Σε ανύποπτη εποχή ο Β. Ι. Λένιν μέσα από το έργο του «Κράτος και Επανάσταση» τόνιζε πως «στην ανώτερη φάση της κομμουνιστικής κοινωνίας, όταν θα έχει εξαφανιστεί η υποδουλωτική υποταγή των ατόμων στον καταμερισμό της εργασίας και μαζί της και η αντίθεση ανάμεσα στην πνευματική και τη σωματική εργασία, όταν η εργασία θα έχει γίνει όχι μόνο μέσο για να ζεις, αλλά και η πρώτιστη ανάγκη της ζωής, όταν με την ολόπλευρη ανάπτυξη των ατόμων θα έχουν αναπτυχθεί και οι παραγωγικές δυνάμεις και θα αναβλύζουν πιο άφθονα όλες οι πηγές του κοινωνικού πλούτου, τότε μόνο (...) η κοινωνία θα μπορέσει να γράψει στη σημαία της: "Ο καθένας ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του"».

Το αίτημα για μια τέτοια κοινωνία, άρα και για το δρόμο που οδηγεί εκεί, παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο, ειδικά σήμερα όπου οι άνθρωποι από παραγωγοί όλου του πλούτου καλούνται να υποταχθούν στη μίζερη προοπτική να δουλώνουν διαρκώς την εργασία τους για να αυξάνουν τα καπιταλιστικά κέρδη.

(Στις φωτογραφίες αφίσες της επανάστασης που δείχνανε την «τύχη» των καλλιτεχνικών ταλέντων στον καπιταλισμό και στο σοσιαλισμό και εργάτες που μετείχαν στη σοσιαλιστική οικοδόμηση).