Ο σοφός λαός συνήθως λέει ότι η «μισή αλήθεια είναι χειρότερη από ένα ψέμα». «H αλήθεια για τη Ματωμένη Κυριακή» κατά την αμερικανική εφημερίδας «New York Times» «είναι ότι έρευνα της βρετανικής κυβέρνησης κατέληξε εν τέλει σε συμπέρασμα άξιο μιας δημοκρατίας».

Το «συμπέρασμα» ήταν η περισσότερο από 38 χρόνια μετά έκθεση της επιτροπής Μαρκ Σάβιλ - για τα γεγονότα της 30ής Γενάρη του 1972 στην περιοχή Μπογκσάιντ του Ντέρι στη Βόρεια Ιρλανδία - που απλώς επιβεβαιώνει αυτό που όλοι γνώριζαν: το έγκλημα του βρετανικού στρατού, που άνοιξε πυρ κατά άοπλων διαδηλωτών που τόλμησαν και πραγματοποιούσαν πορεία υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων στον κατεχόμενο από τα βρετανικά στρατεύματα θύλακα στην Ιρλανδία.

Ειδικά σε αυτήν την περίπτωση, δεν πρόκειται καν για τη μισή αλήθεια παρά για μια απάτη. Στην πραγματικότητα, τα χρόνια της κατοχής, που ουσιαστικά δεν έχουν τελειώσει, καθώς η Βόρεια Ιρλανδία συνεχίζει να αποτελεί βρετανική επαρχία, και κυρίως τα χρόνια των ταραχών που ακολούθησαν, καθώς τα γεγονότα της «Ματωμένης Κυριακής» αποτέλεσαν τη θρυαλλίδα για την εξέγερση του πληθυσμού σηματοδοτήθηκαν από ρουκέτες και πυραύλους που εκτοξεύονταν σε έναν άμαχο πληθυσμό από έναν τεράστιο και παντοδύναμο στρατό, που είχε επικεντρώσει τις δυνάμεις του σε αυτόν το μικρό θύλακα. Στην περίπτωση της Βόρειας Ιρλανδίας δεν είναι καν ζήτημα υπολογισμού των απωλειών αν, και ας αναφερθεί ότι μόνο την Κυριακή αυτή δεκατρείς διαδηλωτές, επτά εκ των οποίων έφηβοι, έπεσαν νεκροί και 14 τραυματίστηκαν, ένας εκ των οποίων πέθανε αργότερα.

Ολα αυτά αποτελούν «ψιλά γράμματα» για τους «New York Times» που συνεχίζει ότι ο Βρετανός πρωθυπουργός «έκανε κάτι που οι πολιτικοί ουδέποτε κάνουν. Ζήτησε συγγνώμη». «Για λογαριασμό της κυβέρνησης, ζητώ συγγνώμη», είπε ο Κάμερον. Και όλως τυχαίως η αναφορά στη δήλωση σταματά εκεί για την αμερικανική εφημερίδα. Εντούτοις, η πλήρης δήλωσή του συνέχιζε ότι «επρόκειτο για κάποια μέλη των ενόπλων δυνάμεών μας» που «ενήργησαν λανθασμένα», ξεπλένοντας έτσι το βρετανικό ιμπεριαλισμό.