Ενοχλεί την αστική τάξη ότι η δουλειά των μελών του Κόμματος και των άλλων εργαζομένων στο «Ρ» συμβάλλει αποφασιστικά σ' αυτό που ο «Ριζοσπάστης» είναι εδώ και χρόνια, κόντρα σε εξορίες, εκτελέσεις, πολύμορφες προβοκάτσιες: όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, συλλογικός καθοδηγητής - οργανωτής και διαφωτιστής, όργανο της ΚΕ ενός Κομμουνιστικού Κόμματος που οπλισμένο με τις αρχές του Κόμματος Νέου Τύπου ανοίγει ρωγμές και ρήγματα στην ιμπεριαλιστική Νέα Τάξη Πραγμάτων. Που συμβάλλει αποφασιστικά στον απεγκλωβισμό δυνάμεων από τα κόμματα του κεφαλαίου, στην ένταξη όλο και περισσότερων εργαζομένων στην οργανωμένη πάλη, μέσα από τα ταξικά συνδικάτα, άλλους μαζικούς αγωνιστικούς φορείς. Που είναι αυτό που είναι και με την προσφορά μελών και οπαδών του Κόμματος η οποία όμως δεν πληρώνεται και δεν εξαργυρώνεται γιατί δεν είναι εμπόρευμα των αστών. Τους ενοχλεί που η εκλαΐκευση και πλατιά διάδοση της στρατηγικής του ΚΚΕ ενισχύθηκε αποφασιστικά με τον ραδιοτηλεοπτικό «902», κόντρα σε μεγάλες δυσκολίες όπως είναι π.χ. το τεράστιο οικονομικό κόστος και χάρη και στην πολύμορφη ανιδιοτελή προσφορά και οπαδών του ΚΚΕ τόσο στα ίδια τα μέσα όσο και στις οικονομικές εξορμήσεις του Κόμματος.

Οταν οι εργαζόμενοι στα προπαγανδιστικά Μέσα του ΚΚΕ πρωτοστατούν για την οργάνωση αγώνων στον κλάδο τους, τα τσιράκια της αστικής τάξης τούς χαρακτηρίζουν «βολεμένους» που «κανείς δεν μπορεί να πειράξει απ' τη "θεσούλα"» τους και μιλούν «εκ του ασφαλούς για απεργία». Οταν πάλι συμβάλλουν στην ταξική πάλη από το δικό τους μετερίζι, με στόχο όχι την εξασφάλιση καλύτερων οικονομικών συνθηκών ζωής, όχι την προσωπική επαγγελματική ανέλιξη, αλλά την ανιδιοτελή προσφορά στη συλλογική, οργανωμένη πάλη για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, τότε πάλι η αστική τάξη βλέπει «εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα». Γιατί θα 'θελε πολύ να ήταν αυτονόητο και θέσφατο, το αποτέλεσμα της δουλειάς ενός εργαζόμενου να είναι ταγμένο στον πλουτισμό των μονοπωλίων. Δεν είναι όμως έτσι. Το να είναι η εργασία οργανωμένη έτσι ώστε να θησαυρίζουν μια χούφτα κεφαλαιοκράτες δεν είναι «μοιραίο» ούτε και «φυσικό». Είναι αποτέλεσμα ενός συγκεκριμένου κοινωνικοοικονομικού συστήματος που λέγεται καπιταλισμός, που για να υπάρχει χρειάζεται την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο. Κι αυτή δεν είναι μια «ξύλινη» έκφραση αλλά μια επιστημονικά τεκμηριωμένη και επιβεβαιωμένη από την ίδια την ιστορία της ανθρωπότητας διαπίστωση που το ΚΚΕ και τα μέλη του δε θα πάψει να προπαγανδίζει πλατιά, αποφασιστικά, ολόπλευρα. Αυτή την προπαγάνδα, την ολοκληρωμένη αποκάλυψη όχι μόνο των αιτιών αλλά και των πραγματικών λύσεων των λαϊκών και εργατικών προβλημάτων θέλουν να ξεφορτωθούν όσοι χτυπούν το ΚΚΕ, το «Ρ» και τον «902».

Τους ενοχλεί γιατί τη δράση και προσφορά του ΚΚΕ την υπερασπίζονται όλο και πιο πλατιά τμήματα του λαού, ανεξάρτητα από το αν συμφωνούν πλήρως με τη στρατηγική του, αναγνωρίζοντας στο Κόμμα το συνεπή και ανιδιοτελή υπερασπιστή των συμφερόντων του, πέρα από κάθε όριο. Τους ενοχλεί ότι στο πλευρό του ΚΚΕ και των μελών του προσφέρουν (και όχι μόνο στο «Ρ» και στον «902») πολύ περισσότεροι εργαζόμενοι, που αντιλαμβάνονται ότι διέξοδο στα λαϊκά αδιέξοδα δίνει μόνο η αγωνιστική συστράτευση για την ανατροπή των μονοπωλίων. Μέλη και οπαδοί του Κόμματος που δεν καταγράφουν τα προβλήματα του λαού ως παρατηρητές κλεισμένοι πίσω από γυάλινες αίθουσες, όπως εκείνοι που μοιράζουν κροκοδείλια δάκρυα στους εργάτες ενώ καλλιεργούν τη μοιρολατρία και την υποταγή. Αλλά, αγωνιστικά, αντιπαλεύοντας ενεργητικά, μαχητικά, και τη μοιρολατρία και την υποταγή, αναλαμβάνοντας κι αυτοί μερίδιο ευθύνης στη συλλογική πάλη που καθοδηγεί η πολιτική πρωτοπορία της εργατικής τάξης, το ΚΚΕ, για να σταματήσουν τα βάσανα των εργαζομένων, για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, κόντρα στους εκβιασμούς και στις αυταπάτες της πλουτοκρατίας. Βάσανα που είναι και δικά τους. Ανάγκες που έχουν και οι ίδιοι. Εκβιασμούς και αυταπάτες με τις οποίες και οι ίδιοι συγκρούονται.

Σ' αυτό τον ανηφορικό μα σίγουρο δρόμο, στρατεύονται άνθρωποι που και γνωρίζουν πολύ καλά και σέβονται στην πράξη το ότι, η ύπαρξη όπως και η ισχυροποίηση του ΚΚΕ βασίζεται πάνω στους κόπους και στις θυσίες ενός ολόκληρου λαού: ότι για να λειτουργήσουν τα γραφεία του ΚΚΕ, για να τυπωθεί ο «Ρ», να εκπέμψει το δελτίο του «902», να τυπωθεί η προκήρυξη του Κόμματος, να γίνει η ημερίδα για να παρουσιαστεί η προσέγγιση που το Κόμμα κάνει στην κρίση και στις αιτίες της, για να οργανωθεί η α? ή β? πρωτοβουλία έμπρακτης διεθνιστικής αλληλεγγύης σε άλλα κόμματα ή λαούς που παλεύουν την εκμετάλλευση, το χέρι στην τσέπη το βάζει πρώτα απ' όλα ο εργάτης, ο άνεργος, ο μετανάστης, ο συνταξιούχος, που από το υστέρημά του επιλέγει να στηρίξει το ΚΚΕ. Υστέρημα που ποτέ και για τίποτα το Κόμμα δε θα μετατρέψει σε κίνητρο πλουτισμού για τα μέλη και τα στελέχη του. Γι' αυτό και εκείνοι που κατά καιρούς βρέθηκαν στη δύναμή του αλλά προσπάθησαν ν' αλλάξουν αυτά τα επαναστατικά του χαρακτηριστικά, ξεβράστηκαν σαν ξένο σώμα.

Αυτές είναι οι αρχές με τις οποίες το ΚΚΕ μπορεί να δυναμώνει ιδεολογικά - πολιτικά - οργανωτικά. Γιατί το ΚΚΕ δεν είναι ούτε σκορποχώρι - ούτε λέσχη φίλων. Δε μαζεύονται τα μέλη του να συζητήσουν γιατί δεν έχουν τι άλλο να κάνουν.

Μ' αυτές τις αρχές είναι που το ΚΚΕ συμβάλλει πρωτοπόρα στη γαλούχηση τίμιων αγωνιστών. Ανθρώπων που το θάνατο του εργάτη στα κάτεργα της μεγαλοεργοδοσίας δεν θα τον καταγγείλουν απλά, αλλά θα εξηγήσουν, εκλαϊκεύσουν και αποδείξουν ότι για την έλλειψη μέτρων ασφάλειας στους τόπους δουλειάς δε φταίει το «κακό το ριζικό των εργατών» αλλά ένας συγκεκριμένος τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας. Κι αυτό δεν είναι αντικείμενο εργασίας που κάνει κανείς με αντάλλαγμα ένα καλό μισθό ή μια πετυχημένη καριέρα. Είναι επιλογή ζωής που είναι βαρύ καθήκον και μαζί ξεχωριστή τιμή. Επιλογή ζωής που ξεμπροστιάζει και συγκρούεται και με την ανταποδοτικότητα και με τον ατομικισμό και με κάθε άλλη «αξία» που καλλιεργεί και χρησιμοποιεί η πλουτοκρατία για να υποτάξει τους εργαζόμενους.

Τι συμβούλευαν τότε τα επιτελεία των ιμπεριαλιστών τους εργαζόμενους των σοσιαλιστικών χωρών; «Περισσότερη δημοκρατία και ελευθερία». Στον εργάτη που δούλευε και οι καρποί της δουλειάς του βελτίωναν απευθείας τη ζωή του - και μάλιστα αυτό καθοριζόταν με επιστημονικά οργανωμένο σχέδιο - έλεγαν ότι δεν είναι ελεύθερος επειδή δεν μπορεί να πάει να ψωνίσει ρούχα σε άλλη χώρα. Γιατί για τους ιμπεριαλιστές δεν είναι ελευθερία το δικαίωμα του λαού να έχει (με ευθύνη του κράτους και όχι της ... τσέπης του) ένδυση - υπόδηση στην επαρκή ποσότητα για όλο τον πληθυσμό και την ποιότητα που απαιτεί η σωματική υγιεινή, η αντιμετώπιση των κλιματολογικών και γεωγραφικών συνθηκών της περιοχής. Ελευθερία γι' αυτούς είναι να περιτριγυρίζονται οι εργάτες από 4 - 5 πολυκαταστήματα τύπου «the mall» και να χαζεύουν στις βιτρίνες εντυπωσιακά αλλά πανάκριβα προϊόντα, την ώρα που ο μισθός τους φτάνει - δε φτάνει τα 700 ευρώ και που οι τράπεζες τους κυνηγούν γιατί έχουν καταχρεωθεί για να τα φέρουν πέρα.

Είναι πολλά τα χαρακτηριστικά παραδείγματα που μεταφέρουν πολλοί από όσους έζησαν στις σοσιαλιστικές χώρες αλλά - όλως τυχαίως;... - δε βρίσκουν θέση στα «αντικειμενικά» ΜΜΕ της αστικής τάξης. Οτι τους έλεγαν πως «δεν έχετε ελευθερία, εδώ δεν έχετε ούτε ... τσίχλες», αλλά δεν έλεγαν βέβαια πως οι τσίχλες είναι παράγωγα του πετρελαίου.

Ελευθερία όμως δεν είναι να δέχεται κανείς άκριτα και παθητικά ό, τι συμβαίνει γύρω του, ειδικά μάλιστα όταν αυτό που συμβαίνει γύρω του χειροτερεύει τη ζωή του ενώ υπάρχουν όλες οι αντικειμενικές προϋποθέσεις για τη δραστική βελτίωσή της. Ελευθερία δεν είναι να υπάρχει σήμερα η απαραίτητη τεχνική - επιστημονική γνώση για την εξασφάλιση φαρμάκων ασφαλών και αποτελεσματικών για την προστασία της ανθρώπινης υγείας αλλά η λαϊκή οικογένεια να είναι «ελεύθερη» να βρει φάρμακο όταν και όποιο επιτρέψουν τα κέρδη των φαρμακοβιομηχανιών. Αυτό είναι σκλαβιά.

Γι' αυτό και όσοι στρατεύονται στην πάλη για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, ναι, είναι οι πιο ελεύθεροι άνθρωποι.

Ελευθερία είναι να γνωρίζεις και να θέτεις στον έλεγχό σου τους νόμους που κινούν τη φύση και την κοινωνία, έγραφε ο Ενγκελς στη «Διαλεκτική της Φύσης». Κι επειδή το ΚΚΕ τη θεωρία και την ιδεολογία του δεν τα έχει για να γεμίζουν μουσεία αλλά πάνω απ' όλα ως οδηγό της καθημερινής του δράσης, γι' αυτή την πραγματική ελευθερία δε θα σταματήσει να παλεύει με όλες του τις δυνάμεις ούτε λεπτό. Το μόνο που κατορθώνουν οι αντίπαλοί του με τις ψευτιές και τις βρωμιές που χρησιμοποιούν, είναι να επιβεβαιώνουν την ανησυχία που τους προκαλεί η οργανωμένη, ταξική, επαναστατική πάλη της εργατικής τάξης. Κι έχουν δίκιο που ανησυχούν.