Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι στο νόμο που πετσοκόβει μεροκάματα και μισθούς, άρχισαν οι αναλύσεις για το πόσο βαθιά θα είναι η ύφεση και άρα πόσα μέτρα πρέπει ακόμα να παρθούν. Παρουσιάζουν την καπιταλιστική κρίση σαν κάτι έκτακτο όπως και τα μέτρα. Ομως και η κρίση ήταν νομοτέλεια και τα μέτρα προαποφασισμένα. Σιγά μην περιμένει ο καπιταλιστής την κρίση για να πάρει μέτρα μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης. Ξέρει πως αυτή είναι η μόνη γελάδα που βγάζει γάλα όσο την αρμέγεις και φροντίζει έγκαιρα να την έχει δεμένη για κάθε κρίση.

Ασφαλιστικό και εργασιακό, πρέπει, λένε τώρα, να έχουν νομοθετηθεί το αργότερο σε ένα μήνα. Και πάνω σ' αυτήν την αξίωση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ διαγωνίζονται για το πόσο γρήγορα θα ανταποκριθεί η κυβέρνηση στην αξίωση των μονοπωλίων. Το σχετικό ειδησεογραφικό μπαράζ αποσκοπεί - εκτός των άλλων - και στο να περάσει ως «γέγονε» το πρώτο κύμα της επίθεσης στους μισθούς.

Τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο, όλα είναι θέμα συσχετισμών. Και είναι στο χέρι της εργατικής τάξης να οργανώσει έτσι την πάλη της που ανάμεσα στους εργάτες να μη βρίσκει τόπο να σταθεί καμιά έκκληση για «εθνικό χρέος». Αντίθετα, να γίνεται ευχή - και οργανωτικά μέτρα για να συμβεί - το «να βουλιάξουν οι αστοί».

Καμιά ανοχή στο κλάμα της αστικής τάξης για τα δεινά των εργατών. Είναι το κλάμα του φονιά που ζητά να του δοθεί η επιμέλεια των ορφανών του θύματός του, για να μην πεινάσουν, για να 'χει, δηλαδή, κι άλλο κρέας για εκμετάλλευση.

Οι εργάτες είναι υποχρεωμένοι να γκρεμίσουν τους καπιταλιστές. Είναι υποχρεωμένοι να σηκώσουν ξανά ψηλά το αίτημα για σοσιαλισμό. Οσο θα παλεύουν για έναν «δίκαιο» καπιταλισμό τόσο θα χάνουν. Κι όσοι καλλιεργούν τέτοιες αυταπάτες ανάμεσα στους εργάτες πρέπει να αντιμετωπιστούν σαν ο εχθρός εντός μας.

Σε κάτι τίτλους διαβάζεις ότι ο ΣΕΒ είναι ενάντια στο κόψιμο του 14ου μισθού, μα μόλις διαβάσεις το κείμενο βλέπεις ότι ο ΣΕΒ έχει βάλει πλώρη για την κατάργηση όλης της σύμβασης. Είμαστε, δηλαδή, στη φάση όπου εκεί που μας χρωστούσαν δεν παίρνουν μόνο το βόδι, ζητάνε να τα πάρουν όλα.

Είναι η στιγμή που και η γλώσσα μας, δηλαδή ο νους μας, δηλαδή η αντανάκλαση του κόσμου που καλούμαστε να οικοδομήσουμε, πρέπει να εκφράζεται πεντακάθαρα σαν διαμετρικά αντίθετος κόσμος από τον υπάρχοντα. Μπορεί αυτό να δημιουργεί ορισμένα προβλήματα «επικοινωνίας» με όσους δε θέλουν να αλλάξει τίποτα, αλλά η επιστήμη έχει ήδη αποδείξει πως το «είναι» του καθενός καθορίζεται από τις κοινωνικές σχέσεις εντός των οποίων υπάρχει. Στην κοινωνία της εργατικής τάξης ο εργάτης δεν εκμεταλλεύεται εργάτη. Γι' αυτό από τώρα για τον εργάτη δε χωράει τίποτα άλλο από τη διαρκή επιδίωξη της ανατροπής του κόσμου της εκμετάλλευσης. Αυτό το «είναι» καθορίζει κάθε βήμα. Για τη σωτηρία του καπιταλισμού νοιάζονται μόνο όσοι έχουν λόγο - σχέση με τη σωτηρία εκείνου του ταμείου.