Τους τελευταίους μήνες εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, αυτοαπασχολούμενοι, νεολαίοι των λαϊκών οικογενειών, φοιτητές, σπουδαστές, μαθητές έχουν βγει μαζικά, διεκδικητικά στους δρόμους του αγώνα με επικεφαλής το ΠΑΜΕ, κόντρα στην αντιλαϊκή πολιτική. Παραμερίζοντας φόβο, τρομοκρατία και εκβιασμούς από κυβέρνηση - ΕΕ - εργοδοσία. Πολλά σημαντικά βήματα έγιναν όλο αυτό το διάστημα, με νέα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων να μπαίνουν στον αγώνα. Εργαζόμενοι από διάφορους χώρους συσπειρώνονται με τα ταξικά συνδικάτα, οργανώνουν γενικές συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς, επιτροπές αγώνα, παίρνουν αποφάσεις για απεργία. Συνειδητοποιούν όλο και πιο βαθιά τον υπονομευτικό για το εργατικό κίνημα ρόλο του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Ολο και περισσότεροι άνθρωποι του μόχθου συνειδητοποίησαν την ανάγκη του αγώνα για να πληρώσει την καπιταλιστική κρίση, τα ελλείμματα, τα χρέη, η πλουτοκρατία για να μην πτωχεύσει ο λαός.

Οι εργαζόμενοι δέχονται τεράστια επίθεση εδώ και πολλά χρόνια από όλες τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Τους τελευταίους μήνες αυτή η επίθεση έχει πρωτοφανείς διαστάσεις, είναι καθολική και βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα της πλουτοκρατίας, ΝΔ και ΛΑ.Ο.Σ., οι εργοδοτικοί σύνδεσμοι συνδυάζουν την αντιλαϊκή επίθεση με την «τρομοκρατία των κινδύνων για την οικονομία» από τις εργατικές, τις λαϊκές κινητοποιήσεις, καλλιεργώντας την ψυχολογία ότι για το νέο πακέτο αντιλαϊκών μέτρων που παίρνουν ευθύνεται ο ίδιος ο λαός. Που πρέπει να σταματήσει τον αγώνα, να υποταχτεί στα μέτρα - καρμανιόλα για τη ζωή του. Την ίδια ώρα πιστεύουν ότι οι εργαζόμενοι θα σταματήσουν να αγωνίζονται, θα κυριαρχήσει η ηττοπάθεια, για να εξαπολύσουν εκ νέου επίθεση. (Ούτε μια μέρα πέρασε από την ανακοίνωση των νέων αντεργατικών μέτρων και άρχισε η αντιδραστική προπαγάνδα ότι θα χρειαστούν κι άλλα)... Ηδη η εργοδοσία έχει «ξεσαλώσει»: Εκ περιτροπής εργασία, μαζικές απολύσεις, μειώσεις αποδοχών, κατάργηση Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και απελευθέρωση του ορίου των απολύσεων, είναι οι απαιτήσεις της.

Οπως κλιμακώνουν οι δυνάμεις του κεφαλαίου την επίθεση, που θα κάνει πάμφθηνη την εργατική δύναμη, το ίδιο πρέπει να κάνουν οι παραγωγοί του πλούτου, οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, οι συνταξιούχοι, η νεολαία. Η κλιμάκωση, η αντοχή, η διάρκεια και το περιεχόμενο των αγωνιστικών διεκδικήσεων είναι που θα κρίνουν τη μάχη. Κλιμάκωση σημαίνει να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, βγάζοντας συμπεράσματα και πείρα από τις ως τώρα κινητοποιήσεις, ενισχύοντας και διευρύνοντας την οργάνωσή τους, στους τόπους δουλειάς, στα συνδικάτα, με συγκρότηση σωματειακών επιτροπών, μπλοκάρισμα των μέτρων και των απολύσεων στην πράξη. Προϋποθέτει όμως και πολιτικοποίηση των αγώνων, δηλαδή τα δύο ταξικά «στρατόπεδα» να γίνουν ακόμα πιο διακριτά στη συνείδηση των εργαζόμενων μαζών. Προϋποθέτει οι εργαζόμενοι να μη χάσουν ούτε λεπτό από το οπτικό τους πεδίο τις σύγχρονες ανάγκες τους, που μπορούν σήμερα να ικανοποιηθούν.

Η κυβέρνηση έχει δείξει, ότι μπροστά στο ταξικό συμφέρον των μονοπωλίων, δεν κάνει πίσω, αντίθετα δυναμώνει την αντεργατική λαίλαπα. Δεν αρκεί η δυσαρέσκεια για τα μέτρα. Χρειάζεται απόρριψη της συνολικής πολιτικής των κομμάτων της πλουτοκρατίας, απαξίωση των επιχειρημάτων τους και των συνδικαλιστικών τους εκφράσεων. Αυτό που θα φοβίσει είναι η μυριόστομη λαϊκή απάντηση, ότι δε γίνεται να κερδίζουν και τα μονοπώλια και ο λαός, ότι οι εργαζόμενοι αντεπιτίθενται για τα συμφέροντα της τάξης τους.