Την απέχθειά του για το οργανωμένο, συνειδητό και ταξικά προσανατολισμένο κίνημα και την ανησυχία του μήπως η λαϊκή οργή πάρει ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, εξέφρασε χτες ο επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας, σε δηλώσεις του μετά τη συνάντηση που είχε με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Σε μια περίοδο που οξύνεται η ταξική πάλη, που ολοένα και περισσότεροι λαϊκοί άνθρωποι αντιλαμβάνονται τα αδιέξοδα της κυρίαρχης αστικής πολιτικής και καταγράφουν βήματα χειραφέτησης, ο Αλ. Τσίπρας ανησυχεί για την «κοινωνική συνοχή» και την «ομαλότητα», αναπαράγοντας από τη δική του μπάντα την προπαγάνδα περί «συναίνεσης» που αναμασούν τα αστικά κόμματα, επισείοντας μάλιστα τον κίνδυνο της «εκτροπής». Σ' αυτό το πνεύμα, εγκαλεί την κυβέρνηση, γιατί με τις αποφάσεις της τορπιλίζει την «κοινωνική συνοχή» και «εκφυλίζει τη δημοκρατία»!

Με αυτό το στόχο, την ενσωμάτωση δηλαδή της λαϊκής δυσαρέσκειας, εξέθεσε στον Κ. Παπούλια την εκτίμηση του κόμματός του ότι η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία «αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος, καθώς επίσης και η άμεση αλλαγή της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής προϋπόθεση για την κοινωνική ομαλότητα», αναζωπυρώνοντας ταυτόχρονα αυταπάτες πως είναι δυνατόν στο πλαίσιο της εξουσίας των μονοπωλίων, σε κρίση ή ανάπτυξη, να εφαρμοστεί πολιτική προς όφελος του λαού.

Ο ίδιος παρότρυνε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να δράσει καταλυτικά στην κατεύθυνση εκτόνωσης της λαϊκής οργής και κατευνασμού του κινήματος, λέγοντας πως οφείλει «στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων του και όσων το Σύνταγμα επιτάσσει», να πάρει πρωτοβουλίες «ώστε να διαφυλάξουμε την κοινωνική συνοχή και την ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας (...) το Σύνταγμα και τους νόμους και την εθνική ακεραιότητα της πατρίδας μας».

Σε υπόμνημα που κατέθεσε στον Κ. Παπούλια, ο Αλ. Τσίπρας διαπιστώνει ότι η χώρα «έχει να αντιμετωπίσει και ένα τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας» και εγκαλεί την κυβέρνηση για επιλογές «που αποδεικνύονται εγκληματικές γιατί καταστρέφουν την παραγωγική και κοινωνική συνοχή, τη συλλογική απαίτηση για δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, τη δημοκρατική αυτονομία διακυβέρνησης και κυριαρχίας, τον εσωτερικό πυρήνα των συνταγματικών εγγυήσεων για τη λειτουργία του πολιτεύματος και την κοινωνική αποστολή του κράτους».

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σκόπιμα ανάγει σε κυρίαρχο πολιτικό ζήτημα τη σωτηρία και την εύρυθμη λειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος, επειδή ακριβώς δεν έχει στρατηγική εναντίωσης στα μονοπώλια και την εξουσία τους. Γι' αυτό οι «λύσεις» που προτείνει είναι παραλλαγές της διαχείρισης που ασκούν τα αστικά κόμματα. Στην ουσία, τη δική τους προπαγάνδα περί συναίνεσης στηρίζει, στο όνομα του να διατηρηθεί η «κοινωνική συνοχή», να ενσωματωθούν δηλαδή οι λαϊκές αντιδράσεις πριν γίνουν επικίνδυνες για τη σταθερότητα του αστικού πολιτικού συστήματος.

Με τον ίδιο στόχο, προτρέπει για ακόμα μία φορά τον Κ. Παπούλια να παρέμβει «ώστε να αποκατασταθεί κοινωνική ηρεμία, να προστατευτεί η λαϊκή κυριαρχία», σαν να υπήρξε ποτέ λαϊκή κυριαρχία, η οποία μάλιστα να χρήζει και προστασίας.

Ο Αλ. Τσίπρας παρέδωσε στον Κ. Παπούλια και την «Κοινή έκκληση για τη σωτηρία των λαών της Ευρώπης», που υπογράφεται κατά βάση από στελέχη των κομμάτων που συμμετέχουν στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς και επιπλέον από πανεπιστημιακούς, καλλιτέχνες κ.λπ., απ' την Ελλάδα και χώρες της Ευρώπης. Στο κείμενο, οι οπορτουνιστές καταγγέλλουν τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, επειδή «δεν οργανώνουν τη συλλογική άμυνα των ευρωπαϊκών εθνών απέναντι στις "αγορές", αλλά προσπαθούν να τις καθησυχάσουν», την ώρα που αυτές επιδιώκουν τη «διάλυση των ευρωπαϊκών κρατών».

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΕΑ ισχυρίζονται ότι είναι άλλο πράγμα οι καπιταλιστικές αγορές, και άλλο οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις, αποσπώντας την οικονομία από την πολιτική, με σαφή στόχο να θολώσουν τον πραγματικό αντίπαλο στα μάτια του λαού, που δεν είναι άλλος από τα μονοπώλια και την εξουσία τους, όπως αυτή εκφράζεται και μέσα από το ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα της ΕΕ. Με τον ίδιο στόχο και για να διασώσουν το σύστημα που τους θρέφει, μιλούν για «αρρύθμιστο καπιταλισμό - καζίνο», για «τράπεζες βαμπίρ» που «μετέτρεψαν τη δική τους κρίση σε κρίση δημόσιου χρέους» και για «διεθνή του Χρήματος» που «θέτει την Ευρωπαϊκή Ενωση προ του διλήμματος είτε να μετατραπεί σε δικτατορία των αγορών, είτε να διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη».