Δεν είναι λύση να σπάσεις την τηλεόραση όταν σε φτύνει κατάμουτρα ο τάδε αρμόδιος. Αλλά είσαι άξιος να πάθεις τα χειρότερα όταν στην πρόκληση δεν ψάχνεις να βρεις τρόπο να απαντήσεις αποτελεσματικά κι έτσι που να μην μπορεί να σε φτύνει.

Βγαίνει ο αρμόδιος στην τηλεόραση και δηλώνει «ναι, θα πεθάνουμε κάποιοι από τη γρίπη, μπορεί να είμαι κι εγώ». Εκείνη την ώρα θες να σπάσεις την τηλεόραση. Γιατί όταν σου λέει ο αρμόδιος ότι πρέπει να θεωρείς πιθανό να πεθάνεις από γρίπη, σημαίνει μόνο ότι βρήκε ευκαιρία να καλύψει όλες τις ανεπάρκειες του συστήματος πρόληψης γιατί τις λογιάζει σαν κόστος. Δεν τον νοιάζει αν πεθάνεις. Το κόστος τον νοιάζει. Ε, λοιπόν, μη σπας την τηλεόραση. Βρες τρόπο να τσακίσεις κι αυτόν και το σύστημα που υπηρετεί.

Είτε για το Σύνταγμα μιλάνε, είτε για την Υγεία, είτε για την Παιδεία, εσύ να ψάχνεις μόνο ποιος κερδίζει, ποιος χάνει. Γιατί με τα λόγια, λέει ο λαός, χτίζεις ανώγια και κατώγια. Στην πράξη εμφανίζεται το πρόβλημα.

Ερώτημα: Τι σημασία έχει για τους εργάτες αν ο βούρδουλας στην πλάτη τους θα είναι μπλε ή πράσινος ώστε να έχουν αγωνία ποιος απ' τους δυο και με ποια συνταγματική κομπίνα θα κυβερνήσει; Τι σημασία έχει για τους εργάτες αν το αμερικάνικο ή το ευρωπαϊκό σύστημα είναι καλύτερο, όταν και στα δύο πρέπει να πληρώσουν ακριβά για να έχουν την υγειά τους;

Το ίδιο παραπλανητική είναι η συζήτηση για τη δυσαρμονία μεταξύ σχολής επιλογής, σχολής επιτυχίας και τελικής θέσης στην παραγωγή, όταν η αναπηρία έχει ήδη επιβληθεί από τα χρόνια της εφηβείας. Ειδικά στο χώρο της Παιδείας τα πράγματα είναι εξωφρενικά. Εδώ η συζήτηση πλέον δεν αφορά στην επιλογή ανάμεσα σε δυο διαχειριστές, αλλά αν τα παιδιά θα έχουν όραμα: `Η να μπουν στην αγορά εργασίας με 300 ευρώ στα 18 τους, ή να παλέψουν για να μπουν στην αγορά εργασίας με 700 ευρώ στα 35 τους. Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στα παιδιά που στα 18 πετιούνται εκτός κι αυτά που στα 35 έχουν ένα πτυχίο, άντε και δύο μεταπτυχιακά.

Ο κυνισμός είναι ίδιον του κέρδους. Οσα ομολογούν οι αντίπαλοι στην προεδρολογία είναι αποκαλυπτικά. Ο σκοπός, λένε, αγιάζει τα μέσα. Κι αύριο θα επικαλεστούν το Σύνταγμα για να αντιμετωπίσουν εσένα την ώρα που θα κάνεις το μπαλκόνι δωμάτιο για να χωρέσουν τα παιδιά. Οταν το Σύνταγμα είναι δικό τους, υπάρχει ακριβώς για να στηρίξει την αστική εξουσία, ποιος πιστεύει ότι πράγματι τα αστικά κόμματα είναι σε αντιπαράθεση για το Σύνταγμα; Πελάτες μαζεύουν για να έχουν λαϊκή συναίνεση. Κάθε συζήτηση για το Σύνταγμα θα πάψει όταν γεμίσουν οι δρόμοι με διαδηλωτές. Που θα ζητάνε από το πολύ απλό «καλύτερους μισθούς» ως το πιο σύνθετο «δουλειά για όλους» και το ακόμα καλύτερο «πλήρη και διευρυμένα δικαιώματα». Οταν οι διαδηλώσεις θα ξεφεύγουν από την αγωνία της επιβίωσης και θα αφορούν σε μιαν άλλη κοινωνία με τη δική της εξουσία και ασφαλώς σε άλλη οικονομική βάση με κοινωνικοποιημένα τα βασικά μέσα παραγωγής.

Πώς; Ξανά στη γειτονιά. Ξανά συνάδελφο τον συνάδελφο, ξανά μάζεμα στα σπίτια, στα καφενεία, όπου μπορούν να συγκεντρωθούν πέντε - έξι που θα γίνονται περισσότεροι κι αντί να συζητάνε για τα ερωτικά του Σίλβιο και τις πλαστικές του Τζάκσον, αντί να τρέμουν για μια γρίπη, θα οργανώνουν το αύριο στα δικά τους μέτρα, αδιαφορώντας παντελώς για την ίδια την έννοια του κέρδους, γιατί αυτό το αύριο μπορεί να υπάρχει ακριβώς όταν δε θα υπάρχει κέρδος. Γιατί το κέρδος είναι έννοια που αφορά στην αγορά. Γιατί αγορά και κοινωνία που απολαμβάνει όλα όσα παράγει είναι ασύμβατα.