπτυξης».

Η έκθεση -πέρα από την «επικοινωνιακή" αξιοποίησή της- ουσιαστικά αντανακλά οξύτατες αντιθέσεις μεταξύ ΕΕ και ΔΝΤ, ανάμεσα σε Γερμανία και ΗΠΑ, βορρά και νότου στην ΕΕ. Ανταγωνισμός που εκφράζεται και μέσα στους κόλπους των ίδιων των αστικών τάξεων, ανάμεσα σε μερίδες τους με αντικρουόμενα συμφέροντα.

Ενδεικτικό αυτών των ανταγωνισμών μεταξύ ΕΕ και ΔΝΤ, που αντανακλώνται στο κείμενο αυτό, είναι και η πρόταση για διερεύνηση της δυνατότητας αλλαγής της Συνθήκης της ΕΕ, προκειμένου να υπάρχει δυνατότητα σύστασης Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου ως «εναλλακτική λύση» προς το ΔΝΤ!

Σε ό,τι αφορά τις προτάσεις που περιλαμβάνονται στο προσχέδιο της έκθεσης, επιχειρούν να ρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου με προβλέψεις όπως: Να υποβάλλει εκθέσεις η τρόικα στο Ευρωκοινοβούλιο, να υπάρχει λογοδοσία στα Εθνικά Κοινοβούλια, να γίνει απολογισμός των πολλαπλασιαστών και να υπάρχει η δυνατότητα αναθεώρησης των μνημονίων με βάση τα αποτελέσματα κλπ. Στην πραγματικότητα, στα μνημόνια διαρκείας που επιβάλλονται σε όλους τους λαούς μέσα στην ΕΕ από 1/1/2014, μπορεί επιμέρους πλευρές να αναθεωρούνται, αν αυτό επιτάσσουν τα συμφέροντα των μονοπωλίων, ωστόσο η αντιλαϊκή στρατηγική που αποτελεί τον πυρήνα τους είναι αδιαπραγμάτευτη. Τέλος, άλλες προτάσεις όπως αυτή για «συμμετοχή των κοινωνικών εταίρων στο σχεδιασμό και την εφαρμογή των προγραμμάτων προσαρμογής» αποσκοπούν στη διαμόρφωση των κατάλληλων μηχανισμών «κοινωνικής συναίνεσης» που να νομιμοποιούν τα αντιλαϊκά μέτρα και να διασφαλίζουν τη χειραγώγηση του λαού.