Την ώρα που στους χώρους δουλειάς γενικεύεται η επίθεση των καπιταλιστών ενάντια στα εργασιακά δικαιώματα (αναλυτικό ρεπορτάζ στη σελ. 13 στο σημερινό «Ριζοσπάστη»), η προπαγάνδα της αστικής τάξης απογειώνεται, μιλώντας για τέλος των «συντεχνιών» που βρήκαν τον μάστορά τους στο πρόσωπο του «τεχνοκράτη» πρωθυπουργού.

Διαπίστωση πρώτη: Η αστική τάξη θέλει να ξεμπερδεύει με το οργανωμένο εργατικό κίνημα και τις κατακτήσεις του. Μιλάνε για «συντεχνίες», αξιοποιώντας το βίο και την πολιτεία των εργατοπατέρων που είναι γέννημα - θρέμμα της αστικής πολιτικής στο εργατικό κίνημα. Από αυτή τη διαπίστωση για το εργατικό κίνημα προκύπτουν δύο άμεσα καθήκοντα: Να ξεμπερδεύει με τους εργατοπατέρες, να υπερασπίσει όλες τις κατακτήσεις που μαρτυρούν τη διαχρονική πάλη των εργατών, να αποσπάσουν μέρος της κλεμμένης από τους καπιταλιστές υπεραξίας.

Με ισχυρισμούς περί του «τέλους της πολιτικής» αστοί δημοσιολόγοι προσπαθούν να κρύψουν το γεγονός ότι όλα όσα παθαίνει η εργατική τάξη είναι αποτέλεσμα εφαρμοσμένης πολιτικής. Πολιτικής του κεφαλαίου, πολιτικής όλο και πιο αντιδραστικής.

Διαπίστωση δεύτερη: Η αστική τάξη θέλει να προστατέψει την πολιτική της και γι' αυτό την παρουσιάζει σαν μία ουδέτερη τεχνικού χαρακτήρα διαδικασία. Απ' αυτήν τη διαπίστωση προκύπτει το καθήκον να αποκτά όλο και πιο πολιτικά χαρακτηριστικά η πάλη της εργατικής τάξης, να αμφισβητεί στο σύνολό της την πολιτική του κεφαλαίου, να παρεμποδίζει την εφαρμογή της, να προβάλλει την πολιτική που συμφέρει την εργατική τάξη, να οικοδομεί μέτωπο που θα διεκδικεί την ίδια την εξουσία.

Μια προς μία οι πράξεις της αστικής πολιτικής που εμφανίζεται σαν τεχνοκρατική, το σύνολο της νομολογίας που περνά βομβαρδιστικά από τη Βουλή, μαρτυρά το στόχο: βάθεμα της βαρβαρότητας. Το χτεσινό τσεκούρι στα βαρέα και ανθυγιεινά ήρθε να συμπληρώσει το προχτεσινό μαχαίρι στο ΕΚΑΣ, προαναγγέλλει το χαμό χιλιάδων υπαλλήλων που μέσα από την «εφεδρία» απολύονται.

Κάθε μέρα, κάθε πράξη της κυβέρνησης του κεφαλαίου μαρτυρά ότι αυτό το σύστημα όχι μόνο δεν παίρνει γιατριά, αλλά αντίθετα επείγει η ανατροπή του.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση κάθε λαϊκή κινητοποίηση που παρεμποδίζει την εφαρμογή αυτής της πολιτικής είναι σε καλό δρόμο.

Το μαρτυρά το γεγονός ότι οι κινητοποιήσεις για το χαράτσι ανάγκασαν τη κυβέρνηση να ψελλίσει έστω ότι σκέφτεται μια εξαίρεση για κάποιες ομάδες του πληθυσμού. Το γεγονός ότι ήδη εμφανίζονται και άρθρα που συστήνουν να φύγει το χαράτσι από τη ΔΕΗ και να περάσει στις Εφορίες, δείχνει πως η λαϊκή κινητοποίηση αναγκάζει σε ελιγμούς την αστική τάξη και την κυβέρνησή της.

Το πρόβλημα, ωστόσο, παραμένει: Το χαράτσι πρέπει να καταργηθεί. Κρατάμε την επισήμανση στο άρθρο στα ΝΕΑ: τον φόβο μη και δημιουργηθεί, με αφορμή το χαράτσι, νέο πεδίο κοινωνικής σύγκρουσης. Η αστική τάξη γνωρίζει πως μέσα από τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις σφυρηλατούνται συνειδήσεις. Το επεσήμανε με ωμό τρόπο και ο Καρατζαφέρης μιλώντας για ελληνική ιδιομορφία, καθώς εδώ υπάρχει ΚΚΕ.

Η αστική τάξη αναγνωρίζει ποιος είναι ο αντίπαλος και δεν κρύβει την ανησυχία της.

Το λαϊκό κίνημα οφείλει να ενισχύσει την ανησυχία των αστών. Με συσπείρωση στο ΚΚΕ, με ένταση των αγώνων, με αιτήματα που ξεκινάνε από την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της λαϊκής οικογένειας σήμερα και φτάνουν ως την ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής με λαϊκή εξουσία, λαϊκή οικονομία.

Μπροστά είναι η ώρα που αυτός ο αγώνας θα αποκτά όλο και περισσότερο χαρακτηριστικά καθαρής ταξικής αναμέτρησης.

Χαρακτηριστικά που θα εκφράζονται στο χώρο της πολιτικής με ευθεία αμφισβήτηση όλων των αστικών κομμάτων κι εκείνων που πασχίζουν για τη σωτηρία του καπιταλισμού όταν μιλάνε για διαχείριση με ανθρώπινο πρόσωπο.

Χαρακτηριστικά που θα εκφράζονται στους χώρους δουλειάς με οργάνωση του αγώνα τέτοια που να εμποδίζει το τσάκισμα των εργατών, να αμφισβητεί την ίδια την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, θα διεκδικεί την κοινωνικοποίησή τους.

Η εξαφάνιση του αγώνα των εργατών της Χαλυβουργίας από τα αστικά μέσα ενημέρωσης μαρτυρά την αχίλλειο πτέρνα του συστήματος. Εκεί, στους χώρους δουλειάς όλα τα βέλη.