Φούντωσε ξανά τις τελευταίες μέρες η προπαγάνδα περί «υποτέλειας» της χώρας και «ξένης κατοχής», με αφορμή τη δανειακή σύμβαση που ψήφισε η κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή και η οποία προβλέπει μέτρα για την εξασφάλιση των δανειστών σε περίπτωση αδυναμίας της Ελλάδας να ανταποκριθεί στην αποπληρωμή των δανείων από την τρόικα. Ο κουρνιαχτός σηκώθηκε κυρίως από τις αυτοαποκαλούμενες «αντιμνημονιακές δυνάμεις», τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Ανεξάρτητους Ελληνες, σε σύμπραξη με την κυβέρνηση, που ανταπαντά με όρκους πίστης στα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Η προπαγάνδα τους αντικειμενικά λειτουργεί αποπροσανατολιστικά για το λαό και κρύβει την ταξική ουσία της στρατηγικής του κεφαλαίου σε συνθήκες ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού, μέρος της οποίας είναι και η συνειδητή - εθελοντική παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Το ζήτημα που προέκυψε με τη σύμβαση δεν είναι καινούριο. Το συγκεκριμένο κεφάλαιο, με την ίδια ακριβώς διατύπωση, έχει περιληφθεί σε όλες τις μέχρι τώρα δανειακές συμβάσεις και προβλέπεται από το αγγλικό δίκαιο, στο οποίο υπόκεινται συμφωνίες όπως αυτή με την τρόικα. Από αυτή την άποψη, ο λαός πρέπει να προβληματιστεί διπλά για τους λόγους που τώρα σηκώνεται τέτοιος ντόρος για το θέμα. Στην ουσία του πράγματος: Παρουσιάζουν την κυβέρνηση σαν υποτελή στους ξένους δανειστές για να κρύψουν ότι η υπογραφή των μνημονίων (άρα και τα όσα προβλέπουν) είναι στρατηγική επιλογή της ντόπιας αστικής τάξης, η οποία επιδιώκει από τη μια να διασφαλίσει την παραμονή της στην ΕΕ και από την άλλη να ενισχύσει τη θέση της στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, συμπράττοντας με ισχυρές μερίδες της ξένης πλουτοκρατίας.

Αυτό το σκοπό υπηρετεί η συνειδητή εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, η οποία δεν περιορίζεται μόνο στα μνημόνια, αλλά είναι διαχρονική. Το παράδειγμα του Αιγαίου είναι αποκαλυπτικό. Η υποχώρηση από δικαιώματα που εκπορεύονται ακόμα και από αυτό το ιμπεριαλιστικό διεθνές δίκαιο γίνεται για να μη διαταραχθεί η πολιτικοστρατιωτική ισορροπία στην περιοχή, όπως αυτή την ορίζουν τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ και των χωρών που βρίσκονται ψηλότερα στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, παγκόσμια και περιφερειακά. Με τον τρόπο αυτό, η ελληνική αστική τάξη διασφαλίζει τη θέση της στη λυκοσυμμαχία, που αποτελεί πρόσθετο εχέγγυο για τη θωράκιση της εξουσίας της και όρο για τη συμμετοχή της στη νομή της λείας από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Την ίδια ώρα, προωθεί διευθετήσεις για συνεκμετάλλευση των ενεργειακών πηγών, με αποκλειστικό κριτήριο το μονοπωλιακό κέρδος.

Αλλο παράδειγμα είναι η ΕΕ. Η επιλογή της ντόπιας πλουτοκρατίας να συμμετέχει στην Ευρωένωση σημαίνει από χέρι εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στα διακρατικά όργανα, που εκφράζουν κατά κανόνα τα συμφέροντα των ισχυρότερων οικονομικά χωρών. Μέσα όμως από τη συμμετοχή της στην ΕΕ η ελληνική αστική τάξη φιλοδοξεί να διευρύνει την κερδοφορία της, παίρνοντας μέρος στην εξαγωγή κεφαλαίων και εκμεταλλευόμενη την ενιαία αγορά, έστω και από υποδεέστερη θέση. Προσδοκά ακόμα κέρδη από τις συμπράξεις με ξένα μονοπώλια στην Ελλάδα, τα οποία επενδύουν σε στρατηγικούς τομείς. Αρα, καμία εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων με το στανιό και καμιά υποτέλεια δεν υπάρχει. Τα συμφέροντα του κεφαλαίου υπηρετεί η σημερινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις και αυτή είναι η βάση για την όποια εκχώρηση.