Εχουν δημιουργηθεί σημαντικές δυνατότητες, η αξιοποίησή τους θα διαμορφώσει καλύτερους όρους στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Οι ταξικές δυνάμεις, οι εργαζόμενοι βρίσκονται μπροστά σε πολύ σοβαρά καθήκοντα.

Η σύγκρουση με την αντιλαϊκή πολιτική, προϋποθέτει ακούραστο αντιπάλεμα των δυσκολιών, σχεδιασμένη δουλιά για τη συγκρότηση επιτροπών αγώνα, απεργιακών επιτροπών, περιφρούρηση της απεργίας, μαζική, μαχητική συμμετοχή στον απεργιακό αγώνα στις 10 Οκτώβρη και στα απεργιακά συλλαλητήρια.

Απαιτείται επαγρύπνηση, ετοιμότητα, ουσιαστική ενημέρωση των εργαζομένων, άπλωμα της δουλιάς σε νέους εργασιακούς χώρους, επιμονή στη συγκεκριμένη δράση, στην πίεση για τη συνέχιση και κλιμάκωση των απεργιακών αγώνων, την αποχώρηση από τον κοινωνικό διάλογο της απάτης.

Οι πλειοψηφίες των διοικήσεων της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, βαδίζουν στο δρόμο της «κοινωνικής συναίνεσης», συμμετέχουν, για βασικά ζητήματα, στον κοινωνικό διάλογο της απάτης, δίνουν άλλοθι στην αντεργατική επίθεση και την κυβερνητική δημαγωγία για την αντιμετώπιση της ανεργίας. Στηρίζουν την ουσία της αντιλαϊκής πολιτικής, περιορίζουν το διεκδικητικό πλαίσιο, καλλιεργούν αυταπάτες.

Η διαφοροποίηση της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ από το πακέτο των αντεργατικών μέτρων, η απεργιακή απόφαση είναι αποτέλεσμα της πίεσης που ασκούν οι αγώνες των ταξικών δυνάμεων, οι αντιδράσεις των εργαζομένων.

Το κάλεσμα των ταξικών δυνάμεων, το κάλεσμα του ΠΑΜΕ, να διαθέσουν οι εργαζόμενοι όλες τους τις δυνάμεις, να πάρουν την υπόθεση της επιτυχίας της απεργίας στα χέρια τους, να επιβάλουν τη συνέχιση και την κλιμάκωση του αγώνα, υπηρετεί αναγκαιότητα, αφορά το βασικό στόχο:

Να μην περάσουν, να μην εφαρμοστούν τα αντεργατικά μέτρα, να ενισχυθεί το αγωνιστικό μέτωπο για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.

Τα αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης χτυπάνε στην καρδιά των εργατικών, ασφαλιστικών δικαιωμάτων, στον ημερήσιο σταθερό χρόνο εργασίας (8ωρο), την πλήρη - σταθερή απασχόληση.

Με τα μέτρα αυτά επιδιώκεται η ένταση της εκμετάλλευσης και η αποδιοργάνωση της εργατικής τάξης, η αύξηση των κερδών και η ισχυροποίηση της θέσης των καπιταλιστών. Αυτός είναι ο πραγματικός στόχος.

Οι κυβερνητικές αναφορές στο πρόβλημα της ανεργίας είναι ψεύτικες και παραπλανητικές. Υπηρετούν δημαγωγικούς σκοπούς.

Τι αφορούν τα αντεργατικά μέτρα:

1. Διευθέτηση του χρόνου εργασίας σε χρονιάτικη βάση, σύμφωνα με τις ανάγκες των επιχειρήσεων.

Το μέτρο αυτό προβλέπει την κατάργηση του 8ωρου. Δίνει τη δυνατότητα στον εργοδότη να προσαρμόζει το χρόνο εργασίας σύμφωνα με τις επιλογές του.

Ετσι, θα αναγκάζει τους εργαζόμενους να δουλεύουν μέχρι 11 ώρες την ημέρα, για ορισμένες ημέρες τη βδομάδα, και αντί για υπερωριακή αμοιβή θα τους καταβάλλει «αυξημένη άδεια» ή «μειωμένο ωράριο», θα εναλλάσσει, με δυο λόγια, την υπεραπασχόληση με υποαπασχόληση, θα τους ληστεύει απροκάλυπτα.

Εκτός από αυτό, με τη «διευθέτηση», δίνεται η δυνατότητα στον εργοδότη να καταργεί τα Σαββατοκύριακα και τις άλλες αργίες.

Μέσα από αυτή τη διαδικασία υπονομεύονται οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, αυξάνει η εντατικότητα της δουλιάς, τινάζεται ο προσωπικός, οικογενειακός προγραμματισμός στον αέρα, παρεμβάλλονται πρόσθετα εμπόδια στη συνδικαλιστική οργάνωση και δράση.

Η κυβέρνηση προσπαθεί να αποφύγει τις αντιδράσεις ενάντια στα αντεργατικά μέτρα, διαφημίζοντας το ψευτο38ωρο.

Λέει ψέματα, γιατί η μείωση των εβδομαδιαίων ωρών εργασίας από 40 σε 38, έχει νόημα μόνο όταν αντί του 8ωρου, καθιερωθούν ρητά οι 7,5 ώρες ως ημερήσιος σταθερός χρόνος εργασίας. Από τη στιγμή που δεν κατοχυρώνεται ο ημερήσιος σταθερός χρόνος εργασίας και προωθείται η διευθέτηση σε χρονιάτικη βάση, οι ώρες εργασίας θα αυξομειώνονται ανάλογα με τα σχέδια του επιχειρηματία.

Ο ισχυρισμός ότι η «διευθέτηση» θα αυξήσει τις θέσεις απασχόλησης είναι απάτη. Κι αυτό γιατί μέσα από τις αυξομειώσεις του ημερήσιου χρόνου εργασίας και την αύξηση της εντατικότητας που θα επιβληθεί, ο εργοδότης θα καλύπτει τις ανάγκες της παραγωγικής διαδικασίας με το υπάρχον ή και με λιγότερο εργατικό δυναμικό.

Με τα κυβερνητικά μέτρα δίνεται η δυνατότητα στους καπιταλιστές να απολύουν 5 εργαζόμενους το μήνα, όχι μόνο στις επιχειρήσεις που απασχολούν μέχρι 49 εργαζόμενους όπως ισχύει σήμερα, αλλά και στις επιχειρήσεις που απασχολούν μέχρι 249 εργαζόμενους.

Δηλαδή, σε μια επιχείρηση με 100 εργαζόμενους μπορεί ο εργοδότης σύμφωνα με το νόμο να απολύει το 2% το μήνα, ήτοι να κάνει δύο απολύσεις. Με τα νέα αντεργατικά μέτρα θα μπορεί να απολύει 5 εργαζόμενους. Εάν αυτό υπολογιστεί σε χρονιάτικη βάση διαπιστώνεται ότι ενώ σήμερα μπορεί να απολύει στην επιχείρηση με 100 εργαζόμενους, 24 εργαζόμενους το χρόνο, ο αριθμός αυτός -εάν περάσουν και εφαρμοστούν τα αντεργατικά μέτρα-θα ανέλθει στις 60 απολύσεις το χρόνο.

Εάν αυτό υπολογιστεί στο σύνολο των επιχειρήσεων, κατανοεί ο κάθε εργαζόμενος ότι οι «νόμιμες» απολύσεις θα ανέλθουν σε αρκετές δεκάδες χιλιάδες. Μιλάμε για τις «νόμιμες» απολύσεις, γιατί οι καπιταλιστές μέσα από πολλές διαδικασίες, αξιοποιώντας την ασυδοσία που απολαμβάνουν, έχουν τη δυνατότητα να στερούν σε πολλούς εργαζόμενους το δικαίωμα στη δουλιά.

Είναι φανερό ότι μόνο κάποιος που πάσχει από ακραία αφέλεια μπορεί να δώσει πίστη στα κυβερνητικά ψεύδη που μιλούν για αύξηση των θέσεων απασχόλησης μέσα από την αύξηση των απολύσεων!!!

Βεβαίως, η κυβέρνηση μέσα από τη διαδικασία της αύξησης των απολύσεων δε «λύνει» απλά μόνο τα χέρια της εργοδοσίας. Της «λύνει» τα χέρια στην κατεύθυνση της εκτόπισης της πλήρους σταθερής εργασίας και της αύξησης της μερικής απασχόλησης, των κάθε λογής μορφών ελαστικής ψευτοαπασχόλησης.

3. Επέκταση της μερικής απασχόλησης.

Με τα κυβερνητικά αντεργατικά μέτρα προωθείται, παραπέρα, το «μοντέλο» του «απασχολήσιμου», του εργαζόμενου με υποαπασχόληση, με ανύπαρκτα, επί της ουσίας δικαιώματα, με μερική αμοιβή και ασφάλιση.

Η καπιταλιστική βαρβαρότητα σε όλο της το «μεγαλείο»!!!

Τα αντεργατικά μέτρα προσβάλλουν την εργατική τάξη, προσβάλλουν την εργατική οικογένεια. Της αφαιρούν το δικαίωμα της πλήρους σταθερής απασχόλησης, και της συνταξιοδότησης. Τη «σταυρώνουν» με τα 4ωρα της εντατικοποίησης και της πετούν ένα ξεροκόμματο των 70.000 δραχμών για να εξασφαλίσει δύο φρατζόλες ψωμί και δύο μπουκάλια γάλα την ημέρα.

Οι άνεργοι, οι εργαζόμενοι (υποψήφιοι άνεργοι), επιβάλλεται να πεισμώσουν, να διεκδικήσουν το δικαίωμα στη δουλιά, πλήρη, σταθερή εργασία, ουσιαστική προστασία των ανέργων και των οικογενειών τους. Να διεκδικήσουν κάλυψη όλων των ανέργων, αύξηση του επιδόματος ανεργίας στο 80% του μισθού, πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, υπολογισμό του χρόνου ανεργίας ως συντάξιμο χρόνο.

4. Απαλλαγή των εργοδοτών από τις ασφαλιστικές εισφορές.

Η κυβέρνηση ετοιμάζεται ακόμα πιο προκλητικά, να πριμοδοτήσει τους εργοδότες με πολλά δισεκατομμύρια, απαλλάσσοντας τους από τις ασφαλιστικές εισφορές, στο όνομα της μείωσης του «μη μισθολογικού» κόστους εργασίας, της βελτίωσης της «ανταγωνιστικότητας» και της απάτης των νέων προσλήψεων.

Με τον τρόπο αυτό νομιμοποιεί, κατ' αρχήν, την εισφοροδιαφυγή της εργοδοσίας και ενισχύει τη διαδικασία της παραγραφής των οφειλών στα ασφαλιστικά ταμεία, που ανέρχονται σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια.

Δεύτερο, υπονομεύει προκλητικά την οικονομική βάση των ασφαλιστικών οργανισμών, πρώτα απ' όλα του ΙΚΑ, την ίδια στιγμή που στο όνομα των οικονομικών προβλημάτων των ταμείων και της «βιωσιμότητας» διαιωνίζονται οι συντάξεις πείνας.

Χρειάζεται μεγάλη προσοχή, γιατί η απαλλαγή των εργοδοτών από τις ασφαλιστικές εισφορές συνδέεται άμεσα με τα γενικότερα κυβερνητικά σχέδια για το συντριπτικό χτύπημα της κοινωνικής ασφάλισης και την κατάργηση θεμελιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Η κυβερνητική θέση περί κάλυψης των απωλειών των ταμείων από τον κρατικό προϋπολογισμό, είναι επικίνδυνη. Εκτός από τη χαρακτηριστική αναξιοπιστία - αφού, ήδη, η κυβέρνηση και το κράτος αρνούνται να καταβάλουν εκατοντάδες δισεκατομμύρια οφειλές προς τα ταμεία - με την πρόσθετη επιχορήγηση της πλουτοκρατίας από τον κρατικό προϋπολογισμό δρομολογείται νέα φορομπηχτική επιβάρυνση για τους εργαζόμενους, για τα λαϊκά στρώματα.

Τα αντεργατικά αυτά μέτρα είναι στοιχεία του νέου εργασιακού Μεσαίωνα που επιδιώκει να επιβάλει το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι σε βάρος της εργασίας. Οι συνέπειες θα είναι τραγικές.

Με τη δυναμική συμμετοχή στην απεργία της 10 Οκτώβρη και στην Παλλαϊκή - Πανελλαδική κινητοποίηση που οργανώνει το ΠΑΜΕ 21 Οκτώβρη στο πεδίο του Αρεως, με τη συνέχιση και την κλιμάκωση καλά οργανωμένων μαζικών αγώνων, η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι έχουν τη δύναμη και μπορούν να παρεμβάλλουν υψηλά εμπόδια στην αντιλαϊκή επίθεση της κυβέρνησης και της πλουτοκρατίας, να διεκδικήσουν τη διεύρυνση των δικαιωμάτων τους, στη βάση του διεκδικητικού πλαισίου του ΠΑΜΕ, που προβλέπει:

• Πλήρη σταθερή απασχόληση, γενικευμένη εφαρμογή του 7ωρου, 5νθημέρου, 35ωρου.
• Ουσιαστική προστασία των ανέργων και των οικογενειών τους.
• Ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις για την κάλυψη των διευρυμένων αναγκών - μέτρα προστασίας των λαϊκών στρωμάτων από τις αυξήσεις των καυσίμων.
• Δημόσιο, δωρεάν, για το λαό, σύστημα υγείας. Δημόσια, αναβαθμισμένη, κοινωνική ασφάλιση και παιδεία.
• Πάλη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις -ΔΕΚΟ 100% στο δημόσιο.
• Καταδίκη της πολιτικής του αυταρχισμού - υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Η αποτελεσματικότητα της συνολικής αυτής προσπάθειας αφορά άμεσα συγκεκριμένους, κρίσιμους αλληλοεξαρτώμενους στόχους. Την ισχυροποίηση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, τη σφυρηλάτηση της αγωνιστικής ενότητας, την ενίσχυση της δράσης των σωματείων και την οργάνωση των εργατών, των εργαζομένων στους τόπους δουλιάς και κατοικίας, το συντονισμό της πάλης της εργατικής τάξης με τα μικρομεσαία στρώματα της πόλης και της υπαίθρου, στα πλαίσια της ενιαίας ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής προετοιμασίας για σκληρές ταξικές αναμετρήσεις, για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, για ριζικές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές.