Τα «ξελιγωμένα» σχόλια και οι «αντικειμενικές» αναλύσεις για την «εντυπωσιακή πρεμιέρα» (!) του κυρίου Παπανδρέου και της κυβέρνησής του συνεχίζονται. Στην αγιαστούρα δεν είναι προς έκπληξη ότι πρωτοστατούν, «με έξαψη σημαιοφόρου εθνικής παρελάσεως», εκείνοι που, λίαν προσφάτως, απευθύνονταν στον νυν πρωθυπουργό και απαιτούσαν: «Παραιτηθείτε κύριε πρόεδρε»...

*

Στην παρούσα φάση δε θα χαραμίσουμε χρόνο και χώρο να ασχοληθούμε με τη γνωστή ευπρέπεια και αξιοπρέπεια αυτών που ουδέποτε αντιλήφθηκαν ως κουσούρι την τακτική να γλείφουν εκεί που πριν έφτυναν.

Περιοριζόμαστε στα ...«εντυπωσιακά» των ημερών:

*

α) Ο λόγος του κυρίου Παπανδρέου στο υπουργικό του συμβούλιο ήταν μια επαναδιατυπωμένη ηθική κενολογία, στα πρότυπα του προκατόχου του. Η ελαφρά παραλλαγή συνίσταται στο ότι αυτή τη φορά το «σεμνά και ταπεινά» αντικαταστάθηκε, ένεκα ...«σοσιαλιστικών ναμάτων», από το «σεμνά και ...αντιεξουσιαστικά».

Ομως, τούτος ακριβώς ο ιεραποστολικός μανδύας, που περνά διαδοχικώς από τα χέρια των Βένετων στους Πράσινους, έχει επανειλημμένα αποδειχτεί ένα πολύ εφήμερο καταφύγιο για την πολιτική και τους πολιτικούς που στιγματίζουν σαν «δογματικά ατροφικούς» (!) όσους επιμένουν στα βασικά. Ειρήσθω εν παρόδω, η βασική παρατήρηση για τα ηθικοπλαστικά περί «διαφθοράς» έχει να κάνει με το γεγονός πως: Ακόμα και το αυτονόητο - δηλαδή, η χρηστή από μέρους των κυβερνώντων διαχείριση - κατέστη ζητούμενο, που αναζητείται άλλοτε στα μαύρα ταμεία της «Ζήμενς» και άλλοτε στα δομημένα ομόλογα, επειδή η λυδία λίθος που πάντα καθορίζει το «πώς» κυβερνάς, είναι το «για ποιον» κυβερνάς.

*

β) Η «ηθική ατροφία» της πολιτικής των δικομματικών εταίρων, έχοντας φτάσει στα κατώτατα όρια, κατορθώνει να κατεβάζει σε πολύ βολικά επίπεδα (για τους ίδιους) τον πήχη των «προσδοκιών» που επαγγέλλονται και, ταυτόχρονα, να συντηρεί το μύθο περί των αγαθών τους προθέσεων. Εντούτοις, ακόμα κι αν είναι λίγοι αυτοί που ασπάζονται τη διαπίστωση του Δάντη ότι «ο δρόμος προς την Κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις», είναι πολύ περισσότεροι αυτοί που δε διατίθενται να «αποκοιμηθούν» με το επικοινωνιακό όργιο περί «παρθενογένεσης».

Τουτέστιν, ακόμα κι αν η σημαία στην κορυφή του «νέου ΠΑΣΟΚ» δηλώνει «διαφάνεια», δεν παύει στην ούγια (όταν το «Ελ. Βενιζέλος» πάει στη «Χόχτιφ», η γέφυρα του Ρίου στους Γάλλους, το 65% του ΟΤΕ στους «μετόχους», η Αττική Οδός στον Μπόμπολα, τα «Ελληνικά Πετρέλαια» στον Λάτση, τα C4i στη «Ζήμενς», η Σούδα στους Αμερικάνους και ο προϋπολογισμός στους «Αλ Μούνιες» - όλα αυτά επί ΠΑΣΟΚ) να γράφει «ξεπούλημα».

*

γ) Ζούμε σε μια περίοδο όπου μία και μόνο διετία αποδείχτηκε αρκετή ώστε η ψήφος, από τα «τριχίλιαρα» του 2007, έφτασε να «πουλιέται» έναντι 30 λεπτών του ευρώ, το 2009. Σε αυτές τις συνθήκες, το κράτος, που όπως υποσχέθηκε ο κ. Παπανδρέου θα «λογοδοτεί στον πολίτη», είναι σημείο των καιρών να «λιβανίζεται» σαν τάχα μου «επαναστατική εξαγγελία»!

Ομως, το κράτος - δυνάστης, το κράτος της μίζας, της διαφθοράς, της αναξιοκρατίας, της γραφειοκρατίας, του ρουσφετιού, δεν είναι μια «ουδέτερη» μηχανή που ταλαιπωρεί εξίσου τον Βαρδινογιάννη με τον συμβασιούχο, τον άνεργο, τον συνταξιούχο, τον άρρωστο, τον φορολογούμενο μικροεπαγγελματία, τον νέο των «stage» και τον μισθωτό των 1.000 ευρώ. Για την ακρίβεια, είναι το κράτος που πρέπει να λογοδοτήσει επειδή ακριβώς καταδυναστεύει τους πάντες πλην της τάξης των «Βαρδινογιάννηδων». Τέτοιου είδους «λογοδοσία» δεν εξήγγειλε ο κ. Παπανδρέου. Πώς θα ήταν δυνατόν, άλλωστε...