Στον αστικό Τύπο μπορείς να βρεις καθημερινά μια απέραντη έκθεση αριθμών που δήθεν περιγράφουν τα δύσκολα της ζωής, εκτός από ένα: αυτό που δείχνει τον βαθμό εκμετάλλευσης των εργατών. Αυτό που αποδεικνύει πως όσο πιο υψηλή η καπιταλιστική ανάπτυξη, τόσο πιο μεγάλη η εκμετάλλευση των εργατών. Μπορείς να βρεις τις πιο απίθανες ιστορίες, για τους πιο απίθανους τύπους. Δε θα βρεις, όμως, ποτέ, εκείνα τα στοιχεία που δείχνουν πως αυτό το σύστημα είναι απάνθρωπο και αποδεικνύει την απανθρωπιά του εκεί ακριβώς που οι άνθρωποι δεν έχουν πού αλλού να ακουμπήσουν.

Συνοδεύοντας χτες μια αντιπροσωπεία της «Λαϊκής Συσπείρωσης», το Νίκο Σοφιανό και τον Χάρη Χουρδάκη, στο Θεραπευτικό και Μορφωτικό Κέντρο της Ελληνικής Εταιρείας Προστασίας και Αποκατάστασης Αναπήρων Παίδων (ΕΛΕΠΑΠ), ο «Ριζοσπάστης» κατέγραψε ορισμένα στοιχεία από μια πραγματικότητα που πολλοί γνωρίζουν, αλλά αποσιωπούν. Αντί για σχόλια για το πώς ο αστικός Τύπος υπερασπίζει αυτό το σύστημα, παραθέτουμε αυτά τα στοιχεία, σα μια τραγική απόδειξη για το ποιο σύστημα υπερασπίζουν όλοι αυτοί που στα έντυπα «σαλόνια» τους δεν περισσεύει λέξη για τέτοια θέματα.

Από τις συζητήσεις με τις διευθύντριες, τους σκληρά εργαζόμενους, τους επιστήμονες, τους δασκάλους, αναδείχτηκε ότι: Το ΕΛΕΠΑΠ, ΝΠΙΔ, παρέχει υπηρεσίες θεραπείας και αποκατάστασης πανελλαδικά σε 1.600 παιδιά με αναπηρίες και ειδικές ανάγκες, 400 από αυτά στο Παγκράτι. Πανελλαδικά έχει 250 εργαζόμενους, στο Παγκράτι τους εκατό. Εποπτεύεται και επιχορηγείται «μερικώς» από το υπουργείο Υγείας (μόλις 16% του προϋπολογισμού του). Από τα προϋπολογιζόμενα 8 εκατομμύρια ευρώ ετησίως, τα 3,5 (το 40% των αναγκαίων ποσών) τα ψάχνει από ιδιώτες. Τα οικονομικά είναι δύσκολα. Οι εργαζόμενοί του μετρούν δυόμισι μήνες απλήρωτοι. Εληξαν και δεν ανανεώθηκαν οι συμβάσεις σε τέσσερις οδηγούς και τέσσερις συνοδούς. Τα ασφαλιστικά ταμεία (καταβάλλουν περίπου το 20% του προϋπολογισμού) δεν καλύπτουν την πισίνα που απαραιτήτως χρειάζεται ένα παιδί στην κινησιοθεραπεία του ή την εκμάθηση ηλεκτρονικών υπολογιστών. Αποτέλεσμα, να πληρώνει ο γονιός, σε τόσο χαλεπούς για το εισόδημά του καιρούς.

Στο χώρο το ΕΛΕΠΑΠ «φιλοξενεί» δύο δημόσια ειδικά δημοτικά σχολεία και ένα δημόσιο ειδικό νηπιαγωγείο. Για τα 14 μη αυτοεξυπηρετούμενα παιδάκια του νηπιαγωγείου το υπουργείο Παιδείας έστειλε μόλις μία βοηθό. Συνολικά, με το ζόρι έστειλε πέντε βοηθούς των παιδαγωγών για όλα τα παιδιά των τριών σχολείων. Στο ειδικό νηπιαγωγείο δεν υπάρχει καν νοσηλεύτρια. Οποτε παραστεί ανάγκη τρέχουν παιδιά με κινητικά και άλλα προβλήματα, δίπλα, στα κεντρικά του ΕΛΕΠΑΠ. Λόγω έλλειψης υποδομών τα αλλάζουν στο διάδρομο πριν τα πάνε για θεραπεία. Μέχρι τελευταία στιγμή ήταν αμφίβολο αν θα είχαν ψυχολόγο και κοινωνικό λειτουργό. Το γραφείο δε της ψυχολογικής υποστήριξης είναι ένα ανήλιαγο κελί τριών τ.μ. Υπήρχε και δεύτερο ειδικό νηπιαγωγείο εκεί, άνοιξε και λειτούργησε με πολύ κόπο για να κλείσει πρόσφατα. Με κλείσιμο κινδυνεύει και το 2ο δημόσιο ειδικό δημοτικό σχολείο καθώς η διοίκηση του ΕΛΕΠΑΠ ουσιαστικά τους κάνει έξωση, λέγοντας ότι χρειάζεται τους χώρους που σήμερα παραχωρούνται στο σχολείο. Σημειωτέον και το γεγονός ότι δημοτικό σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες (κινητικά προβλήματα, δυσκολίες συνεννόησης, αναπηρικά καροτσάκια) στεγάζεται στο 5ο όροφο κτιρίου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται αν παραστεί ανάγκη άμεσης εκκένωσης του κτιρίου.

Μ' αυτά τα δεδομένα οι εκπρόσωποι της Λαϊκής Συσπείρωσης σημείωσαν την αδήριτη ανάγκη ο τόσο ευαίσθητος χώρος της ειδικής αγωγής να φύγει από το χώρο της λεγόμενης φιλανθρωπίας. Να υπαχθεί εξ ολοκλήρου στην ευθύνη και αρμοδιότητα του κράτους με πλήρη κάλυψη όλων των αναγκών χωρίς καμία επιβάρυνση για τους γονείς.

Τέτοια αιτήματα, βέβαια, εγείρουν την αγανάκτηση της κάθε κυρίας που το πρωί εκμεταλλεύεται εργάτες και το βράδυ παριστάνει τη φιλάνθρωπη. Τέτοια αιτήματα, «μυρίζουν κρατισμό» και ως τέτοια απορρίπτονται από όλον αυτόν το συρφετό που μέσα απ' όλα τα έντυπα της αστικής τάξης πασχίζει καθημερινά να πείσει τους ανθρώπους πως «δεν πρέπει να τα περιμένουμε όλα από το κράτος». Γι' αυτό και τέτοια αιτήματα δε βρίσκουν χώρο δυο αράδων στον αστικό Τύπο.

Αντίθετα, στον αστικό Τύπο περισσεύουν τα σεντόνια υποκρισίας. Οπως χτες στα ΝΕΑ, που ξάφνου ανακάλυψαν ότι «οι άνθρωποι πρέπει να είναι πάνω από τα κέρδη»! Κι εκεί που αναρωτιέσαι τι «αλλαξοπαντρέματα» είναι αυτά, έρχεται ο συντάκτης του σχετικού άρθρου να σε προσγειώσει: Δεν μπορεί, λέει, μια εταιρεία του δημοσίου να αποφασίζει τέτοιες αυξήσεις τιμών σε τέτοια εποχή. Ποια εταιρία του δημοσίου; Η ΔΕΗ; Μα, αυτή είναι μια ανώνυμη εταιρεία παραδομένη από καιρό στους καπιταλιστές και λειτουργεί με αμιγώς καπιταλιστικά κριτήρια, δηλαδή επιδιώκει το μέγιστο κέρδος και ακριβώς έτσι είναι και ανταγωνιστική. Δηλαδή, η ΔΕΗ ανταποκρίνεται πλήρως στα πρότυπα της κυβέρνησης που ζητάει να παρθούν όλα εκείνα τα μέτρα για να είναι ανταγωνιστική η οικονομία. Δηλαδή, να μοιάζει με τη ΔΕΗ. Τότε, προς τι η διαμαρτυρία; Δεν υπάρχει καμιά διαμαρτυρία. Το κομμάτι τους κάνουν. Ο αστικός Τύπος παριστάνει ξάφνου το φιλολαϊκό γιατί όπου να 'ναι θα σηκωθούν και οι πέτρες να τους πάρουν αμπάριζα.