Απευθύνεσαι στον πανικόβλητο με το μικρό μαγαζάκι που δεν βγάζει ούτε τα έξοδά του πια και είναι καταχρεωμένος στις τράπεζες.

Του δίνεις την ελπίδα ότι θα μπορέσει να ρυθμίσει τα χρέη του, παίρνοντας πίστωση χρόνου, ακόμη και να του χαριστούν κάποια από αυτά.

Την ίδια ώρα, παίρνεις μέτρα, ώστε να ρίξεις τα λεφτά των εργαζομένων στα σαγόνια της «αγοράς». Στη μεγάλη, όμως, όχι στη μικρή «μαρίδα».

Κόβεις όσο μπορείς και τις κοινωνικές δαπάνες του κράτους, επιδεινώνεις τους όρους εργασίας και ασφάλισης, πριμοδοτείς τους ιδιώτες στην Υγεία και την Παιδεία.

Ετσι μπαίνει το τυρί στη φάκα και η φάκα μπροστά στον πεινασμένο. Ετσι κάνει τις δουλειές της η κυβέρνηση. Κάνει τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους. Με ψέματα, με κόλπα, με ελπίδες φρούδες και πράσινα φούμαρα.

Αλλά άμα πιαστείς στη φάκα, δύσκολα γλιτώνεις.

Δώσε μια στη φάκα, πέταξέ την μακριά και κάνε απεργία στις 10 του Φλεβάρη. Χτύπα τη γροθιά στο τραπέζι των πλουτοκρατών, κάν' το να ανασηκωθεί, να σπάσει.

Αγώνες χρειάζονται. Και για τον εργάτη. Και για τον αυτοαπασχολούμενο. Και για τον αγρότη.