Μιλώντας χτες το βράδυ στη συγκέντρωση του ΚΚΕ στην παραλία του Βόλου, η ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος, υπογράμμισε μεταξύ άλλων:

«Μιλάνε για τον τουρισμό αυτοί που στέρησαν από τα 2/3 των δικαιούχων, το κουπόνι του κοινωνικού τουρισμού για επτά μέρες στο όνομα της κρίσης. Φωνάζουν για τον τουρισμό αυτοί, που έχουν στερήσει τις διακοπές από εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες. Μιλάνε εφοπλιστές που το χειμώνα σταματάνε τα πλοία τους να μεταφέρουν φάρμακα, τρόφιμα και επιβάτες για τα νησιά γιατί δεν βγάζουν πολλά κέρδη από τα ναύλα.

Μιλάνε εφοπλιστές που χρωστάνε δεδουλευμένα στους ναυτεργάτες.

Οι εργαζόμενοι και ο λαός πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα και να πάρουν θέση για την τρομοκρατική συκοφαντική επίθεση που εξαπέλυσαν με αφορμή την απεργία στο λιμάνι, κατά των απεργών, του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ που υποστήριξε το δίκιο των εργαζόμενων, η κυβέρνηση, οι εφοπλιστές, τα ΜΜΕ και τα άλλα κόμματα της πλουτοκρατίας, ΝΔ και ΛΑ.Ο.Σ.

Ο λαός πρέπει να δει τη μεγάλη τους υποκρισία όσον αφορά το ενδιαφέρον τους για τους ταλαιπωρημένους επιβάτες, αλλά να μην μείνει μόνο σ' αυτό.

Μόνο για το λαό δεν νοιάζονται αυτοί που τον καταδικάζουν να ζήσει στη φτώχεια, στον εργασιακό μεσαίωνα, χωρίς σύνταξη, χωρίς δικαιώματα.

Οι συκοφαντίες και οι απειλές τους κατά των απεργών, γενικά της απεργίας, του απεργιακού δικαιώματος και του αγώνα είναι η άλλη πλευρά του αντιδραστικού μνημονίου τους. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να υλοποιηθεί πάση θυσία το μνημόνιο. Δείχνουν πόσο αδίστακτοι είναι.

Γι' αυτό συκοφαντούν και απειλούν. Θέλουν με την τρομοκρατία και την ωμή καταστολή να γονατίσουν το λαό, να τσακίσουν όποιον σηκώνει κεφάλι. Θέλουν να επιβάλλουν πλήρως το άδικο, να κάνουν παράνομη κάθε απεργία, κάθε αγώνα, που τους βάζει εμπόδιο στην επιδίωξή τους να πληρώσει ο λαός τα δεινά της κρίσης.

Για την απόκρουση του μνημονίου και των αντιλαϊκών εγκλημάτων, απαιτείται η απόκρουση της συντονισμένης εκστρατείας τους, συκοφάντησης και απαγόρευσης των λαϊκών κινητοποιήσεων. Δεν υπάρχει απεργία και κινητοποίηση κατά του κεφαλαίου που να μην επιφέρει και κάποιες συνέπειες και σε κάποια τμήματα του λαού, όμως αυτές είναι προσωρινές. Μόνιμες θα είναι όμως οι μαύρες μέρες αν ο λαός σκύψει το κεφάλι.

Η κυβέρνηση και η ΝΔ έχουν την ίδια γραμμή πλεύσης, οι διαφορές τους είναι για τα μάτια του κόσμου, είναι θέμα εκλογικής πίτας. Και αν ακόμη είναι διαφορές χειρισμού, σε ένα πράγμα μοιάζουν σαν μια σταγόνα νερού: Πρέπει να πληρώσει ο λαός, να στηριχθούν οι επιχειρηματίες, η ευρωζώνη, η ΕΕ.

Οσοι θεωρούν το μνημόνιο μέσο σωτηρίας και αναπόφευκτη λύση, είναι αυτοί που θέλουν να διασφαλίσουν την επόμενη περίοδο κερδοφορίας μετατρέποντας τη ζωή των εργαζομένων σε κόλαση. Η ΝΔ που καταψήφισε το μνημόνιο το έκανε από καθαρή ανάγκη να κρατήσει επαφή με τον δυσαρεστημένο λαό, σε μια περίοδο που προσπαθεί να ανακάμψει. Δεν είναι η πρώτη φορά που η αξιωματική αντιπολίτευση φέρεται έτσι, το ίδιο έκανε και το ΠΑΣΟΚ. Αλλωστε, η ΝΔ είπε ότι είναι θετικό το μνημόνιο, διαφωνεί στην εξειδίκευση.

Το ΛΑ.Ο.Σ έκανε το καθήκον του. Εδειξε το πραγματικό ταξικό του πρόσωπο. Το ταξικό του πρόσωπο το έδειξε και όταν πήγαινε κολλητά στην ΝΔ και όταν κόλλησε στο ΠΑΣΟΚ, πάντα εξαπτέρυγο του ενός ή του άλλου αστικού κόμματος.

Οσο για το ΣΥΡΙΖΑ/ΣΥΝ, σκόρπιο κόμμα ανάλογα με την φορά των ανέμων, καλύπτει σήμερα από τους φιλοευρωπαίους ρεαλιστές όσο και τους φιλοευρωπαίους που ονειρεύονται μια ΕΕ που τάχα ανακαλύπτει το "κοινωνικό" της πρόσωπο. Πραγματικό ναυάγιο της ταξικής πάλης, πνίγεται μέσα σε αλλοπρόσαλλες θέσεις, που η μια αντιφάσκει προς την άλλη.

Οσοι προβάλλουν σαν ριζοσπαστική διέξοδο την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, τη στάση πληρωμών του χρέους, την έξοδο από την ευρωζώνη, την επιλογή της δραχμής, στην πραγματικότητα ρίχνουν τον λαό στην αρένα του αντίπαλου, εγχώριου και ευρωπαϊκού, αφού μια τέτοια διεκδίκηση ως κλειδί για την επίλυση των προβλημάτων του λαού αποτελεί παραχώρηση ότι η αιτία της κρίσης είναι το χρέος.

Υπάρχει στην Ελλάδα και δημόσιο και ιδιωτικό επιχειρηματικό χρέος και τα δύο χρέη είναι στην πλάτη του λαού. Ομως, το χρέος στους πιστωτές, που είναι και Ελληνες και ξένοι επιχειρηματίες και τραπεζίτες, δεν προκάλεσε την οικονομική κρίση, δεν είναι ελληνικό μόνο φαινόμενο, είναι πλευρά της κρίσης, αποτέλεσμα της πραγματικής αιτίας της κρίσης, που δεν είναι άλλη από την υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, κερδών, μέσων παραγωγής και εμπορευμάτων, πραγματικού και πλασματικού κεφαλαίου.

Αυτή η θέση ακυρώνει την πραγματική αντίθεση που πρέπει να υψωθεί απέναντι στην καπιταλιστική οικονομική κρίση, απέναντι στην καπιταλιστική ιδιοκτησία του πλούτου που παράγει ο λαός.

Η αναδιαπραγμάτευση, ακόμα και η στάση πληρωμής του χρέους αν δεν συνδέεται με την πάλη κατά της εξουσίας των μονοπωλίων, όταν γίνεται ένας μοναδικός κρίκος, αποπροσανατολίζει, φέρνει το λαό να συνθλίβεται ανάμεσα σε αντιπαραθέσεις.

Ξεχνούν μια μικρή λεπτομέρεια: Ποια τάξη έχει κάθε φορά την εξουσία και διαπραγματεύεται το ύψος του χρέους. Δεν ξεχνούν τυχαία, αλλά συνειδητά. Γιατί σε τελευταία ανάλυση, θέλουν - ή αδιαφορούν ή κάποιοι από επιπολαιότητα - να στοιχηθεί το λαϊκό κίνημα "κάτω από ξένη σημαία".

Γιατί το ζήτημα της αναδιαπραγμάτευσης ή και της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, το ζήτημα της δραχμής, συζητιέται πλατιά ως εναλλακτικό σενάριο από ένα τμήμα της αστικής τάξης της χώρας μας και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ως μια μορφή υποτίμησης του κεφαλαίου, που βολεύει επιχειρηματικούς ομίλους που αντλούν τα περισσότερα κέρδη εκτός Ελλάδας και με τη δραματική υποτίμηση που θα σημειωθεί θα έχουν την ευκαιρία να φέρουν κεφάλαια στην Ελλάδα και να αγοράσουν για ένα κομμάτι ψωμί, γη, επιχειρήσεις, εγκαταστάσεις στρατηγικής σημασίας.

Οι πιστωτές δεν θα χάσουν από την στάση πληρωμών. Αντίθετα μπορεί να κερδίσουν με ακόμη μεγαλύτερη ασφάλεια, αφού κατέχουν στα χέρια τους τίτλους που τους ασφαλίζουν από τους κινδύνους των ελληνικών κρατικών ομολόγων. Αυτοί θα πάρουν μεγάλες αποζημιώσεις και στην συνέχεια θα ενεργοποιήσουν την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Πραγματική στάση πληρωμών μπορεί να επιτύχει μια κυβέρνηση της λαϊκής εξουσίας.

Το ΚΚΕ δε θα τους κάνει τη χάρη. Αναδεικνύει σταθερά και ανυποχώρητα τον πραγματικό αντίπαλο με τον οποίο πρέπει να αναμετρηθεί το λαϊκό κίνημα: Την εξουσία των μονοπωλίων. Δε μένουμε μόνο εκεί, διατυπώνουμε στόχους πάλης και αιτήματα που πολύ καθαρά αφορούν το χτύπημα των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων, του μονοπωλιακού υπερκέρδους.

Λόγου χάρη, εμείς υποστηρίζουμε αυξήσεις μισθών και γενναία προγράμματα ανεργίας για όσο κρατά, ως και διαγραφή χρεών των φτωχών λαϊκών στρωμάτων για κατοικία και είδη πρώτης ανάγκης που η μακροχρόνια πολιτική λιτότητας τους έριξε στα δάνεια. Για δάνεια που αποδεδειγμένα οφείλονται στην απόλυτη καταναλωτική στενότητα.

Κάνουν πως δε βλέπουν ότι η Αργεντινή έκανε παύση πληρωμών και πλήρωσε επίσης τα βάρη στο όνομα της μη πληρωμής και της αναπόφευκτης δραματικής υποτίμησης. Η άρνηση πληρωμής του χρέους μπορεί να αξιοποιηθεί δυναμώνοντας τον αγώνα για ανατροπή, στο επίπεδο εξουσίας. Στο δρόμο αυτού του αγώνα, ο λαός πρέπει να αναπτύξει μια δράση κυριολεκτικά ανατρεπτική σε περιεχόμενο και μορφές πάλης, ώστε να παρεμποδίσει, να μειώσει συνέπειες, να δρομολογήσει σταθερά τον δικό του μονόδρομο αγώνα και συμμαχίας ως την τελική νίκη.

Τα κράτη, οι επιχειρηματικοί όμιλοι και οι τράπεζες που δανείζουν, είναι στο ίδιο μετερίζι με τα κράτη, τους επιχειρηματικούς ομίλους, και τις τράπεζες που δανείζονται, είναι κοινό το παιχνίδι τους. Τα κράτη - δανειστές δανείζουν για να κερδίσουν, τα κράτη - οφειλέτες δανείζονται για να ευνοήσουν επίσης την κερδοφορία.

Δεν πρέπει οι εργαζόμενοι να συμβιβαστούν με τις απώλειες που είχαν, με το πισωγύρισμα και να παραιτηθούν από σύγχρονες διεκδικήσεις.

Οι επιχειρηματίες βιομήχανοι, εφοπλιστές, τραπεζίτες, η αστική τάξη στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη ζητά εκσυγχρονισμούς και προσαρμογές, δηλαδή βαρβαρότητα, για να διατηρήσει τα υψηλά κέρδη και γιατί όχι να τα αυξήσει.

Αρα οι εργατοϋπάλληλοι, οι μικρομεσαίοι αυτοαπασχολούμενοι και η φτωχή αγροτιά οφείλουν να διεκδικούν το δικό τους εκσυγχρονισμό, που είναι αδιανόητο να υπάρξει δίχως ρήξη με τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, δίχως άρνηση συμμόρφωσης και υιοθέτησης των μέτρων του μνημονίου.

Η κυβέρνηση ψεύδεται ασύστολα όταν ισχυρίζεται ότι τα δύσκολα για την εργατική τάξη και τους αυτοαπασχολούμενους στην πόλη και στο χωριό θα κρατήσουν μόνο τρία το πολύ τέσσερα χρόνια, και μετά θα έλθει η "αναγέννηση" της ελληνικής οικονομίας. Ενα καντάρι ψέματα μας πετάει κατάμουτρα, όταν ισχυρίζεται ότι οι λαϊκές θυσίες θα πιάσουν τόπο.

Εκπονούν βάρβαρα μέτρα για να κρατήσουν μια ζωή, είναι πανέτοιμοι να πάρουν και άλλα ακόμα χειρότερα που θα ισχύουν για τα παιδιά των εγγονών μας. Αυτό το σύστημα, σάπιο ως το μεδούλι, δεν είναι αιώνιο. Οι λαϊκές θυσίες θα πιάσουν τόπο μόνο για τους καπιταλιστές, τα μονοπώλια.

Ποια είναι η διέξοδος από την κρίση;

Διέξοδο από την κρίση αναζητούν και τα άλλα κόμματα, η κυβέρνηση, ο ευρωπαϊκός και παγκόσμιος καπιταλισμός. Το θέμα είναι ποια είναι η φιλολαϊκή διέξοδος, και πώς θα απαλλαγεί ο λαός, ο κάθε λαός από την αγιάτρευτη ασθένεια των περιοδικών κρίσεων του καπιταλισμού.

Ολες οι προβλέψεις των ίδιων των ιμπεριαλιστικών ιδρυμάτων, αλλά και της ΕΕ, του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ, είναι ότι η ανάκαμψη των καπιταλιστικών οικονομιών, γενικότερα του καπιταλισμού από την κρίση, θα είναι αναιμική σε σύγκριση με το παρελθόν, θα επέλθουν και ανακατατάξεις στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική πυραμίδα. Αρα οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κράτη και κέντρα θα οξυνθούν ακόμα πιο πολύ. Αυτοί κουβαλάνε μαζί τους στρατιωτικές επεμβάσεις και αναμετρήσεις με θύματα τους λαούς της κάθε πλευράς.

Για την Ελλάδα όλα δείχνουν ότι η κρίση θα κρατήσει, η ανάκαμψη θα είναι στην καλύτερη περίπτωση πολύ αναιμική, το κρατικό χρέος θα μεγαλώσει, επομένως θα υπάρξει αλυσίδα αντεργατικών μέτρων. Ενώ πιο γρήγορα ίσως από κάθε άλλη φορά θα ξεσπάσει νέος κύκλος οικονομικής κρίσης.

Ακριβώς γιατί υπάρχει πρόβλεψη ότι θα οξυνθούν όλες οι κοινωνικές αντιθέσεις με κορυφαία τη βασική αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, ακριβώς γι' αυτό γίνεται προσπάθεια να αναδιαμορφωθεί και να μακιγιαριστεί το πολιτικό σκηνικό, μέχρι και να υπάρξουν νέα κόμματα, στη θέση των παλιών με τον ίδιο βεβαίως ρόλο και την αποστολή των παλιών.

Ακόμα να επιλεγεί νέο άφθαρτο δήθεν πολιτικό προσωπικό που θα κάνει την ίδια βρώμικη και ακόμα πιο βρώμικη δουλειά. Δεν θα διστάσουν να θυσιάσουν και τα καλύτερα και πιο πιστά παιδιά τους προκειμένου να αλλάξει ο Μανωλιός. Ολα τα σενάρια είναι πιθανά. Ο λαός πρέπει να τους χαλάσει τα σχέδια όσο γίνεται πιο έγκαιρα.

Η εργατική τάξη, ο εργαζόμενος λαός δεν αξίζει να περιμένει τι θα αλλάξει από τα πάνω, χωρίς αυτόν, και κυρίως ενάντια σ' αυτόν.

Η διέξοδος ταυτίζεται με μια νέα πολιτική επιλογή που η προετοιμασία της πρέπει να ξεκινήσει διακριτά και με όρους κινήματος και μετωπικής κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας από τα κάτω. Τα ρυάκια της αντίστασης έχουν ήδη ξεκινήσει πιο πλατιά, πρέπει να συνενωθούν σε ένα μεγάλο, ορμητικό ποτάμι.

Υποστηρίζουμε τη Συμμαχία που καταφέρνει με τη συνεπή, σχεδιασμένη δράση της να κερδίζει μικρότερες και μεγαλύτερες μάχες και ταυτόχρονα βάζει πλώρη για να προσεγγίσει και να κατακτήσει την μοναδική λύση που συμφέρει, την λύση της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας, που αποτελεί πρόταση συμμαχίας του ΚΚΕ. Δεν μπορεί πια να περιμένει τίποτε ο λαός από την εναλλαγή των αστικών κομμάτων στην διακυβέρνηση, τη συμμαχία τους με συντηρητικές και ψευτοαριστερές φτερούγες. Η βία των μονοπωλίων πρέπει ν' αντιμετωπισθεί και να ηττηθεί από ένα λαϊκό ενωτικό κοινωνικοπολιτικό μαζικό, πλειοψηφικό ρεύμα που θα τους σαρώσει».