Η κλιμάκωση της επίθεσης σε βάρος των εργασιακών σχέσεων, με την καθιέρωση ως κυρίαρχων μορφών απασχόλησης των αντιδραστικών πολιτικών της «ευελφάλειας», και η αντιμετώπιση των δημοσιονομικών προβλημάτων των κρατών - μελών ήταν κατά βάση τα κύρια θέματα που απασχόλησαν τους υπουργούς Οικονομίας στο πρόσφατο ΕΚΟΦΙΝ.

Το πρώτο θέμα, αυτό της «ευελφάλειας», έχει στρατηγικό χαρακτήρα και δε συνδέεται άμεσα με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης. Απλώς σήμερα, τα επιτελεία της ΕΕ εκμεταλλεύονται την άνοδο της ανεργίας - το άμεσο αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης - την οποία χρησιμοποιούν σαν τρομοκρατικό σκιάχτρο στην επίθεση που έχουν εξαπολύσει σε βάρος των εργασιακών σχέσεων. Το δίλημμα, βέβαια, ελαστικές εργασιακές σχέσεις ή ανεργία, είναι παραπλανητικό, δεδομένου ότι η διατήρηση ενός τμήματος της εργατικής τάξης σε κατάσταση εφεδρείας (εν προκειμένω οι άνεργοι) αποτελεί στοιχείο της κεφαλαιοκρατικής αναπαραγωγής και σαν φαινόμενο συνοδεύει τον καπιταλισμό από την ύπαρξή του. Επομένως, η εμπέδωση ως κυρίαρχων, των ελαστικών μορφών απασχόλησης, δεν αποσκοπεί στην επίλυση κοινωνικών προβλημάτων, αλλά στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, που οδηγεί σε περαιτέρω όξυνσή τους. Μέσω των ελαστικών μορφών απασχόλησης, οι δυνάμεις του κεφαλαίου επιδιώκουν να αντλήσουν μεγαλύτερη υπεραξία, ακόμα μεγαλύτερα υπερκέρδη.

Παράλληλα, η άνοδος των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και του χρέους - με βάση τα κοινοτικά κριτήρια - είναι το αναγκαίο αποτέλεσμα των πολιτικών στήριξης των μονοπωλιακών ομίλων από τις κυβερνήσεις της ΕΕ. Είναι γνωστό σήμερα ότι για να «καθαρίσουν» τις τράπεζες και άλλες επιχειρήσεις από ζημιογόνα αποτελέσματα, φόρτωσαν τους κρατικούς προϋπολογισμούς με βάρη δισεκατομμυρίων ευρώ. Σήμερα η ΕΕ κρίνει ότι η αποστολή της διάσωσης των υπό κατάρρευση επιχειρήσεων στέφτηκε από επιτυχία και ότι ήλθε η ώρα να αποσταλεί ο λογαριασμός στους λαούς. Οι κυβερνήσεις μέσω των προγραμμάτων «εξυγίανσης» των δημόσιων οικονομικών, τα οποία ενσωματώνουν φοροεισπρακτικά μέτρα και περικοπές κοινωνικών δαπανών, καλούνται, σε εύλογο χρονικό διάστημα 2 - 3 ετών, να επαναφέρουν τα δημοσιονομικά τους ελλείμματα σε ανεκτά επίπεδα...

Στην κατεύθυνση αυτή κινείται και η ελληνική κυβέρνηση. Κραδαίνοντας, ο υπουργός Οικονομίας, το απειλητικό σύνθημα «δεν υπολογίζουμε το πολιτικό κόστος», εξαπέλυσε, σε πρώτη φάση, φοροεπιδρομή κατά των λαϊκών στρωμάτων - αύξηση των έμμεσων φόρων - ενώ αμέσως μετά ανακοίνωσε τα 15 μέτρα - «φωτιά» για τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα, τα οποία θα ενσωματωθούν στον κρατικό προϋπολογισμό του 2010. Στόχος, όπως κυνικά ομολογούν, η μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, αλλά και η ενίσχυση της ανταγωνιστικής θέσης του κεφαλαίου. Ευρωπαϊκή Ενωση, κυβερνήσεις και μονοπωλιακό κεφάλαιο, μεθοδευμένα, «καθαρίζουν» το έδαφος, προσβλέποντας στην επόμενη ημέρα της κρίσης. Δημιουργούν τις συνθήκες, ώστε να αρχίσει ένας νέος κύκλος συσσώρευσης του κεφαλαίου, που θα επιτρέψει τη μεγέθυνση της κερδοφορίας του, μέσα σε ένα εργασιακό περιβάλλον νεκροταφείου... Στόχος τους ήταν και παραμένει να «θάψουν» τα εργασιακά δικαιώματα.

Οι δυνάμεις της αντίδρασης έχουν ήδη δώσει το σύνθημα της επίθεσης. Οι εργαζόμενοι από την πλευρά τους δεν έχουν την πολυτέλεια των επιλογών. Η αντίσταση και απόκρουση των νέων αυτών προκλήσεων, αλλά και η αντεπίθεση ώστε να ανοίξει ο άλλος δρόμος ανάπτυξης που θα στηρίζει, αλλά και θα στηρίζεται στις κατακτήσεις της εργατικής τάξης, προβάλλει ως μονόδρομος.