Τα μέτρα που θέλουν να εφαρμόσουν καταργούν δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί με πολύχρονους, ακόμα και αιματηρούς αγώνες. Η κεντρική στόχευσή τους είναι η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και η απελευθέρωση των απολύσεων. Αυτό προσπαθούν να το πετύχουν μέσω: Της κατάργησης του δικαιώματος των συνδικάτων να προσφεύγουν στον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας όταν αποτυγχάνουν οι διαπραγματεύσεις με τους εργοδότες. Της καταβολής μισθών και μεροκάματων μικρότερων από τα κατώτερα όρια που προβλέπουν οι σχετικές ΣΣΕ σε νέους εργαζόμενους έως 25 ετών. Της μείωσης κατά 50% της αποζημίωσης για απόλυση και της μεγάλης αύξησης του ορίου απολύσεων. Την ίδια ώρα με βάση το μνημόνιο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει ήδη ανακοινώσει την πρόθεσή της να επιβάλει ακόμα και με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου το τριετές πάγωμα των μισθών στον Ιδιωτικό Τομέα.

Στο πλαίσιο αυτό στήνεται το σκηνικό της «κοινωνικής συναίνεσης και συνεργασίας». Ετσι, στα μέσα της βδομάδας που πέρασε πραγματοποιήθηκε συνάντηση μεταξύ του πρωθυπουργού, των αρμόδιων υπουργών Εργασίας και Οικονομίας, του προέδρου της Γενικής Συνομοσπονδίας Επαγγελματιών Βιοτεχνών Εμπόρων Ελλάδας (ΓΣΕΒΕΕ) και μέλους του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, Δ. Ασημακόπουλου, του προέδρου της ΓΣΕΕ, επίσης στελέχους του ΠΑΣΟΚ, Γ. Παναγόπουλου, που ως στελέχη του ΠΑΣΟΚ φρόντισαν να διαβεβαιώσουν την κυβέρνηση ότι δουλεύουν αφοσιωμένα για τη χειραγώγηση των εργαζομένων, συνολικά των λαϊκών στρωμάτων. Επιβεβαίωσαν ότι οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ σε πολιτικό και συνδικαλιστικό χώρο δουλεύουν για να εγκλωβίσουν τον εργαζόμενο λαό στις απαιτήσεις της μεγαλοεργοδοσίας, στην επώδυνη γι' αυτόν και σωτήρια για τα μονοπώλια λογική του «μικρότερου κακού».

Μπροστά στο «φόβο» να παγώσουν οι μισθοί ο πρωθυπουργός έδειξε τη... γενναιοδωρία του λέγοντας ότι η κυβέρνηση θα αποδεχθεί την υπογραφή Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΕΕ) αρκεί «οι αυξήσεις να κυμαίνονται σε λογικά επίπεδα». Την διαλλακτικότητα του πρωθυπουργού έσπευσε να «αξιοποιήσει» ένας από τους βασικότερους εκφραστές του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, προτείνοντας αυξήσεις «γύρω στο 1% με 1,5% με βάση το μέσο πληθωρισμό της ΕΕ» ενώ καθόλου δεν αντέδρασε στην ακόμα χειρότερη πρόταση του προέδρου της ΓΣΕΒΕΕ για μηδενικές αυξήσεις το 2010 και 1% αύξηση το 2011. Και οι δύο προτάσεις οδηγούν στη μείωση των αποδοχών των εργαζομένων, δεδομένου ότι ο πληθωρισμός ήδη έχει σκαρφαλώσει στο 5,5% αλλά και λόγω των μεγάλων αυξήσεων σε προϊόντα ευρείας κατανάλωσης.

Την ίδια στιγμή, οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού γίνονται όλο και πιο προκλητικές. Δυναμώνουν κι αυτοί τους αντεργατικούς εκβιασμούς αφού λένε στους εργάτες ότι αν δεν υπογράψουν συμβάσεις ομηρίας θα κινδυνεύουν περισσότερο γιατί δε ... θα έχουν υπογράψει καθόλου.

Οι συμβιβασμένες πλειοψηφίες το μόνο που επιδιώκουν είναι να προσαρμόζουν και τα αιτήματα και την κατεύθυνση των εργατικών αγώνων στις ανάγκες της ανταγωνιστικότητας. Αυτό το ξεκαθάρισαν και στην πανεργατική απεργία που έγινε την περασμένη Τρίτη. Στο ψήφισμα που έδωσαν στη Βουλή και εξηγούσαν τη διαφωνία τους με τα νέα μέτρα, έλεγαν ότι «τα προβλήματα και οι αιτίες έλλειψης ανταγωνιστικότητας ... δυστυχώς δεν αντιμετωπίζονται, ενώ τις επιπτώσεις της τις πληρώνουν και πάλι οι εργαζόμενοι με τη μείωση της απασχόλησης και των θέσεων εργασίας».

Σ' αυτή τη γραμμή προσαρμόζουν και την παρέμβασή τους μέσα σε κάθε χώρο δουλειάς: στο πώς θα βοηθήσουν να σκέφτονται οι εργάτες πώς και τι θα στερηθούν και όχι πώς και τι θα κερδίσουν όπως επιτρέπει και επιβάλλει ο αυξανόμενος πλούτος που παράγουν. Είναι χαρακτηριστικοί οι λόγοι για τους οποίους η παράταξη που πρόσκειται στη ΝΔ, στην Ενωση Εργαζομένων Δήμου Αθήνας, καλούσε τους εργαζόμενους να την ψηφίσουν στις εκλογές του σωματείου: σε ανακοίνωση που μοίραζε κατέγραφε μεταξύ των κατορθωμάτων της τη «σταθεροποίηση του εισοδήματός μας με τις λιγότερες οικονομικές απώλειες», την «έγκριση ωρών υπερωριακής εργασίας, Κυριακών - Αργιών μόνο για τη Δ/νση Καθαριότητας (...) διαδικασία που δύσκολα συναντάται αλλού στο δημόσιο τομέα». Δηλαδή αυτές οι δυνάμεις λένε στους εργάτες πως πρέπει να είναι ευχαριστημένοι αν μειώνεται ο μισθός τους αλλά ... λίγο, αν δουλεύουν υπερωρίες και τις πληρώνονται κανονικά! Κι αυτό να το κάνουν και κριτήριο ψήφου! Λένε ότι στόχος της συνδικαλιστικής δράσης δεν είναι η οργάνωση και πάλη με αιτήματα που απαντούν στις σύγχρονες πραγματικές ανάγκες. Αλλά είναι η εκδούλευση και η ανταλλαγή, η υποταγή και το βόλεμα στη λογική του λιγότερου κακού.

Και βέβαια με τέτοιους αφοσιωμένους συνεργάτες, οι μεγαλοεργοδότες έχουν όλα τα περιθώρια να φροντίζουν για το φιλεργατικό τους προφίλ ... κάνοντας τους δύσκολους.

Την περασμένη Παρασκευή, σε δήλωσή του ο πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων υποστήριξε ότι «ο θεσμός της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας είναι αποκλειστική ευθύνη των κοινωνικών εταίρων και υπηρετείται μόνο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αντίθετα, εκφυλίζεται με τις επικοινωνιακές περιοδείες των ενδιαφερομένων και τις αλληλοσυγκρουόμενες παρεμβάσεις υπουργών». Λες κι οι βιομήχανοι αυτοί θέλουν να υπογράψουν συμβάσεις για την προστασία των εργατικών αναγκών. Μα, είναι τις δικές τους απαιτήσεις για κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, για κατάργηση του κατώτατου μισθού, για πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων που ικανοποιεί και το μνημόνιο και ο νέος νόμος για τις «εγγυήσεις κατά της εργασιακής ανασφάλειας» που χτυπά τη σταθερή εργασία κτλ. Οι βιομήχανοι «διαφωνούν» ... εκ του ασφαλούς, αφού φροντίζουν γι' αυτούς τα κόμματα του κεφαλαίου κι οι εργατοπατέρες, προσπαθώντας να προεξοφλήσουν το πλαίσιο στο οποίο θα κινηθεί η ΕΓΣΣΕ.

Η παραπάνω πρακτική έχει ήδη δοκιμαστεί στον κλάδο των τραπεζών με την αρμονική συνεργασία τραπεζικού κεφαλαίου, κυβερνητικών και εργοδοτικών συνδικαλιστικών δυνάμεων. Από το 2006 και μετά οι τραπεζίτες αρνούνται να υπογράψουν κλαδική συλλογική σύμβαση εργασίας και η πλειοψηφία της ΟΤΟΕ παραχωρεί τα πάντα αρκεί - όπως λέει - να υπογραφεί σύμβαση. Το αποτέλεσμα είναι να υπογράφονται ΣΣΕ με αυξήσεις-ψίχουλα και με καίριες υποχωρήσεις που οδηγούν στη συρρίκνωση των εργασιακών δικαιωμάτων (π.χ. επέκταση του ωραρίου λειτουργίας των τραπεζικών καταστημάτων).

Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να παρασυρθούν από τη λογική της δήθεν αδήριτης αναγκαιότητας των μέτρων, ούτε πρέπει να αποδεχθούν ότι η αντιμετώπιση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και των αδιεξόδων του κεφαλαίου είναι δική τους υπόθεση. Δεν δημιούργησαν ούτε τα ελλείμματα, ούτε την κρίση.

Η πάλη για την υπογραφή ικανοποιητικών συλλογικών συμβάσεων δένεται άρρηκτα με την πάλη για την υπεράσπιση των σύγχρονων αναγκών τους, με την αντιπαράθεσή τους συνολικά με την αντεργατική επίθεση του μεγάλου κεφαλαίου. Δεν είναι ο ... τίτλος της Συλλογικής Σύμβασης που την κάνει ασπίδα για τον εργάτη, αλλά το περιεχόμενο και ο προσανατολισμός με τον οποίο αυτός και η τάξη του δίνει τη μάχη για την υπογραφή της και τελικά την υπερασπίζεται. Μάχη που δε μπορεί να δίνεται κόντρα ή ξέχωρα από την πάλη για την πολιτικοποίηση των αγώνων, τη ριζοσπαστικοποίηση εργατικών συνειδήσεων, τον απεγκλωβισμό εργατικών μαζών από τους «μονόδρομους» του κεφαλαίου.

Ετσι οι εργατικοί αγώνες θα γίνονται αποτελεσματικότεροι, θα συμβάλλουν σημαντικά στην εξασφάλιση των απαραίτητων για την αντεπίθεση της εργατικής τάξης προϋποθέσεων.