Χτες στην πρώτη του σελίδα το «Βήμα» τάχθηκε αναφανδόν υπέρ της πρότασης του ΠΑΣΟΚ να διασφαλιστεί ατιμωρησία στον Χριστοφοράκο «για να μιλήσει».

Χτες στην τελευταία του σελίδα το «Βήμα» τάχθηκε αναφανδόν... κατά της πρότασης του ΠΑΣΟΚ με την αιτιολογία ότι «προσφέρει μαξιλαράκια σε υποδίκους».

«Δύο σε ένα», δηλαδή. Διαλέγετε και παίρνετε... Βέβαια, θα μας πουν, σε μια εφημερίδα τι πιο δημοκρατικό από τη δημοσίευση όλων των απόψεων και μάλιστα των διαμετρικά αντίθετων. Σωστό. Μόνο που αυτή είναι η μία (και όπως προκύπτει ιστορικά η βολικότερη) εκδοχή. Η άλλη εκδοχή είναι αυτό που λέει ο λαός μας: «Και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ»...

*

Θεωρούμε, δε, ότι αυτός ο... πληθωρισμός απόψεων (όχι μόνο του «Βήματος», αλλά συνολικότερα) σχετικά με την αντιμετώπιση του Χριστοφοράκου, δεν είναι αθώος. Με την έννοια ότι η «Ζήμενς» είναι πρωτίστως πολιτικό ζήτημα και ούτε πρωτίστως δικαστικό (έως δικολαβικό), ούτε πρωτίστως ανακριτικό, ούτε πρωτίστως αστυνομικό.

Ανάγοντας, όμως, σε «κύριο δίλημμα» την «αμνηστία ή μη» στον Χριστοφοράκο, επιχειρείται να απωθηθεί στο βάθος του πλάνου το ήδη (πολιτικά) δεδικασμένο: Οτι δηλαδή «αξιωματούχοι των δυο κομμάτων, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ», όπως (εκ ...παραδρομής) παραδέχτηκε το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους, «τα 'πιαναν» για να διευκολύνουν την πολυεθνική στις «δουλειές» της».

Οσοι, λοιπόν, ενδιαφέρονται, πραγματικά, για «απόδοση δικαίου», ας φροντίσουν, κατ' αρχάς, να αποδοθούν οι (πολιτικές) καταδίκες που αρμόζουν στα δυο αυτά κόμματα. Διότι εφόσον πασχίζουν να εξαντλήσουν τη συζήτηση περί την «αμνηστία ή μη» για τον Χριστοφοράκο, ακόμα κι αν εμφορούνται από ειλικρινές ενδιαφέρον να εντοπιστούν τα πρόσωπα από τα δυο κόμματα που έπαιρναν τις μίζες, κινούνται (εξ αντικειμένου) στην ελεεινότερη μορφή κουκουλώματος: Στην κατεύθυνση, δηλαδή, της... αμνήστευσης των κομμάτων που (διά των προσώπων που διαθέτουν) τα παίρνουν από τους «Χριστοφοράκους».