Σιγή νεκροταφείου και ανοχή στα αντιλαϊκά μέτρα απαιτεί από το λαό η κυβέρνηση, αξιοποιώντας τη δολοφονική δράση της ναζιστικής Χρυσής Αυγής. Σε χτεσινή τηλεοπτική του δήλωση για τη δολοφονία του 34χρονου Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι, ο Αντ. Σαμαράς είπε: «Το ξέρουμε όλοι ότι η χώρα βρίσκεται σε εξαιρετικά κρίσιμη στιγμή και ότι ο λαός μας υπομένει τις μεγαλύτερες θυσίες, για να νικήσει την κρίση και να πετύχει την οικονομική του αναγέννηση. Δεν είναι ώρα για εσωτερικές διαμάχες. Ούτε για ένταση».

Πρόσθεσε ακόμα: «Οπως συνέβη με την απάνθρωπη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, που κάθε Ελληνας καταδικάζει με απέχθεια. Αγωνίζομαι και θα αγωνιστώ μέχρι τέλους για να τελειώσει η ανηφόρα των θυσιών του ελληνικού λαού. Ομως, η κατηφόρα της βίας καταστρέφει κάθε προοπτική να αποκτήσει η Ελλάδα εκείνο που της αξίζει: Ανάπτυξη, ειρήνη και ευημερία. Ας σεβαστεί λοιπόν ο καθένας το λαό, τους κόπους και τις θυσίες του».

Ο Αντ. Σαμαράς μιλάει γενικά για «εσωτερικές διαμάχες», «ένταση» και «βία», χρησιμοποιώντας τη δολοφονική δράση της Χρυσής Αυγής. Αλλά αυτό είναι εσωτερική διαμάχη ή εγκληματικές ενέργειες μιας μαφιόζικης οργάνωσης του συστήματος; Ετσι, αυτό που κάνει, αντικειμενικά, είναι ότι εξισώνει το δολοφονικό χέρι της συστημικής Χρυσής Αυγής με τις λαϊκές αντιδράσεις στη δράση της και τους αγώνες των εργαζομένων ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα. Οι «θυσίες» που κάνει ο λαός και τις οποίες επικαλείται ο Αντ. Σαμαράς δεν είναι για να ευημερήσει ο ίδιος, αλλά για την «οικονομική αναγέννηση» του κεφαλαίου, το οποίο υπηρετεί η κυβέρνηση, αλλά υπηρετεί και η Χρυσή Αυγή.

Η «ανάπτυξη» και η «ευημερία» που λέει στη δήλωσή του, δεν αφορούν τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων, γιατί αυτά ακριβώς γίνονται προσάναμμα για να εξασφαλιστεί η ταχύτερη ανάκαμψη του κεφαλαίου. Λέει ακόμα ο Αντ. Σαμαράς ότι «οι όποιες πολιτικές διαφωνίες λύνονται με διάλογο δημοκρατικό, όχι με διαφωνίες εμπρηστικές, ούτε με τη βία, απ' όπου και αν προέρχεται, και - πολύ περισσότερο - όχι με το αίμα. Που μας διαιρεί μέσα και μας εκθέτει έξω από την Ελλάδα».

Επιστρατεύει, δηλαδή, τη θεωρία των δύο άκρων για να βγάλει λάδι το ένα και μοναδικό «άκρο»: Τη δικτατορία των μονοπωλίων σε όλες της τις εκφάνσεις, το ίδιο το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης που συνθλίβει το λαό.