Δε χρειαζόταν το άρθρο που δημοσίευσε η προχτεσινή «Αυγή» στη σελίδα 42 για να κατανοήσουμε το βάθος της ευρω-λαγνείας του χώρου που εκφράζει. Εντυπωσιάζει ωστόσο πως ο αρθρογράφος δεν τηρεί ούτε τα προσχήματα και ασκεί κριτική στην ηγεσία της ΕΕ, που καλύτερα δε θα την ασκούσε ένας εκπρόσωπος των ευρωενωσιακών μονοπωλίων απ' τη σκοπιά των συμφερόντων τους. Ηδη απ' τον τίτλο γίνεται σαφές: «Ευρωπαϊκή επανεκκίνηση ή χάος». Ο συντάκτης αναφέρεται στο Σύμφωνο Σταθερότητας του Μάαστριχτ και επικρίνει - φυσικά όχι τις βαθύτατες αντιλαϊκές ανατροπές που αυτό εισήγαγε - τους Ευρωπαίους ηγέτες που δε σεβάστηκαν τα κριτήρια που έθετε για το κοινό νόμισμα, δεν τιμώρησαν ποτέ καμία χώρα που τα παραβίασε! Τους κατηγορεί, δηλαδή, ότι δεν εφάρμοσαν με απόλυτη ευλάβεια ένα Σύμφωνο - τορπίλη στα δικαιώματα των λαών.

Γράφει μεταξύ άλλων: «Το πρώτο που θα έπρεπε να κάνει ένας ηγέτης στη δύσκολη θέση που βρίσκεται η χώρα του είναι να απαιτήσει από όλα τα μέλη της Ενωσης να αναλάβουν τις ευθύνες τους για τη συστηματική παραβίαση του Συμφώνου Σταθερότητας και να καθορίσουν βιώσιμους τρόπους επανόδου της ευρωζώνης στη σταθερότητα. Αν κάποιος δεν μπορεί να αντέξει αυτές τις συνθήκες, ας βγει (...) Εδώ που φτάσαμε η ΕΕ χρειάζεται επανεκκίνηση (...) 'Η πάμε με ταχύτερους ρυθμούς σε ομοσπονδιακού χαρακτήρα λύσεις ή διαφορετικά σερνόμαστε μέχρι αυτή, η χωρίς κανόνες ένωση, διαλυθεί». Δηλαδή; Περισσότερη, ισχυρότερη ΕΕ, με αυστηρούς και απαράβατους κανόνες. Ολοι, βεβαίως, αντιλαμβανόμαστε τι είδους κανόνες θα είναι αυτοί και εναντίον ποιων θα στραφούν. Αλλά για τον οπορτουνισμό η ΕΕ να είναι καλά και ...γαία πυρί μειχθήτω.

Οσο για το παράπονο του αρθρογράφου ότι «εμείς και οι συνάδελφοι του κ. Δασκαλόπουλου δεν είμαστε σε θέση να δημιουργήσουμε αναπτυξιακή δυναμική και θα μας την κάνουν οι πλούσιοι Ευρωπαίοι με δικά τους στελέχη (...) όσο οι εγχώριες δυνάμεις δεν αντιλαμβάνονται με πραγματικά πατριωτικούς όρους τις ευθύνες τους απέναντι στον τόπο και στους Ελληνες πολίτες», τι να πούμε; Οτι αγνοεί το γεγονός πως πατριωτισμός για την άρχουσα τάξη είναι τα κέρδη της, γι' αυτό η μόνη έγνοια που έχει απέναντι στον τόπο και το λαό είναι το πώς θα τους ξεζουμίσει και καμία άλλη; Δεν το αγνοεί. Αλλά, είπαμε, πασχίζουν για τη σωτηρία και την ανάπτυξη των μεγαλοεπιχειρηματιών ως πατριωτικό καθήκον για το λαό. Αρα, υποταγή στο σύστημα...