Η πρόσφατη στατιστική έρευνα για το «πολιτιστικό» προφίλ των Ελλήνων που παραγγέλθηκε από μια «μη κερδοσκοπική», «μη κυβερνητική οργάνωση» υπό τον τίτλο «Διεθνείς Σχέσεις Πολιτισμού», είναι η δεύτερη του είδους τα τελευταία χρόνια (σ.σ. η προηγούμενη παραγγέλθηκε πάλι από ιδιώτη, συγκεκριμένα ένα πολιτιστικό περιοδικό) και έχει δύο πτυχές: Τα ευρήματά της και το στόχο της.

Αναφορικά με τα ευρήματα, και αυτή η έρευνα έδειξε την πολύ μικρή σχέση που έχει ο λαός με την πολιτιστική του κληρονομιά, σε αντίθεση με τη δημοτικότητα που απολαμβάνουν μερικοί ποιοτικοί σύγχρονοι ή παλαιότεροι δημιουργοί. Ωστόσο, η απουσία οργανωμένης, από το κράτος και φυσικά δωρεάν, πολιτιστικής καλλιέργειας, με στόχο το πνευματικό ανέβασμα του λαού, οδηγεί σε αποτελέσματα όπως ότι το 94,6% των ερωτηθέντων δε συμμετέχουν ενεργά στην πολιτιστική ζωή του τόπου κατοικίας τους. Ενώ το 61,7% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι επισκέπτεται σπάνια τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς χώρους και το 12,1% ποτέ. Ιδιαιτέρως υψηλά εμφανίζονται τα ποσοστά όσων δεν παρακολουθούν ποτέ εκδηλώσεις, κυρίως χορού, λογοτεχνίας και εικαστικών.

Προς τι όμως ο «πόνος» της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» για το πολιτιστικό επίπεδο του λαού; Η έρευνα, σύμφωνα με το ΑΠΕ, «έχει ενταχθεί στο πλαίσιο της νέας πρωτοβουλίας του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου για την προώθηση επιχειρηματικών και πολιτιστικών δράσεων με ορίζοντα δεκαετίας και επιχειρεί να αποτυπώσει τη γνώμη του κοινού σε θέματα που αφορούν όλους τους τομείς του πολιτισμού, όπως βιβλίο, θέατρο, μουσική, εικαστικά, κινηματογράφο, χορό, τηλεόραση και διαδίκτυο».

Στόχος λοιπόν είναι το επιχειρηματικό κέρδος και τέτοιου είδους έρευνες προσεγγίζουν τον πολιτιστικό τομέα ως πεδίο κερδοφορίας. Δείχνουν μια πλευρά της πραγματικότητας αποκρύβοντας τις αιτίες, ακριβώς για να «προταθούν» στο μέλλον «λύσεις» προς όφελος του «πολιτιστικού» κεφαλαίου. Ακριβώς όπως συμβαίνει σε όλους τους τομείς, μεταξύ αυτών της Παιδείας και της Υγείας.