«Ο ιδρυτικός σκοπός της κυβέρνησης Παπαδήμου δεν υπάρχει πια» (!) απεφάνθη χτες ο επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας, παρουσιάζοντας σαν τέτοιον την υλοποίηση της απόφασης της 26ης Οκτώβρη, η οποία, όπως είπε, «είναι ήδη παρελθόν». Σιγοντάρει κατ' αυτόν τον τρόπο την προπαγάνδα που περιέβαλλε τη δήθεν αναγκαιότητα συγκρότησης της συγκυβέρνησης και συσκοτίζει ότι οι στοχεύσεις της κυβέρνησης είναι πολύ ευρύτερες από την εκταμίευση της έκτης δόσης.

Συγχρόνως, φιλοτέχνησε το προφίλ του εκβιαζόμενου για τον πρόεδρο της ΝΔ, ισχυριζόμενος ότι «αυτό που ζητάνε από τον Σαμαρά δεν είναι μια υπογραφή, είναι η δέσμευση και η υπόσχεση ότι θα ψηφίσει τη δανειακή σύμβαση και θα υλοποιήσει τις πολιτικές των σκληρών μέτρων και της λιτότητας και μετά τις εκλογές, ανεξαρτήτως απόφασης ή στόχου για την ελληνική κυβέρνηση και την ελληνική οικονομία».

Ο εκβιασμός, όμως, δεν αφορά στον Αντ. Σαμαρά, αλλά στον ελληνικό λαό. Αλλωστε, παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα του Αλ. Τσίπρα, η ΝΔ έχει ήδη στηρίξει την πολιτική που εφαρμόστηκε ως σήμερα, ψηφίζοντας στη Βουλή την πλειοψηφία των νόμων, ενώ έχει διακηρύξει σε όλους τους τόνους την απόφασή της να τηρήσει στο ακέραιο όλες τις δεσμεύσεις που απορρέουν από τις δανειακές συμβάσεις, αφού η φιλομονοπωλιακή στρατηγική είναι και δική της στρατηγική.

Οπως φαίνεται πάντως, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει πολύ ζεστά το θέμα των γραπτών εγγυήσεων. Ο ευρωβουλευτής του Ν. Χουντής επανήλθε χτες στον Ο. Ρεν, καταγγέλλοντας ότι οι υπογραφές που ζητούνται αμφισβητούν τη «δυνατότητα των νόμιμων κυβερνήσεων να εκπροσωπούν και να δεσμεύουν τις χώρες τους» και αποτελούν «μια εξαιρετικά καινοφανή αλλά και αντιδημοκρατική διαδικασία, αφού οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων θα δέσμευαν με την υπογραφή τους, πρόσωπα, αλλά και πολιτικά κόμματα των χωρών τους, που δεν συμμετείχαν στη λήψη αυτών των αποφάσεων».

Την πραγματικότητα αναποδογυρισμένη υπερασπίστηκε ο Αλ. Τσίπρας και προχτές το βράδυ, από το βήμα συγκέντρωσης του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε λίγο ούτε πολύ περιέγραψε την κατάσταση ως εξής: «Οι αγορές και το κεφάλαιο (...) έχουν πέσει πάνω στα κράτη, και τα κράτη μετακυλύουν το βάρος στους μισθούς, τις κοινωνικές παροχές και τον δημόσιο πλούτο (...) οι σημερινές ευρωπαϊκές ηγεσίες δεν έχουν ούτε την διάθεση, ούτε την επάρκεια να κάνουν έστω και την παραμικρή διαρθρωτική αλλαγή, ενάντια στα συμφέροντα του κεφαλαίου»! Ολα αυτά, σαν να μην είναι στο ίδιο στρατόπεδο το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι.

Η ανάλυση αυτή βολεύει εξαιρετικά τον οπορτουνισμό στην προσπάθειά του να πείσει ότι στο πλαίσιο της καπιταλιστικής εξουσίας μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείριση, που κατά τον Αλ. Τσίπρα συνίσταται σε «κοινό ευρωπαϊκό δανεισμό, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ως μηχανισμό τελευταίας καταφυγής», αλλά και «εναλλακτική λύση είναι να μπει φρένο στους κερδοσκόπους και τις αγορές, να φορολογηθεί ο πλούτος και το κεφάλαιο, να επιβληθεί δημόσιος κοινωνικός έλεγχος στο τραπεζικό σύστημα». Ο επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ εγκάλεσε την κυβέρνηση επειδή «βάλθηκε να αποδείξει ότι ο καπιταλισμός δεν χρειάζεται να είναι δημοκρατικός για να υπάρξει», σαν να ήταν ποτέ δημοκρατικό το σύστημα που ζει κι αναπνέει από τη στυγνή εκμετάλλευση των λαών, τους οποίους βυθίζει στην εξαθλίωση.