Με απροκάλυπτους εκβιασμούς και τρομοκρατία, η κυβέρνηση, τα άλλα αστικά κόμματα, μεγάλη μερίδα του Τύπου και επικουρικά οι δυνάμεις του οπορτουνισμού, προσπαθούν να καταλαγιάσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια στην κυρίαρχη πολιτική, να εμποδίσουν τη ριζοσπαστικοποίησή της. Δίπλα στις απειλές για ένταση της καταστολής, η προπαγάνδα τους προσθέτει την κινδυνολογία για το ενδεχόμενο «εκτροπής» από τη δημοκρατία. Αλλοι πάλι επισείουν τον κίνδυνο να οδηγηθεί η χώρα σε εμφύλιο, εξαιτίας της ταξικής πάλης που οξύνεται και σε συνδυασμό με τα αδιέξοδα στην αστική διαχείριση της κρίσης, προκαλεί κλυδωνισμούς στο αστικό πολιτικό σύστημα.

Ενα πρώτο συμπέρασμα είναι ότι η λαϊκή πάλη, απέναντι στην επίθεση σε μισθούς και δικαιώματα, δημιουργεί σοβαρά αναχώματα στην εφαρμογή της φιλομονοπωλιακής πολιτικής, εξαναγκάζοντας τα αστικά επιτελεία να καταφεύγουν σε αδίστακτη προπαγάνδα για να φοβίσουν το λαό, να κρύψουν το χαρακτήρα της κρίσης και να περάσουν τα βάρβαρα μέτρα. Το δεύτερο που προκύπτει, είναι η σύμπνοια που δείχνει όλος ο αστικός κόσμος, ανεξάρτητα από τις εσωτερικές αντιθέσεις, στην προσπάθεια να διασφαλίσει μακροπρόθεσμα τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας απέναντι στην κλιμακούμενη πάλη του λαού, επιδιώκοντας να φοβίσει τις λαϊκές συνειδήσεις που βρίσκονται σε τροχιά απεγκλωβισμού από την κυρίαρχη πολιτική και ριζοσπαστικοποίησής τους. Εκεί αποσκοπεί, για παράδειγμα, η προπαγάνδα περί εκτροπής, που κορυφώθηκε μάλιστα μετά τις αντιδράσεις που εκφράστηκαν στις παρελάσεις της 28ης Οκτώβρη. Ολη αυτή η προπαγάνδα στόχο έχει να εμποδίσει το λαό να συμμετέχει ολοένα και πιο μαζικά και αποφασιστικά στους αγώνες. Ολοι αυτοί που προβάλλουν αυτή την άθλια προπαγάνδα στο όνομα της σωτηρίας του λαού, φοβούνται τον οργανωμένο λαό στους δρόμους. Μιλούν για τη «δημοκρατία» αλλά θέλουν το λαό στη γωνία. Μα δεν υπάρχει πιο πλατιά δημοκρατία από τη λαϊκή πολιτική δράση, από τη συνεχή λαϊκή παρέμβαση στις εξελίξεις.

Τι λένε όλοι αυτοί στους εργαζόμενους και στο λαό; Οτι οι αγώνες και τα αιτήματά τους πρέπει να είναι εντός των πλαισίων που καθορίζει η πολιτική της κυβέρνησης που τσακίζει δικαιώματα και ό,τι απέμεινε από τις κατακτήσεις των προηγούμενων δεκαετιών. Από πίσω κρύβεται η προσπάθεια να συγκαλυφθούν οι ταξικές αντιθέσεις που οξύνονται και να καλλιεργηθεί κλίμα συναίνεσης, καθώς παρουσιάζονται σαν ενιαία τα συμφέροντα ανάμεσα στους εργαζόμενους και το λαό, που πληρώνουν την κρίση, και στους καπιταλιστές που την προκάλεσαν και τώρα προσπαθούν να τη διαχειριστούν προς όφελός τους.

Οι οπορτουνιστές, με το αίτημα για προάσπιση της «κοινωνικής συνοχής» και της διασφάλισης της «δημοκρατικής ομαλότητας», διεκδικούν μερτικό στην ενσωμάτωση των λαϊκών συνειδήσεων που επιχειρούν τα αστικά επιτελεία. Την ίδια ώρα που αποκαλύπτεται η σαπίλα του αστικού πολιτικού συστήματος, γίνεται προσπάθεια η λαϊκή οργή να αφήσει ανέγγιχτα τα θεμέλιά του, τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, και να εκτονωθεί στην επιφάνεια, με αλλαγές στο επίπεδο της διακυβέρνησης και όχι με πάλη για αλλαγή τάξης στην εξουσία. Ο λαός άφοβος πρέπει να αποκρούσει τους εκβιασμούς και την προπαγάνδα, που θα μεγαλώσει και θα γίνει πιο επικίνδυνη μετά τις χτεσινές εξελίξεις με το δημοψήφισμα. Η μαζική και οργανωμένη, ταξικά προσανατολισμένη λαϊκή πάλη είναι αυτή που πρέπει και μπορεί να καθορίσει τις εξελίξεις, με ισχυρό ΚΚΕ και αλλαγή των συσχετισμών παντού.