ΠΟΙΟΣ ΜΙΛΑΕΙ: «Ο επικεφαλής του κορυφαίου επιχειρηματικού συνδέσμου έβαλε κατά των διοργανωτών των διαδηλώσεων, κατηγορώντας τους ότι επιδιώκουν απλώς "να συντηρήσουν για δικό τους όφελος τις παθογένειες που κατάντησαν τον λαό μας ζητιάνο στις διεθνείς αγορές". Μάλιστα μίλησε και για "αρειμάνιο αριστερό λαϊκισμό", που διακατέχει όσους αντιδρούν με τους συγκεκριμένους τρόπους στα μέτρα, "προσφέροντας, έτσι, χείριστη υπηρεσία στον λαό και υπονομεύοντας και τα τελευταία ίχνη της εθνικής αξιοπιστίας"» (οι δηλώσεις του προέδρου του ΣΕΒ / ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

Πόσο θράσος! Να αρπάζεις τον ιδρώτα εκατομμυρίων εργατών την ώρα της παραγωγής, να έχεις δικό σου το κρατικό ταμείο στο οποίο καταλήγουν οι φόροι από αυτούς τους εργάτες, να τους σακατεύεις στη δουλειά και να 'ρχεσαι μετά να τους «προσφέρεις» - με ακριβοπληρωμένο το αντίτιμο - υπηρεσίες υγείας στο ιδιωτικό νοσοκομείο που έστησες, να κρατάς αμόρφωτα τα παιδιά τους για να μπορείς να τα χρησιμοποιείς ενάντια στους γονιούς τους. Να τους καταγγέλλεις μετά όταν διαδηλώνουν κι αυτό το θράσος σου να το παραθέτουν στο έντυπό τους χωρίς καν σχολιασμό οι «αντιεξουσιαστές». Απ' όπου κι αν την πιάσεις αυτήν την ιστορία σ' ένα μόνο σε οδηγεί: Επείγει η οργάνωση των εργατών έτσι που να σαρώσει τα πάντα, να μη μείνει τίποτα όρθιο από έναν τόσο σάπιο κόσμο. Αρκετή η θλίψη για την επικράτηση της αντεπανάστασης, είναι καιρός ξανά για τη μεγάλη ανατροπή. Ετσι που να μην έχει γυρισμό για όλους αυτούς που με όπλο την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής τολμάνε να χαρακτηρίζουν δημοκρατία τη δικτατορία τους.

Η «ΤΕΧΝΗ»: «Δεν μας απομένει παρά μια διαδήλωση διαμαρτυρίας κατά των διαμαρτυρομένων» (ο ζωγράφος Π. Τέτσης στην πρώτη σελίδα στη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

Οτι οι καλλιτέχνες του αστικού κόσμου υπηρετούν τους ισχυρούς είναι γνωστό από παλιά. Οτι βγαίνουν πρωτοσέλιδα να το διακηρύξουν είναι μια ποιοτική διαφορά, δείγμα της απόλυτης έκπτωσής τους.

ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ: «Η κρίση της ελληνικής οικονομίας αφήνει έντονα το αποτύπωμά της στο πολιτικό σκηνικό, καθώς πέντε μήνες μετά τις εκλογές καταγράφεται για πρώτη φορά εντυπωσιακή μείωση της εκλογικής δύναμης των δύο μεγάλων κομμάτων που πλησιάζει τις 10 μονάδες για το καθένα» (το άρθρο στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ)

Καιρό τώρα, η αστική τάξη μελετά αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό, ώστε να υπηρετεί καλύτερα την εξουσία της. Αλίμονο στους εργάτες που μένουν θεατές σ' αυτήν τη διαδικασία, περιμένοντας το επόμενο αστικό κόμμα να ακουμπήσουν τις ελπίδες τους. Δεν αρκεί τα αστικά κόμματα να χάνουν δύναμη, πρέπει αυτή να προστίθεται στο κόμμα της εργατικής τάξης, στο ΚΚΕ. Στο «Αμέρικα» τα δύο κόμματα της αστικής τάξης μια χαρά κυβερνούν με τη μειοψηφία του εκλογικού σώματος να μετέχει στη διαδικασία. Η εργατική τάξη που δε συσπειρώνεται γύρω από το κόμμα της για τη δική της εξουσία είναι καταδικασμένη σε δεινά και ξανά δεινά.