Τα ταξιδάκια του πρωθυπουργού στο εξωτερικό παρουσιάζονται από τον αστικό Τύπο ως επιδόσεις αθλητή στο πολιτικό πεδίο. Κι όμως είναι μόνο η απόδειξη μιας όλο και πιο σφιχτής πρόσδεσης στο άρμα του ιμπεριαλισμού, όπου ήδη μετέχει η Ελλάδα. Διασυνδεδεμένη από την αρχή της ύπαρξής της η ντόπια αστική τάξη με τμήματα του διεθνούς κεφαλαίου, δηλώνει τώρα πως αναγνωρίζει στον Παπανδρέου τον άξιο εκπρόσωπό της, αυτόν που σε πολιτικό επίπεδο βάζει πλάτη για να γίνει πιο ισχυρό το ιμπεριαλιστικό άρμα.

Αυτή, η όλο και πιο σφιχτή πρόσδεση μόνο δεινά μπορεί να φέρει στο λαό. Τα προηγούμενα δείγματα με κορυφαία την ένταξη στην ΕΟΚ και μετά την ΕΕ, το χώσιμο βαθιά στο ΝΑΤΟικό άρμα, μαρτυρούν πως αυτό για το οποίο κάθε φορά πανηγύριζε η αστική τάξη σήμαινε ενίσχυση των συσχετισμών σε βάρος της εργατικής τάξης.

Το εργατικό κίνημα έχει κάθε λόγο όχι μόνο να μην πανηγυρίζει, αλλά να συνδέει την καθημερινή πάλη του με αντιιμπεριαλιστικούς στόχους. Να κάνει καθαρό πως δεν ψάχνει να επιλέξει ιμπεριαλιστή (κάτι τέτοιο προωθεί το κύριο άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ) αλλά αντίθετα τους έχει όλους απέναντι. Κι αυτό σημαίνει γενικευμένη πάλη.

Αυτό ακριβώς που διαβλέπει ήδη στον ορίζοντα η αστική τάξη, η οποία καθημερινά πλέον μέσα από τον Τύπο που ελέγχει αναφέρεται στη βία που δήθεν ασκεί αυτό ή το άλλο τμήμα εργατών, όταν η ίδια βιάζει καθημερινά τη ζωή των ανθρώπων του μόχθου. Εστιάζει άλλοτε σε προβλήματα κυκλοφορίας, κι άλλοτε γενικώς στη μη τήρηση των νόμων. Αυτό που την καίει δεν το κρύβει: Γι' αυτήν είναι αναμενόμενο η ανάπτυξη ταξικών αγώνων που αναγκαστικά θα προκύψουν καθώς η στρατηγική για την ικανοποίηση των απαιτήσεων του κεφαλαίου θα γίνεται περισσότερο εμφανής στις καταστροφικές επιπτώσεις σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, ενώ ταυτόχρονα υπάρχει ο ταξικός πόλος στο κίνημα. Και θέλει να το εμποδίσει, προσπαθώντας να χειραγωγήσει πολιτικά, να ενισχύσει την κρατική βία και καταστολή, και αν χρειαστεί θα χρησιμοποιήσει και προβοκάτσιες.

Γι' αυτό και οι αστοί ξεχωρίζουν τη βία που θεωρούν δικαιολογημένη (αυτήν της αστυνομίας σε βάρος διαδηλωτών) από τη βία που θεωρεί αδικαιολόγητη (αυτήν του απεργού που του κλέβουν το ψωμί απ' το τραπέζι).

Αργά ή γρήγορα το «δίκιο ενάντια σε δίκιο» βγαίνει στην επιφάνεια.

Ειδικά σήμερα πια, που το ΠΑΣΟΚ κράζεται ανοιχτά και άγρια στους χώρους δουλειάς για το γεγονός ότι ψήφισε μαζί με τον ΛΑ.Ο.Σ. τη θανατική καταδίκη των εργατών. Ειδικά σήμερα που η ΝΔ σπεύδει κάθε τρεις και λίγο να δηλώσει ότι στηρίζει με κάθε τρόπο την κυβερνητική πολιτική του ΠΑΣΟΚ. Ειδικά σήμερα που η μία μετά την άλλη οι «εναλλακτικές» προτάσεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κάνουν καθαρό πως καίγεται να βρεθεί διαχειριστική διέξοδος στην καπιταλιστική κρίση υπέρ των καπιταλιστών. Ε, ειδικά σήμερα που οι εργάτες δίνουν δείγματα ενιαίας πάλης ενάντια στο σύνολο των δυναστών τους, τώρα είναι που το «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» απειλεί να γίνει πράξη: με ριζική ανατροπή των συσχετισμών. Δεν είναι θέμα μιας κι άλλης μιας απεργίας, είναι κάτι που αγκαλιάζει πάμπολλους χώρους και γεννά, εκεί, στη βάση, την απαραίτητη εργατική, λαϊκή πλειοψηφία, την ικανή να βάλει με πολύμορφους τρόπους πλώρη για μεγάλες ανατροπές.