Από τις περσινές αγροτικές κινητοποιήσεις, όταν ακόμα το ΠΑΣΟΚ βρισκόταν στην αντιπολίτευση, αγροτοσυνδικαλιστές του που συμμετείχαν στα αγροτικά μπλόκα, πρόβαλλαν το αίτημα της χάραξης «εθνικής στρατηγικής» για την αγροτική παραγωγή. Το αίτημα αυτό δουλεύτηκε και από την τότε κυβέρνηση της ΝΔ, που το υιοθέτησε στην προπαγάνδα της, προσπαθώντας να εκτονώσει τις δίκαιες αγροτικές κινητοποιήσεις. Το ίδιο αίτημα επανέρχεται και φέτος, από τις ίδιες αγροτοσυνδικαλιστικές δυνάμεις. Ο στόχος είναι σαφής. Επιδιώκουν να δημιουργήσουν συγχύσεις και αυταπάτες στους φτωχούς και μεσαίους εκείνους αγρότες, οι οποίοι, αντί να διεκδικούν αιτήματα που θα διασφαλίζουν το εισόδημά τους και θα τους επιτρέπουν να παραμείνουν στη γη τους, καλούνται να βολοδέρνουν με διεκδικήσεις που επί της ουσίας οδηγούν στο ξεκλήρισμά τους.

Στο πλαίσιο της ευρωενωσιακής Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, καμιά «εθνική στρατηγική» δεν μπορεί να υπάρξει. Κι αν ονομαστεί έτσι η οποιαδήποτε παρέμβαση από την πλευρά μιας κυβέρνησης του κεφαλαίου, τότε αυτή σε καμιά περίπτωση δε θα ευνοεί τα συμφέροντα των φτωχομεσαίων αγροτών. Αυτονόητα θα υποτάσσεται στη λογική της καπιταλιστικοποίησης της αγροτικής παραγωγής, προς όφελος των λίγων. Η ΚΑΠ είναι αυτή που καθορίζει τον καταμερισμό και το είδος της παραγωγής σε κάθε κράτος - μέλος, βάζει τους όρους και μοιράζει την τράπουλα. Κατά συνέπεια, σαν «εθνική στρατηγική» για τη γεωργία στο πλαίσιο της ΚΑΠ, μπορεί να νοηθεί μόνο η εξειδίκευσή της από τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου στο επίπεδο του κάθε κράτους - μέλους.

Τι συμφέρον έχει όμως ένας φτωχός και μεσαίος αγρότης από μια τέτοια «εθνική στρατηγική», στο βαθμό που αυτή εξ αντικειμένου θα εδράζεται στην ΚΑΠ και θα προωθεί το ξεκλήρισμα της μικρής αγροτιάς και τη συγκέντρωση της γης σε λίγα χέρια, σε βάρος των πραγματικών συμφερόντων της συντριπτικής πλειοψηφίας εκείνων που σήμερα παλεύουν να τα φέρουν βόλτα στην επαρχία καλλιεργώντας τον μικρό τους κλήρο; Η απάντηση είναι δεδομένη. Κανένα συμφέρον δεν έχει ο φτωχομεσαίος αγρότης από μια «εθνική στρατηγική» κομμένη και ραμμένη στις προβλέψεις της ΚΑΠ. Γιατί μια τέτοια στρατηγική δεν μπορεί παρά να προβλέπει τη διάκριση των αγροτών σε «κατά κύριο» και μη επάγγελμα, που εξαιρεί από τις επιδοτήσεις όσους παλεύουν με τη γη και συμπληρωματικά ψάχνουν και το μεροκάματο για να επιβιώσουν. Μια τέτοια στρατηγική προβλέπει την αποσύνδεση της παραγωγής από την επιδότηση, καλλιεργεί τον ανταγωνισμό και δίνει ώθηση στη δημιουργία μεγάλων αγροτοκαπιταλιστικών επιχειρήσεων.

Μια τέτοια στρατηγική, τέλος, δεν μπορεί παρά να συνδέει την αγροτική παραγωγή με τα συμφέροντα των πολυεθνικών των τροφίμων και να υποτάσσει στο κέρδος των λίγων την ποιότητα των παραγόμενων προϊόντων. Μια τέτοια «εθνική στρατηγική» καμιά σχέση δεν έχει με τη φτωχομεσαία αγροτιά και τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού. Μόνο όταν η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της κατακτήσουν την πολιτική εξουσία θα μπορέσουν να χαράξουν μια «εθνική στρατηγική» και στον αγροτικό τομέα που θα υπηρετεί τα πραγματικά τους συμφέροντα, θα διασφαλίζει επάρκεια σε φτηνά και ποιοτικά προϊόντα. Το σπέρμα αυτής της αναγκαίας όσο ποτέ ενιαίας πάλης μπορεί και πρέπει να γεννηθεί στους καθημερινούς εργατικούς αγώνες, στα μπλόκα της φτωχομεσαίας αγροτιάς.