Αυτό θα πει να ζει κανείς σε... «εικονική πραγματικότητα» και, το χειρότερο, να προσπαθεί να πείσει όλους τους Ελληνες να ζήσουν σε αυτή.
Γιατί έστω κι αν παρακάμψουμε την παιδαγωγική πλευρά της υπόθεσης, το να φαντάζεται ο πρωθυπουργός ότι αυτή τη στιγμή απ' άκρη σ' άκρη στην Ελλάδα εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές κάθονται σε υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις και εκπαιδεύονται με βάση την τελευταία λέξη της τεχνολογίας εμείς ...τι να πούμε;
Είναι σωστό να του χαλάσουμε το κέφι και να μιλάμε για απαισιόδοξα πράγματα, όπως οι ελλείψεις εκπαιδευτικών; Τα υπό διάλυση σχολεία; Τη θέρμανση που δεν μπορεί να πληρωθεί; Τα φροντιστήρια που πληρώνουν οι γονείς; Τις μειωμένες δαπάνες του προϋπολογισμού;
Ας τον αφήσουμε να περιδιαβαίνει στην ονειρική του εκπαιδευτική... «Ντίσνεϊλαντ» και να δίνει συγχαρητήρια στην Αννα Διαμαντοπούλου.
Οχι πως δεν ξέρει τι κάνει και ποιων τα σχέδια και τις επιδιώξεις προωθεί στο χώρο της εκπαίδευσης. Απλά του αρέσει - φαίνεται - να το προσπερνάει... Γιατί αυτό που έχει σημασία γι' αυτόν και την τάξη που εκπροσωπεί είναι να κάνει το λαό να πιστεύει την «εικονική πραγματικότητα» για πραγματικότητα...
ΣΤΟ 2011 ΤΟΠΟΘΕΤΕΙ τώρα χρονικά την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας ο υπουργός Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου. Ενώ πριν λίγες βδομάδες μιλούσε για το 2015 και βλέπουμε...
Πώς έγινε αυτό το οικονομικό θαύμα; Α, είναι πολύ απλό: Ερχονται οι εκλογές τοπικής διοίκησης που κατά έναν περίεργο τρόπο επηρεάζουν, φαίνεται, ολόκληρη την παγκόσμια οικονομική συγκυρία την οποία επικαλούνται οι κυβερνώντες.
Είναι το περίφημο «Φαινόμενο της Πεταλούδας», σύμφωνα με το οποίο αν εκλέξουμε ...«πράσινους» δημάρχους, θα ξεπεραστεί η παγκόσμια οικονομική κρίση.